สาธารณรัฐโซเวียตฮังการี

การสิ้นสุดของราชาธิปไตยและการสถาปนาสาธารณรัฐประชาชน

ภายหลังความปราชัยของจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการีในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ขบวนการปฏิวัติของมวลชนซึ่งประกอบไปด้วยกรรมกร ทหาร และชาวนา ได้เริ่มแพร่กระจายเข้าไปในสังคมฮังการี ถึงขนาดที่มีตำรวจหรือหน่วยทหารบางหน่วยเข้าให้การสนับสนุน^[18] จากชัยชนะของการปฏิวัติเบญจมาศ ส่งผลให้มีการแต่งตั้งมิฮาย กาโรยี เป็นนายกรัฐมนตรี โดยได้รับการสนับสนุนจากสภาแห่งชาติ^[19] ซึ่งก่อตั้งขึ้นจากการรวมตัวกันของพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยม (MSDP), พรรคหัวรุนแรงแห่งชาติ, และพรรคของกาโรยี เมื่อวันที่ 31 ตุลาคม^[20][21] ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์อาร์ชดยุกโจเซฟ เอากุสท์ ได้พยายามกดดันพระเจ้าคาร์ลที่ 4 อย่างหนัก จนในที่สุดพระองค์จึงทรงประกาศรับรองการสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนตามที่สภาแห่งชาติเรียกร้อง^[20] อย่างไรก็ตาม รัฐบาลใหม่ได้ล้มเหลวในการแก้ไขปัญหาภายในประเทศ ทั้งเกิดอัตราการว่างงานที่เพิ่มขึ้น อัตราเงินเฟ้อที่สูงขึ้น และการขาดแคลนอาหารภายในเมืองต่าง ๆ^[22] การปฏิรูปที่ดินเกษตรกรรมที่ชาวฮังการีรอคอยมานานก็ยังไม่ได้รับการดำเนินการเช่นกัน^[22] แม้ว่าจะมีการประกาศยุบสภาเก่าเพื่อให้ประชาชนมีสิทธิออกเสียงอย่างทั่วถึง แต่ก็ยังไม่มีการเลือกตั้งใหม่^[21]

เมื่อวันที่ 16 พฤศจิกายน 1918 สาธารณรัฐประชาชนฮังการีได้ประกาศจัดตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการ โดยมีกาโรยีดำรงตำแหน่งเป็นประธานาธิบดีชั่วคราว^[20][21] แต่ด้วยการบริหารแบบเก่าที่ไม่เป็นระเบียบ ประกอบกับเกิดความยุ่งเหยิงภายในกองทัพ ทางคณะรัฐมนตรีจึงจำต้องพึ่งพาสหภาพแรงงานในการป้องกันการแพร่ขยายของความโกลาหลภายในประเทศ^[23] ในช่วงเวลาเดียวกัน รัฐบาลกาโรยียังต้องจัดการกับขบวนการหรือคณะต่าง ๆ ที่ก่อตัวขึ้นทั้งจากกรรมกร ทหาร และชาวนา^[23] เมื่อประมาณกลางเดือนพฤศจิกายน รัฐบาลสามารถควบคุมสถานการณ์ภายในประเทศได้บางส่วน เนื่องจากได้ดำเนินการปฏิรูปที่ดินเกษตรกรรมตามที่ให้สัญญาไว้ ซึ่งทำให้พื้นที่แถบชนบทสงบลง และมีการปลดประจำการทหารออกจากกองทัพมากกว่าหนึ่งล้านนาย แม้จะพอมีกำลังทหารในหน่วยทหารรักษาการณ์เพื่อปราบปรามความรุนแรงภายในเมืองต่าง ๆ อยู่บ้าง แต่ทหารเหล่านี้แทบไม่มีประสบการณ์ในการปฏิบัติหน้าที่เลย^[23] ฮังการียังเผชิญกับปัญหาร้ายแรงและข้อเรียกร้องต่าง ๆ ที่ไม่อาจสนองได้ในวิกฤติหลังสงคราม คณะรัฐมนตรีต่างต้องรับมือกับการประท้วงที่เพิ่มมากขึ้น โดยได้รับแรงสนับสนุนจากกลุ่มคอมมิวนิสต์ ซึ่งได้ประณามการดำรงไว้ซึ่งความไม่เท่าเทียมของชนชั้นในฮังการี และผลักดันให้ขบวนการชาวนาและกรรมกรจำนวนมากเข้ายึดอำนาจ^[21]

การก่อตั้งและการเติบโตของพรรคคอมมิวนิสต์ฮังการี

เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน 1918^{[note 4]} เบ-ลอ กุน นักสังคมนิยมฝ่ายซ้าย ร่วมกันกับสมาชิกกลุ่มประชาธิปไตยสังคมนิยมและนักสังคมนิยมสายปฏิวัติในการก่อตั้ง "พรรคคอมมิวนิสต์ฮังการี" (KMP) ขึ้น โดยมีอุดมการณ์ที่โน้มเอียงไปทางลัทธิมากซ์–เลนิน^[24][25] ซึ่งต่อต้านรัฐบาลผสมสังคมนิยม-เสรีนิยม^[25][26][27] พรรคคอมมิวนิสต์ไม่พึงพอใจกับผลลัพธ์ของการปฏิวัติครั้งแรก โดยพรรคพยายามที่จะระดมชนชั้นกรรมาชีพฮังการีเพื่อกระตุ้นให้เกิดการปฏิวัติครั้งที่สองโดยระบอบสังคมนิยม^[24] หนังสือพิมพ์ Vörös Ujság (หนังสือพิมพ์แดง) ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์หลักของพรรค ได้ก่อตั้งขึ้นประมาณต้นเดือนธันวาคม โดยมีจุดประสงค์เพื่อเรียกร้องให้มีการปฏิวัติสังคมนิยม^[28] และมุ่งโจมตีเกี่ยวกับระบอบประชาธิปไตยแบบทุนนิยมของรัฐบาลกาโรยี^[29] ในขณะเดียวกัน พรรคได้พยายามดึงดูดการสนับสนุนจากหน่วยทหารใหม่ที่รัฐบาลกาโรยีจัดตั้งแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จมากนัก เนื่องจากยังมีชาวนาหรือกรรมกรบางส่วนที่ไม่เห็นด้วยกับการปฏิวัติ โดยเห็นว่าไม่คุ้มค่าที่จะให้เสี่ยงอันตรายไปจับอาวุธอีกครั้ง^[24] ด้วยความกลัวว่ากองกำลังแดง (Red Guard) จะถูกควบคุมโดยสภาทหารแห่งชาติในบูดาเปสต์ พรรคคอมมิวนิสต์จึงตัดสินใจติดอาวุธให้แก่ผู้สนับสนุนโดยตรง ด้วยการจัดซื้ออาวุธจากกองทัพเยอรมันที่ถอนกำลังภายใต้การสงบศึกเบลเกรดอย่างลับ ๆ^{[30][note 5]} ความสำเร็จของพรรคคอมมิวนิสต์ในความพยายามชักจูงทหาร ทำให้การยึดอำนาจในเดือนมีนาคม 1919 แทบไม่มีการนองเลือดเลย และหน่วยงานรัฐบาลส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ขัดขวางการจัดตั้งรัฐบาลใหม่ด้วย^[24] ความปั่นป่วนภายในพรรคคอมมิวนิสต์ไม่ได้เกิดขึ้นอยู่แค่ทหารเท่านั้น แต่ยังเกิดขึ้นจากกรรมกร ชาวนา ชนกลุ่มน้อย และกองทหารของไตรภาคี^[31]

ในช่วงปลายปี 1918 และช่วงต้นปี 1919 ความฟุ้งซ่านในการปฏิวัติและอิทธิพลของพรรคคอมมิวนิสต์เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ^[27] ภายในประเทศเริ่มมีการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย^[32] ในช่วงปลายเดือนธันวาคม นักสังคมนิยมและคอมมิวนิสต์เริ่มถกเถียงกันในเรื่องการครอบงำของสหภาพแรงงาน^[29] กลุ่มคนว่างงาน, ทหารปลดประจำการ, นายทหารชั้นประทวน และการขยายตัวเพิ่มขึ้นของสหภาพแรงงาน เป็นสิ่งที่ทำให้พรรคคอมมิวนิสต์ได้รับความนิยมอย่างสูงในฮังการี^[31] ในเดือนธันวาคม รัฐบาลกาโรยีพยายามอย่างไร้ผลที่จะแย่งชิงการควบคุมหน่วยทหารจากสภาทหารในเมืองหลวง ซึ่งถูกควบคุมโดยนักสังคมนิยมโยแฌ็ฟ โปกาญ^[33] เมื่อวันที่ 12 ธันวาคม การประท้วงของนายทหารติดอาวุธจำนวนแปดพันนายประสบความสำเร็จ ส่งผลให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสงครามถูกปลดจากตำแหน่ง^[34]

การเสื่อมลงของสาธารณรัฐประชาชน

จากสถานการณ์ทางการเมืองและเศรษฐกิจภายในประเทศ โดยปราศจากความช่วยเหลือจากไตรภาคี ทำให้กาโรยีประกาศลาออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรีในเดือนมกราคม 1919 และเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีของสาธารณรัฐ^[35] สมาชิกพรรคอนุรักษนิยมของกาโรยีและพรรคหัวรุนแรงต่างพากันออกจากคณะรัฐมนตรี^[36] ภายหลังวิกฤตการณ์ร้ายแรงของรัฐบาลในช่วงกลางเดือนมกราคม ได้มีนักสังคมนิยมสายกลางบางส่วนตัดสินใจลาออกจากรัฐบาลเพราะคำวิพากษ์วิจารณ์ของพรรคคอมมิวนิสต์ และกลุ่มชนชั้นนายทุนปฏิเสธที่จะปกครองเพียงลำพัง คณะรัฐมนตรีชุดใหม่ได้ถูกจัดตั้งโดยมีรัฐมนตรีที่เป็นสังคมนิยมมากขึ้น^[37] รัฐบาลใหม่ของฝ่ายประชาธิปไตยสังคมนิยมที่นำโดย เดแน็ช เบริงคีย์^[35][38] ได้ให้สัญญาว่าจะทำการปฏิรูป การกระทำนี้ได้สร้างความไม่พอใจต่อสภาโซเวียต เมื่อวันที่ 13 ธันวาคม สภาแรงงานในเมืองหลวงได้หารือเกี่ยวกับการปฏิรูปไร่นา แต่รัฐบาลยังไม่ได้ตัดสินใจในเรื่องนี้จนกระทั่งเมื่อประมาณต้นเดือนกุมภาพันธ์ และการดำเนินการเป็นไปอย่างล่าช้า^[34] ในช่วงต้นเดือนมกราคม ด้วยความหวาดกลัวต่ออิทธิพลของคอมมิวนิสต์ กองบัญชาการพันธมิตรในบูดาเปสต์ได้เสนอให้จับกุมเหล่าผู้แทนสภากาชาดรัสเซีย ซึ่งเป็นกำลังสนับสนุนทางการเงินที่สำคัญของพรรค^[39] ท่ามกลางความอ่อนแอของรัฐบาลและนักสังคมนิยมสายกลาง ขบวนการแรงงานได้พากันเข้าควบคุมโรงงานบางแห่งไว้ตามที่พรรคคอมมิวนิสต์ได้เรียกร้อง^[40] ณ ทางตอนเหนือของฮังการี รัฐบาลได้ปราบปรามการจราจลอย่างรุนแรงโดยคนงานเหมืองในช็อลโกตอร์ยาน ซึ่งเป็นเมืองที่มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อระบบอุตสาหกรรมและทางรถไฟ มีผู้เสียชีวิตนับร้อยจากการจราจลครั้งนี้^[40] ในช่วงปลายเดือนมกราคม พวกนักสังคมนิยมได้ตัดสินใจขับไล่กลุ่มคอมมิวนิสต์ออกจากสภาแรงงานในเมืองหลวงและสหภาพแรงงาน^[41] อย่างไรก็ตามก็ประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อยเท่านั้น^[38]

มีการคาดการณ์ว่าในเดือนกุมภาพันธ์ พรรคคอมมิวนิสต์มีจำนวนสมาชิกประมาณสามหมื่นถึงห้าหมื่นคน^[30] กิจกรรมต่าง ๆ ของพรรคคอมมิวนิสต์ในสภามีความโดดเด่นเป็นอย่างมาก แม้ว่าอิทธิพลของพรรคในสภาแรงงานเมืองหลวงจะมีน้อยมากก็ตาม เนื่องจากการครอบงำพรรคโดยพวกประชาธิปไตยสังคมนิยม^[30] ในขณะที่พวกสังคมนิยมพยายามสร้างอิทธิพลของตนเอง เพื่อยับยั้งการเติบโตของอิทธิพลคอมมิวนิสต์ในหมู่ทหาร^[34] อิทธิพลของพวกสังคมนิยมเริ่มลดลงในสหภาพแรงงาน^[36] ในการประชุมใหญ่เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ พวกสังคมนิยมได้อนุมัติมาตรการที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง^[27] เช่น การกำหนดให้รัฐควบคุมการผลิตทั้งหมด การเก็บภาษีสำหรับชนชั้นสูงและอภิสิทธิ์ชน และการปราบปรามฝ่ายต่อต้านการปฏิวัติ เป็นต้น^[42]

เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ หลังการประท้วงที่หน้ากองบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ประชาธิปไตยสังคมนิยม Népszava ที่จบลงด้วยการมีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บอีกหลายสิบคน^{[43][note 6]} รัฐบาลได้จับกุมผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์^[43] จากความพยายามในการระงับข้อขัดแย้งระหว่างไตรภาคี^{[44][35][21][41]} ทำให้รัฐบาลเริ่มอ่อนแอลงและไม่สามารถควบคุมกิจกรรมของพรรคอมมิวนิสต์ได้^[35] พรรคได้วางแผนการจราจลเพื่อยึดอำนาจตามแบบฉบับของการก่อการกำเริบสปาตาคิสท์ในเยอรมนี โดยเพิกเฉยต่อคำแนะนำจากรัสเซีย และแผนการนี้ก็ประสบกับความล้มเหลวเช่นเคย^[45] อย่างไรก็ตาม การจับกุมและการปฏิบัติอย่างทารุณก่อให้เกิดความไม่สงบเพิ่มขึ้น^[44][46] ในขณะเดียวกัน สื่อมวลชนคอมมิวนิสต์ยังคงเคลื่อนไหวในแบบลับต่อไป^[47] ในวันที่ 21 กุมภาพันธ์ มีการประท้วงครั้งใหญ่เพื่อสนับสนุนพรรคสังคมนิยมที่หน้ารัฐสภา^[43] แต่ทั้งรัฐสภาและรัฐบาลก็ไม่ได้ใช้โอกาสครั้งนี้ในการฟื้นฟูความนิยมจากประชาชนที่หายไป^[46] รัฐมนตรีสังคมนิยมไม่เห็นด้วยกับการปราบปรามคอมมิวนิสต์ตามที่ผู้บัญชาการตำรวจเรียกร้อง^[46] เมื่อวันที่ 22 กุมภาพันธ์ รัฐบาลได้ฟื้นฟูกฎหมายปราบปรามผู้ที่เป็นศัตรูของรัฐตามที่รัฐมนตรีสังคมนิยมเรียกร้อง โดยเป็นกฎหมายที่เคยใช้ในช่วงสงคราม^[48] ในขณะเดียวกัน ความคาดหวังของรัฐบาลในการได้รับความช่วยเหลือจากมหาอำนาจก็กลายเป็นเรื่องลวง^[35]

สถานการณ์ความขัดแย้งยังคงดำเนินต่อไป และการมาถึงของฤดูเพาะปลูกทำให้ในชนบทเกิดความโกลาหล พรรคคอมมิวนิสต์ประณามการขาดการเปลี่ยนแปลงและการบำรุงรักษาของเจ้าของที่ดิน และสนับสนุนให้ชาวนายึดที่ดิน^[48] ทางรัฐบาลที่เวลานี้ไม่มีกองกำลังทหารก็ไม่สามารถยับยั้งการยึดครองที่ดินโดยชาวนาได้ และมาตรการในการปฏิรูปก็หละหลวม ส่งผลให้มีเจ้าของที่ดินจำนวน 2,700 ราย ได้รับผลกระทบ^[48] ในช่วงต้นเดือนมีนาคม ประเทศเพื่อนบ้านของฮังการีได้เข้ายึดครองอาณาเขตเพิ่มมากขึ้น เนื่องจากข้อตกลงที่ไม่สามารถลงรอยกันได้ระหว่างไตรภาคี และการที่รัฐบาลไม่มีมาตรการทางสังคมใด ๆ ทำให้กระแสความสังคมนิยมหัวรุนแรงเพิ่มอิทธิพลมากขึ้น^[49] เมื่อวันที่ 3 มีนาคม สภาแรงงานในเมืองหลวงได้ยอมรับพรรคคอมมิวนิสต์และให้เข้าร่วมสภาอีกครั้ง ถือเป็นสัญญาณแห่งความอ่อนแอของพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยม^[49] คณะรัฐมนตรีต่างรู้ดีว่าไม่สามารถต้านทานอำนาจของสภาแรงงานได้ และสภาเองก็ไม่ปฏิบัติตามมาตรการของรัฐบาลที่พวกเขาไม่พึงพอใจเช่นกัน^[49] เมื่อวันที่ 13 มีนาคม หน่วยตำรวจในเมืองหลวง ซึ่งเป็นกำลังสุดท้ายของคณะรัฐมนตรีได้ยอมรับอำนาจของสภาแรงงานเมืองหลวง^[49] ด้วยการประท้วงอย่างต่อเนื่องของกลุ่มต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มคนว่างงาน ทหาร หญิงม่าย ฯลฯ รัฐบาลพยายามเสริมสร้างจุดยืนของตนโดยประกาศให้มีการเลือกตั้งในวันที่ 13 เมษายน โดยวางใจในการรับรองมาตรการดังกล่าวของมวลชน^[47]

การประกาศจัดตั้งสาธารณรัฐ

ในช่วงกลางเดือนมีนาคม 1919 รัฐบาลกาโรยีได้สูญเสียกำลังสนับสนุนลงเรื่อย ๆ^[35] เมื่อวันที่ 20 มีนาคม ไตรภาคีได้เรียกร้องให้มีการยอมรับเขตแดนอย่างไม่เป็นธรรม^[47][41] ซึ่งเกิดขึ้นหลายครั้งตั้งแต่ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงของปีก่อน เนื่องจากข้อตกลงของไตรภาคีต่อประเทศเพื่อนบ้านที่ทำขึ้นในช่วงสงคราม^[50] โดยมีจุดประสงค์เพื่อสร้างพื้นที่เป็นกลางระหว่างกองกำลังทหารโรมาเนียและฮังการี ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแผนการแทรกแซงที่ล้มเหลวในสงครามกลางเมืองรัสเซีย^[35] มีการกำหนดพรมแดนขึ้นใหม่ที่ยังคงใกล้เคียงกับข้อตกลงที่ให้ไว้แก่โรมาเนียในสนธิสัญญาบูคาเรสต์ ซึ่งเป็นสนธิสัญญาที่ลงนามหลังจากโรมาเนียเข้าร่วมสงครามโลก^[51] หลังจากการมอบบันทึกวิกซ์แก่รัฐบาลกาโรยี^[52] ซึ่งเรียกร้องให้มีการอพยพประชากรชาวฮังการีออกจากพรมแดนที่กำหนดขึ้นใหม่นี้และมอบดินแดนส่วนนี้ให้แก่โรมาเนีย^[53] คณะรัฐมนตรีไม่เห็นด้วยกับข้อตกลงนี้^[47] และกาโรยีได้ประกาศลาออกจากตำแหน่ง^[51] พร้อมกับมอบอำนาจให้รัฐบาลใหม่ประชาธิปไตยสังคมนิยม^[51][50] ซึ่งมีความเวทนาต่อชนชั้นกรรมาชีพสากลและยอมให้ประเทศเผชิญอยู่กับข้อเรียกร้องของไตรภาคี^[54][55] กาโรยีได้ออกมายอมรับว่านโยบายการสร้างความสัมพันธ์ต่อไตรภาคีล้มเหลว^[51] แผนการแรกของรัฐบาลใหม่คือการให้กาโรยีดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีและจัดตั้งคณะรัฐมนตรีประชาธิปไตยสังคมนิยมใหม่^[55] อย่างไรก็ตาม ระหว่างการพิจารณาของรัฐบาล สภาทหารซึ่งนำโดยโยแฌ็ฟ โปกาญได้ตัดสินใจสนับสนุนคอมมิวนิสต์ มีการยึดรถยนต์ของรัฐมนตรี และในช่วงบ่ายของวันนั้นได้มีการส่งมอบการควบคุมกองทหารรักษาการณ์ในเมืองหลวงให้แก่คอมมิวนิสต์^[56] ก่อนที่โปกาญจะเข้าควบคุมบูดาเปสต์และกองทหารรักษาการณ์ทั้งหมด โดยปราศจากการต่อต้านจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ^[57] ซานโดร์ กอร์บอยี ได้ประกาศต่อสภาแรงงานในเมืองหลวงถึงการจัดตั้งรัฐบาลโซเวียต^[51] ของพันธมิตรประชาธิปไตยสังคมนิยม-คอมมิวนิสต์ ในเย็นวันเดียวกัน ได้มีคำสั่งให้ปลดกาโรยีออกจากตำแหน่ง ซึ่งเขาก็ยอมรับโดยไม่ขัดขืนใด ๆ เพราะตระหนักว่าต้องหลีกทางให้แก่คณะรัฐมนตรีฝ่ายซ้ายเพื่อต่อต้านไตรภาคี^[56] พวกสังคมนิยมได้ส่งคณะผู้แทนไปที่เรือนจำเพื่อเจรจากับผู้นำคอมมิวนิสต์ ซึ่งสนับสนุนให้จัดตั้งรัฐบาลผสมประชาธิปไตยสังคมนิยม-คอมมิวนิสต์^{[58][59][51][47]} เพื่อให้บรรลุตามข้อตกลงนี้ รัฐบาลจึงปล่อยตัวผู้นำคอมมิวนิสต์ที่ถูกคุมขังตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์^[60][57] ถึงแม้ว่ากลุ่มประชาธิปไตยสังคมนิยมจะมีขนาดที่ใหญ่กว่ามาก แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังยอมรับแผนการปฏิบัติงานของกลุ่มคอมมิวนิสต์^[61] ซึ่งรวมไปถึงการจัดตั้งระบบสภา การยึดทรัพย์สินส่วนบุคคล และการประกาศระบอบเผด็จการของชนชั้นกรรมาชีพอีกด้วย^[4]

เมื่อวันที่ 21 มีนาคม 1919^[62][60] สภาแรงงานซึ่งได้รับอำนาจนิติบัญญัติใหม่ได้ทราบข่าวถึงการควบรวมกันระหว่างพันธมิตร^[51] ของพรรคคอมมิวนิสต์ (นำโดยเบ-ลอ กุน)^[56] และพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยม พร้อมกับการประกาศจัดตั้งสาธารณรัฐโซเวียตฮังการีขึ้น^[63] โดยไม่เกิดการนองเลือดเลยแม้แต่นิดเดียว^[64][57] ในตอนแรกกาโรยีซึ่งไม่ได้รับทราบถึงการรวมกันระหว่างพันธมิตรนี้^[60] ได้ปฏิเสธที่จะลาออก แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ลาออกจากตำแหน่ง^[63]

โครงสร้างของรัฐบาลใหม่

ในคืนเดียวกันนั้น กุนได้รับการปล่อยตัว และได้เดินทางไปที่อดีตสำนักงานใหญ่ของพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยม เพื่อหารือเกี่ยวกับการจัดตั้งคณะรัฐบาลใหม่^{[63][note 7]} มีกรรมการราษฎรจากกลุ่มคอมมิวนิสต์สองคนในคณะรัฐมนตรี เพื่อดุลอำนาจส่วนใหญ่^[50] ของกรรมการราษฎรจากกลุ่มประชาธิปไตยสังคมนิยม ส่วนสมาชิกกลุ่มคอมมิวนิสต์ที่เหลือเป็นรองกรรมการราษฎร^[63][61] กุนได้รับตำแหน่งเป็นกรรมการราษฎรฝ่ายกิจการต่างประเทศ^[65][66] ขณะที่สมาชิกคอมมิวนิสต์อื่น ๆ ได้ควบตำแหน่งในกระทรวงการเกษตร^[65] ในบรรดาสมาชิกทั้งหมดสามสิบสามคนของสภาปกครองใหม่ มีสิบสี่คนเป็นกลุ่มคอมมิวนิสต์ ซึ่งมีสิบสองคนเป็นรองกรรมการราษฎร เนื่องจากกรรมการราษฎรส่วนใหญ่เป็นกลุ่มประชาธิปไตยสังคมนิยม^[67] รัฐบาลได้รวมรัฐมนตรีของรูทีเนียไว้ในคณะรัฐมนตรีด้วย อันเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงความตั้งมั่นที่จะต่อสู้เพื่อรักษาบูรณภาพแห่งดินแดนฮังการี^[65] ผู้นำหลายคนมีภูมิหลังจากการมีส่วนร่วมในการปฏิวัติรัสเซียหรือไม่ก็เป็นคอมมิวนิสต์ในค่ายกักกันของรัสเซีย^[7] แม้ว่ากอร์บอยีจะเป็นประธานสภาปกครองอย่างเป็นทางการ^[66] แต่กุนถือเป็นบุคคลสำคัญที่สุดในสาธารณรัฐโซเวียตใหม่นี้^[68][50]

พันธมิตรประชาธิปไตยสังคมนิยม-คอมมิวนิสต์

พันธมิตรระหว่างคอมมิวนิสต์กับประชาธิปไตยสังคมนิยมถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักจากตัวของเลนินเอง^[69] เขายังวิพากษ์วิจารณ์การเลียนแบบยุทธวิธีของรัสเซียโดยไม่ปรับให้เข้ากับบริบทของฮังการี^[70] พรรคใหม่ซึ่งเดิมคือพรรคสังคมนิยมฮังการี^[69] ได้เปลี่ยนใหม่เป็น "พรรคแรงงานสังคมนิยมคอมมิวนิสต์ฮังการี" (อังกฤษ: Party of Socialist Communist Workers in Hungary)^[71][72][50]

อย่างไรก็ตาม การที่พรรคทั้งสองทำงานร่วมรัฐบาลเดียวกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย^[73][74] จูลอ ไพเดิล ได้เรียกร้องให้มีการยกเลิกระบอบสาธารณรัฐโซเวียตเมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม^[71] ในความเป็นจริงแล้ว มีเพียงฝ่ายซ้ายและฝ่ายกลางของพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยมเท่านั้นที่มีส่วนร่วมในรัฐบาลอย่างแข็งขัน^[74] ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างทั้งสองพรรคไม่ได้เกี่ยวกับเป้าหมายของทั้งสองฝ่าย แต่เป็นวิธีการบริหารที่เหมาะสมที่สุดเพื่อบรรลุเป้าหมายต่างหาก^[75] หลังการล่มสลายของสาธารณรัฐในเดือนสิงหาคม ความแตกต่างของทั้งสองฝ่ายก็ยิ่งแย่ลง^[73][76]

ช่วงแรก

แถลงการณ์ฉบับแรกของรัฐบาลใหม่ ซึ่งเป็นการผสมผสานระหว่างลัทธิชาตินิยมที่สิ้นหวัง^[77] กับลัทธิมากซ์ ทำให้ผู้คนจำนวนมากออกมาต่อต้านรัฐบาลใหม่เพื่อสนับสนุนรัฐบาลประชาธิปไตยสังคมนิยม^[65] แต่เมื่อต้องเผชิญกับทางเลือกที่จะต้องยอมรับคำขาดจากบันทึกวิกซ์ ผู้คนส่วนใหญ่จึงตัดสินใจสนับสนุนลัทธิคอมมิวนิสต์ เพื่อรักษาเอกภาพในดินแดนของประเทศ^[65] ส่วนหนึ่งของความนิยมที่สนับสนุนระบอบใหม่นี้ มาจากการที่รัฐบาลคอมมิวนิสต์แห่งมอสโกได้เข้ารุกรานยูเครนเพื่อต่อสู้กับศัตรูภายในซึ่งมีไตรภาคีเป็นกำลังสนับสนุน^[13]

