Μπουβέ

Το Μπουβέτεγια είναι ένα ηφαιστειογενές νησί που αποτελεί την κορυφή ενός ηφαιστείου που βρίσκεται στο νότιο άκρο της Μεσοατλαντικής Ράχης στο Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό. Το νησί έχει μέγεθος 9,5 ως 7 χιλιόμετρα και έκταση 49 τετραγωνικών χιλιομέτρων [23], μαζί με μερικούς μικρούς βράχους και βραχονησίδες και ένα μεγάλο νησί, το Λάρσεγια.^[5] Βρίσκεται στην Υποανταρκτική, νότια της Ανταρκτικής Σύγκλισης,^[6] γεγονός, που με κάποιους ορισμούς, θα τοποθετούσε το νησί στο Νότιο Ωκεανό ^[7]. Το Νησί Μπουβέ είναι το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο.^[8] Πλησιέστερη ξηρά είναι η Γη της Βασίλισσας Μοντ της Ανταρκτικής, που απέχει 1.700 χιλιόμετρα προς νότο, και το Νησί Γκαφ, 1.600 χιλιόμετρα προς βορά^[9]. Η πλησιέστερη κατοικημένη περιοχή είναι το νησί Τριστάν ντα Κούνια, 2.250 χιλιόμετρα προς τα βορειοδυτικά. Στα δυτικά του οι Νήσοι Νότιες Σάντουιτς βρίσκονται περίπου 1.900 χιλιόμετρα και στα ανατολικά οι Νήσοι του Πρίγκιπα Εδουάρδου, περίπου 2.500 χλμ.

Το Νυρέυσα είναι ένα υψίπεδο 2 επί 0,5 χιλιόμετρα στη βορειοδυτική ακτή του νησιού. Δημιουργήθηκε από μια κατολίσθηση μεταξύ 1955 και 1957 και είναι το πιο εύκολο σημείο πρόσβασης του νησιού. Είναι ο χώρος του αυτοματοποιημένου μετεωρολογικού σταθμού.^[10] Η βορειοδυτική γωνία είναι η χερσόνησος του Ακρωτηρίου της Περιτομής.^[11] Από εκεί, ανατολικά μέχρι το Ακρωτήριο Βαλντίβια, η ακτή είναι γνωστή ως Μοργκενστίρνεκίστεν.^[12] Το Στόρε Κάρι είναι νησίδα που βρίσκεται 1,2 χιλιόμετρα ανατολικά από το ακρωτήριο.^[13] Από το Ακρωτήριο Βαλντίβια, νοτιοανατολικά ως το Ακρωτήριο Λόλο, στην ανατολική πλευρά του νησιού, η ακτή είναι γνωστή ως Υψίπεδο Βικτόρια.^[14] Από εκεί μέχρι το Ακρωτήριο Φίε στη νοτιοανατολική γωνία, η ακτή είναι γνωστή ως Μονβίτσκενκίλστεν. Το Σβαρτστράντα είναι ένα τμήμα μαύρης άμμου που εκτείνεται 1,8 χιλιόμετρα κατά μήκος του τμήματος από το Ακρωτήριο Μέτεορ, νότια ως το Ακρωτήριο Φίε.^[15] Μετά από αυτό η ακτή κατά μήκος της νότιας πλευράς είναι γνωστή ως Βόγκτκίστεν.^[16] Το δυτικότερο τμήμα της είναι η μήκους 300 μέτρων ακτή Σγέλεφαντστραντα.^[17] Ανοιχτά του το Κάτουντεν, στη νοτιοδυτική γωνία, βρίσκεται το Λάρσεγια, το μοναδικό νησί αξιόλογου μεγέθους πέραν του Μπουβέτεγια. Η δυτική ακτή από το Κάτουντεν βόρεια ως το Νυρέυσα, είναι γνωστή ως Εσμάρκιστεν. Στα μέσα της ακτής βρίσκεται το Νορβέγκιαοντεν (Ακρωτήριο Νορβέγκια)^[18] και 0,5 χιλιόμετρα από τις βραχονησίδες του Μπένσκιερα.^[19]

