Κατάλογος προέδρων της Κολομβίας

Δημοκρατία της Κολoμβίας (1819-1831)

Αυτός ο κατάλογος περιλαμβάνει τα πρόσωπα που ορκίστηκαν ή ανέλαβαν βίαια το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας της Κολομβίας μετά την ψήφιση του Συντάγματος της Κολομβίας του 1832, το οποίο τέθηκε σε ισχύ στις 30 Αυγούστου 1821.

Η Δημοκρατία της Κολομβίας του 1821 – 1831 αναφέρεται πλέον συνήθως ως η Μεγάλη Κολομβία για να διαφοροποιηθεί από τη σημερινή Δημοκρατία της Κολομβίας . Η Μεγάλη Κολομβία ήταν η ένωση των εδαφών που αποτελούσαν την Αντιβασιλεία της Νέας Γρανάδας σύμφωνα με την αρχή uti possidetis, και περιλάμβανε τις πολιτικές οντότητες που είχαν σχηματιστεί στη Νέα Γρανάδα μετά τους αρχικούς πολέμους ανεξαρτησίας του 1810 εναντίον του Βασιλείου της Ισπανίας υπό τον βασιλιά Ιωσήφ Α΄, αυτές περιελάμβαναν την Δεύτερη Δημοκρατία της Βενεζουέλας, τις Ηνωμένες Επαρχίες της Νέας Γρανάδας, την Προεδρία του Κίτο και το Βασιλικό Ακροατήριο του Παναμά .

Η προεδρία χρονολογείται από το Συνέδριο της Ανγκοστούρα. Αυτή η σχεδόν συντακτική συνέλευση σχηματίστηκε για να θέσει τις βάσεις για μια αυτοδιοικούμενη διοίκηση μετά την ανεξαρτησία. Η Συντακτική Συνέλευση σχηματίστηκε από περιφερειακούς ηγέτες που αντιπροσώπευαν περιοχές υπό τον έλεγχο των ανταρτών. αυτές οι περιοχές δεν περιλάμβαναν τμήματα της σημερινής Κολομβίας, καθώς αυτές οι περιοχές εξακολουθούσαν να βρίσκονται υπό ισπανικό έλεγχο, αλλά στόχευαν να νομοθετήσουν για λογαριασμό της. Το Κογκρέσο εξέλεξε έναν προσωρινό εκτελεστικό στέλεχος και απένειμε σε αυτό το πρόσωπο τον τίτλο του προέδρου . Επιλέχθηκε για να γίνει πρώτος πρόεδρος της Κολομβίας, ο στρατηγός Σιμόν Μπολίβαρ ι Παλάσιος, ηγέτης των επαναστατικών δυνάμεων, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή ονομαζόταν «Ανώτατος Αρχηγός» για τον ρόλο του στην επανάσταση. Την επόμενη μέρα, το Κογκρέσο εξέλεξε τον Φρανσίσκο Αντόνιο Σέα Ντίας ως πρώτο αντιπρόεδρο της Κολομβίας. Ο Μπολίβαρ στη συνέχεια επανεξελέγη προσωρινός πρόεδρος από τη Συνέλευση της Ανγκοστούρα στις 17 Δεκεμβρίου 1819 μετά την κατάκτηση της Κολομβίας έπειτα από τη Μάχη της Μπογιακά και εκλέχτηκε ξανά το 1821 σε μόνιμη προσωρινή βάση, εν αναμονή των εθνικών εκλογών, από το Συνέδριο της Κούκουτα, μια άλλη συντακτική συνέλευση με εντολή της Συνέλευσης της Ανγκοστούρα, και αυτή τη φορά με εκλεγμένους αξιωματούχους που αντιπροσώπευαν τα κολομβιανά εδάφη, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, και μέχρι το 1826, η εκτελεστική εξουσία ανατέθηκε στον Αντιπρόεδρο Φρανσίσκο δε Πάουλα Σανταντέρ ι Ομάνια , ενώ ο Μπολίβαρ ήταν μακριά στη μάχη για την απελευθέρωση ισπανικών αποικιών στη Βολιβία και στο Περού. Ο Μπολίβαρ εξελέγη επίσημα σε εθνικές εκλογές το 1826 για μια περίοδο τεσσάρων ετών, αλλά στις 27 Αυγούστου 1828 κήρυξε στρατιωτικό νόμο και ανέλαβε εξουσίες σε μορφή δικτατορίας, αφού το Κογκρέσο της Οκάνια απέτυχε να περάσει ένα νέο σύνταγμα. Ο Μπολίβαρ τελικά εγκατέλειψε την εξουσία το 1830 και το Κογκρέσο εξέλεξε τον Χοακίν ντε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα ως διάδοχό του, αλλά σύντομα καθαιρέθηκε από τον στρατηγό Ραφαέλ Ουρδανέτα ι Φαρία που ήλπιζε ότι ο Μπολίβαρ θα αναλάμβανε ξανά την εξουσία, αλλά ο Μπολίβαρ όχι μόνο αρνήθηκε την προεδρία, αλλά και σύντομα πέθανε, αφήνοντας τον Ουρδανέτα χωρίς εντολή για εξουσία. Ο Ουρδανέτα παραχώρησε την εκτελεστική εξουσία στον Αντιπρόεδρο Ντομίνγκο Καϊσέντο ι Σανς δε Σανταμαρία, καθώς το Κογκρέσο είχε κατηγορήσει τον Μοσκέρα για την αποτυχία του να αποτρέψει το πραξικόπημα. κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, και μέχρι το 1832, η προεδρία παρέμεινε κενή καθώς δεν υπήρχε νόμος για τη διαδοχή της εξουσίας. Το 1832, ο πρώην αντιπρόεδρος Σανταντέρ εξελέγη από το Κογκρέσο ως πρόεδρος της Μεγάλης Κολομβίας και θα ήταν ο τελευταίος, αφού τα εδάφη της Βενεζουέλας και του Ισημερινού αποσχίστηκαν, γεγονός που οδήγησε στη σύνταξη ενός νέου συντάγματος.