รัฐธรรมนูญ สภา และการปกครอง

ในเวลาต่อมา เมื่อวันที่ 3 เมษายน สภาปกครองได้ประกาศใช้รัฐธรรมนูญชั่วคราวฉบับใหม่ โดยได้ยอมรับว่าอำนาจทางการเมืองและทางกฎหมายเป็นของสภาแห่งชาติชุดใหม่^{[note 8]} รัฐธรรมนูญได้รับรองสิทธิพลเมือง (การชุมนุม การแสดงออก) สิทธิทางสังคม (การศึกษาโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย) และสิทธิทางวัฒนธรรม (การรับรู้ทางวัฒนธรรมและภาษาของชนกลุ่มน้อย)^[78] อย่างไรก็ตาม ในทางปฏิบัติแล้ว รัฐบาลใหม่ได้ดำเนินการปกครองในลักษณะแบบเผด็จการ ในฐานะ "การปกครองแบบเผด็จการของชนกลุ่มน้อยที่แข็งขันในนามของชนชั้นกรรมาชีพที่เฉื่อยชา"^[79] อำนาจของรัฐกระจุกตัวอยู่แต่เพียงสภาปกครองและสภาบางแห่งเท่านั้น^[5] การเลือกตั้งสภาผู้แทนราษฎรได้จัดขึ้นเมื่อวันที่ 7 เมษายน โดยปรากฏรายชื่อของผู้แทนเพียงคนเดียว และไม่มีฝ่ายค้าน แม้ว่าอาจจะมีความเป็นไปได้ทางกฎหมายที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ก็ตาม^[79] ไม่นานผู้แทนราษฎรก็ถูกถอดออกจากอำนาจท้องถิ่นโดยผู้แทนของรัฐบาล ซึ่งมีอำนาจที่แท้จริง^[79]

แม้จะมีข้อจำกัดในการเลือกตั้งสภา แต่ในการประชุมสภาแห่งชาติเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน ได้ลงเอยด้วยการวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงต่อสภาปกครอง ซึ่งจบลงด้วยการยุบสภาและได้มอบอำนาจให้แก่กรรมการราษฎรที่เห็นชอบ^[5]

ความสัมพันธ์กับรัสเซียโซเวียต

สาธารณรัฐได้รับการสนับสนุนทางการเงิน^[26] และคำแนะนำจากรัฐบาลโซเวียตรัสเซีย แต่ทางรัสเซียมองว่าผลประโยชน์ที่ได้จากการช่วยเหลือฮังการีไม่คุ้มค่าเท่ากับในเยอรมนี จึงไม่มีการส่งเจ้าหน้าที่บอลเชวิคมายังฮังการี^[80] แม้กุนจะร้องขอก็ตาม^[81][82] มีการสื่อสารทางโทรเลขระหว่างบูดาเปสต์กับรัสเซีย^[81][82] แต่กระนั้นคำแนะนำจากคอมมิวนิสต์รัสเซียก็มักถูกเมินเฉยโดยรัฐบาลฮังการี^[67][82]

การเจรจากับไตรภาคี

หลังการปฏิเสธการเจรจาที่เกิดขึ้นในช่วงรัฐบาลกาโรยี เมื่อมีการประกาศสาธารณรัฐโซเวียตขึ้น ไตรภาคีจึงส่งตัวแทนไปเจรจากับกุนโดยทันที^[83][53] โดยกุนได้ส่งคำร้องขอถึงเอกอัครราชทูตอิตาลีประจำยูโกสลาเวีย ที่กำลังพำนักอยู่ในบูดาเปสต์^[84] เพื่อหารือเกี่ยวกับความไม่ลงรอยกันทางดินแดนตามหลักการกำหนดการปกครองด้วยตนเองกับตัวแทนของไตรภาคี นำไปสู่การส่งตัวนายพลแจน สมัทส์ แห่งแอฟริกาใต้ มาที่บูดาเปสต์ในช่วงต้นเดือนเมษายน แม้ว่าฝรั่งเศสจะไม่เห็นด้วยก็ตาม^[85][86] ถึงจะมีการส่งตัวนายพลสมัทส์ไปที่ฮังการี แต่มหาอำนาจก็ยังคงไม่ยอมรับอำนาจรัฐบาลโซเวียต^[86]

นายพลสมัทส์เดินทางมาถึงบูดาเปสต์เมื่อวันที่ 4 เมษายน^[87][86] และเชิญกรรมการราษฎรคนหนึ่งมาที่รถไฟของเขา^[6] ซึ่งกรรมการราษฎรคนนั้นก็ไม่ได้ตอบรับคำเชิญแต่อย่างใด^[83] ในระหว่างการเจรจา ประธานาธิบดีสาธารณรัฐซานโดร์ กอร์บอยี, เบ-ลอ กุน, และนักสังคมนิยมซิกโมนด์ กุนฟี ซึ่งเป็นตัวแทนของฝ่ายฮังการี^[6] เรียกร้องให้มีสันติภาพโดยปราศจากการผนวกดินแดนหรือการชดเชยค่าปฏิกรรมสงคราม และการกำหนดการปกครองด้วยตนเอง^[83] ในทางกลับกัน นายพลสมัทส์ได้เสนอโครงร่างพรมแดนใหม่ที่เอื้อประโยชน์ต่อชาวฮังการีมากกว่าเส้นพรมแดนที่ถูกกำหนดตามบันทึกวิกซ์ และการสร้างพื้นที่เป็นกลางขนาดใหญ่โดยมีกองกำลังไตรภาคีประจำการอยู่ที่นั่น^[88][86] อีกทั้งข้อเสนอนี้ ยังทำให้เมืองสำคัญต่าง ๆ ทางตะวันออกกลับไปเป็นของฮังการีอีกด้วย^[88] นายพลสมัทส์ยังกล่าวเสริมอีกว่าโครงร่างพรมแดนนี้จะไม่ถือเป็นพรมแดนที่ชัดเจน และสัญญาว่าจะยุติการปิดล้อมทางทหาร พร้อมทั้งมอบคำเชิญให้แก่รัฐบาลต่อการมีส่วนร่วมในการประชุมสันติภาพอีกด้วย^[88][87][86] กุนไม่เห็นด้วยต่อการถอนกำลังของไตรภาคีทางตะวันออก โดยอ้างถึงการที่รัฐบาลขาดการควบคุมกองทหารในทรานซิลเวเนียและข้อเสนอเหล่านี้อาจไม่เป็นที่นิยมต่อประชาชน^[6] นอกจากนี้ กุนยังได้เสนอข้อตกลงตามสนธิสัญญาสงบศึกเบลเกรด^[86] ซึ่งนายพลสมัทส์เมินเฉยที่จะพิจารณา^[89] ท่าทีของกุนระหว่างการเจรจานั้นถือว่า "รับไม่ได้" กับข้อเสนอครั้งนี้^[90][69] นายพลสมัทส์เดินทางออกจากบูดาเปสต์ไปที่ปรากในวันต่อมา^[88] โดยในวันเดียวกันนั้น รองกรรมการราษฎรฝ่ายกลาโหมติโบร์ ซอมูแอลี ออกคำสั่งให้โฆษณาชวนเชื่อต่อกองทหารเชโกสโลวาเกียและโรมาเนีย เพื่อไม่ให้เกิดการต่อต้านกองทัพแดงใหม่ ซึ่งประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อย^[9][87]

หลังเดินทางกลับจากบูดาเปสต์ นายพลสมัทส์ได้พบกับผู้นำออสเตรียและเชโกสโลวาเกีย โดยแจ้งให้ทราบถึงความล้มเหลวของการเจรจา^[6] ทางรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมของเชโกสโลวาเกียจึงสั่งโจมตีฮังการีโดยทันทีเมื่อวันที่ 7 เมษายน แม้ว่านายพลแฟร์ดีน็อง ฟ็อช จะออกคำสั่งตอบรับในวันรุ่งขึ้น ในเวลาเดียวกัน ได้มีการออกคำสั่งต่อกองกำลังทหารภายใต้การบัญชาการของฝรั่งเศสทางตอนใต้ให้ตั้งรับและหยุดการรุกคืบขึ้นเหนือ^[6] สำหรับรัฐบาลฮังการีในขณะนี้ กำลังประเมินถึงความเหมาะสมในการประกาศจัดตั้งกองกำลังติดอาวุธใหม่หรือจ้างทหารตามความสมัครใจ หากไม่ได้รับความช่วยเหลือทางทหารอย่างเป็นทางการจากรัสเซียโซเวียต^[91]

สภาพสังคมและกองทัพแดง

กุนได้ประกาศยุบสภาทหาร ถึงแม้ว่าสภาทหารจะสนับสนุนให้เขาขึ้นสู่อำนาจก็ตาม และได้แต่งตั้งกรรมการราษฎรและศาลทหารปฏิวัติเพื่อพยายามนำความสงบเรียบร้อยมาสู่กองทัพอันไม่เป็นระเบียบ^[9] กองพันคนงานและกองพลน้อยระหว่างประเทศถูกส่งไปยังแนวรบหน้าด้วยค่าใช้จ่ายมหาศาล^[9] รัฐบาลได้ปฏิรูปกองทัพ ซึ่งในช่วงฤดูใบไม้ผลิจนถึงช่วงต้นฤดูร้อน กองทัพสามารถกู้คืนดินแดนที่สูญเสียไปได้บางส่วน^[7] จุดมุ่งหมายของการฟื้นฟูดินแดนนี้ได้รับความเห็นชอบจากสาธารณชนทั่วไปเกือบทั้งหมด ซึ่งแตกต่างจากมาตรการการเมืองภายใน^[7] ปลายเดือนมีนาคม กำลังทหารของฮังการียังคงไม่เพียงพอ โดยบูดาเปสต์มีกำลังทหารเพียง 18,000 นาย ในขณะที่ต้องเผชิญหน้ากับกองทัพเชโกสโลวาเกียจำนวน 40,000 นาย กองกำลังโรมาเนีย 35,000 นาย และกองกำลังผสมเซอร์เบียฝรั่งเศส 72,000 นายทางตอนใต้^[92]

แม้ว่าชาวนาส่วนใหญ่จะเพิกเฉยต่อคำร้องขอของรัฐบาลใหม่ แต่ชาวนาผู้ลี้ภัยจากดินแดนที่ถูกยึดครองโดยประเทศเพื่อนบ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวนาจากบานัตและฝั่งตะวันออกของแม่น้ำทิสซอ กลายเป็นกลุ่มชาวนาที่เข้าร่วมต่อสู้กับกองทัพแดง^[93] โครงสร้างของกองทัพแดงส่วนใหญ่ประกอบด้วยชาวนา ในช่วงสัปดาห์แรกของสงคราม กองทัพแดงสามารถต่อสู้กับกองทัพประเทศเพื่อนบ้านได้เป็นอย่างดี แต่ในเวลาต่อมากองทัพเริ่มขาดระเบียบวินัยมากขึ้น^[94] แม้ว่ารัฐบาลต้องการให้การต่อสู้เป็นแบบสากลนิยม แต่ทหารและเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่กลับต่อสู้ด้วยเหตุผลของชาตินิยม^[94]

อดีตนายทหารจากกองทัพออสเตรีย-ฮังการีและผู้ลี้ภัยชนชั้นกลางจำนวนมากก็ได้เข้าร่วมกองทัพใหม่ด้วยเช่นกัน เพราะผู้คนเหล่านี้เห็นถึงโอกาสที่จะสามารถกู้คืนดินแดนที่สูญเสียไปกลับคืนมา ไม่ใช่เพราะความนิยมต่ออุดมการณ์ของระบอบใหม่^[93][7][8] โดยแรงจูงใจในการเข้าร่วมกองทัพสามารถสรุปได้สามประการ ได้แก่ ประกาศแรกคือแนวคิดชาตินิยมในการปกป้องและฟื้นฟูประเทศบ้านเกิด ประการที่สองคือโอกาสที่ดีในการเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วในกองทัพใหม่ ที่ซึ่งเจ้าหน้าที่อาวุโสเก่าถูกปลดประจำการระหว่างสองสาธารณรัฐ และประการที่สามคือความจำเป็นในการยังชีพในกรณีที่ไม่มีงานทำ^[95] ผู้คนเหล่านี้มองว่าสาธารณรัฐโซเวียตใหม่พยายามต่อสู้เพื่อประเทศชาติ ซึ่งต่างจากควาบสงบสุขของสาธารณรัฐประชาชนอย่างสิ้นเชิง^[93] ชาวฮังการีต่างได้ร่วมต่อสู้อย่างดุเดือดตั้งแต่เดือนพฤษภาคมจนถึงเดือนมิถุนายน กระทั่งการถอนกำลังออกจากสโลวาเกีย^[8] ตามคำขาดของเกลม็องโซ ส่งผลให้ผู้คนส่วนใหญ่ไปเข้าร่วมกับฝ่ายต่อต้านปฏิวัติอื่น ๆ เช่น ฝ่ายกองทัพแห่งชาติ ซึ่งนำโดยมิกโลช โฮร์ตี หรือกองกำลังอื่น ๆ เพื่อพยายามหลบหนีการกวาดล้างจากรัฐบาลกุน^[93]

อย่างไรก็ตาม การต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ของประเทศเพื่อนบ้านไม่ใช่ข้ออ้างหลักในการขยายอาณาเขต^[77] ยูโกสลาเวียพึงพอใจกับการยึดครองบอรอญอ และหันไปขัดแย้งกับโรมาเนียเสียเอง เพื่อแย่งชิงและแบ่งแยกดินแดนบานัต ทำให้ทางตอนใต้ของสาธารณรัฐไม่เกิดการต่อสู้กันแต่อย่างใด^[77]