Το 93 τοις εκατό του νησιού καλύπτεται από παγετώνες, δίνοντάς του θολωτό σχήμα. Η κορυφή του νησιού είναι το Βίλελμπλατετ, λίγο δυτικά από το κέντρο του νησιού. Το οροπέδιο είναι διαμέτρου 3,5 χιλιομέτρων ^[20] και περιβάλλεται από διάφορες κορυφές. Η ψηλότερη είναι Ολαβτόπεν, 780 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, με επόμενες τη Λύκετοπεν(766 μέτρα)^[21] και Μοσμπιτόπανε (670 μέτρα).^[22] Κάτω από το Βίλελμπλατετ είναι η κύρια καλδέρα που είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία του νησιού. Η τελευταία έκρηξη έγινε το 2000 π.Χ., δημιουργώντας ροή λάβας στο Ακρωτήριο Μέτεορ [60]. Το ηφαίστειο θεωρείται ότι βρίσκεται σε φθίνουσα κατάσταση. Η θερμοκρασία 30 εκατοστών κάτω από την επιφάνεια είναι 25 ° C.

Η συνολική ακτογραμμή του νησιού είναι 29,6 χιλιόμετρα.^[23] Η αποβίβαση στο νησί είναι πολύ δύσκολη, καθώς συνήθως αντιμετωπίζει υψηλά κύματα και απόκρημνες ακτές. Το χειμώνα περιβάλλεται από επιπλέοντες πάγους. Ο Τριπλός Κόμβος του Μπουβέ βρίσκεται 275 χιλιόμετρα δυτικά του νησιού. Πρόκειται για μια τριπλή συμβολή της Νότιοαμερικανικής Πλάκας, της Αφρικανικής και της Ανταρκτικής πλάκας και της Μεσοατλαντικής Ράχης, της Ράχης της Νοτιοδυτικής Ινδίας και της Αμερικανικής-Ανταρκτικής Ράχης.^[24]

Η δυτική ακτή του Νησιού Μπουβέ

Ανακάλυψη και πρώτες παρατηρήσεις

Το νησί ανακαλύφθηκε την 1η Ιανουαρίου 1739 από το Ζαν-Μπατίστ Σαρλ Μπουβέ ντε Λοζιέ, κυβερνήτη των γαλλικών πλοίων Aigle και Marie^[25] . Ο Μπουβέ, που αναζητούσε μια υποτιθέμενη μεγάλη νότια ήπειρο, είδε το νησί μέσα από την ομίχλη και ονόμασε το ακρωτήριο που είδε Ακρωτήριο της Περιτομής. Δεν μπόρεσε να αποβιβασθεί και δεν περιέπλευσε την ανακάλυψή του, μη διευκρινίζοντας έτσι αν ήταν νησί ή τμήμα ηπείρου.^[26] Ο σχεδιασμός της θέσης του ήταν ανακριβής^[27], κάνοντας αρκετές αποστολές να μη μπορούν βρουν ξανά το νησί.^[28] Το δεύτερο ταξίδι του Τζέιμς Κουκ ξεκίνησε από το Πράσινο Ακρωτήριο στις 22 Νοεμβρίου 1772 για να βρει το Ακρωτήριο της Περιτομής, αλλά δεν μπόρεσε να το βρει.^[29]

Η επόμενη αποστολή για τον εντοπισμό του νησιού ήταν το 1808 από το Τζέιμς Λίντσεϋ, καπετάνιο του φαλαινοθηρικού Swan (Κύκνος) της Samuel Enderby & Sons (SE & S).^[30] Το Swan και άλλο ένα φαλαινοθηρικό της Enderby, το Otter έφτασαν μαζί στο νησί και κατέγραψαν τη θέση του, αν και δεν μπόρεσαν να αποβιβασθούν.^[31][32] Ο Λίντσεϋ μπόρεσε να επιβεβαιώσει ότι το "ακρωτήριο" ήταν πράγματι νησί. Η επόμενη αποστολή για άφιξη στο νησί ήταν του Αμερικανού Μπέντζαμιν Μόρελ με το πλοίο του αλιείας φώκιας Wasp. Ο Μόρελ, κατά τη δική του περιγραφή, βρήκε το νησί χωρίς δυσκολία (με "απίθανη ευκολία", σύμφωνα με τα λόγια του ιστορικού Ουίλιαμ Μιλς πριν αποβιβασθεί και κυνηγήσει 196 φώκιες. Στην επόμενη μακρά περιγραφή του ο Μόρελ δεν αναφέρει το πιο προφανές φυσικό χαρακτηριστικό του νησιού, τ μόνιμο πάγο του.^[33] Αυτό έχει κάνει ορισμένους σχολιαστές να αμφιβάλλουν αν επισκέφθηκε πραγματικά το νησί.^[31][34]

