| Ζαν Φουκέ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Jean Fouquet (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1420 (περίπου)[1][2][3] ή 1425 (περίπου)[4] ή 1410[5] Τουρ[4] |
| Θάνατος | Δεκαετία του 1480 ή 1478 (περίπου)[4] ή 1481[6] Τουρ[4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Γαλλίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Μέσα Γαλλικά[7] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[8][9][10] εικονογράφος χειρογράφων[9] σχεδιαστής[9] εικονογράφος[9] |
| Αξιοσημείωτο έργο | Hours of Étienne Chevalier Melun Diptych |
| Επηρεάστηκε από | Master of Boucicaut |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | αυλικός ζωγράφος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα | |
Ο Ζαν Φουκέ (Jean Fouquet, 1420–1481) υπήρξε ο διαπρεπέστερος Γάλλος ζωγράφος του 15ου αιώνα. [11]
Τα λίγα που γνωρίζουμε για τη ζωή του είναι ότι γεννήθηκε στην Τουρ, διέμεινε για ένα διάστημα στη Ρώμη –όπου φιλοτέχνησε μια προσωπογραφία του Πάπα Ευγένιου Δ΄, χαμένη σήμερα– και ότι επανήλθε στη Γαλλία, στην υπηρεσία πλέον της γαλλικής αυλής.[12]
Πρώτη του σχετική παραγγελία ήταν αυτή του θησαυροφύλακα της Γαλλίας Ετιέν Σεβαλιέ, για τον οποίο ζωγράφισε το Δίπτυχο της Μελάν περί το 1450. [13]Ο αριστερός πίνακας (σήμερα στην Πινακοθήκη του Βερολίνου) παριστάνει τον εντολέα με τον προστάτη του Άγιο Στέφανο (Saint Étienne), ο οποίος τον παρουσιάζει στην Παρθένο με το Βρέφος του δεξιού πίνακα (Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών της Αμβέρσας). Διατυπώθηκε η άποψη ότι η εικόνα της Παρθένου έχει τα χαρακτηριστικά της Αγνής Σορέλ, ερωμένης του Καρόλου Ζ΄.[14]
Για τον Σεβαλιέ επίσης, ο Φουκέ εικονογράφησε το περίφημο Βιβλίο των Ωρών του Ετιέν Σεβαλιέ όπου κατόρθωσε να προσδώσει μνημειακό χαρακτήρα σε μικρογραφίες. Άλλα έργα του είναι η προσωπογραφία του καγκελαρίου Γκυγιώμ Ζουβενέλ ντες Υρσέν, και οι εικονογραφήσεις των Μεγάλων Χρονικών της Γαλλίας και των Ιουδαϊκών αρχαιοτήτων. Το 1474 συμμετείχε στην κατασκευή του ταφικού μνημείο του Λουδοβίκου ΙΑ΄ (θανόντος το 1483) και το 1475 ονομάστηκε βασιλικός ζωγράφος.[15]
Παρά τη μεγάλη φήμη που είχε όσο ζούσε, ο Φουκέ λησμονήθηκε γρήγορα και δεν αποκαταστάθηκε στην περίοπτη σήμερα θέση του παρά μόνο τον 20ό αιώνα.[16]
|