Grannus

De Grannus isch de Hailgott vo de Kelte, wo mitem römische Apollo gliichgsetzt woren isch. Sini Partneri isch d Göttin Sirona. Anderi Näme vom gallische Hailgott sind Belenus, Bormo und Toutiorix.

Vereerig

De Grannus isch woll de keltischi Gott, wo die grööscht Verbraitig gfunde het. S Zentrum isch i de Provinze Germania inferior, Germania superior und Raetia gsii, bsunders z Faiminge a de Donau (Bayrisch Schwoobe) sind vill Inschrifte gfunde wore[1]. Doch Widmige findet sich vo Schottland[2] und Spanie[3] bis uf Ephesos am Ägäische Meer[4]. E Bronzechübel mitere Inschrift an Apollo Grannus stammt sogär useme schwedische Grabhügel[5]. Inere Inschrift us Horburg het er de Biiname Mogounus »Jüngling«: APOLLINI GRANNO MOGOVNO[6] und en Inschrift us Branges (Dép. Saône-et-Loire) isch em APOLLINI GRANNO AMARCOLITANO »Wiitsichtige« gwidmet[7].

De Grannus isch nöd nu vo Gallier vereert wore. Nochdem e paar Alemane mit gwüssne Zaubermitteli und Zaubersprüch de Chaiser Caracalla (211-217) chrank gmacht hend, het er vergebis de Apollon Grannus (Γράννος), de Asklepios und de Sarapis um Hailig bette[8].

De Gott werd vor alem a Hailbäder vereert und de Oort Aachen, wo haissi Quele us de Erde chömet, het früene Aquae Granni »Wasser vom Grannus« ghaisse. Nochem Gott haisst au de Ort Grand i de Vogese, wo drai Inschrifte an Grannus herchömet[9].

Name

De gallischi Name Grannus werd maist as »Sune« (altir. grían »Sune«) dütet und de vo sinere Partneri Sirona as »Grosse Stern«. Doch isch en Ablaitig us indogerm. *guhr-snó-s „Wärmer“ (kelt. *Grasnos) woorschiinlicher, do Hailbäder vo natürliche warme Quele gspise werdet. Im Altirische het sich den d Bidütig vo »warm« zu »Sune« verschobe[10].

Quelle

Büecher

  • Bernhard Maier: Lexikon der keltischen Religion und Kultur. Kröner, Stuttgart 1994, ISBN 3-520-46601-5