Abraham Lincoln

Familio kaj infanaĝo

Frua vivo

Abraham Lincoln estis naskita la 12-an de februaro 1809, kiel la duan filon de Thomas Lincoln kaj Nancy Lincoln (naskiĝinta Hanks), en unu-ĉambra trabkabano ĉe bieno de Hodgenville en tiam Kantono Hardin, nun Kantono LaRue, Kentukio en sovaĝa okcidento.^[4] Li devenas de Samuel Lincoln, kiu alvenis en Hingham, Masaĉuseco, de Norfolk, Anglio, en la 17-a jarcento.^[5] La patroflanka avo kaj samnomulo de Lincoln, Abraham, translokigis sian familion de Virginio al Kentukio, kie li estis embuskita kaj mortigita en atako fare de indianoj en 1786, kion liaj filoj, inkluzive de la patro de Lincoln, nome Tomaso, spektis.^[6] Tomaso devis fari sian propran vivmanieron ĉe la landlimo.^[7]

La patrino de Lincoln, Nancy, estis la filino de Lucy Hanks, kaj estis naskita en kio nun estas Kantono Mineral, Okcidenta Virginio, tiam parto de Virginio. Lucy moviĝis kun Nancy al Kentukio. Nancy Hanks geedziĝis kun Tomaso, kiu iĝis respektata civitano. Li aĉetis aŭ komercis plurajn bienojn, inkluzive de Knob Creek Farm. La familio eniris en Separata Baptisma Eklezio, kiu havis restriktajn moralajn normojn kaj kontraŭbatalis alkoholon, dancadon, kaj sklavecon.^[8] Tomaso ĝuis konsiderindan statuson en Kentukio - kie li subigis ĵuriojn, taksis biendomojn, servis landajn sklavpatrolojn, kaj gardis kaptitojn. Antaŭ la tempo lia filo Abraham estis naskita, Tomaso posedis du 600-akreajn (240 ha) bienojn, plurajn urbajn areojn, brutaron, kaj ĉevalojn. Li estis inter la plej riĉaj viroj en la distrikto. Tamen, en 1816, Tomaso perdis ĉion el sia tero en kortumkazoj pro mankohavaj posedaĵtitoloj.^[9]

Laŭ la libro The Ancestry of Abraham Lincoln de William Ensign Lincoln, la patrino de Abraham Lincoln, Nancy Hanks, estis la filino de Joseph Hanks kaj Nancy Shipley.^[10]

La familio moviĝis norden trans la Ohio-rivero por liberigi (t.e., ne-laboregi) teritorion kaj faris novan komencon en kio tiam estis Kantono Perry sed nun estas Kantono Spencer, Indianao. Lincoln poste notis, ke tiu movo estis "duonflanka pro sklaveco" sed plejparte pro tertitolaj malfacilaĵoj.^[9] En Indianao, kiam Lincoln estis naŭjaraĝa, lia patrino Nancy mortis pro laktomalsano en 1818. Post la morto de la patrino de Lincoln, lia pliaĝa fratino, Sarah, ekkontrolis zorgadon lian ĝis ilia patro reedziĝis en 1819; Sarah poste mortis en siaj 20-aj jaroj naskante malvive naskitan filon.^[11]

La nova edzino de Thomas Lincoln estis la vidvino Sarah Bush Johnston, la patrino de tri filoj. Lincoln iĝis tre proksima al sia duonpatrino, kaj nomis ŝin "patrino".^[12] Kiel subdektrijara, li ne ŝatis la malfacilan laboron asociitan kun limvivo. Kelkaj en lia familio, kaj en la najbareco, pripensis, ke li estas maldiligenta.^[13][14] Kiam li kreskis en siajn adoleskojarojn, li volonte prenis respondecon por ĉiuj taskoj esperitaj de li kiel unu el la knaboj en la domanaro kaj iĝis sperta hakilisto en siaj laborkonstruaĵaj fervojbariloj. Li ekhavis reputacion kiel virinema kaj aŭdaca post tre konkurenciva luktomaĉo al kiu li estis defiita fare de la fama gvidanto de grupo de banditoj, "la Grove-knaboj de la Muskatsalvio".^[15]

Lincoln ankaŭ konsentis kun la kutima devontigo de filo por doni al sia patro ĉiujn gajnon de laboro farita ekster la hejmo ĝis aĝo 21.^[16] En pli postaj jaroj, Lincoln foje pruntedonis al sia patro monon.^[17] Lincoln iĝis ĉiam pli malproksima de sia patro, ĉefe pro la malklereco de sia patro. Dum la formala eduko de juna Lincoln konsistis el la valoro de ĉirkaŭ unu jaro de klasoj de pluraj migroinstruistoj, li estis plejparte memedukita kaj estis fervora leganto kaj ofte serĉis aliron al iuj novaj libroj en la vilaĝo. Li legis kaj relegis la Biblion en la Versio Rajtigita de la Reĝo Jakobo, la Fablojn de Ezopo, Pilgrim's Progress de Bunyan, Robinson Crusoe de Defoe kaj Autobiography de Franklin.^[18][19]

En 1830, timante laktomalsanan ekaperon laŭ la Ohio-rivero, la Lincoln-familio translokiĝis okcidenten, kien ili setlis sur publika tereno 10 mejlojn okcidente de Dekaturo, en Kantono Makona, Ilinojso, alia libera, ne-sklava ŝtato.^[20] En 1831, Tomaso translokigis la familion al nova bieneto en Kantono Coles, Ilinojso. Estis tiam kiam, kiel ambicia 22-jaraĝulo kiu nun estis sufiĉe aĝa por fari siajn proprajn decidojn, Lincoln serĉis sian propran vivon. Kanuante laŭ la rivero Sangamon, Lincoln alvenis en la vilaĝo Nova Salem en Kantono Sangamon^[21] En la printempo de 1831, dungita fare de novsalema komercisto Denton Offutt kaj akompanita fare de amikoj, li prenis varojn per barĝo de Nova Salem ĝis Nova Orleano per la riveroj Sangamon kaj la Misisipo. Post alvenado en Nov-Orleano - kaj travivado de sklaveco propraokule - li piediris reen hejmen.^[22]

Geedziĝo kaj filoj

La unua amo de Lincoln estis por Ann Rutledge, kun kiu li renkontiĝis kiam li translokiĝis al New Salem. Ĉirkaŭ 1835, ili havis rilaton, sed ne formale engaĝiĝis.^[23] Ŝi mortis la 25an de Aŭgusto, 1835, plej verŝajne pro tifoida febro.^[24] Komence de la 1830-aj jaroj, li renkontiĝis kun Mary Owens el Kentukio.^[25]

Fine de 1836, Lincoln interkonsentis kuniĝi kun Owens se ŝi revenas al New Salem. Owens alvenis tiun Novembron kaj li amindumis ŝin dum iom da tempo; tamen, ambaŭ havis aliajn planojn. La 16an de Aŭgusto, 1837, li verkis al Owens leteron dirantan, ke li ne kulpigos ŝin se ŝi finas la rilaton, kaj ŝi neniam respondis.^[26]

En 1839, Lincoln renkontiĝis kun Mary Todd en Springfield (Ilinojo), kaj la venontan jaron ili engaĝiĝis.^[27] Ŝi estis la filino de Robert Smith Todd, riĉa advokato kaj negocisto en Lexington (Kentukio).^[28] Geedzigo planita por la 1a de Januaro 1841 estis nuligita je peto de Lincoln, sed ili reamikiĝis kaj geedziĝis la 4an de Novembro, 1842, en la domego de Springfield de la fratino de Mary.^[29] Anksie preparante sin por la nupto, oni demandis al li kien li iras kaj li respondis, "Al infero, mi supozas."^[30] En 1844, la paro aĉetis domon, kiu nuntempe estas la Lincoln-Hejmo Nacia Historia Loko en Springfield proksime de sia jur-oficejo. Mary zorgis la hejmon kun la helpo de dungita servisto kaj parenco.^[31]

Lincoln estis amanta edzo kaj patro de kvar filoj, kvankam lia laboro regule tenis lin for el hejmo. La plej aĝa, Robert Todd Lincoln, naskiĝis en 1843 kaj estis la nura filo kiu vivos ĝis matureco. Edward Baker Lincoln (Eddie), naskiĝis en 1846, kaj mortis la 1an de Februaro, 1850, probable pro tuberkulozo. La tria filo de Lincoln, "Willie" Lincoln naskiĝis en la 21a de Decembro, 1850, kaj mortis pro febro en la Blanka Domo la 20an de Februaro, 1862. La plej juna, Thomas "Tad" Lincoln, naskiĝis en la 4a de Aprilo, 1853, kaj survivis sian patron sed mortis pro koratako estante 18-jaraĝa la 16an de Julio, 1871.^[32] La lasta posteulo de la familio Lincoln, pra-pranepo Robert Todd Lincoln Beckwith, mortis en 1985.^[33] Lincoln "was remarkably fond of children" (rimarkinde amis siajn filojn)^[34] kaj la Lincoln-oj ne estis konsiderata striktaj kun siaj filoj.^[35] Fakte, la partnero de Lincoln en la jur-negoco nome William H. Herndon foje koleriĝis kiam Lincoln kunportis siajn filojn al la jur-negoco. Ili patro ŝajne estis ofte tiom absorbita en sia laboro ke li ne atentis la konduton de siaj filoj. Herndon rakontis, "Mi sentis fojojn ke mi deziras strangoli siajn koletojn, kaj nur pro respekto al Lincoln mi tenis mian buŝon fermita. Lincoln ne notis kion liaj filoj faras aŭ faris."^[36]

