Αμπέλ-Φρανσουά Βιλεμάν

Ο Βιλεμάν γεννήθηκε στο Παρίσι και σπούδασε στο Lycée Louis-le-Grand. Έγινε βοηθός καθηγητής στο Lycée Charlemagne και στη συνέχεια στο École Normale Supérieure. Το 1812 κέρδισε ένα βραβείο από την Ακαδημία για μια έκθεση για τον Μισέλ ντε Μονταίν. Υπό την αποκατάσταση, διορίστηκε, αρχικά, επίκουρος καθηγητής σύγχρονης ιστορίας και στη συνέχεια καθηγητής γαλλικής ευγλωττίας στη Σορβόννη. Εκεί έδωσε μια σειρά λογοτεχνικών διαλέξεων που είχαν εξαιρετική επίδραση στους νεότερους συγχρόνους του.^[11]

Ο Βιλεμάν είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να γεννηθεί λίγο πριν από το κίνημα του Ρομαντισμού, έχοντας μια μεγάλη αγάπη για τη λογοτεχνία, χωρίς να είναι εξτρεμιστής. Οι περισσότεροι από τους έξυπνους νεαρούς της λαμπρής γενιάς του 1830 πέρασαν υπό την επιρροή του και, ενώ ευχαρίστησε τους Ρομαντιστές από την ειλικρινή εκτίμησή του για τις ομορφιές της αγγλικής, γερμανικής, ιταλικής και ισπανικής ποίησης, δεν απέκρυψε τα κλασικά - ούτε τα κλασικιστικά της Ελλάδας και της Ρώμης ούτε τα λεγόμενα κλασικά της Γαλλίας.^[11]

Το 1819 δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον Όλιβερ Κρόμγουελ^[12] και δύο χρόνια αργότερα, το 1821, εξελέγη στην Ακαδημία (Académie française), διαδεχόμενος τον Λουί ντε Φοντάν (Louis de Fontanes). Βλέποντας με μεγάλη συμπάθεια το σκοπό της ελληνικής ανεξαρτησίας, δημοσίευσε το Lascaris ou les Grecs du XVe siècle (1825) και το Essai sur l'état des Grecs depuis la conquête musulmane (Δοκίμιο για την κατάσταση των Ελλήνων από την κατάκτηση των μουσουλμάνων) (1825), δύο μελέτες, η μία λογοτεχνική, η άλλη ιστορική, οι οποίες συγκίνησαν βαθιά την κοινή γνώμη.

Ο Βιλεμάν διορίστηκε από την κυβέρνηση αποκατάστασης ως Chef de l'imprimerie et de la librairie, μια θέση που περιείχε ένα είδος παράτυπης λογοκρισίας του Τύπου και στη συνέχεια στο γραφείο των κύριων αιτημάτων. Πριν από την Ιουλιανή Επανάσταση είχε στερηθεί το αξίωμά του για τις φιλελεύθερες τάσεις του και εξελέγη αναπληρωτής για τον Εβρέ τον Ιούλιο του 1830. Υπό τον Λουδοβίκο Φίλιππο της Γαλλίας έγινε Ευγενής της Γαλλίας το 1832. Ήταν μέλος του συμβουλίου δημόσιας διδασκαλίας, όπου ήταν δύο φορές υπουργός αυτού του τμήματος και έγινε επίσης γραμματέας της Ακαδημίας. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της Ιουλιανής Μοναρχίας ήταν ένας από τους κύριους διανομείς λογοτεχνικής υποστήριξης στη Γαλλία, αλλά στα τελευταία του χρόνια η φήμη του εξασθένισε. Πέθανε στο Παρίσι.^[11]

Το πνεύμα του ήταν θρυλικό. Ένα ανέκδοτο αναφέρει έναν συνάδελφο καθηγητή να του λέει «Ανακάλυψα έναν γαλλικισμό στον Κικέρονα». Ο καθηγητής ήταν επαναστάτης κατά τη διάρκεια της επανάστασης, οπαδός του Ναπολέοντα κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορίας και βασιλικός κατά την αποκατάσταση. Ο Βιλεμάν του απάντησε γρήγορα: «Βρήκα και εγώ έναν: "Quantae infidelitates! Quot amicorum fugae!"» (Τι απιστία! Πόσοι φίλοι αλλάζουν!). 

Το κύριο έργο του Βιλεμάν είναι το Cours de la littérature française (5 τόμοι, 1828–1829). Μεταξύ των άλλων έργων του είναι τα: Tableau de la littérature au Moyen Âge (2 τόμοι, 1846), Tableau de la littérature au XVIII siècle (4 τόμοι, 1864), Souvenirs contemporains (2 τόμοι, 1856) και Histoire de Grégoire VII (2 τόμοι, 1873, αγγλική μετάφραση: 1874).^[11]

Ο Λωτρεαμόν τον αξιολόγησε έτσι: «Ο Βιλεμάν είναι τριάντα τέσσερις φορές πιο έξυπνος από τον Εζέν Συ και τον Φρεντερίκ Σουλιέ. Ο πρόλογος του στο Λεξικό της Ακαδημίας θα ζήσει περισσότερο από τα μυθιστορήματα του Γουόλτερ Σκοτ και του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ και όλα τα μυθιστορήματα που μπορεί να συλλάβει και να φανταστεί κανείς».^[13]