Σακανόουε νο Ταμουραμάρο

Όντας στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Κάνμου, ο Ταμουραμάρο διορίστηκε Σόγκουν και του δόθηκε η αποστολή να κατάκτησει τους Εμίσι (蝦夷征伐 Εμίσι Σεϊμπάτσου), ένα λαό γηγενή στα βόρεια της Χονσού, τους οποίους υπέταξε. Πρόσφατα στοιχεία υποδηλώνουν ότι μια μετανάστευση των Εμίσι από το βόρειο Χονσού στο Χοκκάιντο έλαβε χώρα κάποια στιγμή μεταξύ του έβδομου και του όγδοου αιώνα, ίσως ως άμεσο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, που προϋπήρχε του διορισμού του Ταμουραμάρο. Ωστόσο, πολλοί Εμίσι παρέμειναν στην περιοχή Τόχοκου ως υπήκοοι της επεκτεινόμενης Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας και αργότερα δημιούργησαν ανεξάρτητους τομείς Φούσου. Μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα Κάνμου, ο στρατηγός συνέχισε να υπηρετεί τον αυτοκράτορα Χέιζεϊ και τον αυτοκράτορα Σάγκα ως Ανώτατος Σύμβουλος (大納言, dainagon) και Υπουργός του Πολέμου (兵部卿, Hyōbu-kyō). ^[2] Ήταν το δεύτερο άτομο, που του δόθηκε ο τίτλος Σέι-ι Ταϊσόγκουν (征夷大将軍, Sei-i Taishōgun). Ο πρώτος που έλαβε αυτόν τον τίτλο ήταν ο Ότομο νο Οτομάρο. 

Λέγεται ότι τα περίφημα φεστιβάλ Ταναμπάτα και οι παρελάσεις του νομού Αομόρι (επίσης γιορτάζονται στην πόλη Σεντάι του νομού Μιγιάγκι), που συγκεντρώνουν πάνω από 3 εκατομμύρια ανθρώπους στο νομό ετησίως, διαδόθηκαν σε ανάμνηση της εκστρατείας του Σακανόουε νο Ταμουραμάρο να υποτάξει τις φυλετικές κοινότητες, που ζούσαν τότε στο Τόχοκου. Αυτές οι ετήσιες γιορτές (ματσούρι, matsuri) ονομάζονται φεστιβάλ Νεμπούτα στην πόλη Αομόρι και Φεστιβάλ Νεπούτα (ねぷた祭り) στην πόλη Χιροσάκι. Διαθέτουν μια σειρά από γιγάντια, ειδικά κατασκευασμένα, φωτισμένα χάρτινα άρματα. Αυτές οι τεράστιες κατασκευές του φεστιβάλ είναι ζωγραφισμένες πολύχρωμα με μυθικές φιγούρες και ομάδες ανδρών τις μεταφέρουν στους δρόμους καθώς τα πλήθη φωνάζουν για ενθάρρυνση. Λέγεται ότι τα υπέροχα φανάρια νεμπούτα του Αομόρι θυμίζουν την καινοτόμο στρατηγική του Ταμουραμάρο σε εκείνη την εκστρατεία των αρχών του ένατου αιώνα. Σύμφωνα με το θρύλο, γίνεται υπενθύμιση του ταϊσόγκουν, επειδή είχε παραγγείλει τεράστια φωτισμένα φανάρια να τοποθετηθούν στην κορυφή των λόφων. Και όταν οι περίεργοι Εμίσι πλησίασαν αυτά τα λαμπερά φώτα για να τα ερευνήσει, συνελήφθησαν και υποτάχθηκαν. ^[3] Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 το βραβείο που απονεμόταν για τον καλύτερο άρμα των παρελάσεων ονομαζόταν Βραβείο Ταμουραμάρο. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία ιστορική καταγραφή ότι ο Ταμουραμάρο πήγε βορειότερα από τον νομό Ιβάτε.

Το όνομα του Ταμουραμάρο συνδέεται με πληρωμές για κατασκευαστικά έργα στο ναό Κιγιομίζου (Κιγιομίζου-ντέρα) στα τέλη του 8ου αιώνα. ^[4]

• 811 ( Κόνιν 2, 3ος μήνας ): Ο Ταμουραμάρο πέθανε σε ηλικία 54 ετών, προς μεγάλη λύπη του αυτοκράτορα Σάγκα, ο οποίος εξέφρασε την αίσθηση της απώλειας μοιράζοντας μεγάλες ποσότητες μεταξωτών υφασμάτων, βαμβακερών υφασμάτων και ρυζιού προς τιμήν του νεκρού συμβούλου του. Το τόξο, τα βέλη, η φαρέτρα και το σπαθί του τοποθετήθηκαν στο φέρετρό του με εντολή του Αυτοκράτορα. ^[5]

Ο τάφος του Σακανόουε νο Ταμουραμάρο βρίσκεται στο Κανσούτζι Χιγκασικουρισουνότσο, στο δημοτικό διαμέρισμα Γιαμασίνα στο Κιότο της Ιαπωνίας. Δεν είναι ο σαμουράι που θάφτηκε στο Σόγκουν-ζούκα, καθώς αυτό ήταν ένα τελετουργικό άγαλμα ενός πολεμιστή που έθαψε ο αυτοκράτορας Κάνμου, όταν αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα στο Χεϊάν-κιο, το σημερινό Κιότο. 

Σύμφωνα με το Σόκου Νιχόνγκι, ένα επίσημο ιστορικό αρχείο, η φυλή Σακανόουε κατάγεται από τον αυτοκράτορα Λινγκ της Δυναστείας Χαν της Κίνας. ^{[6] [7]} Το γενεαλογικό δέντρο της φυλής Σακανόουε δείχνει ότι ο Ταμουραμάρο είναι απόγονος 14ης γενιάς του Λινγκ. ^[8] Άλλες έρευνες εντοπίζουν την προέλευση της φυλής Σακανόουε από την ασιατική ηπειρωτική χώρα, πιθανώς μέσω του Baekje. ^[9]

• Bornoff, Nicholas. (2005). National Geographic Traveler Japan. Washington, D.C.: National Geographic Society. ISBN 0-7922-3894-X
• Iwao, Seiichi. (2002). Dictionnaire historique du Japon (with Teizō Iyanaga, Susumu Ishii, Shōichirō Yoshida et al.). Paris: Maisonneuve & Larose. ISBN 978-2-7068-1632-1; OCLC 51096469
• Titsingh, Isaac. (1834). [Siyun-sai Rin-siyo/Hayashi Gahō (1652)], Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland.
• Varley, H. Paul, ed. (1980). [ Kitabatake Chikafusa (1359)], Jinnō Shōtōki ("A Chronicle of Gods and Sovereigns: Jinnō Shōtōki of Kitabatake Chikafusa" translated by H. Paul Varley). New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-04940-4
• Kameda Takashi 亀田隆之 (1967). Sakanoue no Tamuramaro. Tokyo: Jinbutsu Oraisha 人物往来社.