• Δημοκρατία της Κολομβίας •
No. [n 1]	Πρόεδρος		Από	Έως	Κόμμα	Θητεία [n 1]	Αντιπρόεδρος	Υπηρεσιακοί πρόεδροι[n 2]
1		Σιμόν Μπολίβαρ ι Παλάσιος [3]	15 Φεβρουαρίου 1819	4 Μαΐου 1830 [n 3]	Κανένα κόμμα	(1819)	Φρανσίσκο Αντόνιο Σέα Ντίας (16 Φεβρουαρίου 1819–21 Μαρτίου 1820)[n 3]	Φρανσίσκο δε Πάουλα Σανταντέρ ι Ομάνια (13 Δεκεμβρίου 1821–14 Νοεμβρίου 1826) Εστανισλάο Βεργκάρα ι Σανταμαρία (10 Νοεμβρίου 1829–10 Δεκεμβρίου 1829)
						1 (1819)
							Χουάν Χερμάν Ρόσιο Νιέβες (21 Μαρτίου 1820–10 Μαρτίου 1821)[n 4]
							κενή (10 Μαρτίου 1821–4 Απριλίου 1821)
							Αντόνιο Ναρίνιο ι Άλβαρες (4 Απριλίου 1821–6 Ιουνίου 1821)[n 3]
							Χοσέ Μαρία δελ Καστίγιο ι Ράδα (6 Ιουνίου 1821–3 Οκτωβρίου 1821)
						2 (1821)	Φρανσίσκο δε Πάουλα Σανταντέρ ι Ομάνια (3 Οκτωβρίου 1821–27 Αυγούστου 1828)
						3 (1825)	Φρανσίσκο δε Πάουλα Σανταντέρ ι Ομάνια (3 Οκτωβρίου 1821–27 Αυγούστου 1828)
							κενή (27 Αυγούστου 1828– 4 Μαΐου 1830)
2		Χοακίν δε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα [4]	4 Μαΐου 1830	4 Σεπτεμβρίου 1830	κανένα κόμμα	4 (1830)	Ντομίνγκο Καϊσέντο ι Σανς δε Σανταμαρία (4 Μαΐου 1830–4 Σεπτεμβρίου 1830)	Ντομίνγκο Καϊσέντο ι Σανς δε Σανταμαρία (4 Μαΐου 1830–15 Ιουνίου 1830) (2 Αυγούστου 1830–18 Αυγούστου 1830)
3		Ραφαέλ Ουρδανέτα ι Φαρία [5]	4 Σεπτεμβρίου 1830 [n 5]	30 Απριλίου 1831	κανένα κόμμα		ανεστάλησαν τα καθήκοντά του (4 Σεπτεμβρίου 1830–30 Απριλίου)
		κενή	30 Απριλίου 1831	10 Μαρτίου 1832	κανένα κόμμα		Ντομίνγκο Καϊσέντο ι Σανς δε Σανταμαρία (30 Απριλίου 1831–21 Νοεμβρίου 1831)
							Χοσέ Μαρία Ομπάντο δελ Κάμπο (21 Νοεμβρίου–10 Μαρτίου 1832)
4		Φρανσίσκο δε Πάουλα Σανταντέρ ι Ομάνια [6]	10 Μαρτίου 1832	1 Απριλίου 1837	κανένα κόμμα	5 (1832)	Χοσέ Ιγκνάσιο δε Μάρκες Μπαρέτο (10 Μαρτίου 1832–1 Απριλίου 1833)	Χοσέ Ιγκνάσιο δε Μάρκες Μπαρέτο (10 Μαρτίου 1832–7 Οκτωβρίου 1832)

Δημοκρατία της Νέας Γρανάδας (1832 - 1858)

Αυτός ο κατάλογος περιλαμβάνει εκείνα τα άτομα που ορκίστηκαν ή ανέλαβαν βίαια το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας της Νέας Γρανάδας μετά την ψήφιση του Συντάγματος της Κολομβίας του 1832, το οποίο τέθηκε σε ισχύ στις 26 Νοεμβρίου 1832.

Υπήρχαν 8 άτομα στο αξίωμα που υπηρέτησαν μια προεδρία το καθένα. Όλοι εξελέγησαν λαϊκά σύμφωνα με ένα σύστημα εκλεκτορικών κολεγίων εκτός από έναν, τον Χοσέ Μαρία Μέλο ι Ορτίς που ανέλαβε την εξουσία κάνοντας πραξικόπημα. Ο Φρανσίσκο δε Πάουλα Σανταντέρ ι Ομάνια, ο πρώτος πρόεδρος, υπηρέτησε αρχικά σε προσωρινή βάση, αλλά το 1833 ξεκίνησε μια κανονική τετραετή θητεία ως πρόεδρος της Δημοκρατίας της Νέας Γρανάδας, στην οποία εξελέγη από το λαό. Ο Σανταντέρ παρέμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην εξουσία με 5 χρόνια και 22 ημέρες. Ο Χοσέ Μαρία Ομπάντο δελ Κάμπο πέρασε το μικρότερο χρονικό διάστημα στην εξουσία με μόλις 1 χρόνο και 6 ημέρες πριν από την καθαίρεση.

Ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος εξελέγησαν χωριστά με διαφορά δύο ετών για περίοδο τεσσάρων ετών ο καθένας, με αποτέλεσμα ένας πρόεδρος να έχει δύο αντιπροέδρους υπό κανονικές συνθήκες. Το Σύνταγμα της Κολομβίας του 1832, όπως και ο προκάτοχός του, δεν προέβλεπε τρόπο να καλυφθεί μια κενή θέση στην προεδρία ή την αντιπροεδρία μέχρι την επόμενη εκλογική περίοδο, εξαιτίας αυτού η προεδρία ήταν κενή μεταξύ 1854 και 1857 όταν ο Μέλο, ο οποίος είχε καθαιρέσει τον πρόεδρο Ομπάντο σε ένα πραξικόπημα, παρέδωσε την εξουσία στην προηγούμενη κυβέρνηση. Ο Ομπάντο θα είχε πάρει πίσω την προεδρία, αλλά είχε παραπεμφθεί από το Κογκρέσο και ως εκ τούτου δεν υπήρχε πρόεδρος για να αναλάβει την εξουσία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αντιπρόεδρος Χοσέ δε Οβαλδία ι Ορεχουέλα υπηρέτησε ως αναπληρωτής πρόεδρος μέχρι το τέλος της θητείας του, οπότε ο νεοεκλεγείς αντιπρόεδρος Μανουέλ Μαρία Μαγιαρίνο Ιμπαργκουέν υπηρέτησε ως αναπληρωτής πρόεδρος για το υπόλοιπο της θητείας που είχε εκλεγεί ο Ομπάντο μέχρι το 1857. όταν εξελέγη ο Μαριάνο Οσπίνα Ροδρίγκες. Η αντιπροεδρία ήταν επίσης κενή μεταξύ 1837 και 1839, όταν ο αντιπρόεδρος Χοσέ Ιγκνάσιο δε Μάρκες Μπαρέτο εξελέγη πρόεδρος και η θέση παρέμεινε κενή μέχρι τις επόμενες αντιπροεδρικές εκλογές το 1839.

