Δυναμική αποστολή (υπολογιστές)
Στην επιστήμη των υπολογιστών και συγκεκριμένα στο αντικειμενοστρεφή προγραμματισμό η δυναμική αποστολή (Αγγλικά: Dynamic dispatch) είναι μια διαδικασία κατά την υλοποίηση μιας πολυμορφικής ενέργειας (μεθόδου ή συνάρτησης) που καλείται κατά τον χρόνο εκτέλεσης. Η δυναμική αποστολή έχει διαφορά με την στατική αποστολή (αγγλικά: static dispatch) η οποία υλοποιεί μια πολυμορφική ενέργεια κατά την διάρκεια της μεταγλώττισης του κώδικα. Ο στόχος της δυναμικής αποστολής είναι η υποστήριξη περιπτώσεων όπου η πολυμορφική ενέργεια δεν μπορεί να καθοριστεί κατά την διάρκεια του χρόνου μεταγλώττισης αλλά εξαρτάται από τις συνθήκες και τις παραμέτρους που καθορίζονται στον χρόνο εκτέλεσης.[1][2]
Γενικά ο όρος δέσμευση ή σύνδεση (Αγγλικά: binding) αναφέρεται στον τρόπο που γίνεται η κλήση μιας μεθόδου και του συσχετισμού με τον κώδικά της. Κατά τον μηχανισμό καθυστερημένης δέσμευσης (Αγγλικά: late binding) ο κώδικας της μεθόδου συσχετίζεται κατά την εκτέλεση του κώδικα (Αγγλικά: runtime). Στην Java χρησιμοποιείται για κάθε κλήση μεθόδων ως προεπιλογή ο μηχανικός καθυστερημένης δέσμευσης με εξαίρεση τις private, final και static μεθόδους.[3] Στην C++ χρησιμοποιείται η τεχνική πρώιμης δέσμευσης (Αγγλικά: early binding) όπου ο κώδικας της μεθόδου συσχετίζεται κατά την μεταγλώττιση του κώδικα (Αγγλικά: compile time). Στην C++ χρησιμοποιείται ως προεπιλογή η στατική αποστολή (Αγγλικά: static dispatch) και η δυναμική αποστολή γίνεται όταν ορίζουμε μια μέθοδο ως virtual και για να υλοποιηθεί η δυναμική αποστολής ένας πίνακας συσχέτισης υπερβατικών συναρτήσεων (Αγγλικά: virtual method table) vtable .[4][5]
Παραδείγματα
Java
Στο παρακάτω παράδειγμα στην γλώσσα προγραμματισμού Java έχουμε ένα παράδειγμα δυναμικής αποστολής με δύο κλάσεις όπου έχουν την ίδια συνάρτηση void print() και η μια κληρονομεί την άλλη (η κλάση "Paidi" επεκτείνει την κλάση "Pateras"). Η επιλογή της κλήσης void print() επιλέγεται στο χρόνο εκτέλεσης μέσω της δυναμικής αποστολής [6]:
class Pateras { void print() { System.out.println("Κλήση του πατέρα."); }}class Paidi extends Pateras { void print() { System.out.println("Κλήση του παιδιού."); }}public class ex_dynamic_dispatch { public static void main(String args[]) { Pateras oPateras = new Pateras(); // αντικείμενο της κλάσης Pateras Paidi toPaidi = new Paidi(); // αντικείμενο της κλάσης Paidi Pateras EnaAntikeimeno; // Ορισμός ενός αντικειμένου της κλάσης Pateras EnaAntikeimeno=oPateras; // Το EnaAntikeimeno είναι μια αναφορά στο αντικείμενο oPateras EnaAntikeimeno.print(); // Τυπώνει: "Κλήση του πατέρα." EnaAntikeimeno=toPaidi; EnaAntikeimeno.print(); // Τυπώνει: "Κλήση του παιδιού." }}C++
Στο παρακάτω παράδειγμα στην γλώσσα προγραμματισμού C++ έχουμε το αντίστοιχο παράδειγμα δυναμικής αποστολής όπως στην Java παραπάνω. Η συνάρτηση virtual void print() στην κλάση Pateras έχει οριστεί ως υπερβατική συνάρτηση (Αγγλικά: virtual function). Η επιλογή της κλήσης void print() επιλέγεται στο χρόνο εκτέλεσης μέσω της δυναμικής αποστολής [7]:
#include <iostream>class Pateras { public: virtual void print() { std::cout << "Κλήση του πατέρα. \n"; }};class Paidi : public Pateras { public: void print() { std::cout << "Κλήση του παιδιού. \n"; }};int main() { Pateras *oPateras = new Pateras(); // αντικείμενο της κλάσης Pateras Paidi *toPaidi = new Paidi(); // αντικείμενο της κλάσης Paidi Pateras *EnaAntikeimeno; // Ορισμός ενός αντικειμένου της κλάσης Pateras EnaAntikeimeno = oPateras; // Το EnaAntikeimeno είναι μια αναφορά στο αντικείμενο oPateras EnaAntikeimeno -> print(); // Τυπώνει: "Κλήση του πατέρα." EnaAntikeimeno = toPaidi; EnaAntikeimeno -> print(); // Τυπώνει: "Κλήση του παιδιού." delete oPateras, toPaidi; return 0;}