วีแคนดูอิต!

หลังญี่ปุ่นโจมตีเพิร์ลฮาเบอร์ รัฐบาลสหรัฐได้เรียกให้ผู้ผลิตผลิตของใช้ในสงครามให้มากขึ้นอีก บรรยากาศการทำงานในโรงงานใหญ่ ๆ มักตึงเครียด อันเป็นผลมาจากความคับแค้นใจระหว่างสหภาพแรงงานกับฝ่ายบริหารมาตลอดทศวรรษ 1930 ผู้กำกับการของบริษัทต่าง ๆ เช่น เจเนรอล มอเตอส์ (GM) พยายามจะสนับสนุนทีมเวิร์กระหว่างทั้งสองกลุ่ม หลังข่าวลือที่ว่าสหภาพแรงงานยูไนเต็ดออโตเวิร์กเกอร์ทำการรณรงค์ขึ้นเพื่อประชาสัมพันธ์ จีเอ็มจึงตอบกลับด้วยการจัดทำโปสเตอร์โฆษณาชวนเชื่อในปี 1942 ซึ่งแสดงภาพของทั้งแรงงานและฝ่ายบริหารต่างถกแขนเสื้อขึ้น และยืนตั้งแถวกันไปสู่การคงไว้ซึ่งอัตราการผลิตอุปกรณ์สงครามที่คงที่ โปสเตอร์นั้นเขียนว่า "เราสามารถทำมันได้ด้วยกัน!" (Together We Can Do It!) และ "Keep 'Em Firing!"^[3] ในการผลิตโปสเตอร์เช่นนี้ บริษัทต่างหวังผลที่จะเพิ่มการผลิตโดยการลอบใช้แนวคิดสนับสนุนสงครามที่ได้รับความนิยมอยู่แล้ว โดยมีเป้าหมายสูงสุดคือการป้องกันไม่ให้รัฐบาลเข้ามามีอำนาจเหนือการผลิต^[3]

เจ. ฮาวเวิร์ด มิลเลอร์

เจ. ฮาวเวิร์ด มิลเลอร์ (J. Howard Miller) เป็นศิลปินกราฟิกชาวอเมริกัน เขาได้สร้างสรรค์โปสเตอร์สนับสนุนกิจการสงครามในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ซึ่งรวมถึงโปสเตอร์ "วีแคนดูอิต!" ที่โด่งดัง นอกจากงานชิ้นนี้แล้ว มิลเลอร์ก็ไม่ได้เป็นที่รู้จักมากนัก^[4] เป็นเวลาหลายปีที่มีการเขียนไว้น้อยมากเกี่ยวกับชีวิตของมิลเลอร์ ซึ่งความไม่แน่นอนนี้รวมไปถึงวันเกิดและวันตายของเขาซึ่งก็ไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด^[5][6][7][8] กระทั่งปี 2022 ศาสตราจารย์ เจมส์ เจ. คิมเบิล (James J. Kimble) ได้เปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลของมิลเลอร์เพิ่มเติม ซึ่งตั้งปีเกิดของมิลเลอร์อยู่ที่ปี 1898 และเสียชีวิตในปี 1985 มิลเลอร์สมรสกับแมเบล อาแดร์ แม็กคอลี (Mabel Adair McCauley) ทั้งสองไม่มีบุตรร่วมกัน สมาชิกในครอบครัวที่ยังมีชีวิตอยู่ในปัจจุบันนั้นเกี่ยวข้องกับมิลเลอร์ผ่านทางพี่น้องของมิลเลอร์^[9]

มิลเลอร์จบการศึกษาจากสถาบันศิลปะพิตส์เบิร์กในปี 1939^[10] เขาอาศัยอยู่ในพิตส์เบิร์กในสมัยสงคราม ผลงานของเขาได้รับความสนใจโดยบริษัทเวสติงเฮาส์ (ที่ซึ่งต่อมาเป็นคณะกรรมการประสานงานการผลิตสงครามเวสติงเฮาส์; Westinghouse War Production Co-Ordinating Committee) และมิลเลอร์ถูกจ้างให้ผลิตโปสเตอร์สงครามให้กับเวสติงเฮาส์ โปสเตอร์เหล่านี้ได้รับการสนับสนุนโดยคณะกรรมการประสานงานการผลิตสงคราม (War Production Co-Ordinating Committee) ของบริษัท ซึ่งเป็นหนึ่งในหลายร้อยคณะกรรมการบริหารจัดการแรงงานที่จัดตั้งขึ้นภายใต้การดูแลของคณะกรรมการการผลิตสงครามแห่งชาติ (War Production Board) นอกเหนือจากงานเชิงพาณิชย์แล้ว มิลเลอร์ยังสร้างสรรค์งานจิตรกรรมสีน้ำมัน โดยที่งานทั้งหมดของเขาเก็บรักษาไว้โดยครอบครัวของมิลเลอร์ในบ้านของพวกเขา^[9]