Κόμματα

      Συντηρητικό      Φιλελεύθερο      Στρατιωτικό καθεστώς

• Δημοκρατία της Νέας Γρανάδας •
No. [n 1]	Πρόεδρος		Από	Έως	Κόμμα	Θητεία [n 1]	Αντιπρόεδρος	Υπηρεσιακοί πρόεδροι[n 2]
1		Φρανσίσκο δε Πάουλα Σανταντέρ ι Ομάνια (1792–1840) [7]	10 Μαρτίου 1832	1 Απριλίου 1837	κανένα κόμμα	(1832)	Χοσέ Ιγκνάσιο δε Μάρκες Μπαρέτο (10 Μαρτίου 1832–1 Απριλίου 1833)	Χοσέ Ιγκνάσιο δε Μάρκες Μπαρέτο (10 Μαρτίου 1832–7 Οκτωβρίου 1832)
						1 (1833)	Χοακίν Μαριάνο Μοσκέρα ι Αρμπολέδα (1 Απριλίου 1833–1 Απριλίου 1835)
							Χοσέ Ιγκνάσιο δε Μάρκες Μπαρέτο (1 Απριλίου 1835–1 Απριλίου 1837)
2		Χοσέ Ιγκνάσιο δε Μάρκες Μπαρέτο (1793–1880) [8]	1 Απριλίου 1837	1 Απριλίου 1841	κανένα κόμμα (Υπουργικά)	2 (1837)	κενή (1 Απριλίου 1837–1 Απριλίου 1839)
							Ντομίνγκο Καϊσέντο ι Σανς δε Σανταμαρία (1 Απριλίου 1839–1 Απριλίου 1843)
3		Πέδρο Αλκάνταρα Εράν Μαρτίνες (1800–1872) [9]	1 Απριλίου 1841	1 Απριλίου 1845	κανένα κόμμα (Υπουργικά)	3 (1841)		Χουάν δε Διός Αρανσάσου Γκονσάλες (5 Ιουλίου 1841–19 Μαΐου 1842)
							Χοακίν Χοσέ Γκορί ι Άλβαρες δε Κάστρο (1 Απριλίου 1843–1 Απριλίου 1847)
4		Τομάς Σιπριάνο δε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα (1798–1878) [10]	1 Απριλίου 1845	1 Απριλίου 1849	κανένα κόμμα (Υπουργικά)	4 (1845)		Ρουφίνο Κουέρβο ι Μπαρέτο (14 Αυγούστου 1847–14 Δεκεμβρίου 1847)
							Ρουφίνο Κουέρβο ι Μπαρέτο (1 Απριλίου 1847–1 Απριλίου 1851)
5		Χοσέ Ιλάριο Λόπες Βαλντές (1798–1869) [11]	1 Απριλίου 1849	1 Απριλίου 1853	Φιλελεύθερο	5 (1849)
							Χοσέ δε Ομπαλδία ι Ορεχουέλα (1 Απριλίου 1851–1 Απριλίου 1855)
6		Χοσέ Μαρία Ομπάντο ντελ Κάμπο (1795–1861) [12]	1 Απριλίου 1853	17 Απριλίου 1854	Φιλελεύθερο	6 (1853)
7		Χοσέ Μαρία Μέλο ι Ορτίς (1800–1860) [13]	17 Απριλίου 1854 [n 5]	4 Δεκεμβρίου 1854	κανένα κόμμα (Στρατός)			Φρανσίσκο Αντόνιο Ομπρεγόν Μουνιός (20 Μαΐου 1854–2 Ιουνίου 1854)
		κενή	4 Δεκεμβρίου 1854	1 Απριλίου 1857				Χοσέ δε Ομπαλδία ι Ορεχουέλα (5 Αυγούστου 1854–1 Απριλίου 1855) Μανουέλ Μαρία Μαγιαρίνο Ιμπαργκουέν (1 Απριλίου 1855–1 Απριλίου 1857)
							Μανουέλ Μαρία Μαγιαρίνο Ιμπαργκουέν (1 Απριλίου 1855–1 Απριλίου 1859)
8		Μαριάνο Οσπίνα Ροδρίγκες (1805–1885) [14]	1 Απριλίου 1857	1 Απριλίου 1861	Συντηρητικό	7 (1857)
							[n 6]

Συνομοσπονδία Γραναδίνης (1858 - 1863)

Αυτός ο κατάλογος περιλαμβάνει εκείνα τα πρόσωπα που ορκίστηκαν, διαδέχτηκαν ή ανέλαβαν βίαια τα καθήκοντά τους ως Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας της Γραναδίνης μετά την ψήφιση του Συντάγματος της Κολομβίας του 1858, το οποίο τέθηκε σε ισχύ στις 22 Μαΐου 1858.

Το Σύνταγμα του 1858 κατάργησε τη θέση της Αντιπροεδρίας. Η γραμμή διαδοχής τροποποιήθηκε με την εισαγωγή των προσωπικοτήτων του 1ου, 2ου και 3ου Προεδρικού Υποψηφίου, οι οποίοι εκλέγονταν ετησίως από το Κογκρέσο μεταξύ των μελών του, αλλά δεν είχαν κανένα αξίωμα ή καθήκοντα πέραν της διαδοχής στην προεδρία σε περίπτωση προσωρινής ή μόνιμης απουσίας του Προέδρου.

Υπήρχαν μόνο 3 άτομα στο αξίωμα που υπηρέτησαν από μια προεδρία ο καθένας. Ο Μαριάνο Οσπίνα Ροδρίγκες ανέλαβε αρχικά τα καθήκοντά του το 1857 ως ο 8ος και τελευταίος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Νέας Γρανάδας . Το 1861 ο Χούλιο Αρμπολέδα Πόμπο έγινε το πρώτο πρόσωπο που εξελέγη Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας της Γραναδίνης σύμφωνα με το νέο σύστημα εκλογικών κολεγίων που δημιουργήθηκε από το νέο σύνταγμα, ωστόσο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η χώρα περνούσε από έναν εμφύλιο πόλεμο και το Κογκρέσο έκλεισε. Επιπλέον, σύμφωνα με το νέο σύνταγμα, ο πρόεδρος έπρεπε να αναλάβει καθήκοντα ενώπιον του Κογκρέσου. Δεδομένου ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβεί, ο Πόμπο δεν μπορούσε να αναλάβει καθήκοντα και δεν έγινε πρόεδρος. Όταν η θητεία του Οσπίνα έληξε την 1η Απριλίου 1861, χωρίς συνέδριο για να ορκιστεί ο εκλεγμένος Πρόεδρος, η εξουσία θα είχε μεταφερθεί σε έναν από τους Προεδρικούς Υποψηφίους, ωστόσο με το Κογκρέσο που έκλεισε δεν εξελέγησαν υποψήφιοι για εκείνο το έτος και χωρίς κανέναν διαδεχτεί τον Οσπίνα, η προεδρία δόθηκε στο επόμενο άτομο στη σειρά διαδοχής που ήταν ο Γενικός Επιθεωρητής, Μπαρτολομέ Κάλβο Ντίας. Η προεδρική θητεία του Κάλβο ήταν σύντομη. μέσα σε τρεις μήνες από την κατοχή της θέσης, ο στρατηγός Τομάς Σιπριάνο δε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα, ηγέτης των Φιλελεύθερων δυνάμεων, βάδισε στη Μπογκοτά καθαιρώντας τον Κάλβο σε ένα πραξικόπημα .

