Sefardi
Sefardi su Jevreji Španije, Portugala, Sjeverne Afrike i Bliskog istoka. Pridjev "sefardski" i odgovarajuće imenice sefardi (jednina) i sefarda (množina) su izvedeni iz hebrejske riječi "Sefaradu", koja se odnosi na Španiju.[1] Često se smatra da se njihov dolazak u Španiju dogodio ubrzo nakon što je babilonski kralj Nabukodonosor II osvojio Jerusalem i uništio hram 586. p.n.e.[2] Sefardi se često dijele na Sefarde iz Španije i Portugala, i Mizrahim iz Sjeverne Afrike i Bliskog istoka. Riječ "Mizrahia" dolazi iz hebrejskog jezika i znači "istočnjak". Postoji mnogo preklapanja između Sefarda i Mizrahim. Do 1400. godine, na Iberijsko poluostrvo, Sjeverna Afrika i Bliski istok su bili pod kontrolom muslimana, koji su uglavnom Jevrejima dozvoljavali da se slobodno kreću po cijeloj regiji. Ova relativno blagonaklona vladavina omogućila je da se sefardski judaizam razvije.[1] Nakon što su ediktom takozvanih "katoličkih vladara", Ferdinanda Aragonskog i Izabele od Kastilje, od 31. marta 1492. godine protjerani prvo iz Španije, potom i iz Portugala, iberijski Jevreji su utočište našli uglavnom u pokrajinama Osmanlijskog carstva. Sultan Sulejman Veličanstveni je prihvatio i zaštitio prognane, smatrajući ih vrijednim i konstruktivnim. Nakon pojedinačnih dolazaka, već početkom 16. vijeka, Jevreji se u Bosnu i Hercegovinu i Sarajevo u većem broju doseljavaju oko 1550. godine.[3]
