Influyencia del náhuatl nel castellanu

El náhuatl ye una llingua falada principalmente polos nahuas en Méxicu. Dende la espansión de la cultura tolteca a finales del sieglu X, el náhuatl empezó'l so espardimientu percima d'otres llingües mesoamericanes hasta convertise nuna llingua franca nuna gran área de la zona mesoamericana.

Nel momentu de la llegada de los españoles a América, el náhuatl yera una de les llingües predominantes polos mexicanos o culhues, ezcocanos, tepaneques, xochimilques, chalques, huexotzinques, tlaxcalteques, tlahuiques, cholulteques, chalmeques, olmeques y delles tribus d'orixe chichimeca.^[1]

El castellán de Méxicu caracterízase non yá pol so bayurosu léxicu d'orixe nahua, sinón tamién polos sos fonemes peculiares y pola entonación indíxena. Pero la influencia del náhuatl estiéndese más allá de Méxicu, yá que se recoyeron aztequismos en dellos de los Estaos Xuníos como Nuevu Méxicu, Texas, Arizona y California.

Determinaos vocablos nahuas popularizáronse fácilmente nel castellán de Méxicu, una y bones los sustantivos comunes de la llingua indíxena pasaron d'una manera senciella, regular y uniforme. Dellos exemplos son atole, pozole, otate, petate, tecomate, olote, tecolote, etc.

La popularización de munchos términos nahuas treslladóse igualmente al refraneru mexicanu.

Pallabres d'usu bien común n'español d'orixe nahua son: chocolate, cacáu, tomate, aguacate, cacagüés, zopilote, ocelote.