Δεδομένης της μεγάλης εχθρότητας μεταξύ Συντηρητικών και Φιλελευθέρων την εποχή του εμφυλίου πολέμου του 1860-62, ένα άλλο πράγμα που σημάδεψε αυτή την περίοδο όσον αφορά την προεδρία ήταν ότι υπήρξαν πολλαπλές απόπειρες να υπονομευτεί η κυβέρνηση στην εξουσία διεκδικώντας την προεδρία χρησιμοποιώντας διάφορα επιχειρήματα. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο Φιλελεύθερος Στρατηγός Χουάν Χοσέ Νιέτο Χιλ, ο οποίος διεκδίκησε την προεδρία αδιαφορώντας για τη νομιμότητα του Οσπίνα και διεκδικώντας την εξουσία λόγω του ότι ήταν ο δεύτερος προεδρικός υποψήφιος. τελικά παραχώρησε την εξουσία στον συνάδελφό του Φιλελεύθερο Στρατηγό, Μοσκέρα , όταν ανέλαβε την εξουσία στη Μπογκοτά. Ο Μοσκέρα είχε επίσης διεκδικητές για την προεδρία σε αντίθεση μαζί του. Ο Χούλιο Αρμπολέδα Πόμπο, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος αλλά δεν μπόρεσε να αναλάβει καθήκοντα, διορίστηκε γενικός επιθεωρητής από τον πρόεδρο Κάλβο όταν ήταν στην εξουσία, έτσι όταν ο Μοσκέρα τον συνέλαβε, ο Αρμπολέδα διεκδίκησε την προεδρία ως ο επόμενος στη σειρά διαδοχής του Κάλβο, παρόλο που την ώρα που η κυβέρνηση και η πόλη είχαν πέσει και η συντηρητική διοίκηση είχε εγκαταλείψει την πρωτεύουσα. Αφού ο Αρμπολέδα συνελήφθη επίσης από τον Μοσκέρα λίγες μέρες μετά τη σύλληψη του Κάλβο, ο υπουργός Οικονομικών, Ιγκνάσιο Γκουτιέρες Βεργκάρα, διαδέχθηκε τον Αρμπολέδα στην προεδρία ως ο επόμενος στη σειρά διαδοχής ως ο γηραιότερος κυβερνητικός γραμματέας της προηγούμενης κυβέρνησης. Όταν ο Γκουτιέρες συνελήφθη από τον Μοσκέρα, ο επόμενος στη σειρά διαδοχής ανά ηλικία ήταν ο Γραμματέας της Κυβέρνησης και του Πολέμου, στρατηγός Λεονάρδο Κανάλ Γκονσάλες. Ως διεκδικητής της προεδρίας, μετέφερε την πρωτεύουσα του έθνους στο Πάστο, όπου ηγήθηκε της συντηρητικής κυβέρνησης στην εξορία. Το 1862 ο Κανάλ έφυγε για να πολεμήσει τις Φιλελεύθερες δυνάμεις και άφησε τον Μανουέλ δελ Ρίο ι δε Ναρβάες, τον υπουργό Κυβέρνησης και Πολέμου του, ως αναπληρωτή πρόεδρο της εξόριστης κυβέρνησης. Αυτός ο αγώνας για την εξουσία έληξε το 1863 όταν ο δελ Ρίο τελικά συνθηκολόγησε με τον Μοσκέρα παρουσιάζοντας την παράδοση της εξόριστης κυβέρνησης και αναγνωρίζοντας την προεδρία του Μοσκέρα που έφερε τέλος στον εμφύλιο πόλεμο.

Κόμματα

      Συντηρητικό      Φιλελεύθερο

• Συνομοσπονδία Γραναδίνης •
No.[n 1]	Πρόεδρος		Από	Έως	Κόμμα	Θητεία[n 1]	Αντιπρόεδρος	Υπηρεσιακοί πρόεδροι	Σε εξέγερση
1		Μαριάνο Οσπίνα Ροδρίγκες (1805-1885) [15]	1 Απριλίου 1857	1 Απριλίου 1861	Συντηρητικό	(1857)	[n 6]		Χουάν Χοσέ Νιέτο Χιλ(25 Ιανουαρίου 1861 - 18 Ιουλίου 1861)
2		Μπαρτολομέ Κάλβο Ντίας(1815-1889)[16]	1 Απριλίου 1861	18 Ιουλίου 1861	Συντηρητικό	1 (1861)	[n 6]
3		Χουάν Χοσέ Νιέτο Χιλ (1804-1866)	25 Ιανουαρίου 1861	18 Ιουλίου 1861	Φιλελεύθερο
4		Τομάς Σιπριάνο δε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα (1798-1878)[17]	18 Ιουλίου 1861 [n 5]	4 Φεβρουαρίου 1863	Φιλελεύθερο		[n 6]	Αντρές Σερόν Σεράνο (Φεβρουάριος 1862-Φεβρουάριος 1862)	Χούλιο Αρμπολέδα Πόμπο (10 Ιουλίου 1861-18 Ιουλίου 1861) Ιγκνάσιο Γκουτιέρες Βεργκάρα (18 Ιουλίου 1861-18 Ιανουαρίου 1862) Λεονάρδο Κανάλ Γκονσάλες (18 Ιουλίου 1861-6 Νοεμβρίου 1862) Μανουέλ δελ Ρίο ι δε Ναρβάες

Ηνωμένες Πολιτείες της Κολομβίας (1863-1886)

Αυτός ο κατάλογος περιλαμβάνει εκείνα τα πρόσωπα που ορκίστηκαν, διαδέχτηκαν ή ανέλαβαν βίαια τα καθήκοντά τους ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Κολομβίας μετά την ψήφιση του Συντάγματος της Κολομβίας του 1863, το οποίο τέθηκε σε ισχύ στις 8 Μαΐου 1863.

Υπήρχαν 11 άτομα στο αξίωμα και 14 προεδρίες καθώς τρεις πρόεδροι υπηρέτησαν δύο μη συνεχόμενες θητείες ο καθένας και υπολογίζονται χρονολογικά δύο φορές, είναι οι: Τομάς Σιπριάνο δε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα, Μανουέλ Μουρίγιο Τόρο και Ραφαέλ Νούνιες Μολέδο, οι δύο τελευταίοι έχουν στην πραγματικότητα εκλέχθηκε δύο φορές. Από τα 11 άτομα στην εξουσία, 9 εξελέγησαν, ένα διαδέχθηκε άλλον στην προεδρία (Χοσέ Εουσέμπιο Οταλόρα Μαρτίνες) και ένα ανέλαβε την προεδρία κάνοντας πραξικόπημα (Σάντος Ακόστα Καστίγιο). Μόνο ένας πρόεδρος πέθανε στην εξουσία από φυσικά αίτια (Φρανσίσκο Χαβιέρ Σαλδούα ι Ρασίνες).