พัฒนาการของการต่อสู้

ความพ่ายแพ้ในทรานซิลเวเนียในเดือนเมษายน

ปลายเดือนเมษายน กองกำลังทหารที่เล็กกว่าของกองทัพแดงฮังการีต้องเผชิญหน้ากับกองกำลังทหารโรมาเนียเจ็ดกอง ซึ่งมีกำลังพลมากกว่ากันอยู่ห้าหมื่นนาย^[9] ในเดือนกุมภาพันธ์ ณ ทรานซิลเวเนีย ทางโรมาเนียได้เกณฑ์กำลังทหารจำนวนสองกองพล ได้แก่ กองพลที่ 16 และกองพลที่ 19 โดยประกอบด้วยทหารท้องถิ่น ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวโรมาเนียและชาวแซกซัน (เป็นประชากรชนกลุ่มน้อยชาวเยอรมันในภูมิภาค) และได้ทำการเสริมกำลังพลมากขึ้นหลังการประกาศสาธารณรัฐโซเวียตในบูดาเปสต์^[96] ในเดือนเมษายน ได้มีการจัดตั้งหน่วยรบใหม่ขึ้น ได้แก่ กองพลที่ 20 และกองพลที่ 21^[96] ในช่วงกลางเดือนเมษายน กองบัญชาการของโรมาเนียมีจำนวนกองพันทหารราบทั้งสิ้น 64 กอง กองร้อยทหารม้า 28 กอง กองทหารปืนใหญ่ 192 กอง มีรถไฟหุ้มเกราะและมีฝูงบิน 3 กอง อีกทั้งยังมีบริษัทด้านวิศวกรรม 2 แห่ง ซึ่งทำให้กองทัพโรมาเนียมีแสนยานุภาพเหนือกว่ากองทัพฮังการีที่มีจำนวนกองพันทหารราบเพียงแค่ 35 กอง กองทหารปืนใหญ่ 20 กอง มีฝูงบิน 2 กอง รถไฟหุ้มเกราะ 3–4 ขบวน และกองร้อยทหารม้าไม่กี่กอง^[96] อย่างไรก็ตาม กองกำลังทั้งสองฝ่ายยังคงไม่ได้เผชิญหน้ากันอย่างเต็มรูปแบบ เนื่องจากการปะทะกันที่เกิดขึ้นในทางใต้กับกองกำลังเซอร์เบีย^[97]

การที่สาธารณรัฐขาดการสนับสนุนจากกองกำลังแนวรุกของโซเวียตรัสเซียในแม่น้ำนีสเตอร์ หลังจากการยึดครองออแดซาและการสร้างแนวป้องกันทางทิศตะวันออกของกองกำลังไตรภาคี ทำให้โรมาเนียสามารถโจมตีแนวรบของฮังการีทางด้านตะวันออกได้สะดวกยิ่งขึ้น^[77] การเปลี่ยนตำแหน่งของหน่วยทหารโซเวียตบางหน่วยในยูเครนทำให้ไม่มีการเผชิญหน้าทางทหารกันกับโรมาเนีย^[8] รัฐบาลบูดาเปสต์ต้องประสบกับวิกฤตการณ์ขั้นรุนแรง เมื่อกองทัพโรมาเนียและกองทัพเชโกสโลวาเกียเข้ารุกชายแดนของฮังการีและเคลื่อนพลมุ่งสู่เขตเหมืองแร่ในช็อลโกตอร์ยาน^[85][98]

หลังจากการรวมกำลังพลไว้ในแนวรบหน้า เมื่อวันที่ 16 เมษายน โรมาเนียจึงเริ่มเปิดการรุกรานทันที^[89][97] ในวันที่ 20 เมษายน กองทัพโรมาเนียเคลื่อนทัพเข้าสู่น็อจวาร็อด^[99] และในอีกสามวันต่อมาก็สามารถยึดครองแดแบร็ตแซ็นได้^[9] ในวันที่ 21 เมษายน กองทัพโรมาเนียได้หยุดการเคลื่อนทัพเพื่อที่จะจัดระเบียบใหม่ ซึ่งนั่นทำให้ฮังการีเข้าใจผิดคิดว่าโรมาเนียจะไม่ข้ามพรมแดนตามที่ตกลงกันไว้ ในวันเดียวกันนั้น ฮังการีได้กำหนดระเบียบการบัญชาการของแนวรบหน้าใหม่ เพื่อพยายามหยุดการรุกรานของโรมาเนีย อีกทั้งเพื่อชดเชยขวัญกำลังใจของทหารที่กำลังตกต่ำและการขาดวินัยของทหารด้วย^[100] กรรมการราษฎรในส่วนต่าง ๆ เริ่มสูญเสียการควบคุมทางทหาร และผู้บัญชาการทหารแนวหน้า เอาเรล ชโตร์มแฟล์ด ได้ร้องขอให้ทางการส่งกำลังทหารมาเพิ่มเติม^[100] การรุกของโรมาเนียยังคงดำเนินต่อไปโดยขัดคำสั่งของฝรั่งเศส^[89] ที่พยายามขัดขวางแผนการตอบโต้ของแนวรบฮังการี^[99] ในวันที่ 30 เมษายน กองทัพโรมาเนียได้เคลื่อนพลมาถึงบริเวณแม่น้ำทิสซอ^[98] และตั้งแนวรบหลักอยู่ที่นั่น^[101] หลังการเสริมกำลังแนวหน้าด้วยกองทหารใหม่จากบูดาเปสต์และเมืองอุตสาหกรรมอื่น ๆ ทำให้ฮังการีสามารถต้านทานการรุกของโรมาเนียได้ที่โซลโนก และหยุดการรุกคืบของโรมาเนียในแม่น้ำทิสซอ^[9] ถึงกระนั้นก็ตาม รัฐบาลได้พิจารณาที่จะยอมจำนน โดยตระหนักว่าทางฮังการีไม่มีกองกำลังเพียงพอที่จะหยุดการโจมตีของกองทัพโรมาเนีย^[102] ข่าวลือที่ว่าโรมาเนียจะไม่หยุดยั้งการรุกรานและกำลังรุกเข้าสู่เมืองหลวงได้แพร่กระจายไปเมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม ถึงแม้ว่าข่าวลือเหล่านี้จะไม่มีมูลความจริงใด ๆ^[103] โรมาเนียยังคงไม่ได้รับการสนับสนุนจากมหาอำนาจอื่นและกำลังเผชิญกับภัยคุกคามอย่างหนักจากรัสเซียในยูเครน กองทัพโรมาเนียได้หยุดการรุกรานระหว่างวันที่ 2 พฤษภาคม ถึงวันที่ 19 กรกฎาคม^[104] ในการรุกรานเมื่อเดือนเมษายน กองทัพโรมาเนียได้รับความเสียหายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น โดยมีนายทหารที่เสียชีวิตประมาณ 600 นาย และบาดเจ็บอีก 500 ราย^[101] ทำให้กองกำลังบางส่วนถูกส่งไปยังแนวรบด้านตะวันออกโดยทันที^[104] ในทางกลับกัน รัฐบาลฮังการียังคงคาดหวังความช่วยเหลือทางทหารจากรัสเซีย และหวังว่าจะมีการปฏิวัติสังคมนิยมในเยอรมนีและออสเตรีย^[102]

ชัยชนะในสโลวาเกียและถอนกำลังในภายหลัง

ในเวลาเดียวกัน ทางตอนเหนือ การรุกของเชโกสโลวาเกียได้หยุดลง ซึ่งเมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม กองทัพแดงได้เคลื่อนพลมาถึงมิชโกลส์^[98] ในวันที่ 10 พฤษภาคม การตอบโต้ของฮังการีเริ่มต้นขึ้นซึ่งสามารถผลักดันกองกำลังศัตรูกลับไปที่แม่น้ำอีปอย^[9] ในวันที่ 19 พฤษภาคม กองทัพแดงฮังการีได้เข้ายึดครองเปแตร์วาซารอ และยึดครองมิชโกลส์ในวันที่ 21 ส่งผลให้ขวัญกำลังใจของทหารในกองทัพเพิ่มขึ้น^[105] เมื่อวันที่ 26 ผู้บัญชาการกองทัพเริ่มวางแผนระยะต่อไปของการโจมตี โดยมุ่งเป้าหมายไปที่ชายแดนสามแห่งระหว่างเชโกสโลวาเกียและโรมาเนีย ซึ่งมีวัตถุประสงค์สองประการ ประการแรกคือเพื่อให้การพยายามติดต่อกับหน่วยงานในโซเวียตรัสเซียได้สะดวก และประการที่สองคือสามารถเข้าควบคุมพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ เพื่อแผนการโจมตีกองทัพโรมาเนียในทรานซิลเวเนียต่อไป^[105] ปฏิบัติการทางทหารของฮังการีเริ่มต้นขึ้นเมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม ด้วยการโจมตีแนวรบหลัก^[105] ทำให้ในเดือนมิถุนายน กองทัพเชโกสโลวาเกียต้องล่าถอยไปเนื่องจากการรุกของกองทัพแดงฮังการี^[9] ในวันที่ 5 มิถุนายน กองกำลังฮังการีได้เข้ายึดครองกอซซอ^{[note 9][106]} กองบัญชาการทหารฮังการีเริ่มเตรียมแผนการโจมตีทางตะวันออกโดยไม่ละทิ้งแนวรบด้านเหนือ เพราะถึงแม้ว่าจะได้รับชัยชนะ แต่กองทัพเชโกสโลวาเกียก็ยังไม่ได้พ่ายแพ้เสียทีเดียว อันเป็นผลมาจากแนวรุกที่ฮังการีเลือกไว้ มีความเสี่ยงอยู่หลายประการอย่างยิ่ง^[106]

อย่างไรก็ตาม ในวันที่ 7 มิถุนายน นายกรัฐมนตรีฝรั่งเศส ฌอร์ฌ เกลม็องโซ ได้ขอให้ยุติการโจมตีทางเหนือต่อเชโกสโลวาเกีย^[106][107] ในวันที่ 10 กุนได้สัญญาว่าจะหยุดการรุกราน^[108] ซึ่งเป็นระยะเวลาเพียงหนึ่งวันก่อนการมาถึงของกองทัพฝรั่งเศสในบราติสลาวา^{[note 10][109][87]} ในวันที่ 13 คำขาดของเกลม็องโซถึงรัฐบาลฮังการีว่าด้วยการกำหนดพรมแดนทางเหนือได้เรียกร้องให้กองทัพแดงฮังการีถอนกำลังออกจากสโลวาเกีย และสัญญาว่ากองทัพโรมาเนียจะถอนกำลังออกจากทางตะวันออกเป็นการตอบแทน^{[110][8][111]} ในวันที่ 19 รัฐบาลได้ตอบรับข้อเรียกร้องนี้^[112] โดยกุนเลือกที่จะให้ยินยอมกับข้อเรียกร้องของทางการฝรั่งเศส^[8] แม้ว่าผู้บัญชาการทหารส่วนใหญ่จะมีความปรารถนาที่จะดำเนินการรุกต่อไปทางตะวันตกเฉียงเหนือก็ตาม^[106] ในวันที่ 24 มีการประกาศยุติการสู้รบ และในวันที่ 30 กองทัพแดงเริ่มถอนกำลังออกจากสโลวาเกีย^[113] หลังจากยึดครองดินแดนของประเทศเพื่อนบ้านได้ 2836 ตารางกิโลเมตร สภาปกครองได้สั่งให้ถอนกำลังไปยังแนวรบเดิมที่ตั้งมั่นไว้ในเดือนพฤษภาคม^[110] การถอนกำลังออกจากสโลวาเกียทำให้เหล่าทหารส่วนใหญ่สูญเสียขวัญกำลังใจเป็นอย่างยิ่ง^[110] เนื่องจากนายทหารและเจ้าหน้าที่ส่วนมากเข้าร่วมกองกำลังคอมมิวนิสต์ด้วยเหตุผลของชาตินิยม^{[114][8][115]} การทัพในครั้งนี้ทำให้กองทัพฮังการีสูญเสียกำลังพลไปราว 4,500 คน ตามการประมาณการของฝรั่งเศส^[113] ในความเป็นจริงแล้ว จากการรุกของฮังการีเองทำให้ในตอนนี้กองทัพแดงได้สูญเสียกำลังพล และคงเป็นการยากที่จะรักษาแนวรุกไว้ได้^[116] การถอนกำลังออกจากสโลวาเกียนำไปสู่การลาออกของเจ้าหน้าที่ชั้นอาวุโสหลายคน รวมทั้งนายพลชโตร์มแฟล์ดด้วย ซึ่งปฏิเสธที่จะละทิ้งดินแดนสโลวาเกียอันมีประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวฮังการี^[113]

เปิดฉากโจมตีทางตะวันออกและความพ่ายแพ้ครั้งสุดท้าย

หลังจากที่ทางการโรมาเนียไม่มีการตอบสนองใด ๆ มาเป็นเวลาสองสัปดาห์ ในที่สุดจึงมีการตอบสนองต่อคำร้องขอของนายกรัฐมนตรีฝรั่งเศส โดยเรียกร้องให้มีการถอนกำลังของกองทัพแดงฮังการี ก่อนที่กองทัพโรมาเนียจะถอนกำลังออกจากดินแดนที่ยึดได้ในเดือนเมษายน^[111] เมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม^[117] การทัพครั้งใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น เพื่อต่อต้านกองกำลังโรมาเนียทางตะวันออก ซึ่งมีเสถียรภาพที่เหนือกว่าทั้งในด้านกำลังพล ระเบียบวินัย และอาวุธยุทโธปกรณ์^[118][119] เมื่อวันที่ 11 รัฐบาลฮังการีเรียกร้องให้กองทัพโรมาเนียถอนกำลังพลตามคำสัญญาของฝรั่งเศส แต่ทางการฝรั่งเศสกลับปฏิเสธในวันที่ 14 ซึ่งถือเป็นการละเมิดข้อตกลงในการสงบศึก^[120] เกลม็องโซปฏิเสธที่จะให้โรมาเนียถอนกำลังตามที่ทางการบูดาเปสต์คาดหวังไว้ ดังนั้นรัฐบาลฮังการีจึงตัดสินใจใช้กำลังเพื่อเป็นการบังคับ^[113] เมื่อวันที่ 12 มีการประกาศเกณฑ์ทหารภาคบังคับและกองทัพจากทางเหนือก็เริ่มถอนกำลังออกมาบ้างแล้ว ซึ่งขณะนี้ภายในกองทัพก็เริ่มเกิดความแตกแยกและแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกันเอง^[121]

