Atòs e Aspins

La prononciacion qu'ei [a'tɔs]. Las fòrmas ancianas que son Atos au sègle XIau, in Marca, Atos en 1119-1136 e en 1745, Athos (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Athos-Aspis despuish lo 10 de gèr de 1842, quan apleguèn las duas comunas ^[1].

Dauzat qu'explica Atòs, segon Rohlfs, per lo nom gallic d'òmi Atto dab lo sufixe aquitanic -ossum ^[2].

Miquèu Grosclaude que constata Dauzat interprèta Rohlfs, qui a pas escriut Atto ei un nom gallic, mès solament un nom trobat a Segòvia e dens d'inscripcions de Gàllia. Lo nom At(t)o(n) qu'èra plan espandit en Gasconha a l'Edat Mejana, çò qui hè pensar a ua origina indigèna possibla. Lo sufixe qu'ei -ossum e lo radicau Ato, Atto, Atho galloroman, latin o de soca locau ^[1].

La prononciacion qu'ei [as'pis], shens nasalizacion perceptibla. Las fòrmas ancianas que son Espis en 1119-1136, Espis en 1385, Espiis en 1544, Aespiis en 1546, Spiis en 1548, Aspis (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Athos-Aspis despuish lo 10 de gèr de 1842, quan apleguèn las duas comunas ^[3].

Lo nom qu'ei escur, segon Dauzat ^[2].

L'origina non ei pas lo basco aitz, « punta rocosa », nimei ligada a Aspa. Miquèu Grosclaude que pensa a espins, « bruishòcs, buishons espinós » o a es pins, « los pins », dab l'article definit masculin arcaïc es. Que i a suu territòri d'Atòs un ostau Pys (Piis Juzon e Piis Suzon en 1385), çò qui dona mei de pes a la segonda solucion ^[3].

• Comunas deus Pirenèus Atlantics

• Portau de Bearn