Ο Τομάς Σιπριάνο δε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα, ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Κολομβίας, είχε ουσιαστικά ξεκινήσει τη θητεία του το 1861 (έγινε ο τρίτος και τελευταίος πρόεδρος της Συνομοσπονδίας της Γραναδίνης με πραξικόπημα). Με αυτή την ιδιότητα διορίστηκε από την Εθνική Συντακτική Συνέλευση του 1863 για να συνεχίσει να υπηρετεί ενώ η συνέλευση συνέταξε, ψήφισε, υπέγραψε και εφάρμοζε ένα νέο σύνταγμα. Ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Κολομβίας ήταν ο Μανουέλ Μουρίγιο Τόρο, ο οποίος εξελέγη το 1864 για συνταγματική διετή θητεία. Ο μακροβιότερος πρόεδρος ήταν ο Ραφαέλ Νούνιες Μολέδο με 10 χρόνια, 5 μήνες και 17 ημέρες, εκ των οποίων μόνο 2 χρόνια, 4 μήνες και 5 ημέρες ήταν στην πραγματικότητα εκλεγμένος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Κολομβίας, αλλά ακόμα περισσότερο από οποιονδήποτε αλλού. Ο Φρανσίσκο Χαβιέρ Σαλδούα ι Ρασίνες πέρασε τον μικρότερο χρόνο στην εξουσία με μόλις 8 μήνες και 20 ημέρες το 1882.

Το Σύνταγμα της Κολομβίας του 1858 είχε ουσιαστικά καταργήσει την αντιπροεδρία και εισήγαγε μια νέα γραμμή διαδοχής που παρουσίαζε τα στοιχεία του πρώτου, του δεύτερου και του τρίτου προεδρικού υποψηφίου. Αυτοί οι διορισμένοι εκλέγονταν ετησίως από το Κογκρέσο μεταξύ των μελών του, αλλά δεν είχαν κανένα αξίωμα ή καθήκοντα εκτός από την παροχή διαδοχής στον πρόεδρο σε περίπτωση προσωρινής ή μόνιμης απουσίας του κατόχου. Τόσο οι αλλαγές στην αντιπροεδρία όσο και στους προεδρικούς διορισμούς διατηρήθηκαν από το Σύνταγμα της Κολομβίας του 1863. Αυτό το σύστημα διαδοχής εφαρμόστηκε το 1882 όταν ο πρόεδρος Σαλδούα πέθανε εν ενεργεία και ο τρίτος προεδρικός υποψήφιος, Κλίμακο Καλδερόν Ρέγιες, έγινε εν ενεργεία πρόεδρος, ενώ ο πρώτος διορισμένος πρόεδρος, Ραφαέλ Νούνιες Μολέδο, ανέλαβε τα καθήκοντά του, ωστόσο ο Νούνιες απέρριψε την προεδρία και ως εκ τούτου τον δεύτερο. Ο υποψήφιος για την προεδρία, Χοσέ Εουσέμπιο Οτάλορα Μαρτίνες, διαδέχθηκε τον Σαλδούα στην προεδρία.

Κόμματα

      Φιλελεύθερο

• Ηνωμένες Πολιτείες Κολομβίας •
No.	Πρόεδρος		Από	Έως	Κόμμα	Θητεία	Αντιπρόεδρος[n 7]	Υπηρεσιακοί πρόεδροι
1		Τομάς Σιπριάνο δε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα (1798–1878)	14 Μαΐου 1863	1 Απριλίου 1864	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)	(1860)		Χουάν Αγουστίν δε Ουρικοετσέα ι Ρότσα (29 Ιανουαρίου 1864–28 Φεβρουαρίου 1864)
2		Μανουέλ Μουρίγιο Τόρο (1816–1880) [18]	1 Απριλίου 1864	1 Απριλίου 1866	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)	1 (1864)
3		Τομάς Σιπριάνο δε Μοσκέρα ι Αρμπολέδα (1798–1878)	1 Απριλίου 1866	23 Μαΐου 1867	Φιλελεύθερο (Μετριοπαθές)	2 (1866)		Χοσέ Μαρία Ρόχας Γκαρίδο (1 Απριλίου 1866–22 Μαΐου 1866)
4		Σάντος Ακόστα Καστίγιο (1828–1901) [19]	23 Μαΐου 1867 [n 5]	1 Απριλίου 1868	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)
5		Σάντος Γκουτιέρες Πριέτο (1820–1872) [20]	1 Απριλίου 1868	1 Απριλίου 1870	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)	3 (1868)		Σαλβαδόρ Καμάτσο Ρολντάν (21 Δεκεμβρίου 1868–2 Ιανουαρίου 1869)
6		Εουστόργιο Σαλγκάρ Μορένο (1831–1885) [21]	1 Απριλίου 1870	1 Απριλίου 1872	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)	4 (1870)
7		Μανουέλ Μουρίγιο Τόρο (1816–1880) [22]	1 Απριλίου 1872	1 Απριλίου 1874	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)	5 (1872)
8		Σαντιάγο Πέρες δε Μανοσάλμπας (1830–1900) [23]	1 Απριλίου 1874	1 Απριλίου 1876	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)	6 (1874)
9		Ακιλέο Πάρα Γκόμες (1825–1900) [24]	1 Απριλίου 1876	1 Απριλίου 1878	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)	7 (1876)		Χοσέ Σέργιο Καμάργο Πινσόν (19 Μαΐου 1877–14 Αυγούστου 1877) Μανουέλ Μαρία Ραμίρες Φορτούλ (22 Δεκεμβρίου 1877–24 Δεκεμβρίου 1877)
10		Χουλιάν Τρουχίγιο Λαργκάτσα (1828–1883) [25]	1 Απριλίου 1878	1 Απριλίου 1880	Φιλελεύθερο (Ριζοσπαστικό)	8 (1878)
11		Ραφαέλ Νούνιες Μολέδο (1825–1894) [26]	1 Απριλίου 1880	1 Απριλίου 1882	Φιλελεύθερο (Ανεξάρτητο)	9 (1880)
12		Φρανσίσκο Χαβιέρ Σαλδούα ι Ρασίνες (1811–1882) [27]	1 Απριλίου 1882	21 Δεκεμβρίου 1882 [n 4]	Φιλελεύθερο (Ανεξάρτητο)	10 (1882)
13		Χοσέ Εουσέμπιο Οτάλορα Μαρτίνες (1826–1884) [28]	21 Δεκεμβρίου 1882	1 Απριλίου 1884	Φιλελεύθερο (Ανεξάρτητο)			Κλίμακο Καλδερόν Ρέγιες (21 Δεκεμβρίου 1882– 22 Δεκεμβρίου 1882)
14		Ραφαέλ Νούνιες Μολέδο (1825–1894) [26]	1 Απριλίου 1884	1 Απριλίου 1886	Φιλελεύθερο (Ανεξάρτητο)	11 (1884)		Εσεκιέλ Ουρτάδο Ουρτάδο (1 Απριλίου 1884– 11 Αυγούστου 1884) Χοσέ Μαρία Κάμπο Σεράνο (1 Απριλίου 1886– 7 Αυγούστου 1886)

