De stimmlosi dentali Frikativ isch en Konsonant vo dr mänschliche Sprooch, wo relativ sälte isch. S Zeiche im IPA defür isch [θ]. Im alemannische Sproochruum isch de Luut meischt als de „th-Luut“ vo Änglisch thin bekannt. Ùnter de kontinentaleuropäische Sprooche isch er zimli sälte. Als Phonem chùnt er im Albanische, Galizische, Griechische, Spanische, Sardische, verschidne norditalienische Sprooche ùn bstimmte Dialäkt vùm Frankoprovenzalische vor. Im Alemannische sin di dentale Frikativ dur d hochdütschi Luutverschiebig scho im Altalemannische verschwùnde. Vo de germanische Sprooche git es de Luut nùmme no im Änglische ùn Isländische.
Artikulation
Es isch en Frikativ; es wird e Engi im Muul bildet, wo de Lùftstrom duredrùggt wird.
De Artikulationsort isch dental; d Zùngespitz bildet mit de Zään e Engi.
D Phonation isch stimmlos; derwyylscht er produziert wird, vibriere d Stimmbänder nit.
Bi de Spalte wo grau sin, goot mer devo uss, dass si nit artikuliert werde chönne; wysi Spalte, ùn Zeiche, wo nit verlinkt sin, hen kei offiziels IPA-Zeiche un/oder sin uss keinere Sprooch bekannt.