Giuseppe Verdi

Dr Giuseppe Fortunino Francesco Verdi (* 9. oder 10. Oktober 1813 z Le Roncole, Herzogtum Parma; † 27. Januar 1901 z Mailand) isch en italiänische Komponist vo dr Romantik gsi, wo vor allem mit sine Opere berüemt worde isch.

Dr Giuseppe Verdi (1899)
Underschrift vom Giuseppe Verdi
Underschrift vom Giuseppe Verdi

Lääbe

Im Verdi sis ussergwöönlige Talänt isch scho früe ufgfalle, und dr Organist z Busseto het em musikalische Underricht gee. Dr Kaufmaa Antonio Barezzi isch si Mezeen worde und vo 1823 aa isch er z Busseto au uf s Gümnasium gange. 1832 het en aber s Konservatorium z Mailand nid welle, und er isch Brivatschüeler vom Vincenzo Lavigna worde. 1836 isch er Muusigdiräkter z Busseto worde und het im Barezzi si Dochder Margherita ghürootet.

1838 isch dr Verdi wider uf Mailand und im Joor druf isch si Opere Oberto, Conte di San Bonifacio mit Erfolg an dr Mailänder Scala ufgfüert worde. Si komischi Opere Un giorno di regno (1840) isch aber uspfiffe worde. Drzue isch denn choo, ass sini Chinder und si Frau gstorbe si, und dr Verdi het s Komponiere welle ufgee.

Dr Diräkter vo dr Scala, dr Bartolomeo Merelli, het en aber chönne überreede non e Opere z schriibe. Das isch dr Nabucodonosor (1842; spööter Nabucco) gsi und het e Riiseerfolg ghaa, und dr Verdi isch au internazional as dr „füerend italiänisch Operekomponist“ anerkennt worde.[1]

In de säggs Joor druf het er denn meereri Opere gschriibe: I Lombardi alla prima crociata („Die Lombarden auf dem ersten Kreuzzug“, 1843) und Ernani (1844) wo groossi Erfolg worde si. Denn si non e baar anderi choo, drunder Macbeth (1847) und Luisa Miller (1849), La battaglia di Legnano („Die Schlacht von Legnano“, 1849), Stiffelio (1850), Rigoletto (1851), Il trovatore („Der Troubadour“, 1853) und La traviata (1853).

Dr Verdi het 1859 d Sängere Giuseppina Strepponi ghürootet.

Dr Giuseppe Verdi (Bordret vom Giovanni Boldini, 1886)

Dr Verdi het denn au für usländischi Operehüüser afo schriibe. Für d Bariiser Opere (Les vêpres siciliennes 1855), s Mariinski-Theater z St. Petersburg und für d Wältusstellig z London Inno delle nazioni („Hymne der Völker“). Dr Meyerbeer isch wäärend Joore si Rival gsi, aber mit em Don Carlos het er en chönne überflüügle. Er het in deene Joor vil gschafft und sini Verdienst in sis Landguet Sant’Agata investiert und isch finanziell unabhängig gsi.

Im Novämber 1869 isch s Operehuus vo Kairo mit em Verdi sim Rigoletto iigweiht worde, e baar Dääg vor dr Eröffnig vom Suezkanal. 1870 het er für d Egüpter d Aida komponiert und die isch 1871 z Kairo urufgfüert worde. 1873 het er zum erste Doodesdaag vom Schriftsteller und Fründ Alessandro Manzoni si bedütendsts Wärk, wo nid für d Büüni gsi isch, d Messa da Requiem komponiert.

Vo denn aa het sich dr Verdi sim Landguet gwidmet und z Mailand d Casa di Riposo per Musicisti, en Altershäim für ehemooligi Musiker, gründet. 1874 isch er zum Senator vom Königriich Italie ernennt worde.

Im Verdi si Graab in dr Kapälle vo dr Casa di Riposo z Mailand

Si Verleeger het en denn doch no chönne überreede, non emol afo komponiere und 1887 isch Otello („Othello“) und 1893 si letschti Opere Falstaff fertig worde. Er het au non e Te Deum (1895) und Stabat mater (1897) komponiert.

