Resolutie 1200 Veiligheidsraad Verenigde Naties

Toen Rwanda een Belgische kolonie was, werd de Tutsi-minderheid in het land verheven tot een elitie die de grote Hutu-minderheid wreed onderdrukte. Na de onafhankelijkheid werden de Tutsi verdreven en namen de Hutu de macht over. Het conflict bleef aanslepen, en in 1990 vielen Tutsi-milities verenigd als het FPR Rwanda binnen. Met westerse steun werden zij echter verdreven.

In Rwanda zelf werd de Hutu-bevolking opgehitst tegen de Tutsi. Dat leidde begin 1994 tot de Rwandese genocide. De UNAMIR-vredesmacht van de Verenigde Naties kon vanwege een te krap mandaat niet ingrijpen. Later dat jaar werd het Rwanda-tribunaal opgericht om de daders te vervolgen.

Krachtens artikel °12 van de statuten van het Rwanda-tribunaal mochten landen kandidaturen indienen voor rechters in dit tribunaal. Vervolgens mocht elk land tot twee kandidaten van verschillende nationaliteit nomineren. Uit deze nominaties moest de Veiligheidsraad vervolgens een shortlist met 18 tot 27 namen opmaken voor de Algemene Vergadering. Die moest tenslotte negen rechters verkiezen uit deze lijst om vier jaar in het tribunaal te zetelen.^[2]

De Veiligheidsraad stelde volgende shortlist samen. De kandidaten die in november 1998 door de Algemene Vergadering werden verkozen, zijn gemarkeerd.^[3]

• Resolutie 1061 Veiligheidsraad Verenigde Naties
• Resolutie 1165 Veiligheidsraad Verenigde Naties
• Resolutie 1241 Veiligheidsraad Verenigde Naties (1999)
• Resolutie 1259 Veiligheidsraad Verenigde Naties (1999)