เวสติงเฮาส์อิเล็กทริก

ในปี 1942 มิลเลอร์ได้รับว่าจ้างโดยคณะกรรมการประสานงานการผลิตสงครามของเวสติงเฮาส์อิเล็กทริก (Westinghouse Electric) ผ่านทางนายหน้าจัดหางานโฆษณารายหนึ่ง ให้สร้างสรรค์ชุดโปสเตอร์ที่จะติดแสดงให้กับคนงานของบริษัทดู^[1][11] จุดมุ่งหมายของโครงการโปสเตอร์นี้เพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้กับคนงาน, ลดการขาดงาน, ส่งต่อคำถามของคนงานโดยตรงไปยังฝ่ายบริหาร และลดโอกาสที่จะเกิดการลุกฮือของแรงงานไปจนถึงการนัดประท้วงหยุดงาน โปสเตอร์แต่ละชิ้นจากมากกว่า 42 ชิ้นที่มิลเลอร์ออกแบบ มีการติดแสดงในโรงงานเป็นเวลาสองสัปดาห์ ก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยงานชิ้นต่อไปในชุดโปสเตอร์นี้ โปสเตอร์ส่วนใหญ่แสดงภาพของผู้ชายซึ่งเน้นย้ำบทบาทตามธรรมเนียมของชายและหญิง หนึ่งในโปสเตอร์ของเขาแสดงภาพผู้บริหารชายกำลังฉีกยิ้ม พร้อมคำว่า "มีคำถามอะไรเกี่ยวกับการทำงานของคุณรึ? ... ถามผู้บริหารสิ" ("Any Questions About Your Work? ... Ask your Supervisor.")^[1][2]

มีชิ้นงานไม่ถึง 1,800 ฉบับ ขนาด 17 คูณ 22 นิ้ว (559 คูณ 432 มิลลิเมตร) ของชิ้นโปสเตอร์ "วีแคนดูอิต!" ที่พิมพ์^[1] ในระยะแรก โปสเตอร์นี้มีเห็นแค่เพียงภายในโรงงานต่าง ๆ ของเวสติงเฮาส์ในอีสต์พิตส์เบิร์กและในตะวันตกกลางของสหรัฐ ที่ซึ่งโปสเตอร์นี้มีระยะเวลาการติดแสดงเป็นเวลา 2 สัปดาห์ห้าวันทำงาน เริ่มต้นในวันจันทร์ที่ 15 กุมภาพันธ์ 1943^{[1][12][13][14][15]} โรงงานที่ถูกตั้งเป้าแสดงโปสเตอร์นี้ในเวลานั้นกำลังผลิตแผ่นหุ้มพลาสติกของหมวกกันน็อก (plasticized helmet liners) ที่อิ่มตัวด้วยมิการ์ตา ซึ่งเป็นเรซินฟีนอล (phenolic resin) ที่คิดค้นขึ้นโดยเวสติงเฮาส์ คนงานส่วนใหญ่ในส่วนการผลิตนี้เป็นผู้หญิง ตลอดช่วงสงครามมีการผลิตหมวกกันน็อกรวมกว่า 13 ล้านชิ้น^[16] สโลแกนที่ว่า "วีแคนดูอิต!" น่าจะไม่ได้รับการตีความโดยคนงานของโรงงานว่าใช้สร้างขวัญกำลังใจแก่เพียงเฉพาะผู้หญิงเท่านั้น แต่ถูกมองรวมว่าเป็นหนึ่งในชุดโปสเตอร์ที่ควบคุมและกดขี่แรงงาน (paternalistic) ที่สนับสนุนอำนาจของฝ่ายบริหาร, ความสามารถการผลิตของโรงงาน และเป็นไปได้มากกว่าว่าคนงานจะมองโปสเตอร์นี้ว่าสื่อถึง "ลูกจ้างของเวสติงเฮาส์ ทำได้!" ภายใต้การทำงานร่วมกัน^[1] ภาพที่สร้างขวัญกำลังใจนี้ได้ใช้เป็นโฆษณาชวนเชื่อเบา ๆ เพื่อสร้างขวัญกำลังใจแก่ลูกจ้าง และทำให้การผลิตดำเนินต่อไปได้โดยไม่ติดขัด^[17] เข็มกลัดบนปกคอเสื้อของคนในโปสเตอร์นี้บ่งบอกว่าเธอเป็นคนงานระดับภาคพื้นของโรงงานผลิตของเวสติงเฮาส์อิเล็กทรอนิก (plant floor employee)^[17] เสื้อผ้าที่มีสีแดง ขาว และน้ำเงินนั้น ให้ความรู้สึกแอบแฝงถึงคติชาตินิยม ซึ่งเป็นหนึ่งในเทคนิคที่คณกรรมการการผลิตสงครามมักนำมาใช้^[1][2]

ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง โปสเตอร์ "วีแคนดูอิต!" ไม่ได้นำมาเชื่อมโยงเลยกับเพลงปี 1942 เพลง "โรสซีเดอะริฟเว็ตเตอร์" (Rosie the Riveter; โรสซีนักปักหมุด) หรือแม้แต่กับภาพเขียนที่เป็นที่รู้จักทั่วของ นอร์แมน ร็อกเวล ที่มีชื่อเดียวกัน ซึ่งปรากฏบนปกฉบับวันเมมอเรียลของ แซทเทอร์เดย์อีฟนิงโพสต์ ฉบับ 29 พฤษภาคม 1943 โปสเตอร์ของเวสติงเฮาส์ฉบับนี้ไม่ได้นำมาเกี่ยวพันกับหญิงใด ๆ ที่มีชื่อเล่นว่า "โรสซี" เลย ในทางกลับกัน หลังโปสเตอร์นี้ได้นำมาติดแสดงครบสองสัปดาห์ในเดือนกุมภาพันธ์ 1943 ภายในโรงงานของเวสติงเฮาส์ โปสเตอร์นี้ก็ได้สูญหายไปเลยนับสี่ทศวรรษ^[18][19] ในขณะที่ภาพถ่ายอื่น ๆ ของ "โรสซี" กำลังได้รับความนิยม ซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาพถ่ายของคนงานจริง สำนักงานข้อมูลข่าวสารสงครามได้เตรียมการสำหรับการรณรงค์โฆษณาขนาดใหญ่ทั่วประเทศเพื่อพยายามขายสงคราม ในขณะที่ "วีแคนดูอิต!" นั้น ไม่ได้อยู่ในส่วนหนึ่งของโฆษณาที่สำนักงานนำมาใช้^[17]

ภาพเขียน Rosie the Riveter ซึ่งเป็นภาพเขียนเชิงสัญลักษณ์ของร็อกเวลล์นั้นถูกยืมโดย Post ไปให้กับกระทรวงการคลังเพื่อใช้ในโปสเตอร์และการรณรงค์สำหรับพันธบัตรสงคราม ในปีถัดมา ภาพเขียนของร็อกเวลนี้ได้ค่อย ๆ หายไปจากความทรงจำของสาธารณะเนื่องจากภาพเขียนได้รับการขึ้นทะเบียนลิขสิทธิ์ เช่นเดียวกับภาพเขียนอื่น ๆ ของร็อกเวลล์ที่ได้รับการปกป้องอย่างหนักโดยกองมรดกของเขาหลังร็อกเวลเสียชีวิต การคุ้มครองในครั้งนี้ทำให้ภาพเขียนต้นฉบับเกิดมูลค่าขึ้นมา และถูกขายไปด้วยราคาเกือบ 5 ล้านดอลล่าร์ ในปี 2002^[20] ในขณะที่ "วีแคนดูอิต!" เผชิญชะตากรรมที่กลับกัน คือการขาดการคุ้มครองชิ้นงานนี้ เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ภาพนี้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง^[13]

