Bilabialer Konsonant

Artikulationsort
Sekundärartikulation

Mit bilabial meint mer in de Phonetik en Artikulationsort. Un zwar die Konsonante, wo mer d Unter- un Oberlippe defür bruucht. Zum Byspil duet mer bim Luut /m/ wie in „Muus“ beidi Lippe zämmedrugge.

wie en bilabiali Luut bildet wird

Im Alemannische gits drüü bilabiali Konsonante: /p/, /b/ un /m/. Die drüü sin unter de Sprooche vo de Wält au die hüüfiggschte bilabiale Luut, di andre sin änder sälte. Bilabiali Luut gits in fascht jedere Sprooch, zue de sältene Ussnaame ghöre s Mohawk un s Tlingit, beids Sprooche vo Nordamerika.

IPA-ZeicheBeschrybig vum LuutByspilAudiobyspil
SproochBedütig
Bilabialer NasalAlemannischMuetter
Stimmloser bilabialer PlosivAlemannischHupe
Stimmhafter bilabialer PlosivDütschButterAnke
Stimmloser bilabialer FrikativJapanisch富士山 (fujisan)Fuji
Stimmhafter bilabialer FrikativEweɛʋɛEwe
Bilabialer ApproximantSpanischloboWolf
Bilabialer VibrantWari’[tʙ̥otʙ̥oweʔ]Huehn
Bilabialer SchnalzluutNǀuʘoeFleisch

S Änglisch /w/ wie in water isch au bilabial, allerdings wird zuesätzlich au wyter hinte im Mund, bim weiche Gaume (Velum) e engi bildet. Wäge däm sait mer däm Luut „labiovelar“.