Торғай облысы (Ресей империясы)

Облыстың шекарасы солтүстікте — Орынбор губерниясымен, батыста — Орал облысымен, шығыста — Ақмола облысымен, оңтүстікте — Арал теңізі және Сырдария облысымен шектеседі.

Табиғаты

Облыс Арал-Каспий ойпатының солтүстік-шығыс ауданын және Торғай үстіртін алып жатты. Мұндағы климат күрт континенталды: қысы ұзақ және суық, жазы ыстық және құрғақ. Қаңтардың орташа температурасы -17,7 °С, шілдеде 21 °С, оңтүстікте 24,2 °С. Қатты жел тән (қыста - бұрқасын мен боран, жазда - құрғақ жел мен шаңды дауыл). Облыстың негізгі бөлігі Торғай мен Ұлы Жыланшық ағынсыз өзендерінің алабында орналасты. Барлық өзендер қармен қоректенеді; көктемде олар толады, ал жазда олар таяз болады немесе созылып кетеді.

Бұл аймақ бір кездері Анна Иоанновнаның билігі кезінде Ресей бодандығына қабылданған және 1820 жылдарға дейін шекаралық бақылау жүйесіне бағынған Кіші және Орта жүз құрамында болды: осы уақыт ішінде үкімет қырғыздардың үстінен орналастырылған хандарды қолдады, дала шетін бекініс бекеттерімен қоршалып, көшпелілердің ішкі ісіне араласпады. Олармен байланыс орнату үшін 1772 жылы Орынборда шекаралық экспедиция ашылып, 1799 жылы шекаралық комиссия болып қайта құрылды.

1822 жылы 22 маусымда жаңа жарғы енгізілді, оған сәйкес Сібір даласы даланың ішінде орналасқан аймақтық бұйрықтарға бағынатын округтерге бөлінді; бұйрықтардың басында аға сұлтандар сайланды, ал округтер болыстар мен ауылдарға бөлінеді. Сонымен бірге Кіші жүзде хандық бедел жойылып, Орынбор қазақ даласы Батыс, Орта және Шығыс болып үшке бөлінді. Оларды басқару арнайы аға сұлтандарға тапсырылды, олар кейіннен сұлтан билеушілер деп аталды.

1839-1840 жылдардағы сәтсіз Хиуалық жорық және сұлтан Кенесары Қасымовтың көтерілісі (1840-1844 жж.) бұл тәртіптің барлық жетілмегендігін көрсетті. 1843-1848 жылдары далада бекіністер тез пайда болды: Орал (Ырғыз қаласы), Орынбор (Торғай қаласы), Қарабұтақ қамалы (Ор бекінісі мен Орал бекінісінің ортасына барар жолдың жартысында), Ново-Петровское бекіністері (Каспий теңізінің жағасында, қазір Форт-Шевченко) және Райым немесе №1 қамал (Сырдария өзенінде). Бұл бекіністердің қасында орыс қоныстары да құрылды.

1850 жылдардың соңында қазақ даласындағы тыныштық үйреншікті жағдайға айналды және ол Сыртқы істер министрлігінің қарауынан Ішкі істер министрлігіне беріліп, жалпы негізде империяға қосылды, бұған қоса: Орынбор қазақ даласы — Орынбор Қазақтарының аймағы, ал шекара комиссиясы — Орынбор қырғыздарының аймақтық үкіметі деген атауларға алмастырылды. Сұлтан билеушілердің лауазымдары содан кейін қысқа уақытқа дейін өмір сүре берді.

1857 жылы орыс географы Н.А. Северцовтың экспедициясы Торғай үстіртінің батыс шетімен өтті.

1865 жылы Орынбор Қазақтарының аймағы екіге бөлінді:

• Орал (Орал казак әскерінің жерлерінен, Орынбор қазақтары аймағының орта бөлігінің батыс және кішігірім кеңістігі);
• Торғай (Орынбор қазақтары аймағының шығыс бөлігі негізінде 1868 жылы 21 қазандағы Мәртебелі атаулы қаулысымен бекітілген)

Әскери губернатор бастаған облыстық үкімет Орынборда, Торғай облысындағы қаланың немесе елді мекеннің орталық әкімшілігінің қажеттіліктеріне сәйкес келетін қала немесе елді мекен болмаған жағдайға байланысты орналасты.

1889-1898 жылдары Торғай облыстық әкімшілігінің аға кеңесшісі Иван Иванович Крафт өлкені зерттеуге белсене қатысты.

Бірінші дүниежүзілік соғыстың қатал жылдарында тылдағы және қаңырап бос қалған Торғай облысы күтпеген жерден әскери қозғалыстар театрына айналды: 1916 жылы мұнда «жас түріктер» және Оскар Нидермайердың неміс-түрік миссиясынан шабыт алған Аманкелді Имановтың көтерілісі басталды.

1919 жылы Қостанай уезі Челябі губерниясына берілді.

1920 жылдың бірінші жартысында облыс Торғай губерниясына айналды, бірақ сол жылдың 7 шілдесінде жойылды, оның аумағы Орынбор-Торғай губерниясының құрамына кірді^[1].

1878 жылы 5 шілдеде бекітілді. Елтаңбаның сипаттамасы: «Алқызыл қалқанда екі алтын найза жанама түрде айқышқа салынған, екі бүйірінде бірдей қарама-қарсы көкшіл көздері мен тілдері бар үзік аттардың басы орналасқан. Қалқанға ежелгі патшаның тәжі тағылып, оның айналасында Александр лентамен біріктірілген алтын емен жапырақтарымен қоршалған».

XX ғасырдың басында облыс 4 уезге, уездер — болыстарға, болыстар — ауылдарға бөлінді. Сондай-ақ, ауылдардың бесондық пен ондыққа бөліну болды, бірақ бұл бөліну, орыс қоныстарын жүздік пен ондықтарға бөлу сияқты маңызыды болмады.

1897 жылғы санақтың соңғы есебіне сәйкес бұл облыста 453 416 тұрғын болды, оның ішінде 19 530 — қалаларда; ең үлкен қала — Қостанай (14 мың).

1897 жылғы ұлттық құрамы^[2]:

1897 жылы сауатты адамдардың үлесі 4,5% болды (ерлерде 7,5%, әйелдерде 1,2%)^[3]. Сонымен қатар, ана орыс тілінде сөйлейтін халық арасында сауатты адамдардың үлесі 16,6% құрады (ерлерде 25,7% және әйелдерде 6,9%), ал ана қырғыз тілінде сөйлейтін халық арасында — 3,1% (ерлерде 5,6% және әйелдерде 0,4%)^[4].

Әскери губернатор басқаратын аймақтық үкімет Орынборда облыстың орталық әкімшілігінің қажеттіліктеріне сәйкес келетін қала немесе елді мекен болмағандықтан орналасқан. Уез билігіне уезд губернаторы, болыстық губернаторлар мен ауыл ақсақалдары кірді. Соңғы лауазымдарды тек қана қоғамның таңдауы бойынша қазақтар сайланды.

Әскери губернаторлар

Вице-губернаторлар

• 
  Облыстың ресми елтаңбасы (ІІМ 1880 жылы шығарылған): жылқылардың тілі көк
• 
  Облыстың бейресми елтаңбасы (Сукачов шығарған, 1878): жылқылардың тілі қызыл
• 
  Елтаңбаның заманауи суреті (2000-жылдар)
• 
  Ресми сипаттамасы бар облыстың елтаңбасы (П. Винклер, 1899)