ปฏิบัติการเริ่มต้นขึ้นเมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม^[119][120] ซึ่งเป็นหนึ่งวันก่อนการเดินขบวนของสหภาพแรงงานในหลายประเทศยุโรปที่สนับสนุนรัฐบาลบูดาเปสต์^[122] รัฐบาลต่อต้านการปฏิวัติแห่งแซแก็ดได้แจ้งแผนการโจมตีของกองทัพแดงฮังการีแก่ผู้บัญชาการทหารของโรมาเนีย^[118] แม้ว่าจะมีการสื่อสารกันที่ผิดพลาด แต่กองทัพแดงฮังการีได้ข้ามแม่น้ำทิสซอและเคลื่อนทัพต่อไปจนถึงวันที่ 23 กรกฎาคม^[123] ทำให้กองทัพโรมาเนียได้เริ่มโจมตีกลับในวันต่อมา^[118][119] กองทัพแดงเริ่มถอนกำลังพลในวันที่ 26 และในวันที่ 27 กองทัพแดงจึงเคลื่อนพลกลับไปที่พื้นที่เดิมก่อนการรุกราน^[123] ในวันที่ 30 กองทหารของโรมาเนียเริ่มเคลื่อนพลข้ามแนวแม่น้ำทิสซอ และมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงของฮังการีอย่างไม่ลดละ^{[118][124][119]} รัฐบาลโซเวียตรัสเซียไม่สามารถหยุดยั้งการรุกรานของโรมาเนียได้เหมือนครั้งที่เคยทำเมื่อเดือนพฤษภาคม^[118][98] ทางฮังการีซึ่งได้ยุบหน่วยทหารที่ไม่จำเป็นไปแล้วบางส่วน ต้องเผชิญกับความขัดแย้งภายในกองทัพและการขาดกำลังสำรอง^[121] ขณะนี้กองทัพแดงฮังการีกำลังล่าถอยด้วยความระส่ำระสาย^[118][124] ความหวังของรัฐบาลบูดาเปสต์ในการป้องกันการรุกรานแทบจะเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากการโจมตีของกองทัพโรมาเนียตลอดทั้งแนวรบ^[118] บรรดาผู้นำของรัฐบาลได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่จะละทิ้งเมืองหลวงและก่อตั้งกลุ่มต่อต้านขึ้นมาแทน โดยหวังว่าจะสามารถหยุดการรุกรานของโรมาเนียได้ อย่างไรก็ตาม ข้อเสนอในการพิจารณานี้ถูกปัดตก แต่มีคำสั่งให้สร้างแนวรับการรุกรานใหม่บริเวณแม่น้ำทิสซอโดยสภาปกครอง^[125] ในคืนวันที่ 31 กรกฎาคม กองพลที่ 6 ของโรมาเนีย ได้ตั้งมั่นกองกำลังห่างจากโซลโนก ซึ่งเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญของแนวรบแม่น้ำทิสซอ เพียง 2 กิโลเมตรเท่านั้น^[118] ในขณะที่กองกำลังอื่น ๆ เข้ายึดโตกาย (Tokaj) และตอร์ซอล (Tarcal) ในทางเหนือ^[126] รัฐบาลบูดาเปสต์ออกคำสั่งให้ตอบโต้ทันที แม้ว่าขวัญกำลังใจของทหารจะต่ำก็ตาม กองทัพแดงฮังการีได้เดิมพันต่อสู้เป็นครั้งสุดท้ายเพื่อหยุดยั้งการรุกรานของกองทัพโรมาเนียอย่างไร้ผล^[127] เมื่อวันที่ 1 สิงหาคม กองกำลังทหารของฮังการีจำนวนมากได้ละทิ้งแนวแม่น้ำ แม้ว่าจะมีบางหน่วยที่ยังคงยืนหยัดต่อสู้ หน่วยทหารที่เหลืออยู่ของฮังการีสามารถยึดโซลโนกกลับคืนมาได้ แต่ก็ไม่สามารถหยุดการรุกรานจากแนวรบอื่นที่เหลือ^[128] โดยในวันนั้น กองทัพโรมาเนียสามารถรุกคืบเข้าไปได้อีกสามสิบกิโลเมตร ซึ่งระหว่างทางก็พบกับการปะทะกันเล็กน้อย^[129]

แม้ว่ายูโกสลาเวียจะไม่เต็มใจเข้าร่วมในปฏิบัติการทางทหารกับฮังการี แต่ที่สุดแล้วรัฐบาลเบลเกรดก็ได้ตกลงเป็นพันธมิตร เนื่องด้วยแรงกดดันจากไตรภาคี^[10] การปะทะกันอีกครั้งในแนวรบของโรมาเนียได้สร้างความพ่ายแพ้ให้แก่ฮังการีอย่างรวดเร็ว จากการนัดหยุดงานของแรงงานในยูโกสลาเวีย เมื่อวันที่ 21 กรกฎาคม เพื่อหยุดยั้งการเข้าแทรกแซงสงคราม และการมอบกรรมสิทธิ์ดินแดนบานัตส่วนหนึ่งให้แก่โรมาเนียโดยไตรภาคี ทำให้ยูโกสลาเวียไม่ได้มีส่วนร่วมในการต่อต้านรัฐบาลบูดาเปสต์ครั้งนี้^[10]

แม้ว่าสาธารณรัฐโซเวียตฮังการีจะทำสงครามกับประเทศเพื่อนบ้าน แต่รัฐบาลโซเวียตก็มุ่งมั่นที่จะนำอุดมการณ์แบบลัทธิสังคมนิยมมาใช้ในการเปลี่ยนแปลงสังคมของฮังการีโดยทันที รัฐบาลเริ่มดำเนินการปฏิรูปและออกมาตรการต่อผู้ที่ถูกมองว่าเป็น "ศัตรูของชนชั้นแรงงาน" โดยยึดตามแบบอย่างของรัสเซียอย่างเคร่งครัด ส่งผลให้สาธารณรัฐสูญเสียการสนับสนุนจากประชาชนอย่างรวดเร็ว^[93] การใช้มาตรการที่ก้าวหน้าและการประยุกต์ใช้ระบอบเผด็จการของรัฐบาล ก่อให้เกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมากในหมู่ประชากร^[7] ความพยายามในการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตและค่านิยมของประชากรอย่างลึกซึ้งกลับกลายเป็นความล้มเหลว^[14] ความพยายามที่จะเปลี่ยนฮังการีจากสังคมแบบศักดินาเป็นสังคมแบบมาร์กซิสต์ล้มเหลวเป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากการขาดประสบการณ์ของเจ้าหน้าที่รัฐและความล้มเหลวของขบวนการคอมมิวนิสต์ ตลอดจนความผันผวนทางการเมืองและเศรษฐกิจ^[14] รัฐบาลโซเวียตได้กำหนดวัตถุประสงค์ของตนไว้สองประการ ประการแรกคือการเปลี่ยนแปลงสังคมให้เป็นรูปแบบของมาร์กซิสต์ และประการที่สองคือการกำจัดความขัดแย้งทั้งหมด เพื่อประกันความอยู่รอดของระบอบเผด็จการของชนชั้นกรรมาชีพ^[14]

ในขณะที่นโยบายต่างประเทศถูกกำหนดโดยกุน นโยบายภายในประเทศส่วนใหญ่ได้ถูกกำหนดโดยสมาชิกส่วนใหญ่ของพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยมในสภาปกครอง^[72][130]

การส่งเสริมวัฒนธรรมและการควบคุมสื่อ

รัฐบาลโซเวียตมีความพยายามเป็นอย่างมากที่จะปรับปรุงวัฒนธรรมของประชากร โรงละครถือเป็นสถานที่ส่วนรวมและการจำหน่ายตั๋วถูกควบคุมโดยกรรมการราษฎรฝ่ายศึกษาธิการ ซึ่งมีหน้าที่จำหน่ายตั๋วการแสดงราคาถูกให้แก่คนงาน^[131] โดยมาตรการนี้ได้ถูกนำมาใช้ในโรงภาพยนตร์และพิพิธภัณฑ์เช่นเดียวกัน^[131] อย่างไรก็ตาม เนื่องจากรัฐบาลบริหารมาตรการผิดพลาด จึงตกเป็นเป้าหมายของการวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงจากศิลปินที่มีแนวคิดชาตินิยม นักเขียน และนักธุรกิจศิลปะ^[131] ในช่วงกลางเดือนมิถุนายน มาตรการวัฒนธรรมอันทะเยอทะยานของรัฐบาลกำลังอยู่ในสภาวะวิกฤต โดยถูกวิพากษ์วิจารณ์ในแถบชนบทและตกอยู่ในความเสี่ยงเนื่องจากวิกฤตการณ์ทางการเงินของประเทศ^[132]

รัฐบาลจำกัดเสรีภาพสื่ออย่างเข้มงวด และสั่งระงับวารสารเป็นจำนวนมากด้วยเหตุผลทางการเมืองและปัญหาการขาดแคลนกระดาษในช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ^[133] ความขัดแย้งระหว่างรัฐบาลกับสหภาพนักข่าวนำไปสู่การยุบสภาภายใต้คำสั่งของคณะรัฐมนตรีในเวลาต่อมา^[134]

นโยบายเพื่อเยาวชน

จากหลักฐานสิ่งพิมพ์สมัยใหม่ระบุว่ามาตรการของรัฐบาลที่มีต่อเยาวชนได้รับการวิพากษ์วิจารณ์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น^[131] รัฐบาลอนุมัติให้มีการตรวจสุขภาพเยาวชนโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายและได้ส่งเสริมสุขอนามัยในโรงเรียน มีการจัดตั้งโครงการอาบน้ำสำหรับเด็กนักเรียนในห้องน้ำสาธารณะและกำหนดให้สถานบำรุงสุขภาพเป็นของส่วนรวม^[132] โครงการอาศัยในชนบทถูกสร้างขึ้นสำหรับเด็กจากครอบครัวที่ยากจนในเมืองหลวง และสภาปกครองมีหน้าที่รับผิดชอบในด้านสุขภาพแก่พวกเขา^[135] มีการจัดตั้งโครงการสอนพิเศษเฉพาะทางสำหรับเยาวชนผู้พิการในโรงเรียนและจัดตั้งสถาบันที่ทันสมัยสำหรับการรักษาผู้มีปัญหาทางจิต^[135] มีแผนการฟื้นฟูระยะยาวสำหรับเยาวชนที่ต่อต้านสังคม ซึ่งแผนนี้ไม่ได้ถูกนำไปใช้จริงเนื่องจากระยะเวลาอันสั้นของสาธารณรัฐ^[135]

การศึกษาและศาสนา

สถานศึกษาต่าง ๆ ถูกกำหนดเป็นของส่วนรวมทั้งสิ้นเมื่อวันที่ 29 มีนาคม และถูกรวมอำนาจการดูแลมาไว้ที่รัฐบาล โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อปรับปรุงแผนการศึกษา^[136] มีความพยายามปรับปรุงและกำหนดหลักสูตรการศึกษาใหม่ และปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกที่มีอยู่^[136][137] มีการจัดพิมพ์หนังสือเรียนใหม่ ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นการโฆษณาชวนเชื่อของรัฐ และการพัฒนาบุคลากรทางการศึกษาให้ดียิ่งขึ้น^[137] มีการวางแผนโครงการปลูกฝังลัทธิมากซ์ในสถานศึกษา ซึ่งโครงการยังไม่ทันได้จัดขึ้นเนื่องจากสาธารณรัฐโซเวียตล่มสลายเสียก่อน^[138] แม้ว่ารัฐบาลจะมีห่วงใยแก่เหล่าอาจารย์ผู้สอน แต่สำหรับบรรดาคณาจารย์ส่วนใหญ่แล้วกลับไม่ได้นิยมชมชอบต่อระบอบการปกครองใหม่สักเท่าใดนัก^[138] ซึ่งนำไปสู่ความขัดแย้งระหว่างครูอาจารย์อย่างรุนแรง^[139] การสอนเพศศึกษาสมัยใหม่ได้ถูกนำมาใช้ในหลักสูตรของโรงเรียนโดยไม่มีการวางแผนอะไรมากนัก^[139]

ศาสนาถือเป็นปัญหาสำคัญอีกประการหนึ่งของรัฐบาล^[139] การโอนกรรมสิทธิ์สถานศึกษาเอกชนและโรงเรียนสอนศานาให้เป็นของรัฐ (ซึ่งคิดเป็น 70 % ของสถานศึกษาทั้งหมดในประเทศ) และการปราบปรามสัญลักษณ์และกิจกรรมทางศาสนาในโรงเรียน ทำให้ความขัดแย้งระหว่างคณาจารย์และรัฐบาลทวีความรุนแรงมากขึ้น^[139] แม้ว่ารัฐบาลจะยังปกป้องสิทธิส่วนบุคคลและเสรีภาพในการนับถือศาสนา แต่การโต้เถียงที่เกิดขึ้นจากการปราบปรามสัญลักษณ์ทางศาสนาได้สร้างภาพลักษณ์อันเสื่อมเสียต่อรัฐบาลเป็นอย่างยิ่ง^[133]

การปฏิรูปสังคมและสุขภาพ

มาตรการทางสังคมของรัฐบาลมีลักษณะเฉพาะเหมือนกับมาตรการวัฒนธรรม: รัฐบาลมีความทะเยอทะยานอย่างยิ่งสำหรับจุดประสงค์ของการบริหาร โดยมีความพยายามในการเปลี่ยนแปลงปัญหาที่ฝังลึก แต่รัฐบาลขาดแคลนบุคลากรและวิธีดำเนินการที่เหมาะสม อีกทั้งมาตรการเหล่านี้ต้องใช้เงินทุนเป็นจำนวนมากและมีความเกินจริงมากไป เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์วิกฤตหลังสงคราม^[134]

บรรดาศักดิ์ขุนนางต่าง ๆ ถูกยกเลิก^[140] มีการประกาศบังคับใช้แรงงานและมีการจัดระบบสวัสดิการสังคมสำหรับผู้ว่างงาน ซึ่งนำไปสู่การล้มละลายของรัฐ^[140] แม้รัฐบาลจะบังคับใช้มาตรการด้วยความกระตือรือร้น แต่ก็ประสบผลสำเร็จเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อีกทั้งยังใช้เงินทุนเป็นจำนวนมากเพื่อต่อสู้กับปัญหาร้ายแรงจากการว่างงาน^[140]