Στις 10 Δεκεμβρίου 1825 ο Τζορτζ Νόρις της SE & S, πλοίαρχος του Sprightly, αποβιβάσθηκε στο νησί, το ονόμασε Λίβερπουλ και το διεκδίκησε για το Βρετανικό Στέμμα και το Γεώργιο Δ΄ στις 16 Δεκεμβρίου. ^[35]Η επόμενη αποστολή για τον εντοπισμό του νησιού ήταν του Τζόζεφ Φούλερ και του πλοίου του Francis Allyn το 1893, αλλά δεν κατάφερε να αποβιβασθεί στο νησί. Η αποστολή Valdivia του Γερμανού Καρλ Χουν έφθασε στο νησί το 1898. Δεν μπόρεσε να αποβιβασθεί, αλλά σάρωσε το βυθό για γεωλογικά δείγματα.^[36] Ήταν επίσης οι πρώτοι που καθόρισαν με ακρίβεια τη θέση του νησιού. Τουλάχιστον τρία πλοία αλιείας φώκιας επισκέφτηκαν το νησί μεταξύ 1822 και 1895. Ένα ταξίδι εξερεύνησης το 1927-28 απέφερε επίσης δέρματα φώκιας.^[37]

Ο Νόρις εντόπισε επίσης ένα δεύτερο νησί το 1825, που το ονόμασε Τόμσον και το τοποθέτησε 72 χιλιόμετρα βορειο-βορειοανατολικά από το Νησί Λίβερπουλ. Το Νησί Τόμσον αναφέρθηκε επίσης το 1893 από το Φούλερ, αλλά το 1898 ο Χουν δεν ανέφερε ότι είδε ένα τέτοιο νησί, ούτε κανείς από τότε. Ωστόσο το Νησί Τόμσον συνέχισε να εμφανίζεται στους χάρτες μέχρι το 1943..^[38] Ένα έγγραφο του 1967 ανέφερε ότι το νησί ίσως να εξαφανίστηκε από μια μη ανιχνευμένη ηφαιστειακή έκρηξη, αλλά το 1997 ανακαλύφθηκε ότι ο ωκεανός στην περιοχή έχει βάθος πάνω από 2.400 μέτρα.^[39]

Προσάρτηση στη Νορβηγία

Το 1927 η Πρώτη από τις Αποστολές Norvegia- υπό τον Χάραλντ Χόρντβεντ, που χρηματοδοτήθηκε από τον Λαρς Κρίστενσεν - ήταν η πρώτη που πραγματοποίησε μια παρατεταμένη παραμονή στο νησί. Εγιναν παρατηρήσεις και τοπογραφήσεις στα νησιά και ωκεανογραφικές μετρήσεις στη θάλασσα γύρω από αυτά. Στο Νυ Σάντεφιορδ ανεγέρθηκε μια μικρή καλύβα και, την 1η Δεκεμβρίου, υψώθηκε η σημαία της Νορβηγίας που διεκδίκησε το νησί. Η προσάρτηση θεσπίστηκε με βασιλικό διάταγμα στις 23 Ιανουαρίου 1928. Η διεκδίκηση αυτή προκάλεσε αρχικά τις διαμαρτυρίες του Ηνωμένου Βασιλείου, βασιζόμενες στην αποβίβαση και την προσάρτηση από τον Νόρις. Ωστόσο η βρετανική θέση αποδυναμώθηκε από την παρατήρηση από τον Νόρις δύο νησιών την αβεβαιότητα αν επρόκειτο για το Νησί Τόμσον ή το Λίβερπουλ (δηλαδή το Μπουβέ). Η τοποθέτηση του Νόρις που απέκλινε από τη σωστή θέση, σε συνδυασμό με το μικρό μέγεθος του νησιού και την έλλειψη φυσικού λιμανιού, έκανε το Ηνωμένο Βασίλειο να δεχθεί τη νορβηγική αξίωση ^[40]. Αυτό οδήγησε σε διπλωματικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο χωρών και το Νοέμβριο του 1929 η Βρετανία παραιτήθηκε από τις αξιώσεις της για το νησί.