1897 isch si Frau gstorbe und am 27. Januar 1901 dr Verdi sälber.[2]

Wärk

Opere

DitelLibrettoUruffüerigOrtBemerkig
Oberto, Conte di San BonifacioAntonio Piazza und Temistocle Solera17. Novämber 1839Teatro alla Scala, Mailand
Un giorno di regno, ossia Il finto StanislaoTemistocle Solera5. Septämber 1840Teatro alla Scala, Mailand
NabuccoTemistocle Solera9. Merz 1842Teatro alla Scala, Mailand
I Lombardi alla prima crociataTemistocle Solera11. Februar 1843Teatro alla Scala, Mailand
ErnaniFrancesco Maria Piave9. Merz 1844Teatro La Fenice, Venedig
I due FoscariFrancesco Maria Piave3. Novämber 1844Teatro Argentina, Rom
Giovanna d’ArcoTemistocle Solera15. Februar 1845Teatro alla Scala, Mailand
'AlziraSalvadore Cammarano12. August 1845Teatro San Carlo, Neapel
AttilaTemistocle Solera und Francesco Maria Piave17. Merz 1846Teatro La Fenice, Venedig
MacbethFrancesco Maria Piave, Ergänzige vom Andrea Maffei14. Merz 1847Teatro della Pergola, FlorenzNöifassig 1865
I masnadieriAndrea Maffei22. Juli 1847Queen’s Theatre, London
JérusalemAlphonse Royer und Gustave Vaëz26. November 1847Académie Royale de Musique, BariisUmarbeitung von Lombardi
Il corsaroFrancesco Maria Piave25. Oktober 1848Teatro Grande, Triest
La battaglia di LegnanoSalvadore Cammarano27. Januar 1849Teatro Apollo, Rom
Luisa MillerSalvadore Cammarano8. Dezember 1849Teatro San Carlo, Neapel
StiffelioFrancesco Maria Piave16. November 1850Teatro Grande, TriestNöifassig als Aroldo 1857
RigolettoFrancesco Maria Piave11. Merz 1851Teatro La Fenice, Venedig
Il trovatoreSalvadore Cammarano19. Januar 1853Teatro Apollo, Rom
La traviataFrancesco Maria Piave6. Merz 1853Teatro La Fenice, Venedig
Les vêpres siciliennesEugène Scribe und Charles Duveyrier13. Juni 1855Théatre Impérial de L'Opéra, Bariis
Simon BoccanegraFrancesco Maria Piave12. Merz 1857Teatro La Fenice, Venedigzwäiti Fassig 1881
Aroldo16. August 1857Teatro Nuovo, RiminiUmarbäitig vom Stiffelio
Un ballo in mascheraAntonio Somma17. Februar 1859Teatro Apollo, Rom
La forza del destinoFrancesco Maria Piave10. Novämber 1862Kaiserliches Großes Theater, St. Petersburgüberarbäiteti Fassig 1869
Macbeth21. April 1865Bariis, Théâtre Lyriquezwäiti Fassig
Don CarlosJoseph Méry und Camille du Locle11. Merz 1867Opéra, Bariisfranzöösischi Fassig in fümf Akt
La forza del destinoFrancesco Maria Piave27. Februar 1869Teatro alla Scala, Mailandüberarbäiteti Fassig
AidaAntonio Ghislanzoni24. Dezämber 1871Operehuus, Kairo
Simon BoccanegraArrigo Boito24. Merz 1881Teatro alla Scala, Mailandzwäiti Fassig
Don CarlosCamille du Locle10. Januar 1884Teatro alla Scala, Mailanditaliänischi Fassig in vier Akt
OtelloArrigo Boito5. Februar 1887Teatro alla Scala, Mailand
FalstaffArrigo Boito9. Februar 1893Teatro alla Scala, Mailand

Unterlegt: Nöifassige und Überarbäitige

Gäistligi Muusig

  • Messa per Rossini, 1869 (mit zwölf andere Komponiste), postum veröffentligt
  • Messa da Requiem („Manzoni-Requiem“), 1874
  • Pater noster für fünfstimmigen Chor, 1880
  • Ave Maria für Sopran und Streichquartett, 1880
  • Quattro pezzi sacri („Vier gäistligi Stück“) für Chor und Orchester, 1898
  • Ave Maria für vierstimmige Chor a cappella
  • Messa Solenne (Messa di Gloria), 1833

Kammermusik

  • Sechs Romanzen für Singstimme und Klavier, 1838
  • L’esule („Die Verbannte“) für eine Singstimme und Klavier, 1839
  • La seduzione („Die Verführung“) für eine Singstimme und Klavier, 1839
  • Notturno, Vokaltrio, 1839
  • Album mit sechs Romanzen für eine Singstimme und Klavier, 1845
  • Il poveretto („Der Bettler“), Romanze für eine Singstimme und Klavier, 1847
  • La preghiera del poeta, 1858
  • Il Brigidin, 1863
  • Stornello für eine Singstimme und Klavier, 1869
  • Streichquartett e-Moll, 1873
  • Pietà Signor, 1894