เอ็ก ไรส์ (Ed Reis) นักประวัติศาสตร์อาสาสมัครให้กับเวสติงเฮาส์ ระบุว่าภาพต้นฉบับไม่ได้ถูกนำไปแสดงให้กับนักยึดหมุดหญิงในสมัยสงคราม ดังนั้นการนำมาเชื่อมโยงกับ "โรสซีเดอะริฟเว็ตเตอร์" ในยุคหลังมานี้ ถือว่าไม่สมเหตุผล ในทางกลับกัน ภาพโปสเตอร์นี้มีเป้าหมายผู้ชมคือผู้หญิงที่ทำตัวบุหมวกกันน็อกที่ทำมาจากมิการ์ตา ไรส์ยังพูดขำขันไว้ว่าผู้หญิงในภาพควรจะตั้งชื่อว่า "มอลลีนักหล่อพิมพ์มิการ์ตา" หรือ "เฮเลนคนทำตัวบุหมวกกันน็อก" ("Molly the Micarta Molder or Helen the Helmet Liner Maker") ด้วยซ้ำ^[16]

ในปี 1982 โปสเตอร์ "วีแคนดูอิต!" ได้รับนำมาผลิตใหม่ในบทความนิตยสารหนึ่ง ชื่อ "Poster Art for Patriotism's Sake" (ศิลปะโปสเตอร์เพื่อความคลั่งชาติ) ของ วอชิงตันโพสต์แมกกาซีน ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับโปสเตอร์ในคลังของหอจดหมายเหตุแห่งชาติสหรัฐ^[21]

ในปีถัด ๆ มา มีการนำโปสเตอร์นี้มาใช้ในรูปใหม่ (re-appropriated) เพื่อสนับสนุนคตินิยมสิทธิสตรี นักนิยมสิทธิสตรีมองว่าภาพนี้เป็นภาพแทนการสร้างพลังให้แก่ผู้หญิง^[22] คำว่า "We" (พวกเรา) เข้าใจว่าหมายถึง "We Women" (พวกเรา เหล่าผู้หญิง) ซึ่งรวมผู้หญิงทั้งปวงในภคินีภาพ (sisterhood) ต่อสู้กับความไม่เท่าเทียมทางเพศ เนื้อหานี้ถือว่าต่างกันมากกับความหมายเดิมของโปสเตอร์ในปี 1943 ที่ถูกใช้เพื่อควบคุมและปราบปรามการลุกฮือของแรงงาน^[1][17] ศาสตราจารย์ด้านประวัติศาสตร์ เจเรไมยาห์ แอ็กเซิลร็อด (Jeremiah Axelrod) ให้ความเห็นว่าเป็นการรวมเอาการเรียกร้องสิทธิสตรี เข้ากับ "องค์ประกอบและภาษากายแบบผู้ชาย (และออกจะชายแท้; macho)"^[23]

นิตยสาร สมิตโซเนียน ได้นำภาพนี้มาใช้เป็นภาพปกในเดือนมีนาคม 1994 ซึ่งเชิญชวนให้ผู้อ่านมาอ่านบทความคัดสรรเกี่ยวกับโปสเตอร์ยุคสงคราม กรมบริการไปรษณีย์สหรัฐ ได้จัดทำดวงตราไปรษณียากรมูลค่า 33¢ ในเดือนกุมภาพันธ์ 1999 โดยมีภาพนี้เป็นพื้น และเพิ่มคำว่า "Women Support War Effort" (เหล่าผู้หญิงสนับสนุนการดำเนินงานเพื่อสงคราม)^[24][25][26] โปสเตอร์ชิ้นหนึ่งของเวสติงเฮาส์จากปี 1943 ได้นำไปจัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์แห่งชาติประวัติศาสตร์อเมริกัน เป็นส่วนหนึ่งของนิทรรศการที่แสดงข้าวของจากทศวรรษ 1930 และ 1940^[27]

