Arthur C. Clarke

Xa de pequeno mostrou o seu fascinación pola astronomía, cun telescopio caseiro debuxou un mapa da lúa. Terminados os seus estudos secundarios en 1936, trasládase a Londres. Durante a segunda guerra mundial, serviu na Royal Air Force (Forza Aérea Real) como especialista en radares, involucrándose no desenvolvemento dun sistema de defensa por radar, e exercendo como instrutor da nacente especialidade. Concluída a guerra, publica o seu artigo técnico Extra-terrestrial Relays, no cal senta as bases dos satélites artificiais en órbita xeoestacionaria (chamada, no seu honor, órbita Clarke), unha das súas grandes contribucións á ciencia do século XX. Este traballo valeralle numerosos premios, bolsas e recoñecementos.

Nese período estuda matemáticas e física no prestixioso King's College de Londres, estudos que finalizou con honores. Tamén exerceu varios anos como presidente da Sociedade Interplanetaria Británica (BIS), feito que demostra a súa grande afección pola astronaútica.

A súa sona mundial consolidouse coas súas intervencións na televisión: na década dos 60, como comentarista da CBS das misións Apolo; e na década dos 80, grazas a un par de series de televisión que realizou.

Tamén son coñecidas as súas famosas leis de Clarke, publicadas no seu libro de divulgación científica Perfís do Futuro (1962). A máis popular (e citada) delas é a chamada "Terceira Lei de Clarke": Toda tecnoloxía dabondo avanzada é indistinguible da maxia.

Desde 1956 viviu na illa de Sri Lanka (antiga Ceilán), polo seu interese pola fotografía e a exploración submarina.

Tamén no seu honor prestou o seu nome a un asteroide, 4923 e unha especie de dinosauro Ceratopsian, o Serendipaceratops arthurcclarkei descuberto en Inverloch, Australia.

Comezou a escribir ficción científica ao finalizar a guerra. O primeiro conto publicado foi Partida de Rescate, que apareceu no o número de maio de 1946 de Astounding e que lle serviu como punto de partida dunha frutífera carreira. Entre os seus primeiros relatos destaca O sentinela (The Sentinel), que serviu de base para a súa novela 2001: Unha odisea do espazo (1968) e para a película do mesmo nome do director Stanley Kubrick.

Pódense diferenciar claramente tres etapas na súa produción:

• As novelas utópico/humanistas dos anos 50, principalmente O fin da infancia, A cidade e as estrelas e a propia 2001: Unha odisea do espazo
• O rigor científico dos anos 70, pola que será incluído entre os autores de ficción científica dura, con obras como Cita con Rama e sobre todo The Fountains of Paradise
• Unha última etapa a finais dos 80 e nos 90, onde Clarke comparte a autoria dos seus principais títulos, pechando as grandes sagas (RAMA e 2001), véndose un perfil claramente político/social como en "Factor Detonante" ou "Sismo Grado 10", sen perder o carácter de obra de ficción científica.

Moitos dos seus relatos iniciais xiran ao redor dunha trama científica, á que gustaba de adornar cun final sorprendente. Resolve a maioría das súas obras cun ton xeralmente aséptico, sen floreos nin artificios, deixando que sexan as ideas encerradas as que manteñan a atención do lector. Este estilo só se rompe para permitir certo grao de fino humor elaborado.

En canto aos seus temas, xiran en torno a dúas ideas fundamentais: optimismo polos beneficios do progreso científico (polo que destacou nunha época de certo desalento tralo lanzamento das bombas atómicas), e o encontro con especies e culturas superiores (sempre nun ton moi paternalista).

Como divulgador científico, foi sempre comparado (e equiparado) pola súa claridade e amenidade con outro coetáneo: Isaac Asimov.

Novela

• The Sands of Mars (1951)
• Prelude to Space (1953)
• Childhood's End (1953)
• The City and the Stars (1956)
• A Fall of Moondust (1961)
• 2001: A Space Odyssey (1968) (levado ao cine no mesmo ano e co mesmo título orixinal, 2001: A Space Odyssey, traducido ao galego como 2001: Unha odisea do espazo)
• Cita con Rama (Rendezvous with Rama, 1972)
• A Meeting with Medusa (Nebula Award for best novella) (1972)
• Imperial Earth (1975)
• The Fountains of Paradise (1979)
• 2010: Odyssey Two (1982)
• The Songs of Distant Earth (1986)
• 2061: Odyssey Three (1987)
• 3001: The Final Odyssey (1997)
• The Light of Other Days (2000) (con Stephen Baxter)

Relatos

• Expedition to Earth (1953)
• Reach for Tomorrow (1956)
• Tales from the White Hart (1957)
• The Other Side of the Sky (1958)
• Tales of Ten Worlds (1962)
• The Nine Billion Names of God (1967)
• The Wind from the Sun (1972)
• The Best of Arthur C. Clarke (1973)
• The Sentinel (1983)
• The Collected Stories of Arthur C. Clarke (2001)
• Os fogos internos^[2] (no orixinal, The Fires Within, 1947)

Non ficción

• Interplanetary Flight: an introduction to astronautics. Londres: Temple Press, 1950
• The Exploration of Space. Nova York: Harper, 1951
• Voice Across the Sea. Nova York: Harper, 1958
• Voices from the Sky: Previews of the Coming Space Age. Nova York: Harper & Row, 1965
• Astounding Days: A Science Fictional Autobiography. Londres: Gollancz, 1989
• Greetings, Carbon-Based Bipeds! : Collected Works 1934-1998. Nova York: St. Martin's Press, 1999

• Nébula de 1973, Hugo, Premio Locus e Premio John W. Campbell Memorial de 1974 á mellor novela por Cita con Rama
• Premio Hugo de 1980 á mellor novela por Fountains of Paradise

Ligazóns externas

• The Arthur C. Clarke Foundation (en inglés)
• Sir Arthur Clarke Awards (en inglés)