Η Δεύτερη Αποστολή Norvegia έφθασε το 1928 με σκοπό την ίδρυση επανδρωμένου μετεωρολογικού ραδιοσταθμού, αλλά δεν μπόρεσε να βρει μια κατάλληλη τοποθεσία. Τότε τόσο η σημαία όσο και η καλύβα της προηγούμενης αποστολής είχαν παρασυρθεί. Η Τρίτη Αποστολή Norvegia, με επικεφαλής τον Χιάλμαρ Ρίισεν-Λάρσεν, έφτασε το επόμενο έτος και ανέγειρε μια νέα καλύβα στο Ακρωτήριο της Περιτομής και στο Λάρσεγια. Η αποστολή πραγματοποίησε αεροφωτογράφηση του νησιού και ήταν η πρώτη αποστολή στην Ανταρκτική με χρήση αεροσκάφους.^[41] Ο Νόμος περί Εξάρτησης, που ψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο της Νορβηγίας στις 27 Φεβρουαρίου 1930, καθιέρωσε το Νησί Μπουβέ ως εξάρτηση, μαζί με το Νησί του Πέτρου Α΄ και τη Γη της Βασίλισσας Μοντ..^[42] Η φώκια με αυτιά προστατεύεται στο νησί και γύρω από αυτό από το 1929 και από το 1935 προστατεύονται όλες οι φώκιες γύρω από το νησί.^[43]

Πρόσφατη ιστορία

Το 1955 επισκέφθηκε το νησί η νοτιοαφρικανική φρεγάτα Transvaal.^[44] Μεταξύ 1955 και 1958 δημιουργήθηκε η Νυρέυσα, μια περιοχή με θραύσματα βράχων χωρίς πάγο, η μεγαλύτερη τέτοια στο Μπουβέ, πιθανώς από κατολίσθηση^[45]. Το 1964 το νησί επισκέφτηκε η Βρετανική ακταιωρός Protector. Στις 17 Δεκεμβρίου 1971 ολόκληρο το νησί και τα χωρικά ύδατά του τέθηκαν υπό προστασία ως καταφύγιο άγριας ζωής^[46] . Το 1978 πραγματοποιήθηκε μια επιστημονική αποστολή, οπότε μετρήθηκε η θερμοκρασία του υπόγειου περιβάλλοντος στους 25 ° C .^[47] Εκτός από τις επιστημονικές έρευνες ανακτήθηκε μια σωσίβια λέμβος στη Νυρέυσα, αν και δεν βρέθηκαν ανθρώπινα ίχνη. Η σωσίβια λέμβος ανήκε σε επιστημονικό αναγνωριστικό σκάφος ("Το επιστημονικό αναγνωριστικό "Slava-9" ξεκίνησε τον τακτικό του 13ο περίπλου με το φαλαινοθηρικό στόλο "Slava" στην Ανταρκτική στις 22 Οκτωβρίου 1958 ... Στις 27 Νοεμβρίου πήγε στο Νησί Μπουβέ. Μια ομάδα αποβιβάσθηκε, αλλά δεν μπόρεσαν να εγκαταλείψουν εγκαίρως το νησί εξαιτίας του επιδεινούμενου καιρού και παρέμειναν σε αυτό για περίπου 3 μέρες. Οι άνθρωποι περισυνελέχθηκαν μόνο με ελικόπτερο στις 29 Νοεμβρίου»^[48])..

Το επεισόδιο Vela συνέβη στις 22 Σεπτεμβρίου 1979, στην επιφάνεια ή υπεράνω της θάλασσας μεταξύ της Μπουβέτεγια και των Νήσων του Πρίγκιπα Εδουάρδου, όταν ο αμερικανικός δορυφόρος Vela Hotel 6911 κατέγραψε μια ανεξήγητη διπλή λάμψη. Αυτή η παρατήρηση έχει ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως ως πυρηνική δοκιμή, μετέωρο ή βλάβη οργάνου.^{[47][49][50][51]}

Από τη δεκαετία του 1970 το νησί έχουν επισκεφθεί συχνά Νορβηγικές Ανταρκτικές αποστολές. Το 1977 κατασκευάστηκε ένας αυτοματοποιημένος μετεωρολογικός σταθμός και για δύο μήνες το 1978 και το 1979 λειτουργούσε ένας επανδρωμένος μετεωρολογικός σταθμός. Το Μάρτιο του 1985 μια Νορβηγική αποστολή πέτυχε αρκετά αίθριο καιρό που της επέτρεψε να φωτογραφήσει ολόκληρο το νησί από αέρος, με αποτέλεσμα τον πρώτο ακριβή χάρτη ολόκληρου του νησιού, 247 χρόνια μετά την ανακάλυψή του.^[52] Το Νορβηγικό Πολικό Ινστιτούτο εγκατέστησε ερευνητικό σταθμό 36 τετραγωνικών μέτρων από εμπορευματοκιβώτια στη Νυρέυσα το 1996. Στις 23 Φεβρουαρίου 2006 το νησί γνώρισε σεισμό μεγέθους 6.2, του οποίου το επίκεντρο ήταν περίπου 100 χλμ. μακριά,^[53] εξασθενίζοντας τα θεμέλια του σταθμού και προκαλώντας την παράσυρσή του στη θάλασσα από μια χειμερινή καταιγίδα.^[54] Το 2014 ένας νέος ερευνητικός σταθμός εστάλη από το Τρόμσε της Νορβηγίας, μέσω του Κέιπ Τάουν, στο Μπουβέ. Ο νέος σταθμός έχει σχεδιαστεί για να φιλοξενεί έξι άτομα για περίοδο δύο έως τεσσάρων μηνών.^[55]

