ਭਾਸ਼ਾ
ਭਾਸ਼ਾ ਜਾਂ ਬੋਲੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸੰਚਾਰ ਦੀਆਂ ਪੇਚੀਦਾ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਦਾ ਵਿਕਾਸ, ਪ੍ਰਾਪਤੀ, ਰੱਖ-ਰਖਾਵ ਅਤੇ ਵਰਤੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ; ਇੱਕ ਭਾਸ਼ਾ ਅਜਿਹੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦਾ ਕੋਈ ਖਾਸ ਉਦਾਹਰਨ ਹੈ।ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਖੋਜ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਗਿਆਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਗ੍ਰੀਸ ਵਿੱਚ ਗੋਰਗੀਜ਼ ਅਤੇ ਪਲੈਟੋ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਬਾਰੇ ਸਵਾਲ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੀ ਸ਼ਬਦ ਤਜਰਬੇ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਬਹਿਸ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਰੂਸੋ ਵਰਗੇ ਵਿਚਾਰਕਾਂ ਨੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ ਭਾਸ਼ਾ ਜਜ਼ਬੇ ਤੋਂ ਉਤਪੰਨ ਹੋਈ ਹੈ ਜਦਕਿ ਕਾਂਟ ਵਰਗੇ ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਤਰਕਪੂਰਨ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਹੈ। 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਫ਼ਿਲਾਸਫ਼ਰ ਵਿਟਜੇਂਨਸਟੀਨ ਨੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਹੈ। ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਫੇਰਡੀਨੈਂਡ ਡੀ ਸੌੁਸੂਰ ਅਤੇ ਨੌਮ ਚੋਮਸਕੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਗਿਆਨ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਗਿਆਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਬੋਲੀ/ਭਾਸ਼ਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀ। ਇਹ ਕਿਸੇ ਖ਼ਿੱਤੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਦੀਆਂ ਦੀ ਸਮੂਹਿਕ ਮਾਨਸਿਕ ਸਾਧਨਾ ਰਾਹੀਂ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਰੋਜ਼ਮਰ੍ਹਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਦਾ ਸਾਧਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸਗੋਂ ਲੋਕ-ਗੀਤਾਂ, ਬਾਤਾਂ ਤੇ ਸਾਹਿਤਕ ਕਿਰਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਉਸ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਜਨ-ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਊਰਜਾ ਵੀ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਬਦ ਅਰਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਉਤਰਦੇ ਸਗੋਂ ਕਿਰਤ ਕਰਦੇ ਔਰਤਾਂ ਤੇ ਮਰਦਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਸੀ ਸੰਚਾਰ ਦੀ ਲੋੜ ’ਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਰਦ ਤੇ ਔਰਤ ਵਿਚਲੇ ਆਪਸੀ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਬਿਰਹਾ ਤੇ ਮਿਲਣ ਦੀਆਂ ਘੜੀਆਂ, ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਉਡੀਕਾਂ ਤੇ ਤਾਂਘਾਂ, ਭੈਣਾਂ-ਭਰਾਵਾਂ ਵਿਚਲਾ ਪਿਆਰ, ਮਾਵਾਂ ਤੇ ਧੀਆਂ-ਪੁੱਤਾਂ ਵਿਚਲਾ ਮੋਹ, ਦਾਦਿਆਂ/ਪਿਓਆਂ ਤੇ ਸੰਤਾਨ ਵਿਚਲੇ ਡੂੰਘੇ ਸਨੇਹ ਦੇ ਨਾਤੇ ਬੋਲੀ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਘੜਦੇ ਹਨ। ਜ਼ੁਲਮ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਲੋਕ, ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ, ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਤੇ ਜਿੱਤਾਂ-ਹਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਵਾਰਾਂ ਲਿਖਦੇ ਹਨ। ਕਵੀ, ਢਾਡੀ, ਅਫ਼ਸਾਨਾਨਿਗਾਰ, ਨਾਵਲਕਾਰ, ਗ਼ਲਪ ਲੇਖਕ, ਨਾਟਕਕਾਰ, ਭਾਸ਼ਾ ਮਾਹਿਰ ਆਦਿ ਉਸ ਦੇ ਨੈਣ-ਨਕਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਤਿੱਖਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।[1]