La mortoj de iliaj filoj, Eddie kaj Willie, faris profundajn efekojn sur ambaŭ gepatroj. Lincoln suferis pro tiam nomita "melankolio", sed fakte tio kion nuntempe estus konsiderata klinika deprimo.^[37] Poste en la vivo, Mary devis lukti kontraŭ la streso perdi siajn edzon kaj filojn, kaj Robert metis ŝin dum iom da tempo en frenezulejon en 1875.^[38]

Frua kariero, milicservo kaj politikisto

En 1832, Lincoln aliĝis kun partnero, nome Denton Offutt, por la aĉeto de ĝenerala vendejo je kredito en New Salem.^[39] Kvankam la ekonomio estis enorde, la negoco malfacilis kaj Lincoln finfine vendis sian parton. Tiun Marton li eniris en politikon, kandidate por la Ilinojsa Ĝenerala Asembleo, proponante navigajn plibonigojn por la rivero Sangamon. Eble li diskursis al homamasoj kiel humuristo, sed mankis al li la necesa formala edukado, povaj amikoj kaj mono, kaj perdis la elekton.^[40]

Lincoln por mallonge interrompis sian kampanjon por servi kiel kapitano en la Ilinojsa Milico dum la Nigrafalka Milito.^[41] En sia unua kampanja diskurso post la reveno, li observis atakitan subtenanton en la homamaso, kaptis la atakinton je lia "kolo kaj la sidilo de lia pantalono", kaj forĵetis lin.^[42] Lincoln finis la okan el 13 kandidatoj (nur la kvar pintaj estis elektitaj), kvankam li ricevis 277 el la 300 voĉdonoj de la distrikto de New Salem.^[43]

Lincoln servis kiel la poŝtoficestro de New Salem kaj poste kiel topografo de la kantono, sed pluigis sian entuziasman legemon, kaj decidis iĝi advokato. Li lernis juron per si mem, ekzemple per la verko de Blackstone nome Commentaries on the Laws of England, kaj poste diris pri sia klopodo, "Mi studis kun neniu."^[44]

La dua ŝtata kampanjo de Lincoln en 1834, tiam kiel Whig, estis sukceso super pova opozicianta Whig.^[45] Poste sekvis liaj kvar regotempoj en la Ilinojsa Ĉambro de Reprezentantoj por la kantono Sangamon.^[46] Li estris la konstruadon de la Kanalo Ilinojso kaj Miĉigano, kaj poste estis Kanal-Komisiano.^[47] Li voĉdonis por etendi la voĉdonrajtojn trans la blankaj terposedantoj al ĉiuj blankaj maskloj, sed adoptis sintenon de "libera tero" opozicie kaj al sklaveco kaj al aboliciismo.^[48] En 1837 li deklaris, "La institucio de sklaveco estas fondita sur kaj maljustico kaj sur malbona politiko, sed la promulgado de abol-doktrinoj tendencas al pliigo pli ol al nuligo de ties malbonoj."^[49] Li sekvis la subtenon de Henry Clay al la American Colonization Society kiu proponis programon de aboliciismo kongrue kun la setlado de liberigitaj sklavoj en Liberion.^[50]

Akceptita por la jur-praktiko surloke en Ilinojo en 1836,^[51] li translokiĝis al Springfield kaj ekpraktiki juron kun John T. Stuart, kuzo de Mary Todd.^[52] Lincoln aperis kiel lerta batalanto dum la diskut-ekzamenoj kaj finaj argumentoj. Li partneris kelkajn jarojn kun Stephen T. Logan, kaj en 1844 komencis la jur-praktikon en la Jur-Oficejo Lincoln-Herndon kiu nun estas Historia Loko kun William Herndon, "studema junulo".^[53]

Kongresano Lincoln (1847–1849)

Laŭ sia propra rakonto, Lincoln deklaris sin al amikoj en 1861 kiel "malnova Whig, disĉiplo de Henry Clay".^[54] Ilia partio favoris ekonomian modernigon en bankado, tarifojn por financi tutlandajn plibonigojn kiel fervojoj, kaj urbanigon.^[55]

En 1843, Lincoln klopodis Whig nomumon por la 7a kongres-distrikto de Ilinojo en la Usona Domo de Reprezentantoj; li estis venkita de John J. Hardin, kvankam li sukcesis, ke la partio limigis Hardin al nur unu regotempo. Lincoln ne nur sukcesis per sia stratego atingi la nomumon en 1846, sed ankaŭ venkis en la elekto. Li estis la nura Whig en la Ilinoja delegitaro, sed tiom laborema ke li partoprenis en preskaŭ ĉiuj voĉdonadoj kaj faris diskursojn kiuj tuŝis la sintenon de la partio.^[56] Li estis nomumita por la Komitato por Poŝtoficejoj kaj Poŝtvojoj kaj por la Komitato por Militelspezoj.^[57] Lincoln faris teamon kun Joshua R. Giddings por aprobi leĝon abolantan sklavecon en la Distrikto Kolumbio kun kompenso por la posedantoj, plenumo kapti fuĝintajn sklavojn, kaj populara voĉdonado pri la afero. Li abandonis la projekton kiam mankis la subteno Whig.^[58]

Politikaj sintenoj

Pri eksterlanda kaj milita politiko, Lincoln parolis kontraŭ la Meksik-usona milito, kiin li konsideris deziron de la Prezidento James K. Polk por "milita gloro — tiu alloga ĉielarko, kiu staras en pluvo dw sango".^[59] Li subtenis la projekton "Wilmot Proviso", malsukcesa propono por malpermesi sklavecon en la usonaj teritorioj akiritaj el Meksiko.^[60]

Lincoln emfazis sian opozicion al Polk skizante kaj enkondukante siajn "Spot Resolutions" (Loko-rezolucio). La milito estis komencante per meksika mortigado de usonaj soldatoj en teritorio disputita de Meksiko, kaj Polk insistis, ke meksikaj soldatoj estis "invadintaj nian teritorion kaj elverŝintaj la sangon de niaj kun-civitanoj sur nia tero".^[61] Lincoln postulis, ke Polk montru al la Kongreso la precizan lokon sur kiu la sango estis elverŝita kaj pruvi, ke la loko estis en usona tero.^[62] La rezolucio estis ignorita kaj en la Kongreso kaj en la nacia gazetaro, kaj ĝi kostis al Lincoln politikan subtenon en sia distrikto. Unu ilinoja gazeto moknomis lin "spotty Lincoln" (makula, neregula).^[63] Lincoln poste bedaŭris kelkajn el siaj asertoj, speciale sian atakon al la prezidentaj milit-faraj povoj.^[64]

Lincoln estis postulinta en 1846 servi nur unu regotempon en la Domo de Reprezentantoj. Konstatinte, ke Clay malverŝajne venkos en la prezidenteca balotado, li apogis la Generalon Zachary Taylor por la Whig nomumo por la prezidenta balotado de 1848.^[65] Taylor venkis kaj Lincoln malsukcese esperis esti nomumita Komisionano de la Ĝenerala Teroficejo.^[66] La administracio proponis lin esti nomumita sekretario de la guberniestro de la Oregona teritorio kiel konsolaĵo.^[67] Tiu fora teritorio estis demokrat-regata areo, kaj la akcepto de tiu posteno estus rompinta sian juran kaj politikan karieron en Ilinojo, kaj tiel li malakceptis kaj pluigis sian jur-praktikon.^[68]

Rur-advokato

En sia laboro en Springfield Lincoln pritraktis "ajnan tipon de negoco kiu povus kongrui kun tiu de rur-advokato".^[69] Dufoje jare li aperis dum 10 sinsekvaj semajnoj en la kantonaj tribunaloj; tio daŭris 16 jaroj.^[70] Lincoln frontis pritransportajn kazojn kadre de la okcidentena etendo de la lando, partikulare pri konfliktoj de riveraj barĝoj kun la multaj novaj fervojaj pontoj. Kiel riverboatulo, Lincoln dekomence favoris tiujn interesojn, sed fine li reprezentis ĉiun kiu dungu lin.^[71] Li poste reprezentis pontokompanion kontraŭ riverboata kompanio en kazo kiu iĝis marko nome "Hurd kontraŭ Rock Island Bridge Company" kiu temis pri kanalboato kiu dronis post frapo kontraŭ ponto.^[72] En 1849, li ricevis patenton por flosilo por la movado de boatoj en neprofundaj akvoj. Tiu ideo tamen neniam estis komercigita, sed ĝi faris Lincoln la nuran prezidenton kiu tenis patenton.^[73]

Lincoln aperis antaŭ la Ilinoja Suprema Kortumo en 175 kazoj; li estis la nura advokato en 51 kazoj, el kiuj 31 estis deciditaj en lia favoro.^[74] El 1853 ĝis 1860, unu el liaj plej grandaj klientoj estis la Illinois Central Railroad.^[75] Lia jura reputacio estis tialo por la kromnomo "Honest Abe".^[76]

Lincoln argumentis en krima proceso en 1858, defendante William "Duff" Armstrong, kiu estis juĝita pro la murdo de James Preston Metzker.^[77] Tiu kazo famiĝis pro la uzado fare de Lincoln de fakto establita per juĝaverto defianta la kredindecon de atestanto. Post opozicianta atestanto atestis vidi la krimon en la lunlumo, Lincoln montris Farmers' Almanac (Almanako de Farmistoj) kiu indikis, ke la luno tiun nokton estis je malalta angulo, draste malpliigante la videblecon. Armstrong estis senkulpigita.^[77]