รัฐบาลอนุมัติมาตรการปรับปรุงด้านมนุษยธรรมและสังคม^[14] การบริหารงานของรัฐบาลได้รับการเผยแพร่จากสื่อ (ซึ่งถูกบังคับ) และในโปสเตอร์รณรงค์ที่สรรค์สร้างโดยศิลปินที่โดดเด่นในยุคนั้น^[141] การจำหน่ายและการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ซึ่งถือว่าเป็นอันตรายถูกสั่งห้าม แต่แรงกดดันจากชนบททำให้ต้องผ่อนปรนลงในวันที่ 23 กรกฎาคม^[131] มีความพยายามที่จะกำจัดการค้าประเวณี^[140] การหย่าร้างได้รับการอำนวยความสะดวก และมีการประกาศความเท่าเทียมกันทางกฎหมายสำหรับผู้หญิงด้วย^[140] ดังนั้นฝ่ายต่อต้านการปฏิวัติจึงใช้ข้ออ้างนี้ในการโฆษณาชวนเชื่อ โดยกล่าวหาว่ารัฐบาลตั้งใจที่จะ "สร้างสังคมของผู้หญิง" ซึ่งประสบความสำเร็จอย่างมากในชนบท^[140]

มีความทะเยอทะยานอย่างยิ่งยวดสำหรับการดำเนินการปรับปรุงด้านสุขภาพ ซึ่งได้รับความร่วมมือจากคณะแพทย์และติดพันโดยสภาปกครอง^[140] โรงพยาบาลและอุตสาหกรรมทางเภสัชกรรมยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของคณะแพทย์ต่าง ๆ แม้จะมีความพยายามที่จะส่งต่อการจัดการไปยังผู้แทนทางการเมือง แต่รัฐบาลปฏิเสธ^[142] การรักษาที่แตกต่างกันตามชนชั้นทางสังคมในโรงพยาบาลถูกยกเลิกและหอผู้ป่วยส่วนตัวเริ่มให้บริการสำหรับผู้ป่วยที่อาการหนักที่สุดเป็นสำคัญ^[142] หรือแม้จะเสียชีวิตไปแล้ว หลุมฝังศพทุกหลุมก็ยังต้องมีขนาดเหมือนกันเพื่อความเสมอภาค^[142]

มาตรการที่ได้รับการปฏิเสธจากประชาชนมากที่สุดและก่อให้เกิดการทุจริตมากที่สุด คือ มาตรการขัดเกลาทางสังคมด้านที่อยู่อาศัย^[142] เมื่อประเทศเผชิญกับปัญหาขาดแคลนที่อยู่อาศัยอย่างรุนแรง อันเป็นผลจากการละเว้นการสร้างที่อยู่อาศัยภายหลังสงคราม รัฐบาลจึงต้องใช้สิ่งปลูกสร้างที่เหลืออยู่เป็นที่อยู่อาศัยสำหรับประชากร^[142] มีการเรียกเก็บภาษีสำหรับเจ้าของที่ดินที่ไม่จ้างงาน บ้านและเครื่องเรือนต่าง ๆ ถือเป็นของส่วนรวมทั้งสิ้น ไม่ใช่ของคนงาน^[142] ด้วยกฎระเบียบอันสับสนเช่นนี้ ทำให้คณะกรรมการเคหะล้มเหลวในการปฏิรูปในช่วงต้นเดือนเมษายน^[143] การใช้วิธีการที่รุนแรงของกรรมการราษฎรฝ่ายศึกษาธิการ ติโบร์ ซอมูแอลี ในการพยายามปฏิรูปคณะกรรมการ (รวมทั้งการบังคับขู่เข็ญหรือการขับไล่ประชากรประมาณ 200,000 คน ออกจากบูดาเปสต์) เพื่อยุติการละเมิดและทุจริตประสบความล้มเหลว^[143] ในเดือนกรกฎาคม มาตรการได้ปรากฏอย่างชัดเจนแล้วว่าต้องใช้ค่าใช้จ่ายที่แพงจนเกินไป อีกทั้งยังไม่สามารถยุติปัญหาที่อยู่อาศัยในเมืองหลวงได้ด้วย^[144]

นโยบายแรงงานและภาษี

ทัศนคติของรัฐบาลที่มีต่อค่าจ้างของแรงงาน คือ ความจำเป็นในการปรับแปลงนโยบายแบบเก่าที่เดิมทีแล้วขึ้นอยู่กับความต้องการของสหภาพแรงงาน เปลี่ยนเป็นการปรับตัวให้เข้ากับสภาพความเป็นจริงของการผลิตที่น้อยลงและแรงงานที่ไม่มีแรงจูงใจในการทำงาน^[144] รัฐบาลยกเลิกการทำงานที่คิดค่าแรงเป็นรายชิ้น (piecework) กำหนดเวลาทำงานเป็น 48 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ เพิ่มค่าแรง เสนอการทำประกันสังคมภาคบังคับ และสัญญาจะรับประกันการจ้างงานสำหรับแรงงานทุกคน^[144] อย่างไรก็ตาม แม้รัฐบาลจะมีความพยายามในการปฏิรูปสังคม เช่น การอนุมัติเวลาทำงานเป็นแปดชั่วโมงต่อวัน ให้บริการทางแพทย์โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย กำหนดค่าเช่าที่ต่ำลงและเพิ่มค่าแรงที่สูงขึ้น เป็นต้น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ประชาชนพึงพอใจมากขึ้น^[71][145] มาตรการเหล่านี้ที่แรงงานรอคอยอย่างยาวนานมีผลกระทบโดยตรงต่อการผลิตที่ลดลง กล่าวคือการที่รัฐบาลรับประกันการจ้างงาน การเพิ่มค่าแรงที่ไม่สัมพันธ์กับการผลิต การเป็นสมาชิกชนชั้นปกครองโดยชอบธรรมของแรงงานตามโฆษณาชวนเชื่อ ทำให้คนงานฮังการีส่วนใหญ่หยุดทำงานอย่างถึงที่สุด^[144] ในไม่ช้าอัตราเงินเฟ้อก็สูงขึ้น การเพิ่มค่าแรงในงานแต่ละส่วนจึงถูกยกเลิกและเกิดการขาดแคลนสินค้า รัฐบาลตอบโต้ด้วยการพยายามนำนโยบายเดิมที่คนงานไม่เห็นชอบกลับมาใช้ใหม่ เพื่อพยายามผลักดันการผลิตอีกครั้ง ซึ่งทำให้เกิดการจราจลขนาดย่อมขึ้น^[146]

อัตราค่าแรงที่กำหนดไว้สำหรับแรงงานภาคเกษตรทำให้แรงงานเหล่านี้เสียเปรียบเมื่อเทียบกับแรงงานในเมือง เนื่องจากภาวะเงินเฟ้อและการขาดแคลนของสินค้าที่ผลิต แม้ว่าชาวนาจะมีรายได้สูงกว่าครั้งใด ๆ ในประวัติศาสตร์ แต่สิ่งนี้ไม่ได้ช่วยให้พวกเขาบริโภคสินค้าได้มากขึ้น อีกทั้งยังน้อยลงกว่าเดิมด้วยซ้ำ^[147]

แม้จะมีการปรับปรุงเงื่อนไขประกันสังคมของแรงงาน แต่การดำเนินการตามมาตรการของรัฐบาลก็ยุ่งเหยิงและบางครั้งก็ขัดแย้งกันตลอดสมัยสาธารณรัฐโซเวียต โดยมักมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา^[148]

รัฐบาลยังควบคุมราคาสินค้าอีกด้วย โดยเรียกเก็บภาษีทางอ้อมจากราคาสินค้า^[148] ความพยายามของรัฐบาลที่จะรักษามาตรฐานราคาให้ต่ำนั้นล้มเหลว^[149] เนื่องจากภาวะเงินเฟ้อ การผลิตที่ลดลง การมีอยู่ของตลาดมืด และการปิดล้อมทางเศรษฐกิจโดยไตรภาคี ซึ่งได้จำกัดจำนวนทรัพยากรที่มีอยู่ไว้^[148]

การโอนเป็นของรัฐและนโยบายเศรษฐกิจ

รัฐบาลโซเวียตกำหนดให้ธนาคาร^[145] โรงงานอุตสาหกรรม^[145] เหมืองแร่ และบริษัทขนส่งที่มีแรงงานมากกว่า 20 คน เป็นของส่วนรวมทั้งสิ้น^[149] โดยมีกรรมการราษฎรที่ได้รับเลือกจากรัฐบาลและสภาเป็นผู้บริหารจัดการ^[149] (ซึ่งรวมถึงบริษัทข้ามชาติในประเทศ คอนโดมิเนียม^[145] ห้างสรรพสินค้า และไร่นาที่มีขนาดใหญ่กว่า 57 เฮกตาร์) นำไปสู่ความโกลาหลทางเศรษฐกิจ^[71] พื้นที่การค้าที่มีแรงงานมากกว่าสิบคนถูกกำหนดเป็นของส่วนรวมในอีกสองวันต่อมา เมื่อวันที่ 22 มีนาคม^[149] เช่นเดียวกับโรงแรม สถานบำรุงสุขภาพ (สปา) และบริษัทประกันภัย^[149] หอพักทั้งหลายถูกทำให้เป็นแบบสังคมนิยมในวันที่ 26 มีนาคม ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่ธนาคารถูกเวนคืน^[149] เงินฝากทองคำ เครื่องประดับที่มีมูลค่าเกินกำหนด และเงินตราระหว่างประเทศถูกยึด จำนวนเงินที่สามารถถอนได้จากบัญชีธนาคารก็ถูกจำกัด^[149] ไม่นานบริษัทเอกชนส่วนใหญ่จึงตกอยู่ในมือของรัฐ^[149]

อย่างไรก็ตาม คณะกรรมการราษฎรที่รับผิดชอบดูแลโรงงานส่วนรวมนั้นไม่มีประสบการณ์ อีกทั้งพวกเขาไม่สามารถป้องกันการผลิตที่ลดลงอย่างรวดเร็วได้^[114] ในช่วงปลายเดือนเมษายน การบริการทางรถไฟถูกจำกัดลง เนื่องจากขาดแคลนถ่านหิน^[114] รัฐบาลยังคงแบ่งปันทรัพยากรและปัจจัยพื้นฐานต่าง ๆ อย่างต่อเนื่อง^[71]

ถึงแม้มาตรการรวมสัญชาติจะสามารถนำรายได้จำนวนมากเข้าสู่รัฐบาลใหม่ แต่กลับล้มเหลวในการบริหารมาตรการ^[150] ระบบราชการขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นเพื่อจัดการทรัพยากรต่าง ๆ ที่เป็นของส่วนรวม แต่เนื่องจากระยะเวลาของการดำรงอยู่อันสั้น จึงไม่สามารถปรับปรุงการผลิตของประเทศได้^[150] การผลิตภาคอุตสาหกรรมในเมืองต่าง ๆ มีโอกาสลดลงระหว่าง 25 % ถึง 75 %^[115] การทุจริตอย่างกว้างขวางของระบอบการปกครองที่อัมพาต ปัญหาการเงิน และความล้มเหลวของนโยบายที่ดินก็มีส่วนทำให้เศรษฐกิจของสาธารณรัฐโซเวียตย่ำแย่เช่นกัน^[150] การปิดล้อมทางเศรษฐกิจของไตรภาคีและการบริหารงานที่ผิดพลาดยิ่งมีส่วนทำให้เศรษฐกิจของประเทศตกต่ำลงไปอีก^[115]

นโยบายเกษตรกรรม

รัฐบาลต้องเผชิญกับปัญหาที่ยากจะหลีกเลี่ยงเกี่ยวกับที่ดินเกษตรกรรม แม้ว่าการแบ่งที่ดินขนาดใหญ่จะได้รับการสนับสนุนจากชาวนาเป็นจำนวนมาก แต่ในขณะเดียวกันก็นำไปสู่การลดลงของผลผลิตทางการเกษตร ซึ่งรัฐบาลจำเป็นต้องจัดหาให้สำหรับเมืองต่าง ๆ ที่เป็นฐานการสนับสนุนของตน^[151][152] หลังจากความไม่แน่นอนของรัฐบาล ในที่สุดจึงมีการตัดสินใจว่าจะไม่แจกจ่ายที่ดินเกษตรกรรม^[124] แต่จะเปลี่ยนเป็นการตั้งสหกรณ์ส่วนรวมสำหรับชาวนาไร้ที่ดินแทน^{[153][109][151]} ซึ่งการตัดสินใจนี้เกิดขึ้นจากเหตุผลสองประการ ประการแรกคือรัฐบาลกังวลว่าชาวนาเจ้าของที่ดินรายย่อยต่าง ๆ อาจสร้างความเป็นศัตรูและต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ได้^[15] และประการที่สองมาจากความปรารถนาและความจำเป็นในการรักษาผลผลิตทางการเกษตร^[154] การปฏิรูประบบราชการที่ล้มเหลวนี้ นำมาซึ่งการลดลงของการสนับสนุนจากชาวนา อีกทั้งยังลดการสนับสนุนระบอบการปกครองใหม่ในหมู่ประชากรชนบทลงอย่างมาก^[153][124]

