Аляксей Скобля

Дзяцінства і юнацтва

Нарадзіўся ў Менску, мама — выхавацелька ў дзіцячым садку, бацька — кіроўца аўтобуса. Зь дзяцінства цікавіўся гісторыяй, захапляўся рэканструкцыяй^[2].

Па дзявятай клясе паступіў у аўтамэханічны каледж у Менску. Потым працаваў мэханікам, рамантаваў аўтамабілі. Пазьней паступіў у Гарадзенскі дзяржаўны ўнівэрсытэт імя Янкі Купалы, каб атрымаць вышэйшую адукацыю па спэцыяльнасьці «эксплуатацыя аўтамабіляў», але ўнівэрсытэту ня скончыў^[3]. У 2011 годзе браў удзел у маўклівых акцыях у Менску супраць рэжыму Лукашэнкі, калі правёў у зьняволеньні двое содняў і атрымаў штраф^[4].

Добраахвотнік ва Ўкраіне

У 2015 годзе паехаў добраахвотнікам на Ўкраіну, быў намесьнікам камандзіра групы і стаяў ля вытокаў арганізацыі беларускіх добраахвотнікаў, якія змагаліся за Ўкраіну. Быў у складзе Тактычнай групы «Беларусь»^[4]. У 2021—2022 гадох служыў у Сілах спэцыяльных апэрацыяў Украіны на падставе кантракту^[3][5]. Працаваў інструктарам у тактыцы, мэдыцыне. Атрымаў украінскае грамадзянства, ажаніўся^[4].

Па адкрытым нападзе Расеі на Ўкраіну стаў намесьнікам камандзіра групы Беларускага батальёну імя Кастуся Каліноўскага^[6][7][8]. Загінуў 13 сакавіка 2022 на ўскрайках Кіева, калі яго аддзел трапіў у расейскую засаду^[9]. Паранены, прыкрываў адыход сваіх вайскоўцаў^[5][1][10]. За апошні тыдзень перад гібельлю выратаваў дзесяцярых параненых аднапалчанаў, выцягнуўшы іх з дапамогай прафэсійных мэдычных навыкаў^[3][11].

13 красавіка 2022 году прэзыдэнт Украіны Ўладзімер Зяленскі пасьмяротна ўганараваў Аляксея Скоблю годнасьцю Героя Ўкраіны — «за асабістую мужнасьць і гераізм, праяўленыя ў абароне дзяржаўнага сувэрэнітэту і тэрытарыяльнай цэласнасьці Ўкраіны, вернасьць вайсковай прысязе»^[12].

28 красавіка 2022 году пастановай 16-й сэсіі мескай рады Хмяльніцкага ў гонар Аляксея Скоблі перайменавалі вуліцу Пушкіна^[13].

Цырымонія разьвітаньня адбылася 16 сакавіка ў Кіеўскім крэматорыі. На ёй быў прачытаны наступны верш^[5]:

	«Прайду няўхільна цяжкі шлях вайны бясконцай і крывавай. На нашых волатных плячах уздымем сьцяг шляхетнай славы. Як Каліноўскі наш Кастусь, мне прыклад, так і лёс Ліцьвіна. Я вызваляю Беларусь праз вызваленьне Ўкраіны. Як Тур, клянуся абараніць у пекле бітвы пабраціма. Наш гонар вечна будзе жыць у памяці маёй Радзіме».

• «… і для Ўкраіны, і для Беларусі Расея — гэта агульны вораг. І трэба дапамагчы ўкраінцам справіцца з агульным ворагам»^[14].
• «Калі ня будзе перамогі [на Данбасе], то гэта заўсёды будзе такі палаючы кацёл, які некалі выбухне ўсё ж такі. А галоўнае, каб адбылася гэтая перамога, трэба, каб Расея ці распалася, ці ўрэшце хаця б супакоілася ў сваіх імпэрскіх амбіцыях»^[14].

24 лістапада 2022 году Аляксей «Тур» быў пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Пагоні Рады Беларускай Народнай Рэспублікі.^[15]

• Ільля «Ліцьвін» (Хрэнаў)
• Сьпіс беларусаў, якія загінулі за Ўкраіну