Survoje al sia prezidenta kampanjo, Lincoln plialtigis sian profilon en alia murdokazo de 1859, nome per sia defendo de Simeon Quinn "Peachy" Harrison kiu estis triaranga kuzo; Harrison estis ankaŭ nepo de la politika opozicianto de Lincoln, nome Peter Cartwright.^[78] Harrison estis akuzita pro la murdo de Greek Crafton kiu, dum mortiĝis pro siaj vundoj, konfesis al Cartwright, ke li provokis Harrison.^[79] Lincoln kolere protestis la komencan decidon de la juĝisto ekskludi la ateston de Cartwright pri la konfeso kiel neakceptebla aŭdita atesto. Lincoln argumentis, ke la atesto inkludis dummortan demlaron kaj ne estis celo de la regulo por aŭditaj atestoj, ĉar mortonto ne klopodas falsigi. Anstataŭ admoni Lincoln kiel la tribunalo atendis, la juĝisto, Demokrato, reversis sian decidon kaj akceptis la ateston kiel pruvo, kio rezultis en la senkulpigo de Harrison.^[77]

Respublikana estro

La debato pri la statuso de sklaveco en la teritorioj malsukcesis mildigi la tensiojn inter la sklavec-defendanta Sudo kaj la libera Nordo, partikulare pro la malsukceso de la Kompromiso de 1850, leĝa projekto planita por fronti la aferon.^[80] En sia nekrologa eŭlogio de 1852 por Clay, Lincoln fokusis la apogon de tiu lasta al laŭgrada emancipigo kaj opozicio al "ambaŭ ekstremoj" pri la sklaveca afero.^[81] Dum la prisklaveca debato en la Nebraska kaj Kansasa teritorioj iĝis partikulare akra, la ilinoja Senatano Stephen A. Douglas proponis la aplikon de la "popola suvereneco" kiel kompromiso; tiu politiko permesus al la voĉdonantoj de ĉiu teritorio decidi la statuso de sklaveco. Tiu politiko alarmis multajn Nordulojn, kiuj klopodis eviti la rezultan etendon de sklaveco, sed la Leĝo Kansas–Nebrasko de Douglas mallarĝe estis aprobita en la Kongreso en Majo 1854.^[82]

Lincoln ne prikomentis la leĝon ĝis monatojn poste en sia "diskurso Peoria" en Oktobro 1854. Lincoln tiam deklaris sian opozicion al sklaveco, kion li ripetis survoje al la prezidenteco.^[83] Li idirs, ke la "Kansas Act" havis "deklaritan indiferenton, sed kiel mi devas pensi, kaŝitan realan celon por la etendo de sklaveco. Mi povas nur malŝati ĝin. Mi malŝatas ĝin pro la monstra maljusteco de la sklaveco mem. Mi malŝatas ĝin ĉar ĝi senigas nian respublikan ekzemplon de ĝia justa influo sur la tuta mondo ..."^[84] La atakoj de Lincoln al la "Kansas–Nebraska Act" markis lian revenon al la politika vivo.^[85]

Landnivele, la "Whig"-oj estis nepre disigitaj pro la "Kansas–Nebraska Act" kaj aliaj klopodoj kompromisi pri la sklaveca afero. Montrante la dekadencon de sia partio, Lincoln verkis en 1855, "Mi pensas, ke mi estas Whig, sed aliaj diras, ke ne estas Whig-oj, kaj ke mi estas aboliciisto... Mi faras nur opozicio al la etendo de sklaveco."^[86] La nova Respublikana Partio estis formita kiel norda partio dediĉita al kontraŭsklaveco, organizita el la kontraŭsklaveca flanko de la "Whig" Partio, kombinante membrojn el la Free Soil, el la Libereca, kaj kontraŭsklaveca Demokrata Partio,^[87] Lincoln rezistis fruajn Respublikanajn petojn, timante, ke la nova partio estus iĝanta platformon por ekstremaj abolicistoj.^[88] Lincoln retenis esperon por plijunigo de "Whig"-oj, kvankam li bedaŭris la pliigantan fermitecon de sia partio kun la indiĝenisma movado Know Nothing.^[89]

In 1854 Lincoln estis elektita por la Ilinoja parlamento, sed malakceptis plenumi sian postenon. La balotado de tiu jaro montris la fortan opozicion al la "Kansas–Nebraska Act", kaj sekve, Lincoln klopodis esti elektita por la Usona Senato.^[85] Tiam, senatanoj estis elektitaj de la ŝtataj parlamentoj.^[90] Post venki en la unuaj ses raŭndoj de voĉdonado, li estis malkapabla atingi majoritaton. Lincoln instrukciis siajn apogantojn voĉdoni por Lyman Trumbull. Trumbull estis kontraŭsklaveca Demokrato, kaj estis ricevinta malmultajn voĉdonojn en la plej fruaj balotoj; liaj apogantoj, ankaŭ kontraŭsklavecaj Demokratoj, estis ĵurintaj ne apogi iun "Whig". La decido de Lincoln retiriĝi ebligis siajn "Whig" apogantojn kaj la kontraŭsklavecajn Demokratojn de Trumbull kombini kaj venki la ĉeftendencan Demokratan kandidaton, nome Joel Aldrich Matteson.^[91]

Kampanjo de 1856

Fortaj politikaj konfrontoj en Kansaso pluis, kaj la opozicio al la "Kansas–Nebraska Act" restis forta tra la tuta Nordo. Dum la tutusona ĝenerala balotado de 1856 alproksimiĝis, Lincoln aliĝis al la Respublikanoj kaj partoprenis en la Konvencio de Bloomington, kiu formale establis la Ilinojan Respublikan Partion. La konvencia platformo proponis la rajton de la Kongreso reguligi sklavecon en la teritorioj kaj apogis la akceptadon de Kansaso kiel libera ŝtato. Lincoln faris la finan diskurson de la konvencio apogante la partian platformon kaj alvokante al la konservado de la Unio.^[92] Junie 1856 dum la Respublikana Nacia Konvencio, kvankam Lincoln ricevis subtenon por kandidati kiel vicprezidento, estis John C. Frémont kaj William Dayton kiu estis la kandidatoj, kiujn Lincoln apogis tra Ilinojo. La Demokratoj nomumis iaman Sekretarion de Ŝtato James Buchanan kaj la nomumiton de la Know-Nothing-oj iaman "Whig"-Prezidanton Millard Fillmore.^[93] Buchanan venkis, dum la Respublikano William Henry Bissell venkis en la elekto kiel Guberniestro de Ilinojo, kaj Lincoln iĝis ĉefa Respublikano en Ilinojo.^[94] Eric Foner kontrastigas la aboliciistojn kaj kontraŭ-sklavecajn radikalajn Respublikanojn de la Nordoriento, kiu vidis sklavecon kiel peko, kun la konservativaj Respublikanoj, kiuj pensis, ke ĝi estas malbona ĉar ĝi damaĝas la blankulojn kaj blokas la progreson. Foner argumentas, ke Lincoln estis moderema en la mezo, opoziciante sklavecon ĉefe ĉar ĝi perfortas la respublikanismajn principojn de la Patroj-fondintoj, speciale la egalecon de ĉiuj homoj kaj la demokratan mem-regadon esprimitan en la Deklaro de Sendependeco.^[95]

Dred Scott v. Sandford

Dred Scott estis sklavo kies posedanto portis lin el sklaveca ŝtato al libera teritorio laŭ la Misuria Kompromiso. Post Scott estis revenigita al la sklaveca ŝtato li plendis al federacia kortumo por sia libereco. Lia plendo estis malakaceptita en la fama kazo Dred Scott kontraŭ Sandford (1857).^[96] La ĉefjuĝisto de la Suprema Kortumo Roger B. Taney en la decido verkis, ke nigruloj ne estas civitanoj kaj el tio derivas neniu rajto el la Konstitucio. Kvankam multaj Demokratoj deziris, ke la kazo Dred Scott finigos la disputon pri sklaveco en la teritorioj, la decido levis pluan koleron en la Nordo.^[97] Lincoln denoncis ĝin kiel produkto de konspiro de Demokratoj por subteni Sklavecan Povon (nome Sklavokratio).^[98] Li argumentis, ke la decido estis klara devojigo disde la Deklaro de Sendependeco; li diris, ke kvankam la Patroj-fondintoj ne kredis, ke ĉiuj homoj estas egalaj en ĉiuj aferoj, ili kredis, ke ĉiuj homoj estas egalaj "en kelkaj nemalhaveblaj rajtoj, inter kiuj estas vivo, libero kaj la deziro al feliĉo".^[99]

Debatoj Lincoln–Douglas kaj diskurso en Cooper Union

En 1858 Douglas kandidatis por re-elektado en la Usona Senato, kaj Lincoln esperis venki lin. Multaj en la partio sentis, ke iama "Whig" estu nomumita en 1858, kaj la kampanjo de Lincoln de 1856 kaj la subteno de Trumbull havigis al li favoron.^[100] Kelkaj orientaj Respublikanoj subtenis Douglas pro lia opozicio al la Lecompton Konstitucio kaj akcepto de Kansaso kiel sklaveca ŝtato.^[101] Multaj Ilinojaj Respublikanoj bedaŭris tiun orientan interferon. Por la unua fojo, Ilinojaj Respublikanoj faris konvencion por interkonsenti kandidaton por la Senato, kaj Lincoln venkis por la nomumo kontraŭ malmulta opozicio.^[102]