Kantate

  • Suona la tromba („Es schallt die Trompete“), 1848
  • Inno delle nazioni („Hymne der Völker“), Kantate zur Wältusstellig z London für e hoochi Solostimm, Chor und Orchester, 1862
  • Notre ensemble („Unser Zusammenspiel“), 1865

Litratuur

Sachbüecher
  • Junold, Arkadi: Die grand opera bei Verdi, Wagner, Berlioz und Tschaikowsky. Arkadien Verlag, Berlin 2011, ISBN 978-3-940863-31-7.
  • Julian Budden: Verdi – Leben und Werk. 2., revidierte Auflage, Philipp Reclam jun., Stuttgart 2000, ISBN 3-15-010469-6.
  • Ingrid Czaika: Frühe Verdi-Motivik. Charakterisierungsmethoden in den frühen Opern. LIT-Verlag, Münster 2006, ISBN 3-8258-9573-4.
  • Tino Drenger: Liebe und Tod in Verdis Musikdramatik. Semiotische Studien zu ausgewählten Opern. 1996, ISBN 3-88979-070-4.
  • Markus Engelhardt (Hrsg.): Giuseppe Verdi und seine Zeit. Laaber-Verlag, Laaber 2002, ISBN 3-89007-530-4.
  • Rolf Fath: Reclams Kleiner Verdi-Opernführer. Philipp Reclam jun., Stuttgart 2000, ISBN 3-15-018077-5.
  • Hans Gal: Giuseppe Verdi. Fischer Taschenbuch-Verlag, Frankfurt a. M. 1982, ISBN 3-596-25601-1.
  • Anselm Gerhard, Uwe Schweikert (Hrsg.): Verdi-Handbuch. Metzler, Kassel 2002, ISBN 3-476-01768-0, und Bärenreiter, Stuttgart/Weimar 2002, ISBN 3-7618-2017-8.
  • Barbara Meier: Giuseppe Verdi in Selbstzeugnissen und Bilddokumenten. Rowohlt, Reinbek 2002, ISBN 3-499-50593-2.
  • Georg Mondwurf: Giuseppe Verdi und die Ästhetik der Befreiung. Lang, Frankfurt/M. 2002, ISBN 3-631-38400-9.
  • Pierre Petit: Verdi. Seuil, Paris 1958, ISBN 2-02-000230-2.
  • Claudia Polo: Immaginari verdiani. Opera, media e industria culturale nell’Italia del XX secolo. BMG/Ricordi, Mailand 2004.
  • Vincent Sheean: Orpheus at eighty. Random House, New York, 1958.
  • Christian Springer: Verdi und die Interpreten seiner Zeit. Holzhausen, Wien 2000, ISBN 3-85493-029-1.
  • Christian Springer: Verdi-Studien (Verdi in Wien / Hanslick versus Verdi / Verdi und Wagner / Zur Interpretation der Werke Verdis / Re Lear – Shakespeare bei Verdi). Edition Praesens, Wien 2005, ISBN 3-7069-0292-3.
  • Christian Springer: Giuseppe Verdi – Simon Boccanegra. Dokumente – Materialien – Texte. Praesens Verlag, Wien 2008, ISBN 978-3-7069-0432-2.
  • Christoph Schwandt: Verdi. Eine Biographie. Insel-Verlag, Frankfurt a. M. 2001, ISBN 3-458-34396-2.
  • Rolf Stemmle: Rigoletto – La Traviata – Aida, Verdis große Opern eingängig erzählt. Verlag Königshausen & Neumann, Würzburg 2010, ISBN 978-3-8260-4419-9.
  • Winfried Wehle (Hrsg.): Omaggio a Giuseppe Verdi. Themen-Nr. d. Ztschr. Italienisch Nr. 46, Frankfurt a. M. 2001.
  • Joachim Campe: Verdi: eine Biographie (plus CD). WBG (Wiss. Buchges.), Darmstadt 2012, ISBN 978-3-534-23557-5.
Belletristik

Weblingg

 Commons: Giuseppe Verdi – Sammlig vo Multimediadateie

Fuessnoote

Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Giuseppe_Verdi“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.