การดำรงไว้ซึ่งการถือครองที่ดินขนาดเล็กของภาคเอกชนและการจัดตั้งสหกรณ์ที่ดินขนาดใหญ่สร้างความไม่พอใจต่อเกษตรกรหลายภาคส่วน โดยภาคเอกชนผิดหวังกับการตัดสินใจของรัฐบาล จึงได้ซื้อที่ดินเป็นจำนวนมากด้วยเงินทุนสะสมในช่วงสงคราม และมีแนวโน้มอย่างยิ่งที่ภาคเอกชนเหล่านี้จะเก็บเงินทุนและผลผลิตสะสมไว้รอถึงคราวล่มสลายของรัฐบาล ซึ่งนี่เป็นสิ่งบ่งชี้ถึงการเสื่อมนิยมของระบอบการปกครองใหม่ในภาคการเกษตร ชาวนาไร้ที่ดินพบว่าตนเองกลายเป็นลูกจ้างของรัฐที่มีรายได้ไม่เพียงพอสำหรับภาวะเงินเฟ้อและทุพภิกขภัยที่ยังคงดำเนินอยู่ ดังนั้นชาวนาเหล่านี้จึงหันไปใช้สกุลเงินเก่าสมัยจักรวรรดิแทนสกุลเงินใหม่ แม้ว่าสกุลเงินเก่าจะอ่อนค่ามากก็ตาม^[154] ความพยายามของรัฐในการบรรเทาสถานการณ์โดยการแลกเปลี่ยนสินค้าที่ผลิตได้กับสินค้าเกษตรเอื้อประโยชน์แก่เกษตรกรที่ร่ำรวยมากกว่า ทำให้เกษตรกรยากจนไม่พึงพอใจต่อรัฐบาล^[154]

การยกเลิกภาษีที่ดินแปลงเล็ก ซึ่งประกาศใช้เพื่อดึงดูดความนิยมจากเกษตรกรรายย่อยและส่งเสริมความร่วมมือในการจัดหาทรัพยากรสำหรับในเขตเมือง แต่ก็ไม่สำเร็จเช่นเคย เพราะถูกมองว่าเป็นขั้นตอนก่อนการโอนกรรมสิทธิ์เป็นของส่วนรวม^[15] อีกทั้งมาตรการดังกล่าวยังทำให้สภาชาวนาอ่อนแอลงและขาดรายได้ สภาชาวนาจึงหันไปพึ่งพารัฐบาลบูดาเปสต์เพื่อให้เงินทุนสำหรับดำเนินกิจกรรม^[155] ความล้มเหลวโดยตรงอีกประการหนึ่งของรัฐบาล คือการคงไว้ซึ่งหัวหน้าคนงานและเจ้าของที่ดินเก่าสำหรับเป็นที่ปรึกษาทางเทคนิคของสหกรณ์ที่ตั้งขึ้นใหม่^[155] สำหรับเกษตรกรแล้ว ระบอบการปกครองใหม่ยังคงทำให้พวกเขาต้องทำงานให้กับเจ้านายเก่า โดยไม่พยายามเปลี่ยนแปลงสภาพที่เป็นอยู่^[155] แม้จะมีการส่งบุคลากรจากกรรมการราษฎรฝ่ายเกษตรไปยังพื้นที่ชนบท แต่บุคลากรเหล่านี้มีจำนวนน้อย อีกทั้งไม่มีประสบการณ์หรือความรู้เรื่องชนบท และมักจะทุจริตกันอย่างเงียบ ๆ^[155]

การทำลายศาสนสถานและการข่มเหงนักบวชตามท้องถิ่น และการเริ่มใช้สกุลเงินใหม่ที่เรียกว่า "กระดาษขาว" (the White paper)^{[note 11]} นำไปสู่ความไม่พอใจและการกบฏในบางพื้นที่^[156]

การใช้กำลังและความน่าสะพรึงกลัวในการปราบปรามกิจกรรมต่อต้านการปฏิวัติในชนบท สร้างความเกลียดชังของชาวนาต่อระบอบโซเวียตฮังการีอย่างถาวร^[155] ในพื้นที่ชนบทมีการก่อตั้งกองกำลังติดอาวุธเยาวชนที่เรียกว่า "เลนินบอย" (Lenin Boys) เพื่อรับประกันการเก็บเกี่ยวผลผลิตและการจัดหาทรัพยากร^[124][156] เนื่องจากการขาดแคลนทรัพยากรและอาหารในเขตเมือง^[115] อย่างไรก็ตาม การขาดการควบคุมจากรัฐ ทำให้กลุ่มเลนินบอยเริ่มสร้างความหวาดกลัวและความเป็นศัตรูในหมู่ชาวนา^{[157][156][124]} ความพยายามของรัฐบาลที่จะยับยั้งการกระทำอันโหดร้ายของเลนินบอยไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร^[157]

ในภาพรวม นโยบายเกษตรกรรมประสบความล้มเหลวและส่งผลให้ชาวนาต่อต้านรัฐบาลโซเวียต อีกทั้งยังก่อให้เกิดการจราจลในชนบทอย่างต่อเนื่อง^[124][153] นอกจากนี้ อดีตชนชั้นสูงและคริสตจักรคาทอลิก ซึ่งมีอิทธิพลเหนือชาวนา ยังกระตุ้นให้เกิดความเกลียดชังต่อระบอบการปกครองแบบสากลใหม่ด้วย^[157]

การทุจริต

หลังการก่อตั้งสาธารณรัฐ การทุจริตเริ่มแพร่หลายมากขึ้น ทำให้มาตรการและความพยายามปฏิรูปส่วนใหญ่ล้มเหลว^[158] สำหรับรัฐบาลเองจำต้องยอมรับทั้งความเสื่อมโทรมทางศีลธรรมของภาครัฐและเอกชน การขาดประสบการณ์ของผู้มีอำนาจ คตินิยมเห็นแก่ครอบครัว การเล่นพรรคเล่นพวก การใช้อำนาจโดยมิชอบ และการยักยอกทรัพย์สินจากรัฐบาล^[158]

แรงงานภาคเกษตร

ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ดินแดนฮังการีเป็นภูมิภาคเกษตรกรรมและด้อยพัฒนาเป็นส่วนใหญ่ โดย 60 % ของประชากรเป็นแรงงานภาคเกษตร^[159] ประมาณ 15 % เป็นประชากรมีที่ดินแต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ และอีก 20 % เป็นแรงงาน ซึ่งประมาณครึ่งหนึ่งเป็นแรงงานภาคอุตสาหกรรม ขณะที่ครึ่งหนึ่งเป็นแรงงานภาคบริการ รวมทั้งแรงงานภายในบ้านและกรรมกรรายวัน^[159]

ความสัมพันธ์ระหว่างแรงงานภาคเกษตรกับสาธารณรัฐขึ้นอยู่กับปัญหาที่ดิน^[160] ในกฤษฎีกาที่ออกเมื่อวันที่ 3 เมษายน ได้กำหนดให้ที่ดินขนาดใหญ่และกลางเป็นของส่วนรวม (ที่ดินขนาดเจ็ดสิบห้าเอเคอร์ขึ้นไป) โดยที่ดินเหล่านี้จะถูกเปลี่ยนเป็นสหกรณ์หรือที่ดินของรัฐ และไม่ถูกแจกจ่ายให้กับชาวนา^[160] ปฏิกิริยาต่อมาตรการนี้มีหลากหลาย โดยสำหรับเจ้าของที่ดินส่วนรวมซึ่งประกอบด้วยประชากรในชนบทประมาณ 2-3 % ต่อต้านมาตรการและระบอบการปกครองใหม่อย่างรุนแรง ส่วนเจ้าของที่ดินขนาดกลางและขนาดย่อม แม้จะไม่ได้รับผลกระทบจากการปฏิรูปนี้ แต่ก็กังวลว่ามาตรการในภายหลังจะมีจุดมุ่งหมายเพื่อเวนคืนที่ดินพวกเขา และมองว่าการต่อต้านลัทธิศาสนาของรัฐบาลเป็นการกระทำโดยมิชอบ (ทั้งการเปลี่ยนโรงเรียนสอนศาสนาเป็นสถานศึกษาฆราวาส การยกเลิกหลักคำสอน หรือการระงับการศึกษาทางศาสนาในโรงเรียน) จึงมีการเข้าร่วมองค์กรปฏิวัติท้องถิ่นเพื่อกลั่นกรองมาตรการต่าง ๆ ของรัฐ สองในสามของชาวนาที่ยากจนหรือกรรมกรรายวัน (คิดเป็นหนึ่งในสามของประชากรฮังการี) ซึ่งแบ่งเป็นชาวนาไร้ที่ดินสองในห้า คนงานในพื้นที่เกษตรกรรมหนึ่งในห้า และกรรมกรรายวันอีกสองในห้า^[161] เป็นเพียงกลุ่มสังคมนิยมไม่กี่กลุ่มที่สนับสนุนรัฐบาลอย่างใกล้ชิดและมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในองค์กรปฏิวัติท้องถิ่นและกองทัพ^[161] ซึ่งรวมถึงชาวนาจากดินแดนทรานซิลเวเนียที่โรมาเนียยึดครองด้วย^[161] อย่างไรก็ตาม การตัดสินใจที่จะไม่แจกจ่ายที่ดิน ทำให้ผู้คนอีกหลายกลุ่มเสื่อมศรัทธาต่อระบอบการปกครองใหม่นี้^[161]

ในเวลาต่อมา ความผิดหวังและความเกลียดชังเริ่มเพิ่มขึ้น จากการขาดแคลนสินค้าอุตสาหกรรม ตามด้วยวิกฤตสินค้าเกษตรในช่วงฤดูร้อน^[162] ความจำเป็นในการจัดหาทรัพยากรแก่เขตเมืองและกองทหาร ทำให้รัฐบาลบีบบังคับการผลิตสินค้าและอาหาร ทำให้เกิดการต่อต้านจากชาวนา^[162] การสนับสนุนการต่อต้านการปฏิวัติเพิ่มมากขึ้นในหมู่ชาวนาฐานะดี ซึ่งส่วนหนึ่งมาจากการที่พวกเขาถูกขับออกจากหน่วยงานปกครองท้องถิ่นในช่วงเดือนพฤษภาคม^[162]

แรงงานในเขตเมือง

แรงงานในเขตเมืองเป็นฐานสนับสนุนหลักของสาธารณรัฐ^[163] ความมุ่งมั่นของพวกเขาในการรวมกลุ่มกันตามเมืองหลักต่าง ๆ ทำให้พวกเขามีความแข็งแกร่งอย่างยิ่ง^[163] จำนวนคนงานในสหภาพแรงงานเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ช่วงปลายปี 1918 เพราะขณะที่ฝ่ายสังคมนิยมส่วนใหญ่พยายามสร้างความนิยมกับแรงงานฝีมือเป็นหลัก กลุ่มคอมมิวนิสต์จึงสร้างความนิยมกับแรงงานไร้ฝีมือและแรงงานส่วนอื่นแทน^[163] การรวมกลุ่มกันของฝ่ายต่าง ๆ ทำให้ขบวนการแรงงานแข็งแกร่งขึ้นและระงับข้อพิพาทระหว่างสังคมนิยมกับคอมมิวนิสต์เป็นการชั่วคราว^[163]

ชนชั้นกลาง

แม้ว่าตามกฎหมายจะมีเพียงบริษัทที่มีแรงงานมากกว่า 20 คนเท่านั้น ที่ถูกกำหนดเป็นของส่วนรวม แต่ในหลายครั้งกฎหมายเหล่านี้มักถูกละเลยและบริษัทขนาดเล็กที่มีแรงงานน้อยคนก็ถูกเวนคืนโดยเจ้าหน้าที่รัฐด้วย^[163] เช่นเดียวกับธนาคาร โรงงาน โรงแรม ร้านขายยา และโรงภาพยนตร์ที่ถูกกำหนดเป็นของรัฐ การควบคุมร้านค้าโดยรัฐ^[163] และการยึดเครื่องประดับและที่พักของครอบครัวชนชั้นแรงงานในบ้านชนชั้นกลาง ถือเป็นการตอกย้ำความเกลียดชังจากชนชั้นกลางที่มีต่อระบอบใหม่^[164]

ในทางตรงกันข้าม ในท้องที่ชนบทหรือภูมิภาคที่เคารพกฎหมายนี้ เจ้าของที่ดิน ช่างฝีมือ และพ่อค้ารายย่อยบางส่วนสนับสนุนสาธารณรัฐ^[164] นอกจากนี้ ปัญญาชนหัวก้าวหน้า ศิลปิน นักวิทยาศาสตร์ ครูในชนบท และสมาชิกสหภาพแรงงานก็แสดงการสนับสนุนระบอบนี้อย่างเปิดเผยเช่นกัน^[164]

ข้าราชการชั้นอาวุโส ตำรวจ ทหาร ตลอดจนนักบวชในศาสนาต่าง ๆ แสดงการสนับสนุนฝ่ายต่อต้านการปฏิวัติตั้งแต่ต้น^[164] เจ้าหน้าที่ทหารเป็นกลุ่มที่โดดเด่นที่สุดในฝ่ายต่อต้านระบอบการปกครอง และขณะเดียวกันก็มีบทบาทสำคัญในกองทัพแดงฮังการี ซึ่งมุ่งมั่นที่จะปกป้องพรมแดนฮังการีในอดีต ยังมีทหารอีกจำนวนมากที่รับใช้ต่อรัฐบาลโซเวียต แม้จะมีอุดมการณ์ต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ก็ตาม^[164]

เจ้าของที่ดินและนายทุน

ชนชั้นปกครองเก่าซึ่งประกอบด้วยเจ้าของที่ดินและนายทุนภาคอุตสาหกรรมและพาณิชยกรรม ต่อต้านสาธารณรัฐโซเวียตตั้งแต่ต้น^[159] ชนชั้นนำกลุ่มหลักลี้ภัยออกนอกประเทศในช่วงแรก ๆ ของสาธารณรัฐ และมีการจัดตั้งคณะกรรมการต่อต้านบอลเชวิคที่เรียกว่า "คณะกรรมาธิการแห่งชาติฮังการี" ในเวียนนา^[159] ซึ่งภายในคณะได้รวบรวมตัวแทนจากพรรคการเมืองเก่า รวมทั้งมิฮาย กาโรยี ที่ลาออกจากตำแหน่งไปด้วย โดยสมาชิกกว่า 80 % เป็นพวกชนชั้นสูง^[159] ในช่วงต้นเดือนพฤษภาคม จูลอ กาโรยี ได้ก่อตั้งกลุ่มต่อต้านการปฏิวัติขึ้นในออร็อด ซึ่งต่อมาจึงย้ายไปที่แซแก็ด^[159] กลุ่มต่อต้านการปฏิวัติเหล่านี้พยายามเข้าหากับมหาอำนาจไตรภาคีเพื่อรับการสนับสนุน^[159]