Lincoln akceptis la nomumon kun granda entuziasmo kaj engaĝiĝo. Post sia nomumo li faris sian faman diskurson pri la Dividita Hejmo, kun la biblia referenco de Marko 3:25, "Kaj se domo estas dividita kontraŭ si, tiu domo ne povas stari. Mi kredas, ke tiu registaro ne povas daŭri permanente duonsklaveca kaj suonlibera. Mi ne supozas, ke la Unio estos dissolvita — mi ne timas, ke la domo falos — sed mi esperas, ke ĝi ĉesos esti dividita. Ĝi estos tute ununura afero, aŭ tute la alia."^[103][104] Tiu diskurso kreis malnetan bildon de la danĝero de disunueco.^[105] La kerno de la afero ŝanĝis por la elekto de la Ilinoja parlamento kiu siavice elektos Lincoln aŭ Douglas.^[106] Informita pri la nomumo de Lincoln, Douglas asertis, "[Lincoln] estas la forta homo de la partio ... kaj se mi venkos lin, mia venko estos tre malfacila."^[107]

La Senata kampanjo enhavis sep debatojn inter Lincoln kaj Douglas. Tiuj estis la plej famaj politikaj debatoj en la historio de Usono; ili havis atmosferon similan al boksolukto kaj altiris amasojn da miloj de homoj.^[108] La ĉefuloj staris en tre rimarkinda kontrasto kaj fizike kaj politike. Lincoln avertis, ke la "Sklava Potenco" de Douglas estis minacanta la valorojn de respublikanismo, kaj akuzis Douglas pro distordo de la premiso de la Patroj-fondintoj, ke "ĉiuj homoj estas kreataj egale". Douglas emfazis sian Doktrinon Freeport, ke lokanoj estas liberaj elekti ĉu permesi sklavecon, kaj akuzis Lincoln pro lia aliĝo al aboliciistoj.^[109] La argumento de Lincoln ekhavis moralan tonon, ĉar li akuzis Douglas kiel reprezentanto de konspiro por promocii sklavecon. La argumento de Douglas estis pli jura, plendante, ke Lincoln estis defianta la aŭtoritaton de la Usona Suprema Kortumo pri la decido de la kazo Dred Scott.^[110]

Kvankam la kandidatoj de la Respublikana parlamento ricevis pliajn popolajn voĉdonojn, la Demokratoj atingis pliajn sidlokojn, kaj la parlamentanoj re-elektis Douglas. La formulado de Lincoln pri la aferoj havigis al li tutlandan politikan gravecon.^[111] En Majo 1859, Lincoln aĉetis Illinois Staats-Anzeiger, german-lingva gazeto kiu estis klare apoganta; plej el la 130 000 german-usonaj el la ŝtato voĉdonis Demokrate, sed la german-lingva gazeto havigis al li respublikanan subtenon.^[112] Sekve al la balotado de 1858, gazetoj ofte menciis Lincoln kiel ebla Respublikana porprezidenta kandidato, en rivaleco kontraŭ William H. Seward, Salmon P. Chase, Edward Bates kaj Simon Cameron. Kvankam Lincoln estis populara en la Mezokcidento, mankis al li subtenon en la Nordoriento, kaj li ne estis certa ĉu vere lukti por la posteno.^[113] En Januaro 1860, Lincoln diris al grupo de politikaj aliancanoj, ke li akceptos la nomumon se oni proponas al li, kaj en la postaj monatoj kelkaj lokaj gazetoj publikigis lian kandidatecon.^[114]

Senlace veturante, Lincoln faris ĉirkaŭ kvin dek diskursoj. Pro iliaj bonkvalitoj kaj simpleco li tuj iĝis la ĉefa defendanto de la Respublikana partio. Tamen, spite lian fortan subtenon en la Mezokcidento, lia subteno en la oriento ne estis granda, kie li foje trafis mankon de aprezon kaj en kelkaj lokoj li trafis multan indiferenton. Horace Greeley, redaktoro de The New York Tribune tiam, verkis ne tro laŭdeman rakonton de la kompromisa sinteno pri sklaveco kaj lia malpreteco defii la kortuman regulon de la kazo Dred-Scott, kiu estis tuje uzata kontraŭ li fare de liaj politikaj rivaloj.^[115][116]

La 27an de Februaro, 1860, povaj novjorkaj Respublikanoj invitis Lincoln fari diskurson en Cooper Union, en kiu li argumentis, ke la Patroj-fondintoj faris malmultan uzadon por la popola suvereneco kaj ripete klopodis limigi la sklavecon. Li insistis, ke la moralo postulis opozicion al sklaveco, kaj malakceptis ajnan "kompromisejon en meza loko inter pravo kaj malpravo".^[117] Multaj en la publiko pensis, ke li aperis mallerta kaj eĉ malbela.^[118] Sed Lincoln montris intelektan estrecon kiu portis lin al retenemo. Ĵurnalisto Noah Brooks informis, "Neniu homo iam antaŭe faris tian impreson dum sia unua alvoko al novjorka publiko."^[119]

Prezidenta elekto de 1860

La 9an–10an de Majo, 1860, la Ilinoja Respublika Ŝtata Konvencio okazis en Decatur.^[120] La sekvantoj de Lincoln organizis kampanjan teamon estrita de David Davis, Norman B. Judd, Leonard Swett kaj Jesse DuBois, kaj Lincoln ricevis sian unuan nomumpublikigon.^[121] Ekspluatante lian plibeligitan lim-teran legendon (klarigante teron kaj etendante fervojojn), la subtenantoj de Lincoln adoptis la etikedon de "La Fervoja Kandidato".^[122] En 1860, Lincoln priskribis sin mem: "Mi estas alte sesfuta kvarcola, preskaŭ; maldika de karno, peze averaĝe, unu centon kaj ok dek funtojn; malhela kompleksio, kun aspra nigra hararo, kaj grizaj okuloj."^[123] Michael Martinez verkis pri la efektiva bildo de Lincoln en lia kampanjo. Foje li estis prezentita kiel la malferma "Fervojetendisto" kaj aliajn fojojn li estis "Honest Abe", malneta sed fidinda.^[124]

La 18an de Majo, en la Respublikana Nacia Konvencio de 1860 en Ĉikago, Lincoln ricevis la nomumon en la tria balotado, venkante kandidatojn kiajn Seward kaj Chase. Iama Demokrato, nome Hannibal Hamlin de Maine, estis nomumita kiel kandidato por vicprezidento por ekvilibrigi la kandidataron. La sukceso de Lincoln dependis el lia kampanja teamo, lia reputacio kiel moderulo en la sklaveca afero, kaj lia forta subteno de tutlandaj plibonigoj kaj de la tarifoj.^[125]Pensilvanio definitive metis lin sur la pinto, movita de la fer-interesoj de la ŝtato kiuj estis reasekuritaj pro lia tarifa subteno.^[126] la administrantoj de Lincoln fokusis la delegitaron al honorigo de la aserto de Lincoln "Ne faru kontraktojn kiuj ligos min".^[127]

Dum la Sklaveca Potenco premegis kontraŭ la landa registaro, plej Republikanoj konsentis kun Lincoln, ke la Nordo estis la malprofitigita partio. Laŭlonge de la 1850-aj jaroj, Lincoln estis dubinta pri la ebloj de enlanda milito, kaj liaj apogantoj malakceptis la plendojn ke lia elekto kuraĝigos la secesion.^[128] Kiam Douglas estis elektita kiel la kandidato de la Nordaj Demokratoj, delegatoj el dekunu sklavecaj ŝtatoj foriris el la Demokrata Konvencio de 1860; ili kontraŭis la sintenon de Douglas pri la popola suvereneco, kaj elektis la provizoran Vicprezidenton John C. Breckinridge kiel sia kandidato.^[129] Grupo de iamaj "Whig"-oj kaj "Know Nothing"-oj formis la Konstitucian Unian Partion kaj nomumis John Bell de Tenesio. Lincoln kaj Douglas konkurencis por voĉdonoj en la Nordo, dum Bell kaj Breckinridge trovis subtenon ĉefe en la Sudo.^[100]

Antaŭ la Respublikana Konvencio, la kampanjo de Lincoln ekkultivis tutlandan junularan organizon, nome "Wide Awakes", kiun ĝi uzis por generi popularan subtenon tra la tuta lando por konduki la voĉregistrejajn tendencojn, en la ideo ke novaj voĉdonantoj kaj junaj voĉdonantoj tendencas aliĝi al novaj partioj.^[130] Personoj de la nordaj ŝtatoj sciis, ke la sudaj ŝtatoj voĉdonos kontraŭ Lincoln kaj kolektis apogantojn por Lincoln.^[131]

Dum Douglas kaj la aliaj kandidatoj kampanjis, Lincoln ne faris diskursojn, fidante sur la entuziasmon de la Respublikana Partio. La partio koncentriĝis por atingi majoritatojn en la Nordo, kaj produktis abundon de kampanjaj afiŝoj, broŝuroj kaj gazetaj ĉefartikoloj. Respublikanaj diskursantoj fokusis unue al la partia platformo, kaj nur due al la historio de Lincoln, emfazante lian infanaĝan malriĉon. La celo estis montri la povon de "libera laboro", kiu permesis malriĉan ruran knabon fari sian vojon ĝis la pinto pere de siaj propraj klopodoj.^[132] La produktado de kampanja literaturo de la Respublikana Partio nanigis la kombinitan opozicion; verkisto de Chicago Tribune produktis broŝuron kiu detalis la vivon de Lincoln, kaj vendis 100 000 ĝis 200 000 ekzemplerojn.^[133] Kvankam li ne faris publikajn aperojn, multaj klopodis viziti lin kaj skribi al li. En la kuro al la elekto li ekhavis oficejon en la Ilinoj-ŝtata kapitolo por trakti kun la inundo de atento. Li ankaŭ dungis John George Nicolay kiel sia persona sekretario, kiu restos en tiu rolo dum lia prezidenteco.^[134]