ਇਹ ਪਤਾ ਕਰਨਾ ਅਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਠੀਕ ਕਿੰਨੀਆਂ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਗਿਣਤੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਪਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਨਮਾਨੇ ਭੇਦ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਵੈਸੇ, ਅਨੁਮਾਨਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਗਿਣਤੀ 6000 ਅਤੇ 7000 ਦੇ ਵਿੱਚਕਾਰ ਹੈ। ਕੁਦਰਤੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਅੱਗੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ, ਸੁਣਨ ਅਤੇ ਸਪਰਸ਼ ਆਧਾਰਿਤ ਦੁਜੈਲੇ ਮਾਧਿਅਮਾਂ ਰਾਹੀਂ ਕੋਡਬੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਮਿਸਾਲ ਲਈ ਅੱਖਰੀ ਲੇਖਣੀ, ਬਰੇਲ ਅਤੇ ਸੀਟੀਆਂ
ਭਾਸ਼ਾ ਅੰਦਰੂਨੀ ਪਰਕਾਸ਼ਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਮਾਧਿਅਮ ਹੈ। ਇਹੀ ਨਹੀਂ ਉਹ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਦੇ ਉਸਾਰੀ, ਵਿਕਾਸ, ਸਾਡੀ ਅਸਮਿਤਾ, ਸਮਾਜਕ - ਸਾਂਸਕ੍ਰਿਤਕ ਪਹਿਚਾਣ ਦਾ ਵੀ ਸਾਧਨ ਹੈ। ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਮਨੁੱਖ ਸਰਵਥਾ ਅਪੂਰਣ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਇਤਹਾਸ ਅਤੇ ਪਰੰਪਰਾ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ
ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕਾਲ ਵਲੋਂ ਹੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਕੁੱਝ ਮੁੱਖ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਹੇਠ ਲਿਖੀਆਂ ਹਨ -
- ਭਾਸ਼ਾ ਸ਼ਬਦ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਭਾਸ਼ ਧਾਤੁ ਤੋਂ ਬਣਿਆ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਬੋਲਣਾ ਜਾਂ ਕਹਿਣਾ ਅਰਥਾਤ ਭਾਸ਼ਾ ਉਹ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਬੋਲਿਆ ਜਾਵੇ।
- ਪਲੈਟੋ ਨੇ ਸੋਫਿਸਟ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਰ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਵਿਚਾਰ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੀ ਅੰਤਰ ਹੈ। ਵਿਚਾਰ ਆਤਮਾ ਦੀ ਮੂਕ ਜਾਂ ਅਧੁਨੀਰੂਪ ਗੱਲਬਾਤ ਹੈ ਪਰ ਉਹੀ ਜਦੋਂ ਧੁਨੀਰੂਪ ਹੋਕੇ ਬੁਲੀਆਂ ਉੱਤੇ ਜ਼ਾਹਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਸੰਗਿਆ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।
- ਸਵੀਟ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਧੁਨੀਆਤਮਕ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਨਾ ਹੀ ਭਾਸ਼ਾ ਹੈ।
- ਵੇਂਦਰੀਏ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਭਾਸ਼ਾ ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਚਿੰਨ੍ਹ ਹੈ। ਚਿੰਨ੍ਹ ਤੋਂ ਭਾਵ ਉਹਨਾਂ ਪ੍ਰਤੀਕਾਂ ਤੋਂ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਦੁਆਰਾ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਦੂਸਰਿਆਂ ਕੋਲ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪ੍ਰਤੀਕ ਕਈ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਦੇਖਣਯੋਗ, ਸੁਣਨਯੋਗ ਅਤੇ ਛੋਹਯੋਗ। ਦਰਅਸਲ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਸੁਣਨਯੋਗ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਹੈ।
- ਬਲਾਕ ਅਤੇ ਟਰੇਗਰ - ਭਾਸ਼ਾ ਅਟਕਲੀ ਭਾਸ਼ ਪ੍ਰਤੀਕਾਂ ਦਾ ਤੰਤਰ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਸਮਾਜਕ ਸਮੂਹ ਸਹਿਯੋਗ ਕਰਦਾ ਹੈ।
- ਸਤਰੁਤਵਾ – ਭਾਸ਼ਾ ਅਟਕਲੀ ਭਾਸ਼ ਪ੍ਰਤੀਕਾਂ ਦਾ ਤੰਤਰ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਸਮਾਜਕ ਸਮੂਹ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਸਹਿਯੋਗ ਅਤੇ ਸੰਪਰਕ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਇਨਸਾਇਕਲੋਪੀਡਿਆ ਬਰਿਟੈਨਿਕਾ - ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਯਾਦ੍ਰੱਛਿਕ ਭਾਸ਼ ਪ੍ਰਤੀਕਾਂ ਦਾ ਤੰਤਰ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਦੁਆਰਾ ਮਨੁੱਖ ਪ੍ਰਾਣਿ ਇੱਕ ਸਮਾਜਕ ਸਮੂਹ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਅਤੇ ਸਾਂਸਕ੍ਰਿਤੀਕ ਸਾਝੀਦਾਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਮਾਜਕ ਸਮੂਹ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਸੰਪਰਕ ਅਤੇ ਮੁਰਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
- ਹੈਰਿਸ ਅਨੁਸਾਰ ਭਾਸ਼ਾ ਖਿਆਲਾਂ ਤੇ ਮਨੋਭਾਵਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟਾਉਣ ਲਈ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਧੁਨੀ ਚਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਿਸਟਮ ਹੈ।