Δημοκρατία της Κολομβίας (1886- σήμερα)

Ο κατάλογος αυτός περιλαμβάνει εκείνα τα πρόσωπα που ορκίστηκαν, διαδέχτηκαν ή ανέλαβαν βίαια τα καθήκοντά τους ως πρόεδροι της σημερινής Δημοκρατίας της Κολομβίας μετά την ψήφιση του Κολομβιανού Συντάγματος του 1886, το οποίο τέθηκε σε ισχύ στις 6 Αύγουστος 1886. Για τους Κολομβιανούς ηγέτες πριν από αυτό, δείτε τους παραπάνω καταλόγους.

Υπήρξαν 31 άτομα στην εξουσία και 32 προεδρίες καθώς ο Αλφόνσο Λόπες Πουμαρέχο υπηρέτησε δύο μη συνεχόμενες θητείες και υπολογίζεται χρονολογικά ως ο 14ος και ο 16ος πρόεδρος. Από τα 31 άτομα που ήταν στην εξουσία, 26 εξελέγησαν πρόεδροι, τρεις διαδέχθηκαν άλλους στην προεδρία (Μιγκέλ Αντόνιο Κάρο Τομπάρ, Ραμόν Γκονσάλες Βαλένσια και [[[Χόρχε Ολγκίν Μαγιαρίνο ]]), δύο ανέλαβαν την προεδρία οργανώνοντας ένα πραξικόπημα (Χοσέ Μανουέλ Μαροκίν και Γκουστάβο Ρόχας Πινίγια εναντίον των Μανουέλ Αντόνιο Σανκλεμέντε Σανκλεμέντε και Λαουρεάνο Γκόμες Κάστρο αντίστοιχα), δύο παραιτήθηκαν οριστικά από το αξίωμα (Ραφαέλ Ρέγιες Πριέτο και Μάρκο Φιδέλ Σουάρες) και ένας πέθανε από φυσικά αίτια (Ραφαέλ Νούνιες Μολέδο).

Ο Ραφαέλ Νούνιες Μολέδο, ο πρώτος πρόεδρος, ανέλαβε καθήκοντα στην πραγματικότητα το 1884 ως ο 14ος και τελευταίος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Κολομβίας για μια συνταγματική θητεία δύο ετών. Με αυτή την ιδιότητα διορίστηκε από την Εθνική Συντακτική Συνέλευση του 1885 για να υπηρετήσει μια νέα εξαετή θητεία ενώ η συνέλευση συνέταξε, ψήφισε, υπέγραψε και εφάρμοσε ένα νέο σύνταγμα. Στο τέλος αυτής της θητείας εξελέγη το 1892 για την πρώτη συνταγματική εξαετή θητεία του ως πρόεδρος της Κολομβίας. Ο Νούνιες πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα στην εξουσία με 10 χρόνια, 5 μήνες και 17 ημέρες, αλλά έχοντας περάσει μόνο 2 χρόνια, 1 μήνα και 11 ημέρες ως εκλεγμένος πρόεδρος της Κολομβίας πριν από το θάνατό του. Ο μακροβιότερος εκλεγμένος πρόεδρος ήταν ο Άλβαρο Ουρίμπε Βέλες με 8 χρόνια μεταξύ 2002 και 2010 να επανεκλέγεται για δεύτερη θητεία το 2006. Ο Ραμόν Γκονσάλες Βαλένσια πέρασε το μικρότερο χρονικό διάστημα στην εξουσία με μόλις 1 χρόνο μεταξύ 1909 και 1910 όταν εξελέγη από το Κογκρέσο για να ολοκληρώσει τη θητεία στην οποία είχε παραιτηθεί ο πρόεδρος Ραφαέλ Ρέγιες Πριέτο. Ο πιο σύντομος εκλεγμένος πρόεδρος ήταν ο Μανουέλ Αντόνιο Σανκλεμέντε Σανκλεμέντε με 1 έτος, 11 μήνες και 24 ημέρες πριν από την καθαίρεσή του. Ο Κάρλος Εουχένιο Ρεστρέπο Ρεστρέπο, ήταν ο πρώτος πρόεδρος που υπηρέτησε με τη νέα τετραετή συνταγματική θητεία μετά τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση του 1910, όταν διορίστηκε πρόεδρος από την Εθνική Συντακτική Συνέλευση του ίδιου έτους. ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος που υπηρέτησε την τετραετή συνταγματική θητεία θα ήταν ο διάδοχός του, Χοσέ Βισέντε Κόντσα Φερέιρα που εξελέγη το 1914. Ο Εντουάρντο Σάντος Μοντέχο ήταν ο πρώτος που εξελέγη από άνδρες όλων των τάξεων το 1938 αφού όλοι οι περιορισμοί ιδιοκτησίας γης και αλφαβητισμού καταργήθηκαν με τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση του 1936. Ο Αλμπέρτο Γιέρας Καμάργο το 1958 έγινε ο πρώτος πρόεδρος που εξελέγη αφότου οι γυναίκες απέκτησαν δικαιώματα ψήφου μετά τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση του 1954.

Η αντιπροεδρία καταργήθηκε μετά τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση του 1905 και εισήχθη εκ νέου μόνο μετά την ψήφιση του Κολομβιανού Συντάγματος του 1991 που παραμένει σε ισχύ. Το άρθρο 127 του Συντάγματος της Κολομβίας του 1886 επέτρεπε την επανεκλογή του προέδρου μόνο σε μη άμεση μορφή. Αυτό άλλαξε με τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση του 2005 επιτρέποντας άμεσες επανεκλογές για δύο θητείες το πολύ.