La 6an de Novembro, 1860, Lincoln estis elektita la 16a prezidento. Li estis la unua Respublikana prezidento kaj lia venko estis tute okazigita pro la subteno kiun li atingis en la Nordo kaj Okcidento. Neniun baloton li atingis en 10 el la 15 sud-sklavecaj ŝtatoj, kaj li atingis nur du el la 996 kantonoj en ĉiuj sud-sklavecaj ŝtatoj, kio povas estis konsiderita kiel averto pri la venanta enlanda milito.^[135][136] Lincoln ricevis 1 866 452 voĉdonojn, aŭ 39.8% de la totalo en kvar-voja konkurenco, atingante la venkon en la liberaj nordaj ŝtatoj, same kiel en Kalifornio kaj Oregono.^[137] Lia venko en la Elekta Kolegio estis definitiva: Lincoln havis 180 voĉdonojn super 123 el siaj opoziciantoj.^[138]

Dum lia administrado (1861-1865) okazis gravaj aferoj kiel jenaj:

• 12-a de aprilo, 1861 - 9-a de aprilo, 1865: La Usona Enlanda Milito, nome ĝia plej sanga milito kaj ĝia plej granda morala, konstitucia kaj politika krizo^[140][141] kaj tiele li konservis la Usonan Union, abolis sklavecon, plifortigis la federalan registaron, kaj modernigis la ekonomion.
• 1862: La Leĝo de Setliĝo. Post kvin jaroj, sukcesaj setlintoj en la Usona Okcidento ricevus 160 akreojn (258 hektarojn) da bieno.
• 1862: La Leĝoj Morrill
• 1863: La Emancipiga Proklamo

La Sudo estis kolera pro la elekto de Lincoln, kaj kiel respondo secesiistoj plenumis planojn por forlasi la Union antaŭ li enposteniĝos en Marto 1861.^[142] La 20an de Decembro, 1860, Suda Karolino pioniris adoptante deklaron de secesio; la 1an de Februaro, 1861, Florido, Misisipio, Alabamo, Georgio, Luiziano, kaj Teksaso sekvis.^[143] Ses el tiuj ŝtatoj deklaris sin suverena lando, nome Konfederaciitaj Ŝtatoj de Usono, kaj adoptis konstitucion.^[144] La supraj sudaj kaj limaj ŝtatoj (Delavaro, Marilando, Virginio, Norda Karolino, Tenesio, Kentukio, Misurio, kaj Arkansaso) dekomence malakceptis la secesiisman alvokon.^[145] Prezidento Buchanan kaj Prezident-elektito Lincoln malakceptis agnoski la Konfederacion, deklarante la secesion kontraŭjura.^[146] La Konfederacio elektis Jefferson Davis kiel provizora prezidento la 9an de Februaro, 1861.^[147]

Sekvis klopodoj por kompromiso, sed Lincoln kaj la Respublikanoj malakceptis la proponitan Kompromison de Crittenden kiel kontraŭa al la platformo de la partio pri libera tero en la teritorioj.^[148] Lincoln diris, "Mi suferos morton antaŭ konsenti... ajnan koncedon aŭ kompromison kiu ŝajnos aĉeti la privilegion ekposedi tiun regeblon al kiu ni havas konstitucian rajton."^[149]

Lincoln fakte apogis la Amendon Corwin al la Konstitucio, kiu estis aprobita de la Kongreso kaj estis atendanta ratifon fare de la ŝtatoj kiam Lincoln enposteniĝis. Tiu malsukcesonta amendo estus protektanta sklavecon en la ŝtatoj en kiuj ĝi jam ekzistis.^[150] Kelkajn semajnojn antaŭ la milito, Lincoln sendis leteron al ĉiu guberniestro informante ilin, ke la Kongreso estis aprobinta kunan rezolucion por amendi la Konstitucion.^[151]

Survoje al sia inaŭguro, Lincoln alparolis homamasojn kaj parlamentojn en la Nordo.^[152] Li faris partikulare emocian adiaŭan diskurson lasante Springfield; li neniam revenos al Springfield viva.^[153][154] La prezident-elektito evitis suspektitajn murdistojn en Baltimoro. La 23an de Februaro, 1861, li alvenis maskite en Vaŝintonon, kiu estis metita sub grava militista gvardiado.^[155] Lincoln direktis sian unuan inaŭguran alparolon al la Sudo, proklamante denove, ke li ne intencis aboli sklavecon en la sudaj ŝtatoj.

Lincoln citis siajn planojn por forigi la etendon de sklaveco kiel la ŝlosila fonto de konflikto inter Nordo kaj Sudo, kaj asertis "Unu parto de nia lando kredas, ke sklaveco estas prava kaj devas esti etendita, dum la alia kredas, ke ĝi estas malprava kaj ne devas esti etendita. Tiu estas la nura esenca disputo." La prezidento finis sian diskurson per alvoko al sudanoj: "Ni ne estas malamikoj, sed amikoj. Ni devas ne esti malamikoj... La mistikismaj kordoj de memoro, etende el ĉiu batalkampo, kaj tombo de patrioto, al ĉiu vivanta koro kaj hejmo, tra la tuta granda lando, pliigos la koruson de la Unio, kiam ĝi denove estos tuŝita, kiel certe ĝi estos, de la plej bonaj anĝeloj de nia naturo."^[156] La malsukceso de la Packonferenco de 1861 konfirmis, ke la jura kompromiso estas malebla. Ĉirkaŭ Marto 1861, neniu estro de la insurekcio estis proponinta realigon al la Unio laŭ ajna kodiĉo. Dume, Lincoln kaj la Respublikanaj estroj interkonsentis, ke la dismuntado de la Unio ne povas esti tolerata.^[157] En sia dua inaŭgura alparolo de 1865, Lincoln rigardos reen al la situacio tiama kaj diros: "Ambaŭ partioj malamis militon, sed unu el ili estis preta militi pli ol lasi la Nacion survivo, kaj la alia akceptus militon pli ol lasi ĝin perei, kaj tiel la milito venis."

Enlanda Milito

Pli detalaj informoj troveblas en artikoloj Usona Enlanda Milito kaj Batalo de Fort Sumter.

Maĵoro Robert Anderson, komandanto de Fort Sumter de la Unio en Charleston (Suda Karolino), sendis peton por provizoj al Vaŝintono, kaj la ordono de Lincoln plenumi tiun peton estis vidata de la secesiistoj kiel militago. La 12an de Aprilo, 1861, konfederaciaj fortoj pafis kontraŭ trupoj de la Unio en Fort Sumter kaj startis milito. Historiisto Allan Nevins argumentis, ke la ĵus inaŭgurita Lincoln faris tri miskalkulojn: subkalkuli la gravecon de la krizo, troigi la forton de la sento por Uniismo en la Sudo, kaj supervidi la sudan Uniisman opozicion al invado.^[158]

William Tecumseh Sherman parolis al Lincoln dum la inaŭgura semajno kaj estis "triste seniluziigita" je lia malsukceso konstati, ke "la lando dormas sur vulkano" kaj ke la Sudo estas preparanta militon.^[159] Donald konkludas, ke "Liaj ripetitaj klopodoj eviti kolizion en la monatoj inter la inaŭguro kaj la ekpafado en Fort Sumter montris, ke li aliĝis al sia ĵuro ne esti la unua kiu elverŝu fratan sangon. Sed li ankaŭ ĵuris ne kapitulacigi la fortikaĵojn. La nura solvo de tiuj kontraŭdiraj sintenoj estis por la konfederaciuloj pafi la unuan pafon; ili ĝuste faris tion."^[160]

La 15an de Aprilo, Lincoln alvokis la ŝtatojn sendi totalon de 75 000 volontulaj trupoj por rekapti la fortikaĵojn, protekti Vaŝintonon, kaj "konservi la Union", kiu en sia kompreno restis netuŝita spite la secesiajn ŝtatojn. Tiu alvoko devigis la ŝtatojn elekti flankon. Virginio secesiis kaj ricevis pro tio la premion de la proklamo de Richmond kiel konfederacia ĉefurbo, spite ties eksponon al la linioj de la Unio. Norda Karolino, Tenesio, kaj Arkansaso sekvis en la venontaj du monatoj. Secesia sento estis forta en Misurio kaj Marilando, sed ne hegemoniis; Kentukio restis neŭtrala.^[161] La atako al Fort Sumter arigis usonanojn de la nordo de la Linio Mason–Dixon al la defendo de la lando.

