Чачотка горная

	Чачотка горная
Навуковая класіфікацыя
Дамен:	Эўкарыёты
Царства:	Жывёлы
Падцарства:	Эўметазоі
Без рангу:	Двухбакова-сіметрычныя
Без рангу:	Другаснаротыя
Тып:	Хордавыя
Падтып:	Пазваночныя
Інфратып:	Сківічнаротыя
Надклас:	Чацвераногія
Клас:	Птушкі
Падклас:	Нованёбныя
Атрад:	Вераб’інападобныя
Падатрад:	Пеўчыя вераб’іныя
Інфраатрад:	Passerida
Надсямейства:	Passeroidea
Сямейства:	Уюрковыя
Падсямейства:	Carduelinae
Род:	Шчыглы
Від:	Чачотка горная
Міжнародная навуковая назва
	Carduelis flavirostris (Linnaeus, 1758)
Сінонімы
	Fringilla flavirostris (Linnaeus, 1758); Linaria flavirostris (Linnaeus, 1758); Acanthis flavirostris (Linnaeus, 1758); Fringilla montium(Gmelin, 1788); Cannabina media(Brehm, 1831); Linaria montana(Selby, 1833); Cannabina microrhynchos(Brehm, 1855); Linota brevirostris(Moore, 1856); Cannabina flavirostris kirghizorum(Sushkin, 1925); Cannabina flavirostris altaica(Sushkin, 1925); Linota brevirostris pamirensis (Zarudny et Harms, 1914); Acanthis flavirostris stoliczkae(Hartert, 1903); Carduelis flavirostris pallescens(Sudilovskaya, 1938);
Ахоўны статус
	Выклікаюць найменшыя асцярогі; IUCN 3.1 Least Concern : / 22720438
ITIS	559047
NCBI	90717
EOL	1050644

Чачотка горная (Carduelis flavirostris) — птушка сямейства ўюрковых.

Апісанне

Даўжыня цела 13,5 см, размах крылаў 22-24 см. Аліўкава-карычневы верх і глініста-белы ніз — увесь у мностве цёмных рысак. Горла жоўта-шэрае. Дзюба летам шэрая, узімку жоўтая (нават у маладых). У самца ў гнездавы перыяд чырвонае надхвосце. На крыле папярочная светлая палоска. Спеў з уплеценымі хрыплымі гукамі.

Падобная да канаплянкі. Вылучаюцца 11 падвідаў.

Пашырэнне

Арэал разарваны, уключае Брытанскія астравы, Шэтлендскія і Фарэрскія астравы, захад і поўнач Скандынавіі, заходнюю частку Кольскага паўвострава, а таксама Каўказ, Блізкі Усход, усходнюю Турцыю, далей — ад паўночнага Ірана да Манголіі, захаду Кітая і ўсходу Гімалаяў.

Тыповыя біятопы: горная тундра з групамі кустоў і адзінкавымі карлікавымі бярозамі, а таксама субальпійскія лугі паблізу горнай мяжы лясоў. Акрамя гэтага насяляе камяністы стэп на ўзгорках з рэдкімі зараснікамі. У Ірландыі і Брытаніі — верасовыя пусткі, узгорысты сельскагаспадарчы ландшафт, пашы на ўзвышшах (не горы). У Скандынавіі — абрывістыя высокія берагі фіёрдаў, голыя скалы і бездані. У паслягнездавы перыяд адлятаюць ніжэй на толькі што скошаныя палі і да агародаў на ўзбярэжжы. Пад час пералётаў і на зімоўцы — адкрытыя тэрыторыі з групамі кустоў. У Шатландыі даходзіць да 750 м, на Каўказе — 2500-3500 м, на Тыбеце — да 4800 м над у.м.

Аселая, пералётныя толькі папуляцыі з крайняй паўночнай часткі арэала. Адзначаны ў Швейцарыі, Іспаніі, Партугаліі і Беларусі. Месца зімовак у межах гнездавога арэала, а таксама Цэнтральная і Усходняя Еўропа, Малая Азія.

Асаблівасці біялогіі

Гняздо ў сярэдзіне куста, верасе, чарнічніку, папараці, курцінетравыі г.д. адразу над зямлёй, часта пад скалой або ў ямцы (часам на каменных патрэсканых мурах), у маладых пасадках хваёвых лясоў. Шчыльнае і добра сплеценае, асноваз тонкіх верасовых галінак ці іншага матэрыялу. Знешняя частка з тонкіх карэньчыкаў, пераплеценых сцёбламі травы, кавалкамі папараці, моху. Высцілка з шэрсці, валосся і пёраў.

Яйкі (5-6, часам 3-7) часцей з вострым вузейшым канцом, ад светла- да цёмна-блакітных (часта з зеленаватым адценнем) з фіялетава-ружовымі ці ржава-чырвонымі (глыбокімі) і чырвона-карычневымі (паверхневымі) крапінкамі і рыскамі на шырэйшым канцы.

Зноскі

Літаратура

Птушкі Еўропы: Паляввы вызначальнік / пад рэд. М. Нікіфарава. — Варшава: Навуковае выдавецтва ПНВ, 2000.

[1]

[2]

[3]

Search