ในปี 1984 อดีตคนงานสงคราม เจอรอลดีน ฮัฟ ดอยล์ ได้บังเอิญเจอกับบทความหนึ่งบนนิตยสาร มอเดิร์นแมทชัวริที (Modern Maturity) ซึ่งแสดงภาพถ่ายสมัยสงครามรูปหญิงสาวทำงานกับเครื่องกลึง เธอเข้าใจว่ารูปนั้นเป็นภาพถ่ายของตัวเธอเองสมัยกลางถึงปลายปี 1942 ที่ซึ่งเธอทำงานอยู่ในโรงงานเป็นช่วงสั้น ๆ สิบปีให้หลัง ดอยล์ได้พบกับโปสเตอร์ "วีแคนดูอิต!" เป็นภาพปกของนิตยสาร สมิตโซเนียน และเข้าใจเองว่าโปสเตอร์นี้เป็นภาพของตัวเธอเอง เธอได้ตัดสินใจว่าภาพถ่ายปี 1942 นั้นเป็นแรงบันดาลใจให้กับมิลเลอร์สร้างสรรค์โปสเตอร์นี้ขึ้นมา ซึ่งหมายความว่าเธอเป็นนางแบบของหญิงในโปสเตอร์นี้ ทั้งนี้เธอไม่ได้มีความตั้งใจที่จะแสวงหาผลประโยชน์ใด ๆ จากภาพนี้^[28] ในเวลาต่อมา ดอยล์จึงได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นแรงบันดาลใจให้กับโปสเตอร์ของมิลเลอร์^{[18][29][30][31][32]} ศาสตราจารย์เจมส์ เจ. คิมเบิล (James J. Kimble) ได้รับภาพถ่ายต้นฉบับนั้นจากสำนักจดหมายเหตุของภาพข่าวแอคมี ในภาพมีคำบรรยายสีเหลืองซึ่งระบุตัวบุคคลไว้ว่าคือ เนโอมี พาร์กเคอร์ และภาพนี้เป็นหนึ่งในภาพชุดที่ถ่ายที่ศูนย์ทัพอากาศแอลาเมดาในรัฐแคลิฟอร์เนีย แสดงให้เห็นภาพของพาร์กเคอร์และพี่/น้องสาวเธอกำลังทำงานสงครามอยู่ในเดือนมีนาคม 1942^[33][34] ภาพเหล่านี้ได้รับการตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์และนิตยสารหลายฉบับตั้งแต่เดือนเมษายน 1942 ซึ่งเวลานั้นดอยล์ยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายในรัฐมิชิแกน^[28] ในเดือนกุมภาพันธ์ 2015 คิมเบิลได้สัมภาษณ์พี่น้องพาร์กเคอร์ ซึ่งประกอบด้วย เนโอมี เฟอร์น แฟรลีย์ (Naomi Fern Fraley) วัย 93 ปี และน้องสาว แอดา วิน มอร์เฟิร์ด (Ada Wyn Morford) วัย 91 ปี เขาพบว่าทั้งคู่ไม่ทราบเลยมาตลอดห้าปีว่ามีการระบุตัวตนบุคคลจากภาพถ่ายของเธอผิด และปฏิเสธว่าไม่ใช่เธอเพื่อจะแก้ไขข้อมูลทางประวัติศาสตร์^[28] เนโอมีเสียชีวิตด้วยวัย 96 ปี ในวันที่ 20 มกราคม 2018^[35]

ถึงแม้จะมีงานตีพิมพ์จำนวนมากที่ยังคงผลิตซ้ำคำกล่าวอ้างที่ไม่มีมูลของดอยล์ว่าภาพถ่ายยุคสงครามนั้นเป็นแรงบันดาลใจให้กับโปสเตอร์ของมิลเลอร์^[28] นักประวัติศาสตร์เวสติงเฮาส์ ชาลส์ เอ. รัค (Charles A. Ruch) ชาวพิตส์เบิร์กและมิตรสหายของมิลเลอร์ กล่าวว่ามิลเลอร์ไม่ใช่คนที่โดยนิสัยแล้วทำงานจากภาพถ่าย แต่จะทำงานจากนางแบบที่เป็นคนจริง ๆ มากกว่า^[36] อย่างไรก็ตาม ภาพถ่ายของเนโอมี พาร์กเคอร์ ได้ปรากฏบนหนังสือพิมพ์พิตส์เบิร์กเพรส (Pittsburgh Press) เมื่อวันที่ 5 กรกฎาคม 1942 หมายความว่ามิลเลอร์อาจจะเคยเห็นภาพถ่ายนี้ขณะที่สร้างสรรค์โปสเตอร์^[35]