Σύμφωνα με το Κολομβιανό Σύνταγμα του 1991, ο Πρόεδρος της Κολομβίας είναι ο αρχηγός κράτους και αρχηγός κυβέρνησης της Δημοκρατίας της Κολομβίας. Ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας και επικεφαλής της εθνικής κυβέρνησης στο σύνολό της, η προεδρία είναι το ανώτατο πολιτικό αξίωμα στην Κολομβία ως προς την επιρροή και την αναγνώριση. Ο πρόεδρος είναι επίσης ο αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων της Κολομβίας. Ο πρόεδρος εκλέγεται απευθείας για τετραετή θητεία με καθολική εκλογή. Η Νομοθετική Πράξη 2 του 2004 όρισε ότι κανένα άτομο δεν μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος περισσότερες από δύο φορές, επιτρέποντας στους Άλβαρο Ουρίμπε και Χουάν Μανουέλ Σάντος να επανεκλεγούν διαδοχικά το 2006 και 2014 αντίστοιχα. Ωστόσο, το 2015 το Κογκρέσο μεταρρυθμίστηκε ξανά το Σύνταγμα και κατέστειλε διαδοχικές και μη προεδρικές επανεκλογές.^[29] Από το Σύνταγμα του 1991 καθιερώθηκε ότι εάν κανένας υποψήφιος για την προεδρία δεν συγκεντρώσει περισσότερο από το 50% των λαϊκών ψήφων, απαιτείται δεύτερος γύρος. Μετά το θάνατο, την παραίτηση ή την απομάκρυνση από το αξίωμα ενός εν ενεργεία προέδρου, ο αντιπρόεδρος αναλαμβάνει το αξίωμα. Ο πρόεδρος πρέπει να είναι τουλάχιστον 30 ετών και «φυσικά γεννημένος» πολίτης της Κολομβίας.

Κόμματα

      Εθνικό      Συντηρητικό      Φιλελεύθερο      Ρεπουμπλικανική Ένωση      Στρατιωτικό καθεστώς      Πρώτα η Κολομβία      Εθνική Ενότητα      Δημοκρατικό Κέντρο      Ανθρώπινη Κολομβία

