Kręgi ogonowe

Kręgi ogonowe – kręgi tworzące ostatni, ogonowy odcinek kręgosłupa. Charakteryzuje je stopniowa redukcja zachodząca w kierunku ogonowym. Łuki kręgów zanikają, trzony podlegają uwstecznieniu, natomiast wyrostki zmniejszają się. Głowy i doły kręgów ogonowych są wyraźnie zaznaczone. U psów i bydła na pierwszych pięciu kręgach występują niekiedy wyrostki naczyniowe, tworzące czasami łuk naczyniowy^[1].

Ilość kręgów ogonowych zależna jest od gatunku i osobnika^[1]. U ludzi wynosi 3–5^[2] (patrz: kość guziczna), u owcy 3–24^[1] (według innego źródła 16–18^[2]), u psa i świni 20–23^[2][1], u bydła 18–20, u kozy 12–16, u konia 15–21^[1], u kota 21–23, u jelenia szlachetnego (Cervus elaphus) – 11^[2].

U ryb kilka ostatnich kręgów ogonowych przekształciło się w hypuralia, płytki kostne wspierające promienie płetwy ogonowej^[3]. Końcowy odcinek kręgosłupa ryb i płazów tworzy urostyl. U ptaków kręgi ogonowe zrastają się w pygostyl^[4]. U większości gadów występuje przynajmniej 12 kręgów ogonowych. Dodatkowo u części z tych zwierząt kręgi ogonowe mogą posiadać specjalne modyfikacje umożliwiające im autotomię, poprzez rozdzielenie się ogona między kręgami lub samych kręgów z centralnej części ogona. Widoczny u żółwi ogon zawiera jedynie część kręgów ogonowych, pozostałe znajdują się w obrębie karapaksu^[5].