Dum la ŝtatoj sendis trupojn de la Unio suden, la 19an de Aprilo, en Baltimoro kontrolantoj de la fervojaj ligiloj atakis trupojn de la Unio kiuj estis ŝanĝante trajnojn. Lokaj lokanestroj poste bruligis gravajn fervojajn pontojn en la direkto al la ĉefurbo kaj la Armeo respondis arestante lokajn fukciulojn de Marilando. Lincoln suspendis la regulon de la habeas corpus kie necesos por la sekureco de la trupoj kiuj klopodas veni al Vaŝintono.^[162] John Merryman, nome funkciulo de Marilando kiu malhelpis la movadon de la usonaj trupoj, peticiis al la Ĉefa Justico de la Suprema Kortumo Roger B. Taney elsendi proklamon de habeas corpus. En Junio Taney, regante nur por la malsupra cirkvita kortumo de "ex parte Merryman", elsendis la proklamon, kiun li komprenis suspendeblaj nur de la Kongreso. Lincoln insistis per la politiko de la suspendo en elektitaj areoj.^[163][164]

Milita strategio de la Unio

Lincoln ekprenis plenuman kontrolon de la milito kaj konstruis la militan strategion de la Unio. Li respondis al la senprecedenca politika kaj milita krizo kiel ĉef-komandanto plenumante ankaŭ senprecedencan aŭtoritaton. Li etendis siajn militpovojn, decidis blokadon al la konfederaciaj havenoj, pagis fondusojn antaŭ la aprobo de la Kongreso, suspendis la garantiojn de la habeas corpus, kaj arestis kaj enprizonigis milojn da suspektitajn konfederaciemajn simpatiantojn. Lincoln atingis subtenon de la Kongreso kaj de la norda publiko por tiuj agoj. Lincoln ankaŭ devis plifortigi la simpatiojn por la Unio en la limaj sklavecaj ŝtatoj kaj tenis la militon for el la konverto en internacia konflikto.^[165]

Estis klare ekde la komenco ke la dupartia subteno estis esenca al la sukceso, kaj ke ajna kompromiso aliigis frakciojn en ambaŭ flankoj de la konfliktoj, kiel la nomumo de Respublikanoj kaj Demokratoj por komandaj postenoj. Copperheads kritikis Lincoln pro lia malakcepto kompromisi kun sklaveco. La Radikalaj Respublikanoj kritikis lin pro lia movado tro malrapida survoje al abolicio de la sklaveco.^[166] La 6an de Aŭgusto, 1861, Lincoln subskribis la Leĝon por Konfisko kiu rajtigis jurajn procesojn por konfiski kaj liberigi sklavojn kiuj estis uzitaj por subteni la Konfederacion. La leĝo havis malmultan praktikan efikon, sed ĝi indikis politikan subtenon por aboli la sklavecon.^[167]

En Aŭgusto 1861, Generalo John C. Frémont, nome Respublikana prezidenta nomumito de 1856, sen konsulti Vaŝintonon, elsendis militan edikton liberigantan sklavojn de la ribeluloj. Lincoln nuligis la neleĝan proklamon kiel politike tialigita kaj al kiu mankas milita neceso.^[168] Kiel rezulto, la listigoj por la Unio el Marilando, Kentukio, kaj Misurio pliiĝis al ĉirkaŭ 40 000.^[169]

Internacie, Lincoln deziris forestigi eksterlandan militan helpon al la Konfederacio.^[170] Li fidis sur sia batalema Sekretario de Ŝtato William Seward laborante proksime kun la prezidanto de la Senata Komitato por Eksterlandaj Rilatoj nome Charles Sumner.^[171] En 1861 la Afero Trent minacis militon kontraŭ Granda Britio, la usona ŝiparmeo eksterleĝe kaptis britan poŝtoŝipon, nome Trent, sur alta maro kaj malliberigis du senditojn de la Konfederacio; Britio akre protestis dum Usono hurais. Lincoln finigis la krizon liberigante la du diplomatojn.

La Mararmea blokado estis ŝipa strategio de la Usona Unio por malebligi la Konfederacion internacie komerci. La blokado estis proklamita fare de prezidanto Abraham Lincoln en aprilo 1861, kaj postulis la kontroladon de 5 600 kilometroj (aŭ 3 500 mejloj) de atlantika kaj golfa marbordo de la Atlantika Oceano kaj la Golfo de Meksiko, inkluzive de 12 ĉefaj havenoj, precipe Nov-Orleano kaj Mobile.

Lincoln detalzorge kontrolis la telegrafajn informojn venantaj al la Milita Departemento. Li sekvis ĉiujn fazojn de la klopodoj, konsultante kun guberniestroj, kaj elektante generalojn bazite sur ilia sukceso, ilia ŝtato, kaj ilia partio. En Januaro 1862, post plendoj pri neefikeco kaj spekulacio en la Milita Departemento, Lincoln anstataŭis la Usonan Sekretarion pri Milito nome Simon Cameron per Edwin Stanton. Stanton centrigis la aktivecon de la Milita Departemento, aŭditorante kaj nuligante kontraktojn, kio ebligis, ke la federacia registaro ŝparis 17 000 000 usonajn dolarojn.^[172] Stanton estis firma Uniisma, pro-negocisto, konservativa Demokrato kiu gravitis al la frakcio de Radikalaj Respublikanoj. Li laboris plej ofte kaj pli proksime al Lincoln ol ajna alia veterana funkciulo. "Stanton kaj Lincoln virtuale kondukis la militon kune", diras Thomas kaj Hyman.^[173]

La milita strategio de Lincoln celis du prioritatojn: sekurigi, ke Vaŝintono estis bone defendita kaj direkti agreseman militklopodon por tuja, definitiva venko. Ĉefaj nordaj gazetoj, tamen, postulis plie — ili esperis venkon en 90 tagoj.^[174] Dufoje semajne, Lincoln kunsidis kun sia kabineto posttagmeze. Foje Mary sukcesis, ke li veturu per veturilo, priokupita ke li laboras troe.^[175] Pro sia klerigo Lincoln fidis je libro de sia stabanestro Generalo Henry Halleck titolita Elements of Military Art and Science; Halleck estis disĉiplo de la eŭropa strategiisto Antoine-Henri Jomini. Lincoln ekaprezis la kritikan neceson kontroli strategiajn punktojn, kiel la rivero Misisipo.^[176] Lincoln vidis la gravon de Vicksburg kaj komprenis la neceson venki super la malamika armeo, pli ol simple konkeri teritorion.^[177]

Generalo McClellan

Post la malvenko de la Unio en la Unua Batalo de Bull Run kaj la retiriĝo de Winfield Scott, Lincoln nomumis la Maĵor-Generalon George B. McClellan kiel ĉef-generalo.^[178] McClellan tiam uzis monatojn por plani sian kampanjon de la Virginia Duoninsulo. La malrapida progreso de McClellan frustris Lincoln, same kiel lia sinteno ke ne necesas trupoj por defendi Vaŝintonon. McClellan, siavice, kulpigis la malsukceson de la kampanjo al la rezervado de trupoj por la kapitolo fare de Lincoln.^[179]

En 1862 Lincoln forigis McClellan pro la kontinua neagado de la generalo. Li plialtigis Henry Halleck en Julio kaj nomumis John Pope kiel estro de la nova Armeo de Virginio.^[180] Pope kontentigis la deziron de Lincoln antaŭeniri al Richmond el la nordo, protektante Vaŝintonon el kontraŭatako.^[181] Sed Pope estis tiam tute venkita en la Dua Batalo de Bull Run en la somero de 1862, kio devigis la Armeon de Potomako reveni por defendi Vaŝintonon.^[182]

Spite sian malkontenton pro la malsukceso de McClellan plifortigi Pope, Lincoln restarigis lin al la komando de ĉiuj fortoj ĉirkaŭ Vaŝintonon.^[183] Du tagojn post la reveno de McClellan al la komando, la fortoj de la konfederacia Generalo Robert E. Lee trapasis la riveron Potomakon en Marilandon, kio rezultis en la Batalo de Antietam.^[184] Tiu batalo, nome venko de la Unio, estis inter la plej sangelverŝaj de la historio de Usono; ĝi faciligis la publikigon de la Emancipiga Proklamo de Lincoln en Januaro.^[185]

McClellan tiam rezistis la postulon de la prezidento persekuti la retiriĝintan armeon de Lee, dum la Generalo Don Carlos Buell simile malakceptis ordonojn movi la Armeon de Ohio kontraŭ ribelajn fortojn en orienta Tenesio. Lincoln anstataŭis Buell per William Rosecrans; kaj post la meztempaj balotoj de 1862 li anstataŭis McClellan per Ambrose Burnside. Tiuj nomumoj estis kaj politike neŭtralaj kaj lertaj de la flanko de Lincoln.^[186]

Burnside, kontraŭ la prezidenta konsilo, lanĉis ofensivon trans la rivero Rappahannock kaj estis venkita de Lee en Fredericksburg en Decembro. La dizertoj dum 1863 iĝis milaj kaj eĉ pliiĝis post Fredericksburg, kaj tial Lincoln anstataŭis Burnside per Joseph Hooker.^[187]

En la meztempaj balotoj de 1862 la Respublikanoj suferis fortajn perdojn pro pliiĝanta inflacio, alta impostado, onidiroj pri koruptado, suspendo de habeas corpus, milita rekrutado, kaj timoj ke liberigitaj sklavoj venos norden kaj subfosos la labormerkaton. La Emancipiga Proklamo akiris voĉdonojn por la Respublikanoj en rura Nov-Anglio kaj supra Mezokcidento, sed kostis voĉdonojn en la irland- kaj german-devenaj loĝantaroj kaj en la malsupra Mezokcidento, kie multaj sudanoj estis loĝantaj dum generacioj.^[188]

En la printempo de 1863 Lincoln estis sufiĉe optimisma pri la rezulto de la militaj kampanjoj por pensi jam ke la militfino povas esti proksima; liaj planoj inkludis atakojn de Hooker al Lee norde de Richmond, de Rosecrans al Chattanooga, de Grant al Vicksburg, kaj ŝiparmean atakon al Ĉarlestono.^[189]

Hooker estis venkita de Lee en la Batalo de Chancellorsville en Majo, tiam li rezignis kaj estis anstataŭita de George Meade.^[190] Meade sekvis Lee norden en Pensilvanion kaj venkis lin en la Kampanjo de Gettysburg, sed poste li malsukcesis sekvi spite la postulojn de Lincoln. Samtempe, Grant konkeris Vicksburg kaj akiris kontrolon de la rivero Misisipo per kio li fortranĉis la plej okcidentajn ribelajn ŝtatojn.^[191]

Emancipiga Proklamo

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Emancipiga Proklamo.

La povo de la Federacia registaro por finigi la sklavecon estis limigita per la Konstitucio, kiu antaŭ 1865 delegis la aferon al la unuopaj ŝtatoj. Lincoln argumentis, ke la sklaveco estos eksvalidigita nur se ties etendo al novaj teritorioj estu evitata. Li klopodis konvinki la ŝtatojn interkonsenti kompenson por la emancipigo de siaj sklavoj kiel repago al iliaj akcepto de la abolicio.^[192] Lincoln malakceptis du emancipigajn klopodojn fare de Fremont en Aŭgusto 1861, same kiel alia fare de Majora Generalo David Hunter en Majo 1862, sur la bazo ke tio ne estas ene de lia povkapablo, kaj transiros la limojn de la fidelaj ŝtatoj.^[193]

En Junio 1862, la Kongreso aprobis leĝon malpermesantan sklavecon en ĉiu federacia teritorio, kion Lincoln subskribis. En Julio, la leĝo pri konfiskoj nome "Confiscation Act of 1862" estis ekvalidigita, kio havigis kortumajn procedurojn por liberigi la sklavojn de tiuj kiuj estis kondamnitaj pro helpo al la ribelo; Lincoln aprobis la leĝon spite sian kredon ke ĝi estas kontraŭkonstitucia. Li sentis, ke tia ago povus esti farita nur ene de la militpovoj de la ĉef-komandanto, kion li planis ekplenumi. Lincoln tiam reviziis skizon de la Emancipiga Proklamo kun sia kabineto.^[194]

Private, Lincoln konkludis, ke la sklaveca bazo de la Konfederacio devas esti nuligita. Copperheads argumentis, ke la emancipigo estas malhelpa barilo kontraŭ la paco kaj la reunuigo; Respublikana eldonisto Horace Greeley de New York Tribune konsentis.^[195] En letero de la 22a de Aŭgusto, 1862, Lincoln diris, ke dum li persone deziras, ke ĉiu homo estu libera, senkonsidere de tio, lia unua devigo kiel prezidento estas konservi la Union.^[196]

La Emancipiga Proklamo, publikigita la 22a de Septembro, 1862, kaj efektivigita la 1an de Januaro, 1863, konfirmis la liberecon de sklavoj en 10 ŝtatoj kiuj ne estis tiam sub kontrolo de la Unio, kun esceptoj specifigitaj por areoj sub tia kontrolo.^[197] La komento de Lincoln kiam subskribis la Proklamon estis: "Mi neniam, en mia vivo, sentis pli certe, ke mi agas prava, ol kiam mi subskribas tiun tekston."^[198] Li dediĉis la venontajn 100 tagojn preparante la armeon kaj la landon por la emancipigo, dum Demokratoj arigis siajn voĉdonantojn por averti pri la minaco kiun la liberigitaj sklavoj metas al la nordaj blankuloj.^[199]

Per la abolo de la sklaveco en la ribelaj ŝtatoj, tiam milita celo, la armeoj de la Unio avance suden liberigis tri milionojn da sklavoj.

Enlistigi iamajn sklavojn iĝis oficiala politiko. Je la printempo de 1863, Lincoln estis preta rekruti nigrulajn trupojn en pli ol la simbolaj nombroj. En letero al la milit-guberniestro de Tenesio Andrew Johnson kuraĝigante lin fari la vojon al arigo de nigrulaj trupoj, Lincoln skribis, "La simpla vidaĵo de 50 000 armitaj kaj trejnitaj nigrulaj soldatoj sur la bordoj de Misisipo finigus la ribelon tuje".^[200] Ĉirkaŭ la fino de 1863, sub estreco de Lincoln, la Generalo Lorenzo Thomas estis rekrutinta 20 regimentojn de nigruloj el la Misisipa Valo.^[201]

La Proklamo inkludis pli fruajn planojn de Lincoln por starigi koloniojn por ĵus liberigitaj sklavoj, kvankam tiu entrepreno finfine malsukcesis.^[202]

Diskurso apud Gettysburg (1863)

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Diskurso apud Gettysburg.

Lincoln diskursis en la dediĉo de la batalkampa tombejo de Gettysburg la 19an de Novembro, 1863.^[203] Per 272 vortoj, kaj tri minutoj, Lincoln asertis, ke la nacio naskiĝis ne en 1789, sed en 1776, "planita en Libereco, kaj dediĉita al la ideo ke ĉiuj homoj estas egale kreitaj". Li difinis la militon kiel dediĉita al la principoj de libereco kaj egaleco por ĉiuj. Li deklaris, ke la morto de tiom kuraĝaj soldatoj ne estos senutila, ke la sklaveco finiĝos, kaj ke la estonteco de la demokratio estos sekurigita, ke la "regado de la popolo, fare de la popolo, kaj por la popolo ne malaperos de la tero".^[204]

Defiante lian profetaĵon ke "la mondo ne multe notos, nek porlonge memoros tion kion ni diras ĉi tie", la Diskurso iĝis la plej citita en la historio de Usono.^[205]

Generalo Grant

La venkoj de Grant en la Batalo de Shiloh kaj en la kampanjo de Vicksburg impresis Lincoln. Responde al la kritikoj de Grant post Shiloh, Lincoln diris, "Mi ne povas malhavi tiun homon. Li luktas."^[206] Kun Grant je la komando, Lincoln sentis, ke la Unia Armeo povos antaŭeniri en multaj batalkampoj, kvankam inkludanta ankaŭ nigrulajn trupojn. La malsukceso de Meade kapti la armeon de Lee post Gettysburg kaj la kontinua pasiveco de la Armeo de Potomac konvinkis Lincoln promocii Grant al la rango de suprema komandanto. Grant tiam ekhavis la komandon de la armeo de Meade.^[207]

Lincoln cerbumis, ke Grant povus esti konsiderinda prezidenta kandidato en 1864. Li aranĝis pere de sendito pridemandi la politikajn intencojn de Grant, kaj tuj kiam li certis, ke li havis neniun, Lincoln promociis Grant al la ĵus revivigita rango de Leŭtenanta Generalo, rango kiu estis estinta neokupita ekde la periodo de George Washington.^[208] Rajtigo por tia promocio "kun la konsilo kaj konsento de la Senato" estis havigita per nova leĝo kiun Lincoln subskribis la saman tagon en kiu li proponis la nomon de Grant al la Senato. Lia nomumo estis konfirmita de la Senato la 2an de Marto, 1864.^[209]

Grant en 1864 estris la sangelverŝa Kampanjo Overland, kiu okazigis fortajn perdojn ambaŭflanke.^[210] Kiam Lincoln demandis kiuj estas la planoj de Grant, the insistema generalo respondis, "Mi proponas lukti en tiu linio eĉ se tio postulas la tutan someron."^[211] La armeo de Grant stabile moviĝis suden. Lincoln veturis al la sidejo de Grant en City Point, Virginio, por kunsidi kun Grant kaj William Tecumseh Sherman.^[212] Lincoln reagis al la perdoj de la Unio mobilizante plifortigojn tra la tuta Nordo.^[213] Lincoln rajtigis Grant celi infrastrukturojn - plantejoj, fervojoj, kaj pontoj — en la espero malfortigi la spirit-forton kaj la luktokapablon de la sudanoj. Li emfasis la malvenkon de la konfederaciaj armeoj super la detruo (kiu estis konsiderinda) kiel sia propra decido.^[214] La engaĝigo de Lincoln iĝis distinge persona en unu okazo en 1864 kiam la konfederacia generalo Jubal Early dum la Batalo de Fort Stevens minacis Vaŝintonon. Legendo diras, ke dum Lincoln rigardis la batalon el eksponita pozicio, la Unia Kapitano (kaj estonta juĝisto de la Supera Kortumo de Usono) nome Oliver Wendell Holmes Jr. kriis al li, "Malsupreniĝu, frenezulo, antaŭ oni pafos vin!"^[215]

Dum Grant plue malfortigis la fortojn de Lee, klopodoj por negocadi pacon startis. La konfederacia Vicprezidento Alexander H. Stephens estris grupon kiu kunsidis kun Lincoln, Seward, kaj aliaj en la nomita Konferenco de Hampton Roads, ĉe Hampton, Virginio. Lincoln malakceptis negocadi kun la Konfederacio kiel samegala; lia celo finigi la lukton ne estis tiam realigita.^[216] La 1a de Aprilo, 1865, Grant preskaŭ ĉirkaŭis Petersburg en sieĝo. La Konfederacia registaro evakuis Richmond kaj Lincoln vizitis la ĵus konkeritan ĉefurbon. La 9an de Aprilo, Lee kapitulacis al Grant ĉe la juĝejo Appomattox, kio oficiale finigis la militon.^[217]

Re-elekto

Lincoln kandidatis por reelekto en 1864, unuigante la ĉefajn Respublikanajn frakciojn, kun Milit-Demokratoj (pli maltoleremaj rilate al la konfederaciuloj) Edwin M. Stanton kaj Andrew Johnson. Lincoln uzis negocadon kaj siajn patronpovojn — ege etenditaj el la pactempo — ĝis konstrui subtenon kaj superi la klopodojn de la Radikaluloj por anstataŭi lin.^[218] En sia konvencio, la Respublikanoj elektis Johnson kiel kandidato. Por plilarĝigi sian koalicion por inkludis la Milit-Demokratojn same kiel Respublikanojn, Lincoln kandidatis sub la etikedo de la provizora pormilittempa Nacia Unia Partio.^[219]

La sangigaj sakvojoj de Grant damaĝis la ŝancojn de Lincoln por re-elekto, kaj multaj Respublikanoj timis la malvenkon. Lincoln fideme promesis skribante, ke se li perdus la elekton, li ankoraŭ venkus la Konfederaccion antaŭ eliri el la Blanka Domo;^[220] Lincoln ne montris tiun promeson al sia kabineto, sed petis al ili subskribi la sigelitan koverton.