ในปัจจุบัน ภาพของ "วีแคนดูอิต!" กลายมาเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง ไกลไปกว่าเป้าหมายอันคับแคบเดิมในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง โปสเตอร์ได้รับนำไปผลิตซ้ำในรูปของเสื้อยืด, รอยสัก, แก้วกาแฟ และแม่เหล็กติดตู้เย็น ถือเป็นสินค้าหลายชนิดจน เดอะวอชิงตันโพสต์ เรียกภาพนี้ว่าเป็นของฝากที่ "ได้รับนำมาแสดงมากที่สุด" ("most over-exposed") ที่มีในวอชิงตันดีซี^[1] ในปี 2008 นักรณรงค์ท้องถิ่นจำนวนหนึงได้นำโปสเตอร์นี้มาใช้ในการหาเสียงให้กับแซราห์ เพลิน, รอน พอล และ ฮิลลารี คลินตัน^[16] มิเชล โอบามา ยังเคยถูกแปลงเป็นภาพโปสเตอร์นี้โดยผู้เข้าร่วมงานบางส่วนของแรลลีทูเรสสตอร์เซนิตีแอนด์/ออร์เฟียร์เมื่อปี 2010^[17] ภาพนี้ได้นำไปใช้โดยธุรกิจต่าง ๆ เช่น คลอรอกซ์ ใช้ภาพนี้สำหรับโฆษณาอุปกรณ์สำหรับทำความสะอาดในครัวเรือน ซึ่งแสดงภาพของผู้หญิงคนเดียวกันนี้สวมแหวนแต่งงานบนมือซ้ายด้วย^[37] ภาพล้อเลียนยังมีการนำเอาผู้หญิง ผู้ชาย สัตว์ และตัวละครสมมติที่มีชื่อเสียงมาทำล้อเลียน รวมถึงมีการผลิตของเล่นตุ๊กตาบ็อบเบิลเฮด และ แอ็กชั่นฟิกเยอร์ เช่นกีน^[1] พิพิธภัณฑ์เด็กอินดีแอแนพอลิสเคยจัดแสดงภาพเลียนแบบขนาด สี่-โดย-ห้า-ฟุต (1.2-โดย-1.5-เมตร) โดยศิลปินคริสเติน คัมมิงส์ (Kristen Cumings) ที่ทำมาจากขนมเจลลีเบลลีนับพันชิ้น^[38][39]

หลังจูเลีย กิลเลิร์ด ขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรีออสเตรเลียคนแรกที่เป็นผู้หญิงในเดือนมิถุนายน 2010 ศิลปินสตรีตอาร์ตรายหนึ่งในเมลเบิร์นซึ่งเรียกตนเองว่า ฟีนิกซ์ (Phoenix) ได้แปะหน้าของกิลเลิร์ดลงบนโปสเตอร์ "วีแคนดูอิต!" ในรูปแบบสีเดี่ยว (monochrome)^[40] นิตยสาร แอนอาเธอร์ ได้ตีพิมพ์ภาพถ่ายของโปสเตอร์นี้ที่ถ่ายจากฮอสเซียร์เลนในเมลเบิร์นเมื่อกรกฎาคม 2010 แสดงให้เห็นว่าเนื้อความคำว่า "War Production Co-ordinating Committee" ตรงขวาล่างของโปสเตอร์ถูกแทนที่ด้วยยูอาร์แอลที่ลิงก์ไปยังโฟโต้สตรีมบนฟลิกเกอร์ของฟีนิกซ์^[41][42][43] ในเดือนมีนาคม 2011 ฟีนิกซ์ได้ผลิตรูปแบบมีสี และใส่คำว่า "She Did It!" (เธอทำมันได้แล้ว!) ตรงล่างขวา^[44] จากนั้นในเดือนมกราคม 2012 เขาได้แปะคำว่า "Too Sad" (น่าเศร้า) ฆ่าโปสเตอร์เพื่อแสดงถึงความผิดหวังต่อการดำเนินไปของการเมืองออสเตรเลียในเวลานั้น^[45]

เจอรอลดีน ดอยล์ สียชีวิตในเดือนธันวาคม 2010 อัทนีรีดเดอร์ ได้นำหน้าไปด้วยภาพปกสำหรับฉบับเดือนมกราคม-กุมภาพันธ์ 2011 เป็นภาพล้อ "วีแคนดูอิต!" แต่เป็นรูปของมาร์จ ซิมป์สัน แทน^[46] บรรณาธิการชองนิตยสารยังได้ออกมาแสดงความเสียใจต่อการจากไปของดอยล์^[47]

ภาพแนวสเตรีโอสโคปของ "วีแคตดูอิต!" ได้รับรังสรรค์ขึ้นสำหรับเครดิตปิดท้ายของภาพยนตร์ซูเปอร์ฮีโร่ปี 2011 เรื่อง Captain America: The First Avenger โดยภาพนี้ใช้เป็นภาพพื้นหลังให้กับไทเทิลการ์ด (title card) สำหรับนักแสดงหญิงชาวอังกฤษ เฮลี แอทเวล^[48]

