Polifonija

Polifonija ili višeglasje je pojam koji potječe od grčke riječi Πολυφωνία što znači "mnogo zvukova". U muzici, to je tekstura koja se sastoji iz dva ili više melodijskih glasova koji su naoko nezavisni, a ipak su srodni. U zapadnoj muzici polifonija obično uključuje kontrapunktalno odvajanje melodije i basa. Tekstura je čisto polifonijska, a time i više kontrapunktalna kada su melodijske linije ritmički podijeljene.

Homofonija je podkategorija polifonije, a postoji u svom najčistijem obliku kada se svi glasovi ili njihovi dijelovi kreću zajedno u istom ritmu.

Monofonija za razliku od polifonije, predstavlja muziku sa samo jednim glasom koja se često koristi u liturgijskoj muzici.

Pojam polifonija se obično upotrebljava u vezi sa muzikom kasnog srednjeg vijeka i renesanse. Barokni oblici kao fuga su umjesto toga nazvani kontrapunktni. Margaret Bent je polifoniju nazvala „diadičan kontrapunkt“, gdje je svaka melodijska linija pisana u odnosu na drugu melodijsku liniju.

Najstariji zapisi polifonije dolaze iz 10. vijeka. Glasovi u njima se kreću u paralelnim oktavama, kvintama i kvartama. Ovi notni zapisi nisu pisani za sviranje već samo radi potrebe podučavanja. Notni zapisi iz 11. vijeka su najstariji primjeri praktične polifonije, iako intervali, visina i trajanje nota često nisu naznačene. ^[1]