การต่อต้านและการปราบปราม

เมื่อรัฐบาลพิจารณาว่าประชากรในฮังการีแทบทั้งหมดเป็นศัตรูทางชนชั้น รัฐบาลจึงริเริ่มมาตรการหลายอย่างเพื่อปราบปราม เช่น การจับตัวประกัน การจัดตั้งกองการสืบสวนทางการเมืองที่นำโดยโอ็ตโต โกร์วิน ซึ่งดำเนินการจับกุมผู้คนจำนวนมาก ทั้งยังเปิดโปงแผนการต่อต้านรัฐบาลบางส่วนและประหารชีวิตผู้สมรู้ร่วมคิดบางคนด้วย มีการเฝ้าระวังในที่สาธารณะตลอดเวลา หรือบางครั้งกองกำลังเหล่านี้ก็กระทำการที่เกินเลย เช่น กลุ่มของโยแฌ็ฟ แชร์นี ซึ่งประกอบด้วยอาชญากรและนักฉวยโอกาสทางการเมืองที่ปราบปรามฝ่ายตรงข้ามโดยการขู่กรรโชกหรือฆาตกรรม^[145] รัฐบาลได้ก่อตั้งกลุ่มติดอาวุธเพื่อปราบปรามฝ่ายต่อต้านการปฏิวัติที่เริ่มแข็งขันขึ้น^[71] แต่กระนั้น การบังคับใช้มาตรการรุนแรงไม่ได้ช่วยเสริมสร้างความเข้มแข็งให้กับรัฐบาลแต่อย่างใด ในทางกลับกัน ยังก่อความเกลียดชังต่อชนชั้นกลางหรือแม้แต่ชนชั้นกรรมาชีพเองด้วย^[145] หลังการจัดตั้งสาธารณรัฐเพียงสามวัน มีการประกาศกฎอัยการศึกและโทษประหารชีวิตสำหรับผู้ต่อต้านสภาปกครอง^[165] มีการจัดตั้งศาลตุลาการปฏิวัติเพื่อตัดสินความขัดแย้งภายในประเทศ ซึ่งไม่ค่อยมีประสิทธิภาพมากนัก^[165] ในช่วงกลางเดือนพฤษภาคม มีการประกาศใช้กฎหมายที่อนุญาตให้มีการพิจารณาคดีอย่างรวบรัดในพื้นที่ขัดแย้งทางอาวุธ ซึ่งมีผลบังคับใช้ทั่วประเทศ ทำให้กลุ่มติดอาวุธเหล่านี้สามารถดำเนินการในท้องที่ชนบทได้ตามอำเภอใจ^[166]

ฝ่ายศัตรูของสาธารณรัฐจำนวนมากลี้ภัยออกนอกประเทศไปยังออสเตรียหรือพื้นที่ควบคุมของกองทหารฝรั่งเศสทางภาคใต้ หรือไม่ก็อาศัยอยู่ในเขตอิทธิพลของตน (สำหรับขุนนาง) และหลบซ่อน^[145] อย่างไรก็ตาม ฝ่ายต่อต้านการปฏิวัติไม่สามารถระดมพลได้เพียงพอสำหรับการเผชิญหน้ากับรัฐบาลกุน^[167] คณะกรรมการต่อต้านบอลเชวิคในเวียนนาเรียกร้องให้มีการแทรกแซงทางทหารจากไตรภาคีในฮังการี แต่ไม่เป็นผล^[98] ในวันที่ 5 พฤษภาคม รัฐบาลต่อต้านการปฏิวัติได้จัดตั้งขึ้นในออร็อด และต่อมาจึงย้ายไปที่แซแก็ด ซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกองทหารฝรั่งเศส^[11][98]

การจราจลปะทุขึ้นในระหว่างเดือนเมษายนถึงต้นเดือนพฤษภาคม ซึ่งเป็นเวลาช่วงเดียวกับการรุกรานจากโรมาเนียและการหยุดงานประท้วงโดยคนงานรถไฟที่เรียกร้องให้ยกเลิกการเกณฑ์ทหารและจัดตั้งรัฐบาลสังคมนิยม^[156] ในระหว่างกลางเดือนพฤษภาคมถึงกลางเดือนมิถุนายน จำนวนการลุกฮือต่อต้านการปฏิวัติเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับเดือนก่อนหน้า^[162] ในวันที่ 27 เมษายน ขณะที่รัฐบาลพยายามโจมตีแนวรบโรมาเนีย ได้เกิดการก่อการกำเริบโดยชาวนาในหมู่บ้านเจ็ดสิบแห่ง ซึ่งกลุ่มกบฏเหล่านี้พยายามยึดอำนาจและระงับการโอนกรรมสิทธิ์ของรัฐ^[156]

มีการจัดตั้งศาลยุติธรรมรวบรัด (Court of Summary Justice) ภายใต้การควบคุมของติโบร์ ซอมูแอลี ในวันที่ 21 เมษายน ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มติดอาวุธ กลุ่มติดอาวุธของเขาออกตระเวนทั่วประเทศเพื่อระงับการจราจล โดยส่วนใหญ่ไม่พบการต่อต้านจากชาวนา เว้นแต่เจ้าหน้าที่รัฐจะเป็นผู้จุดชนวนให้เกิดการจราจล^[168] มีการคาดการณ์ว่าในช่วงยุคโซเวียตมีผู้ถูกสังหารหรือประหารชีวิตราวหกร้อยคนในฮังการี^{[note 12]} โดย 73 % เป็นชาวนา, 9.9 % เป็นข้าราชการ, 8.2 % เป็นชนชั้นกลาง, และอีก 7.8 % เป็นเจ้าของที่ดิน ซึ่งในจำนวนนี้ยังไม่รวมชนชั้นสูงอีกจำนวนมากที่ตกเป็นเหยื่อ^[168]

ในวันที่ 5 มิถุนายน เกิดการเดินขบวนโดยชาวนาประมาณสี่พันคนในโชโปรน ซึ่งภายหลังกองทหารของเมืองก็สามารถยุติการประท้วงนี้ได้อย่างง่ายดาย^[122] ในวันที่ 24 มิถุนายน เกิดการลุกฮือต่อต้านรัฐบาลในบูดาเปสต์และต่างจังหวัดโดยนักเรียนนายร้อย^[169] แต่ก็ถูกปราบปรามอย่างรวดเร็ว^{[114][168][122]} เพราะการลุกฮือนี้ไม่ได้รับความสนใจจากคนงานหรือชาวนาที่ยากจน^[16] โดยในวันเดียวกันนั้นก็มีความพยายามโค่นล้มรัฐบาลกุนจากภายในเช่นกัน^[168] แต่กลับล้มเหลวเนื่องจากการวางแผนและการประสานงานที่ไม่ดี อีกทั้งไม่ได้รับการสนับสนุนจากภาคส่วนใด ๆ^[168] ซึ่งในตอนแรก การรัฐประหารได้รับการสนับสนุนจากพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยม กองทหารรักษาการณ์ในเมืองหลวง และฝ่ายต่อต้านการปฏิวัติที่ต้องการล้มล้างรัฐบาลเพื่อจุดประสงค์ของการต่อต้านปฏิวัติโดยสมบูรณ์^[168] แต่ในเวลาต่อมา นักสังคมนิยมและผู้สมรู้ร่วมคิดปฏิเสธที่จะเข้าร่วมแผนการครั้งนี้^[169] ทำให้กองทหารรักษาการณ์ที่ลุกขึ้นสู้ล้มเหลวในการโค่นล้มรัฐบาลและยอมจำนนในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง^[169] สำหรับผลที่ตามมาภายหลังเหตุการณ์นี้ คือการลาออกของนักสังคมนิยมจำนวนมากในรัฐบาล ซึ่งเป็นกรรมการราษฎรจำนวน 11 คน จากทั้งหมด 36 คน^[122]

ภายหลังจากความปราชัยทางทหารในภาคตะวันออก ประกอบกับรัฐบาลได้สูญเสียการสนับสนุนจากสหภาพแรงงาน^[170] ส่งผลให้การประชุมคณะกรรมการสหภาพแรงงาน เมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม ซึ่งมีผู้นำสหภาพแรงงาน 46 คน ลงมติคัดค้านการรักษาระบอบสาธารณรัฐโซเวียตอย่างท่วมท้น โดยมีเพียง 3 คนเท่านั้นที่เห็นด้วย^[171] ผลจากการลงมติครั้งนี้ได้ถูกส่งไปให้กุน^[171] ซึ่งเมื่อวันก่อน ตัวเขาปฏิเสธที่จะลาออกและระบุว่ากองทัพสามารถยึดแนวหน้าได้^[172] สภาปกครองจึงเรียกประชุมวิสามัญของขบวนการแรงงานและทหารในบูดาเปสต์ในวันรุ่งขึ้น^[171]

เมื่อวันที่ 1 สิงหาคม ระหว่างการประชุมสภาแรงงานกลาง คณะรัฐมนตรีได้มอบอำนาจให้กับรัฐบาลชุดใหม่ ซึ่งประกอบด้วยผู้นำสหภาพแรงงานสายกลาง^{[126][128][115][120][11]} จูลอ ไพเดิล ได้ขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรีคนใหม่^[120] ไพเดิลปฏิเสธที่จะปรากฏตัวต่อสภา โดยเป็นการบ่งบอกว่าตัวเขาปฏิเสธระบอบโซเวียต ซึ่งเขาไม่ได้มีส่วนร่วมอย่างแข็งขัน^[171] ภายหลังจากการลาออกของกุน ผู้นำหลักของสาธารณรัฐโซเวียตฮังการีบางคนก็ไปจัดตั้งพรรคคอมมิวนิสต์ใต้ดิน^[173] ในคืนเดียวกันนั้น กุนได้รับการยืนยันว่ารัฐบาลออสเตรียยินดีที่จะให้ที่พักพิงแก่ตัวเขาและผู้ติดตามบางคน^[126] กุนและอดีตกรรมการราษฎรบางส่วนจึงได้ลี้ภัยจากบูดาเปสต์^{[124][129][11]} โดยรถไฟสองขบวนและมาถึงเวียนนาในช่วงเช้าตรู่ของวันที่ 2 สิงหาคม^[115] พรรคพวกของเขาได้ถูกกลุ่มต่อต้านคอมมิวนิสต์บุกทำร้ายระหว่างทางไปสถานีรถไฟ^[174]

รัฐบาลใหม่ที่นำโดยจูลอ ไพเดิล^[115] ซึ่งอยู่ในความดูแลของฝ่ายประชาธิปไตยสังคมนิยม ได้มีกรรมการราษฎรจากคณะรัฐมนตรีของกุนบางคนเข้าร่วมกับคณะรัฐบาลไพเดิล^{[174][129][175]} เมื่อวันที่ 2 สิงหาคม ในที่ประชุมคณะรัฐมนตรี มีการประกาศให้ยกเลิกสาธารณรัฐโซเวียต พร้อมกับการฟื้นฟูสาธารณรัฐประชาชนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง และได้ออกมาตรการรื้อถอนมรดกตกทอดของระบอบโซเวียต^[176][175] ในขณะเดียวกัน กองทัพโรมาเนียได้เคลื่อนกำลังพลห่างจากเมืองหลวงเพียง 20 กิโลเมตรเท่านั้น^[11] และในวันรุ่งขึ้น กองกำลังหน่วยแรกของโรมาเนียก็ได้เข้าสู่บูดาเปสต์^[129] โดยมีกองทหารของฮังการีเพียงไม่กี่หน่วยเท่านั้นที่ยังคงยืนหยัดปกป้องเมืองหลวง แต่ก็ล้มเหลว รัฐบาลไม่สามารถป้องกันกองทัพโรมาเนียที่เคลื่อนพลเข้าสู่บูดาเปสต์ได้ ดังนั้นในวันที่ 4^[129] จึงไม่มีการต่อต้านจากทางการฮังการี^[177] โรมาเนียได้พยายามจัดตั้งรัฐบาลหุ่นเชิดในบูดาเปสต์หลังจากความพ่ายแพ้ของคอมมิวนิสต์ โดยมียูโกสลาเวียและเชโกสโลวาเกียเป็นผู้อนุมัติ แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ^[178]

• การปฏิวัติและการแทรกแซงในฮังการี (ค.ศ. 1918–1920)
• ผลพวงของสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง
• การปฏิวัติฮังการี ค.ศ. 1956
• สาธารณรัฐประชาชนฮังการี

• György Borsányi, The life of a Communist revolutionary, Bela Kun translated by Mario Fenyo, Boulder, Colorado: Social Science Monographs, 1993.
• Andrew C. Janos and William Slottman (editors), Revolution in Perspective: Essays on the Hungarian Soviet Republic of 1919. Berkeley, CA: University of California Press, 1971.
• Bennet Kovrig, Communism in Hungary: From Kun to Kádár. Stanford University: Hoover Institution Press, 1979.
• Bela Menczer, "Bela Kun and the Hungarian Revolution of 1919," History Today, vol. 19, no. 5 (May 1969), pp. 299–309.
• Peter Pastor, Hungary between Wilson and Lenin: The Hungarian Revolution of 1918–1919 and the Big Three. Boulder, CO: East European Quarterly, 1976.
• Thomas L. Sakmyster, A Communist Odyssey: The Life of József Pogány. Budapest: Central European University Press, 2012.
• Rudolf Tokes, Béla Kun and the Hungarian Soviet Republic: The Origins and Role of the Communist Party of Hungary in the Revolutions of 1918–1919. New York: F.A. Praeger, 1967.

• Gioielli, Emily R. (2015). 'White Misrule': Terror and Political Violence During Hungary's Long World War I, 1919–1924 (PDF) (PhD). Central European University. สืบค้นเมื่อ 3 September 2021 – โดยทาง Electronic Theses & Dissertations.
• Hajdu, Tibor (1979). "The Hungarian Soviet Republic". Studia Histórica. Budapest: Akadémiai Kiadó (131). สืบค้นเมื่อ 3 September 2021 – โดยทาง Internet Archive.
  • Tokody, Gyula (1982). "Review of The Hungarian Soviet Republic". Acta Historica Academiae Scientiarum Hungaricae. Budapest: Institute of History, Research Centre for the Humanities, Hungarian Academy of Sciences. 28 (1/4): 182–184. ISSN 0001-5849. JSTOR 42555690.