แอดเคาน์ซิลอ้างว่าโปสเตอร์นี้พัฒนาขึ้นในปี 1942 โดยองค์กรก่อนหน้าของตน คณะกรรมการโฆษณาสงคราม (War Advertising Committee) เพื่อใช้เป็นส่วนกนึ่งของการณรงค์ "อาชีพของสตรีในสงคราม" (Women in War Jobs) ซึ่งช่วยนำ "ผู้หญิงมากกว่าสองล้านคน" เข้ามาสู่ขบวนการการผลิตเพื่อการสงคราม^[49][50][51] ในเดือนกุมภาพันธ์ 2012 ในระหว่างการเฉลิมฉลองครบรอบ 70 ปีของแอดเคาน์ซิล หน่วยดิจิทัลเฮลพสกู้ดของอานิมักซ์ ได้พัฒนาแอพพลิเคชั่นที่เขื่อมต่อกับหน้าของแอดเคาน์ซิลบนเฟซบุ๊ก แอพพลิเคชั่นบนเฟซบุ๊กนี้มีชื่อว่า "โรซีฟายยัวร์เซลฟ์" ("Rosify Yourself"; ทำตัวคุณให้กลายเป็นโรสซี) ซึ่งเป็นการอ้างอิงถึงโรสซีนักยึดหมุด (Rosie the Riveter) ซึ่งให้ผู้ใช้สามารถอัปโหลดภาพใบหน้าของตนไปเป็นส่วนหนึ่งของโปสเตอร์ "วีแคนดูอิต!" แล้วบันทึกเพื่อนำมาเผยแพร่แก่เพื่อนได้^[52] ประธานและซีอีอโอของแอดเคาน์ซิล เพ็กกี คอนลอน (Peggy Conlon) ได้โพสต์ภาพของตนเองที่ใบหน้าผ่านการ "โรซีฟาย" (Rosified) บน ฮัฟฟิงทันโพสต์ ในบทความหนึ่งซึ่งเธอเขียนเล่าถึงประวัติศาสตร์ตลอด 70 ปีขององค์กร^[51] พนักงานประจำรายการโทรทัศน์ ทูเดย์ ยังได้โพสต์ภาพของตนที่ผ่านการ "โรซีฟาย" แล้วบนเว็บไซต์ ซึ่งประกอบด้วยหน้าของผู้ดำเนินรายการแมต ลอเออร์ และ แอน เคอรี^[53] อย่างไรก็ตาม ศาสตราจารย์ประจำมหาวิทยาลัยเซตตันฮอล เจมส์ เจ. คิมเบิล (James J. Kimble) และศาสตารจารย์ประจำมหาวิทยาลัยพิตสเบิร์ก เลสเตอร์ ซี. ออลซ็อน (Lester C. Olson) ได้ทำการค้นคว้าถึงที่มาของโปสเตอร์ และสรุปผลว่าโปสเตอร์นี้ไม่ได้ผลิตโดยแอดเคาน์ซิล และไม่ได้นำมาใช้เพื่อจ้างงานคนงานผู้หญิง^[1]

ในปี 2010 นักร้องชาวอเมริกัน พิงก์ ได้รังสรรค์โปสเตอร์ใหม่ในมิวสิกวิดีโอเพลง "เรสยัวร์แกลส"

โปสเตอร์ยังคงสร้างแรงบันดาลใจให้กับศิลปิน เช่น เคต เบอร์เกน (Kate Bergen) ซึ่งวาดภาพบุคลากรทางการแพทย์ที่ทำงานกับโรคโควิด-19 ในรูปแบบที่คล้าบกัน แรกเริ่มเพื่อรับมือกับความเครียดจากงาน และยังเพื่อผลักดันให้คนอื่น ๆ ออกมาแสดงความสนับสนุนคนทำงานด่านหน้าเช่นดัน^[54]

• คีปคาล์มแอนด์แคร์รีออน - โปสเตอร์สงครามโลกครั้งที่สองที่กลับมามีชื่อเสียงอีกครั้งในหลายทศวรรษให้หลัง

• "We Can Do It!" poster at the National Museum of American History

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ วีแคนดูอิต!

• Library of Congress Webcast
• J. Howard Miller (1918–2004)