ਭਾਸ਼ਾ ਜਾਂ ਦ੍ਰੱਛਿਕ ਵਾਚਕ ਆਵਾਜ - ਸੰਕੇਤਾਂ ਦੀ ਉਹ ਪੱਧਤੀ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਦੁਆਰਾ ਮਨੁੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਲੈਣਾ - ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ’’ [ 1 ] ਸਪਸ਼ਟ ਹੀ ਇਸ ਕਥਨ ਵਿੱਚ ਭਾਸ਼ਾ ਲਈ ਚਾਰ ਗੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ -
- ਭਾਸ਼ਾ ਇੱਕ ਪੱਧਤੀ ਹੈ, ਯਾਨੀ ਇੱਕ ਸੁਸੰਬੱਧ ਅਤੇ ਸੁਵਯਵਸਿਥਤ ਯੋਜਨਾ ਜਾਂ ਏਕਤਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਰਦਾ, ਕਰਮ, ਕਰਿਆ, ਆਦਿ ਵਿਵਸਥਿਤੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆ ਸਕਦੇ ਹਨ।
- ਭਾਸ਼ਾ ਸੰਕੇਤਾਤਕਮਕ ਹੈ ਅਰਥਾਤ ਇਸ ਵਿੱਚ ਜੋ ਧਵਨੀਆਂ ਉੱਚਾਰੀਆ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਜਾਂ ਕਾਰਜ ਵਲੋਂ ਸੰਬੰਧ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਧਵਨੀਆਂ ਸੰਕੇਤਾਤਮਕ ਜਾਂ ਪ੍ਰਤੀਕਾਤਮਕ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।
- ਭਾਸ਼ਾ ਵਾਚਕ ਆਵਾਜ - ਸੰਕੇਤ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੀ ਵਾਗਿੰਦਰਿਅ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਵਲੋਂ ਸੰਕੇਤਾਂ ਦਾ ਉੱਚਾਰਣ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਹੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਆਉਂਦੇ ਹੈ।
- ਭਾਸ਼ਾ ਯਾਦ੍ਰੱਛਿਕ ਸੰਕੇਤ ਹੈ। ਯਾਦ੍ਰੱਛਿਕ ਵਲੋਂ ਮੰਤਵ ਹੈ - ਐੱਛਿਕ, ਅਰਥਾਤ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਆਵਾਜ ਦਾ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਮਤਲੱਬ ਵਲੋਂ ਮੌਲਕ ਅਤੇ ਦਾਰਸ਼ਨਕ ਸੰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਹਰ ਇੱਕ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਆਵਾਜ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਮਤਲੱਬ ਦਾ ਵਾਚਕ ‘ਮਾਨ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ’ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਉਸੀ ਮਤਲੱਬ ਲਈ ਰੂੜ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਹਿਣ ਦਾ ਮਤਲੱਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪਰੰਪਰਾਨੁਸਾਰ ਉਸੀ ਮਤਲੱਬ ਦਾ ਵਾਚਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਉਸ ਮਤਲੱਬ ਦਾ ਵਾਚਕ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ਸ਼ਬਦ ਹੋਵੇਗਾ।
ਅਸੀ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਇਹ ਵੇਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਵਲੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸੰਪੂਰਣ ਸੰਸਾਰ - ਸ੍ਰਸ਼ਟਿ ਤੱਕ ਹੈ। ਵਿਅਕਤੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਇਸ ਪਰੰਪਰਾ ਵਲੋਂ ਅਰਜਿਤ ਜਾਇਦਾਦ ਦੇ ਅਨੇਕ ਰੂਪ ਹਾਂ। ਸਮਾਜ ਸਾਪੇਖਤਾ ਭਾਸ਼ਾ ਲਈ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੈ, ਠੀਕ ਉਂਜ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਵਿਅਕਤੀ ਸਾਪੇਖਤਾ। ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਾ ਸੰਕੇਤਾਤਮਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਰਥਾਤ ਉਹ ਇੱਕ ‘ਪ੍ਰਤੀਕ - ਹਾਲਤ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕਾਤਮਕ ਗਤੀਵਿਧੀ ਦੇ ਚਾਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸੰਯੋਜਕ ਹੈ: ਦੋ ਵਿਅਕਤੀ - ਇੱਕ ਉਹ ਜੋ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਦੂਜਾ ਉਹ ਜਿਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੀਜੀ ਸੰਕੇਤੀਤ ਚੀਜ਼ ਅਤੇ ਚੌਥੀ - ਪ੍ਰਤੀਕਾਤਮਕ ਸੰਵਾਹਕ ਜੋ ਸੰਕੇਤੀਤ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਵੱਲ ਪ੍ਰਤਿਨਿੱਧੀ ਭੰਗਿਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਸੰਕੇਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਪਰਿਕ੍ਰੀਆ ਵਿੱਚ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਦਾਇਰਾ ਵੀ ਵਧਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹੀ ਨਹੀਂ ਇੱਕ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਰਗੀ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਆਦਮੀਆਂ ਦਾ ਬੋਲਣ ਦਾ ਢੰਗ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਉੱਚਾਪਣ - ਪਰਿਕ੍ਰੀਆ, ਸ਼ਬਦ - ਭੰਡਾਰ, ਵਾਕ - ਵਿਨਿਆਸ ਆਦਿ ਵੱਖ - ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਣ ਵਲੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਸਮਰੱਥ ਫਰਕ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਸ਼ੈਲੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਰਾਜਭਾਸ਼ਾ, ਰਾਸ਼ਟਰਭਾਸ਼ਾ, ਅਤੇ ਰਾਜਭਾਸ਼ਾ
ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਦੁਆਰੇ ਉਸ ਰਾਜ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਪ੍ਰਬੰਧਕੀ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਸੰਪੰਨ ਕਰਣ ਲਈ ਜਿਸ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਰਾਜਭਾਸ਼ਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਭਾਸ਼ਾ ਸੰਪੂਰਣ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵਿਅਕਤੀ - ਸਮੁਦਾਏ ਦੁਆਰਾ ਬੋਲੀ ਅਤੇ ਸਮੱਝੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਬੰਧਕੀ ਨਜ਼ਰ ਵਲੋਂ ਸੰਪੂਰਣ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਸਭਨੀ ਥਾਂਈਂ ਇਸ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਮਹੱਤਵ ਪ੍ਰਾਪਤ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਵਿੱਚ ਰਾਜਾਂ ਅਤੇ ਕੇਂਦਰਸ਼ਾਸਿਤ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ੋਂ ਲਈ ਹਿੰਦੀ ਦੇ ਇਲਾਵਾ 21 ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਰਾਜਭਾਸ਼ਾ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤੀ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਰਾਜਾਂ ਦੀਆਂਵਿਧਾਨਸਭਾਵਾਂਬਹੁਮਤ ਦੇ ਆਧਾਰ ਉੱਤੇ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਅਤੇ ਚਾਹੀਆਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਵਲੋਂ ਜਿਆਦਾਭਾਸ਼ਾਵਾਂਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਦੀ ਰਾਜਭਾਸ਼ਾ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ।
ਰਾਸ਼ਟਰਭਾਸ਼ਾ ਸੰਪੂਰਣ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਤਰਜਮਾਨੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਆਮ ਤੌਰ: ਉਹ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬੋਲੀ ਅਤੇ ਸਮੱਝੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਆਮ ਤੌਰ: ਰਾਸ਼ਟਰਭਾਸ਼ਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਭਾਸ਼ਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਸ਼ਬਦ
ਹਰ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਅਨੇਕਾਂ ਸ਼ਬਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਸੁਤੰਤਰ ਅਰਥ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਸ ਭੂਮਿਕਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਵਸਤਾਂ, ਕਾਰਜ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਲਈ ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਹੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਹਰ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਲਈ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਿਯਮਬੱਧ ਤਰਤੀਬ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਨਿਯਮਬੱਧ ਤਰਤੀਬ ਦਾ ਨਾਂ ਵਿਆਕਰਨ ਹੈ। ਮਾਤ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਵਿਆਕਰਨ ਬੱਚਾ ਮਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਨਾਲ ਹੀ ਸਿੱਖ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਲਈ ਹੋਰ ਵਿਧੀਆਂ ਹਨ। ਇਕੱਲੇ-ਕਹਿਰੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਰੱਟਾ ਲਾ ਕੇ ਭਾਸ਼ਾ ਸਿੱਖਣ ਦਾ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ। ਇਸੇ ਲਈ ਭਾਸ਼ਾ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਨਹੀਂ, ਪਾਠ ਪੁਸਤਕਾਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।[2]