Constanza de Bretaña

El padre de Constanza, Conan IV, axuntara'l Ducáu de Bretaña en guerres con Enrique II d'Inglaterra. Dempués de les guerres con Enrique II, Conan IV enfrentó rebeliones de dellos nobles bretonos. Fixo una llamada d'ayuda a Enrique II pa encalorar les rebeliones. En 1166, como parte del so alcuerdu con Enrique II, en cuenta de l'ayuda del rei, Conan IV prometiera a la so fía y única heredera, pa casase con Godofredo Plantagenet, el cuartu fíu llexítimu d'Enrique II d'Inglaterra y Leonor d'Aquitania, y abdicó nel so favor. Enrique II tomó so la so custodia a la neña, y alministró Bretaña hasta que'l so fíu Godofredo tuviera l'abonda edá pa gobernar el ducáu.

En 1181, con venti años d'edá, Constanza foi obligada a contraer matrimoniu con Godofredo Plantagenet. En 1186, Godofredo foi apatayáu hasta la muerte nun accidente d'equitación mientres un tornéu en París. Constanza, a partir d'entós convirtióse na gobernante titular de Bretaña, anque tuvo que soportar les inxerencies ingleses en Bretaña.

Sicasí, el 3 de febreru 1188 0 1189, Enrique II d'Inglaterra iguó que Constanza casóse con Ranulfo de Blondeville, 6° conde de Chester, unu de los más poderosos condes d'Inglaterra. En 1191 el rei Ricardu I d'Inglaterra proclamó oficialmente al so sobrín, Arturo de Bretaña, el fíu de Constanza, como'l so herederu nun tratáu robláu con Felipe II de Francia.

Pa promover la posición y l'heriedu del so fíu Arturo, Constanza incluyó al nel gobiernu del ducáu en 1196. El matrimoniu de Constanza con Ranulfo deterioróse, cuando Ranulfo encarceló a Constanza no mesmo añu. Con Constanza prisionera, delles rebeliones fueron provocaes en Bretaña nel so nome. Ranulfo venció a la creciente presión y tuvo que lliberar a la duquesa en 1198. De regresu en Bretaña, Constanza tenía'l so matrimoniu anuláu.

Más tarde, en 1199 en Angers, Constanza tomó a Guido de Thouars como'l so siguiente maríu.

Ente 1199 y el momentu de la so muerte, nel partu de les sos fíes ximielgues, Constanza aconseyó al so fíu escontra una alianza con Francia, siguiendo la política del so difuntu maríu Godofredo II.

Constanza morrió, a los 40 años d'edá, el 5 de setiembre de 1201 en Nantes. Foi soterrada na abadía de Villeneuve en Nantes.^[3]

Les causes de la muerte de Constanza alderíquense. Dellos historiadores creen que morrió de llepra. Otros creen que morrió por entueyos de partu, pocu dempués de dar a lluz a les sos fíes ximielgues. Sicasí otros creen que al tener llepra, llevar a un partu difícil, y n'última instancia a la muerte pocu dempués de la nacencia de les ximielgues. Asina, tantu la llepra como'l partu son les posibles causes de la so muerte.^[4]

Cuando Ricardu I morrió en 1199, Felipe II alcordó reconocer a Arturo como conde d'Anjou, Maine y Poitou, en cuenta de qu'Arturo xurara llealtá a Felipe II, convirtiéndose nun vasallu direutu de Francia. Sicasí, a los 13 años d'edá, Arturo foi prindáu mientres sitiaba Mirebeau, y al añu siguiente foi treslladáu a Rouen, al cargu de Guillermo de Braose, sumiendo misteriosamente n'abril de 1203. Tres la muerte de Constanza, pensóse qu'Arturo I pereciera en 1203 dempués d'un periodu de prisión per orde de Xuan I. Foi asocedíu pola so hermana de madre, la infanta Alix de Thouars. Guido de Thouars sirvió como rexente de Bretaña en nome de la so pequeña fía Alix, duquesa de Bretaña, dende 1203 a 1206. Mientres los conflictos con Xuan I, la fía mayor de Constanza, Leonor, foi prindada y encarcelada nel Castiellu de Corfe en Dorset, onde permaneció hasta la so muerte.

Guillermo, hermanu de Constanza

Como una muyer, Constanza nun podía heredar el ducáu dempués de la muerte del so padre si había un hermanu. Una carta estatutaria de Margarita de Huntingdon, madre de Constanza, paez indicar qu'ella y Conan había más qu'unu descendiente.^[5]

Anque, dos cartes estatutaries de Constanza y el so fíu Arturo, fechos alredor 1200 mención un hermanu de Constanza, Guillermo “clericus”. Como un home, Guillermo debería heredar el ducáu dempués de Conan. Según la historiadora Judith Everard, Enrique II d'Inglaterra forzó a Conan a abdicar en 1166 pa evitar qu'un fíu di Conan heredara'l ducáu.^[6]

La carta de Margarita podría ser una mención de Constanza y el so hermanu.

Descendencia

Constanza y Godofredo tuvieron trés fíos:

1. Leonor de Bretaña (1182 o 1184^[7]-1241)
2. Mátilda^[8][9](1185-ant 1189)
3. Arturo I de Bretaña (1187-1203) - el fíu póstumu de Godofredo

Constanza y Guido tuvieron dos fíos:

1. Alix de Thouars, (1200 – 1221) casóse con Pedro I de Bretaña, el primer gobernante Breton de la Casa de Dreux y
2. Catalina de Thouars (1201 - 1237/1240), Dama de Vitré, casóse con Andrés III de Vitré dignu de mención pola reconstrucción del Castiellu de Vitré^[10]

Segundu delles fontes, Constanza había una otra fía:^[11]

1. Margarita de Thouars (1201 - 1216/1220),^{[12][11][13][14][15][16][17][18][19]} casóse con Godofredo I, vizconde de Rohan^[20][21][15]