La Demokrata platformo sekvis la "Pacflankon" de la partio kaj nomis la militon "malsukceso"; sed ilia kandidato, McClellan, subtenis la militon kaj malakceptis la platformon. Dume, Lincoln kuraĝigis Grant per la sendado de pliaj trupoj kaj la anonco de la apogo de la Respublikana partio. La konkero fare de Sherman de Atlanta en Septembro kaj fare de David Farragut la konkero de Mobile finigis la senton de malvenkismo.^[221] La Demokrata Partio estis tre disigita, kun kelkaj estroj kaj plej militistoj malferme partianoj de Lincoln. La Nacia Unia Partio estis unuigita pere de la apogo de Lincoln al la emancipigo. Subŝtataj Respublikanaj partioj fokusis la perfidon fare de Copperheads.^[222] La 8an de Novembro, Lincoln venkis en ĉiuj escepte en tri ŝtatoj, inklude 78 procenton de la militistoj de la Unio.^[223]

La 4an de Marto, 1865, Lincoln diskursis sian duan inaŭguran alparolon. En ĝi, li atribuis la militperdojn al la Dia volo. Historiisto Mark Noll rangigis tiun diskurson "inter la malgranda malpleno de duon-sanktaj tekstoj per kiuj usonanoj perceptas sian lokon en la mondo;" ĝi estas surskribita en la Monumento de Lincoln.^[224]

Rekonstrua Epoko

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Rekonstrua Epoko.

Rekonstruado estis jam cerbumita antaŭ la militfino, ĉar Lincoln kaj liaj proksimuloj konsideris la reintegradon de la nacion, kaj la estontecon de la konfederaciestroj kaj de la liberigitaj sklavoj. Kiam generalo demandis al Lincoln kiel la venkitaj konfederaciuloj estu traktataj, Lincoln respondis, "Let 'em up easy" (Ni lasu ilin pace).^[225] Lincoln estis determinita trovi justan vojon en la postmilito, kaj ne volis pluigi la marĝenigon de la sudaj ŝtatoj. Lia ĉefa celo estis reteni la union kunigita, kaj tial li fokusis al ne serĉado de kulpuloj, sed al kiel rekonstrui la landon kiel unuo.^[226] Lincoln estris la moderulojn en la Rekonstruada politiko kaj estis opoziciata de la Radikaluloj, estritaj de la Rep. Thaddeus Stevens, Sen. Charles Sumner kaj Sen. Benjamin Wade, kiuj tamen restis aliancanoj de Lincoln. Determinita al reunuigo de la nacio kaj al nealiigo de la Sudo, Lincoln urĝis la organizadon de rapidaj elektoj sub toleremaj kondiĉoj. Lia Amnestia Proklamo de la 8a de Decembro, 1863, proponis pardonojn al tiuj kiuj ne estis havintaj konfederacian civilan postenon kaj ne estis mistraktintaj militprizonuloj de la Unio, se ili volus subskribi ĵuron de fideleco.^[227]

Kiam la sudaj ŝtatoj falis, necesis estroj por ke iliaj administracioj estu restaŭritaj. En Tenesio kaj Arkansaso, Lincoln respektive nomumis Johnson kaj Frederick Steele kiel milit-gubernistroj. En Luiziano, Lincoln ordonis la Generalon Nathaniel P. Banks promocii planon kiu reestablu tie ŝtatecon kiam 10 procento de la voĉdonantoj konsentu, kaj nur se la rekonstruitaj ŝtatoj estis abolintaj la sklavecon. Demokrataj opoziciantoj akuzis Lincoln pro uzado de militistoj por sekurigi siajn kaj de la Respublikanoj politikajn aspirojn. La Radikaluloj denuncis sian politikon kiel tro tolerema, kaj aprobis sian propran planon, nome la Leĝprojekto Wade–Davis de 1864, kiun Lincoln vetois. La Radikaluloj reagis malakceptante elektitajn reprezentantojn el Luiziano, Arkansaso, kaj Tenesio.^[228]

La nomumitoj de Lincoln estis elektitaj por kontroli kaj moderulojn kaj Radikalulojn. Por la posteno de Ĉefa Justico kiu estis Taney en la Suprema Kortumo, li nomumis la elektiton de la Radikaluloj, nome Salmon P. Chase, pri kiu Lincoln kredis, ke li subtenos liajn emancipigajn kaj papermonajn politikojn.^[229]

Post ekvalidigi la Emancipigan Proklamon, Lincoln pliigis la premon al la Kongreso por eksterleĝigi sklavecon tra la tuta lando pere de konstitucia amendo. Li deklaris, ke tia amendo "fremos la tutan aferon" kaj je Decembro 1863 amendo estis prezentita al la Kongreso.^[230] La unua klopodo ne atingis la postulitajn majoritaton de du trionoj en la Domo de Reprezentantoj. La aprobo iĝis parto de la Respublikan/Unionisman platformon, kaj post debato en la Domo de Reprezentantoj per dua klopodo oni aprobis ĝin la 31an de Januaro, 1865.^[231] Post la ratifo, ĝi iĝis la Dektria Amendo al la Usona Konstitucio la 6an de Decembro, 1865.^[232]

Lincoln kredis, ke la federacia registaro havis limigitan respondecon pri la milionoj de liberigitoj. Li subskribis la leĝoprojekton de la Senatano Charles Sumner por krei la Buroon por Liberigitoj kiu estu provizora federacia agentejo intencita por fronti la tujajn necesojn de la iamaj sklavoj. La leĝo proponis luotan teron por tri jaroj kun eblo de aĉeto por la liberigitoj. Lincoln anoncis Rekonstruan planon kiu inkludos mallongan militistan kontrolon, depende de reakcepto per kontrolo de sudaj Unionistoj.^[233] Historiistoj interkonsentas, ke estas maleble antaŭscii precize kiel estus estinta la Rekonstruado, se Lincoln estus estinta viva por tio.

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Atenco kontraŭ Abraham Lincoln.

John Wilkes Booth estis bone konata aktoro kaj konfederacia spiono el Marilando; kvankam li neniam aliĝis al la konfederacia armeo, li havis kontaktojn kun la konfederacia sekreta servo.^[234] Post ĉeesti la 11an de Aprilo 1865 en la diskurso en kiu Lincoln promociis voĉdonrajtojn por nigruloj, Booth planis komploton por murdi la Prezidenton.^[235] Kiam Booth eksciis pri la intencoj de la Lincoln-oj ĉeesti en teatroludo kun la Generalo Grant, li planis murdi kaj Lincoln kaj Grant en la Teatro Ford. Lincoln kaj sia edzino spektis la verkon Our American Cousin (Nia usona kuzo) de Tom Taylor la vesperon de la 14a de Aprilo, ĝuste kvin tagojn post la venko de la Unio en la Batalo de la Tribunalo de Appomattox. Lastminute, Grant decidis iri al Nov-Ĵerzejo viziti siajn filojn anstataŭ spekti la teatraĵon.^[236]

Je la 10:15 vespere, Booth eniris en la malantaŭo de la loĝio de Lincoln, kaŝe ŝteliris al malantaŭe, kaj pafis al la malantaŭo de la kapo de Lincoln, mortige vundante lin. La invitito de Lincoln Majoro Henry Rathbone pomomente baraktis kun Booth, sed Booth ponardis lin kaj fuĝis.^[237] Zorgita de la doktoro Charles Leale kaj de du aliaj doktoroj, Lincoln estis portita trastrate al la Hejmo Petersen. Restinte en komato dum ok horoj, Lincoln mortis je la 7:22 la 15an de Aprilo.^[238] En la momento de la morto kelkaj observantoj diris, ke lia mieno aspektis kiel ripozante en rideto.^{[239][240][241][242]} Stanton salutis kaj diris, "Nun li apartenas al la historio."^[243] La korpo de Lincoln estis metita en flag-ŝirmita ĉerko, kiu estis metita sur funebra veturilo kaj eskortita al la Blanka Domo fare de soldatoj de la Unia Armeo.^[244] Prezidento Johnson ĵuris la venontan matenon.^[245]

Du semajnojn poste, Booth estis sekvita ĝis farmo en Virginio, kaj malakceptante kapitulacon, li estis mortige pafita fare de la Serĝento Boston Corbett kaj mortis la 26an de Aprilo. Sekretario de Milito Stanton estis elsendinta ordonojn ke Booth estu kaptita viva, kaj tial Corbett estis dekomence arestita por milita tribunalo. Post mallonga intervjuo, Stanton deklaris lin patrioto kaj retiris la akuzon.^[246]

• La Trailor-Murda Mistero. Tradukis Barry Friedman.

• Lincoln (aŭtomobilo)
• Lincoln Center kaj Linkolna Kinsocieto
• Lincoln Near-Earth Asteroid Research aŭ "Esploro Lincoln pri Apud-Teraj Asteroidoj".
• Lincoln estas la ĉefurbo de la ŝtato Nebrasko en Usono.
• La Linkolna pasero ne omaĝas Abraham Lincoln, sed Thomas Lincoln, amiko de John James Audubon.
• Monto Rushmore
• Monumento de Lincoln

Antaŭe:	16-a Prezidento de Usono	Poste:
James Buchanan	1861-1865	Andrew Johnson

• En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Abraham Lincoln en la angla Vikipedio.

Ĉi tiu artikolo estis je la 25-a de aŭgusto 2021 akceptita en la liston de legindaj artikoloj.

Tiu ĉi artikolo estis artikolo de la monato en Novembro de la jaro 2021.