• Δημοκρατία της Κολομβίας •
No. [n 1]	Πρόεδρος		Από	Έως	Κόμμα	Θητεία [n 1]	Αντιπρόεδρος	Υπηρεσιακοί πρόεδροι[n 2]
1		Ραφαέλ Νούνιες Μολέδο (1825–1894) [26]	1 Απριλίου 1886 [n 8]	18 Σεπτεμβρίου 1894 [n 8][n 4]	Εθνικό	(1886)	Ελισέο Παγιάν Ουρτάδο (7 Αυγούστου 1886–7 Αυγούστου 1892)	Χοσέ Μαρία Κάμπο Σεράνο (7 Αυγούστου 1886–5 Ιανουαρίου 1887) Ελισέο Παγιάν Ουρτάδ (5 Ιανουαρίου 1887–4 Ιουνίου 1887) (12 Δεκεμβρίου 1887–8 Φεβρουαρίου 1888) Κάρλος Ολγκίν Μαγιαρίνο (7 Αυγούστου 1888–7 Αυγούστου 1892) Αντόνιο Μπασίλιο Κουέρβο Ουρισάρι (16 Ιανουαρίου 1893–17 Ιανουαρίου 1893) Μιγκέλ Αντόνιο Κάρο Τομπάρ (7 Αυγούστου 1892–18 Σεπτεμβρίου 1894)
						1 (1892)	Μιγκέλ Αντόνιο Κάρο Τομπάρ (7 Αυγούστου 1892–18 Σεπτεμβρίου 1894)
2		Μιγκέλ Αντόνιο Κάρο Τομπάρ (1845–1909) [30]	18 Σεπτεμβρίου 1894	7 Αυγούστου 1898	Εθνικό		κενή (18 Σεπτεμβρίου 1894–1 Αυγούστου 1898) [n 9]	Γκιγέρμο Κιντέρο Καλντερόν (12 Μαρτίου 1896– 17 Μαρτίου 1896)
3		Μανουέλ Αντόνιο Σανκλεμέντε Σανκλεμέντε (1814–1902) [31]	7 Αυγούστου 1898	31 Ιουλίου 1900	Εθνικό	2 (1898)	Χοσέ Μανουέλ Μαροκίν Ρικάουρτε (7 Αυγούστου 1898–31 Ιουλίου 1900)
4		Χοσέ Μανουέλ Μαροκίν Ρικάουρτε (1827–1908) [32]	31 Ιουλίου 1900 [n 5]	7 Αυγούστου 1904	Συντηρητικό		κενή (31 Ιουλίου 1900–7 Αυγούστου 1904) [n 9]
5		Ραφαέλ Ρέγιες Πριέτο (1849–1921) [33]	7 Αυγούστου 1904	27 Ιουλίου 1909 [n 3]	Συντηρητικό	3 (1904)	Ραμόν Γκονσάλες Βαλένσια (7 Αυγούστου 1904–10 Μαρτίου 1905) [n 3][n 10]	Ντιέγκο Εουκλίδες δε Ανγούλο Λέμος (16 Μαρτίου 1908– 16 Απριλίου 1908) Χόρχε Ολγκίν Μαγιαρίνο (27 Ιουλίου 1909–4 Αυγούστου 1909)
							[n 10]
6		Ραμόν Γκονσάλες Βαλένσια (1851–1928) [34]	7 Αυγούστου 1909	7 Αυγούστου 1910	Συντηρητικό		[n 10]
7		Κάρλος Εουχένιο Ρεστρέπο Ρεστρέπο (1867–1937) [35]	7 Αυγούστου 1910	7 Αυγούστου 1914 [n 11]	Ρεπουμπλικανική Ένωση [n 12]	4 (1910)	[n 10]
8		Χοσέ Βισέντε Κόντσα Φερέιρα (1867–1929) [36]	7 Αυγούστου 1914	7 Αυγούστου 1918	Συντηρητικό	5 (1914)	[n 10]
9		Μάρκο Φιντέλ Σουάρες (1855–1927) [37]	7 Αυγούστου 1918	11 Νοεμβρίου 1921 [n 3]	Συντηρητικό	6 (1918)	[n 10]
10		Χόρχε Ολγκίν Μαγιαρίνο (1848–1928) [38]	11 Νοεμβρίου 1921	7 Αυγούστου 1922	Συντηρητικό		[n 10]
11		Πέδρο Νελ Οσπίνα Βάσκες (1858–1927) [39]	7 Αυγούστου 1922	7 Αυγούστου 1926	Συντηρητικό	7 (1922)	[n 10]
12		Μιγκέλ Αμπαντία Μέντες (1867–1947) [40]	7 Αυγούστου 1926	7 Αυγούστου 1930	Συντηρητικό	8 (1926)	[n 10]
13		Ενρίκε Ολάγια Ερέρα (1880–1937) [41]	7 Αυγούστου 1930	7 Αυγούστου 1934	Φιλελεύθερο	9 (1930)	[n 10]
14		Αλφόνσο Λόπες Πουμαρέχο (1886–1959) [42]	7 Αυγούστου 1934	7 Αυγούστου 1938	Φιλελεύθερο	10 (1934)	[n 10]
15		Εδουάρδο Σάντος Μοντέχο (1888–1974) [43]	7 Αυγούστου 1938	7 Αυγούστου 1942	Φιλελεύθερο	11 (1938)	[n 10]
16		Αλφόνσο Λόπες Πουμαρέχο (1886–1959) [42]	7 Αυγούστου 1942	7 Αυγούστου 1946	Φιλελεύθερο	12 (1942)	[n 10]	Κάρλος Λοσάνο ι Λοσάνο (9 Οκτωβρίου 1942–19 Οκτωβρίου 1942) Νταρίο Ετσαντία Ολάγια (16 Μαΐου 1944–10 Ιουλίου 1944) Αλμπέρτο Γιέρας Καμάργκο (7 Αυγούστου 1945–7 Αυγούστου 1946)
17		Μαριάνο Οσπίνα Πέρες (1891–1976) [44]	7 Αυγούστου 1946	7 Αυγούστου 1950	Συντηρητικό	13 (1946)	[n 10]
18		Λαουρεάνο Γκόες Κάστρο (1889–1965) [45]	7 Αυγούστου 1950	13 Ιουνίου 1953	Συντηρητικό	14 (1949)	[n 10]	Ρομπέρτο Ουρδανέτα Αρμπελάες (5 Νοεμβρίου 1951–13 Ιουνίου 1953)
19		Γκουστάβο Ρόχας Πινίγια (1900–1975) [46]	13 Ιουνίου 1953 [n 5]	10 Μαΐου 1957 [n 3]	κανένα κόμμα (Στρατός)		[n 10]	Γκαμπριέλ Παρίς Γκορδίγιο (30 Ιουλίου 1955–3 Αυγούστου 1955)
						(1954)
		Στρατιωτική χούντα	10 Μαΐου 1957	7 Αυγούστου 1958	κανένα κόμμα (Στρατός)		[n 10]	Γκαμπριέλ Παρίς Γκορδίγιο Ραφαέλ Νάβας Πάρδο Ντεογκράσιας Φονσέκα Εσπινόσα Ρουμπέν Πιεντραΐτα Αράνγκο Λουίς Ερνέστο Ορντόνιες Καστίγιο
20		Αλμπέρτο Γιέρας Καμάργο (1906–1990) [47]	7 Αυγούστου 1958	7 Αυγούστου 1962	Φιλελεύθερο [n 13]	15 (1958)	[n 10]
21		Γκιγέρμο Λεόν Βαλένσια Μουνιός (1909–1971) [48]	7 Αυγούστου 1962	7 Αυγούστου 1966	Συντηρητικό [n 13]	16 (1962)	[n 10]	Χοσέ Αντόνιο Μοντάλβο Μπερμπέο (6 Αυγούστου 1963–8 Αυγούστου 1963)
22		Κάρλος Γιέρας Ρεστρέπο (1908–1994) [49]	7 Αυγούστου 1966	7 Αυγούστου 1970	Φιλελεύθερο [n 13]	17 (1966)	[n 10]
23		Μισαέλ Παστράνα Μπορέρο (1923–1997) [50]	7 Αυγούστου 1970	7 Αυγούστου 1974	Συντηρητικό [n 13]	18 (1970)	[n 10]	Ραφαέλ Ασουέρο Μαντσόλα (21 Ιουλίου 1973–24 Ιουλίου 1973)
24		Αλφόνσο Λόπες Μίκελσεν (1913–2007) [51]	7 Αυγούστου 1974	7 Αυγούστου 1978	Φιλελεύθερο	19 (1974)	[n 10]	Ινταλέσιο Γιέβανο Αγκίρε (20 Σεπτεμβρίου 1975–24 Σεπτεμβρίου 1975)
25		Χούλιο Σέσαρ Τουρμπάι Αγιάλα (1916–2005) [52]	7 Αυγούστου 1978	7 Αυγούστου 1982	Φιλελεύθερο	20 (1978)	[n 10]	Βίκτορ Μοσκέρα Σο (3 Φεβρουαρίου 1981–11 Φεβρουαρίου 1981)
26		Μπελισάριο Μπετανκούρ Κουάρτας (1923–2018) [53][54]	7 Αυγούστου 1982	7 Αυγούστου 1986	Συντηρητικό	21 (1982)	[n 10]
27		Βιρχίλιο Μπάρκο Βάργκας (1921–1997) [55][56]	7 Αυγούστου 1986	7 Αυγούστου 1990	Φιλελεύθερο	22 (1986)	[n 10]
28		Σέσαρ Γκαβίρια Τρουχίγιο (1947–) [57][58]	7 Αυγούστου 1990	7 Αυγούστου 1994	Φιλελεύθερο	23 (1990)	[n 10]
29		Ερνέστο Σάμπερ Πισάνο (1950–) [59][60]	7 Αυγούστου 1994	7 Αυγούστου 1998	Φιλελεύθερο	24 (1994)	Ουμπέρτο δε λα Κάγιε Λομπάνα (7 Αυγούστου 1994–19 Σεπτεμβρίου 1997) [n 10][n 3]	Κάρλος Λίμος Σίμοντς (11 Ιανουαρίου 1998–21 Ιανουαρίου 1998)
							Κάρλος Λίμος Σίμοντς (19 Σεπτεμβρίου 1997–7 Αυγούστου 1998)
30		Αντρές Παστράνα Αράνγκο (1954–) [61][62]	7 Αυγούστου 1998	7 Αυγούστου 2002	Συντηρητικό	25 (1998)	Γκουστάβο Αδόλφο Μπελ Λίμους (7 Αυγούστου 1998–7 Αυγούστου 2002)
31		'Αλβαρο Ουρίμπε Βέλες (1952–) [63][64]	7 Αυγούστου 2002	7 Αυγούστου 2010 [n 14]	Πρώτα η Κολομβία	26 (2002)	Φρανσίσκο Σάντος Καλδερόν (7 Αυγούστου 2002–7 Αυγούστου 2010)
						27 (2006)
32		Χουάν Μανουέλ Σάντος Καλδερόν (1951–) [65][66]	7 Αυγούστου 2010	7 Αυγούστου 2018	Εθνική Ενότητα	28 (2010)	Ανχελίνο Γκαρσόν (7 Αυγούστου 2010–7 Αυγούστου 2014)
						29 (2014)	Χερμάν Βάργκας Γιέρας (7 Αυγούστου 2014–21 Μαρτίου 2017)[n 3]
							Όσκαρ Ναράνχο (29 Μαρτίου 2017–7 Αυγούστου 2018)
33		Ιβάν Ντούκε Μάρκες (1976–)	7 Αυγούστου 2018	7 Αυγούστου 2022	Δημοκρατικό Κέντρο	30 (2018)	Μάρτα Λουσία Ραμίρες (7 Αυγούστου 2018–7 Αυγούστου 2022)
34		Γκουστάβο Φρανσίσκο Πέτρο Ουρέγο (1960–)	7 Αυγούστου 2022	Σημερινός (Η θητεία του τερματίζεται στις 7 Αυγούστου 2026)	Ανθρώπινη Κολομβία (Ιστορική Συμφωνία)	31 (2022)	Φράνσια Μάρκες (7 Αυγούστου 2022–)