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 τα νησιά Μπουβέτεγια, Γιαν Μάγεν και Σβάλμπαρντ εξετάσθηκαν ως τοποθεσίες για το νέο Νορβηγικό Διεθνές Νηολόγιο, αλλά το νηολόγιο σημαίας ευκαιρίας εγκαταστάθηκε τελικά στο Μπέργκεν το 1987.^[56] Το 2007 το νησί προστέθηκε στον προσωρινό κατάλογο υποψηφίων της Νορβηγίας ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, ως μέρος της διακρατικής υποψηφιότητας της Μεσο-Ατλαντικής Ράχης ^[57].

Η αλιεία κριλ στο Νότιο Ωκεανό υπόκειται στη Σύμβαση για τη Διατήρηση των Πόρων Θαλάσσιας Ζωής της Ανταρκτικής, που καθορίζει τις μέγιστες ποσοστώσεις αλιευμάτων για βιώσιμη εκμετάλλευση του κριλ της Ανταρκτικής^[58]. Οι έρευνες που διεξήχθησαν το 2000 έδειξαν υψηλή συγκέντρωση κριλ γύρω από το Μπουβέτεγια. Το 2004 παραχωρήθηκε στην Aker BioMarine άδεια αλιείας κριλ και πρόσθετες ποσοστώσεις από το 2008 για συνολικό αλίευμα 620.000 τόνων^[59]. Υπάρχει μια διαμάχη ως προς το αν η αλιεία είναι βιώσιμη, ιδιαίτερα σε σχέση με το κριλ που αποτελεί σημαντικό φαγητό για τις φάλαινες.^[60] . Το 2009 η Νορβηγία κατέθεσε στην Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ορια της Ηπειρωτικής Υφαλοκρηπίδας να επεκτείνει το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας σε απόσταση 200 ναυτικών μιλίων γύρω από το νησί^[61].

Το πλοίο της αποστολής Hanse Explorer επισκέφθηκε το Νησί Μπουβέ στις 20 και 21 Φεβρουαρίου 2012 στο πλαίσιο της "Αποστολής για το Μέλλον". Ο στόχος της αποστολής ήταν να αποβιβασθεί και να ανέβει στο υψηλότερο σημείο του νησιού. Οι πρώτοι τέσσερις ορειβάτες (Ααρον Χάλστεαντ, Βιλ Αλεν, Μπρούνο Ρόντι και Γιάσον Ρόντι) ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που ανέβηκαν στην υψηλότερη κορυφή, όπου άφησαν μια χρονοκάψουλα που περιείχε τα κορυφαία οράματα του μέλλοντος για το 2062. Το επόμενο πρωί ο Ααρον Χάλστεαντ οδήγησε στην κορυφή πέντε ακόμη ορειβάτες (Σάρτο Μπλούιν, Σεθ Θέρμαν, Τσακίμπυ Μπουαγέντ, Σίντυ Σάμπσον και Ακος Χιβέκοβιτς).^[62]

Αρκετές ερασιτεχνικές ραδιοτηλεοπτικές μεταδόσεις έχουν γίνει στο νησί.^[63][64][65]

Το νησί βρίσκεται νότια της Ανταρκτικής Σύγκλισης, γεγονός που του δίνει ένα θαλάσσιο Ανταρκτικό κλίμα, που χαρακτηρίζεται από βαριά σύννεφα και ομίχλη. Έχει μέση θερμοκρασία -1 ° C, με μέση του Ιανουαρίου 1 ° C και μέση του Σεπτεμβρίου -3 ° C. Οι μηνιαίες μέσες υψηλές θερμοκρασίες κυμαίνονται ελάχιστα κατά τη διάρκεια του έτους^[66]. Η μέγιστη θερμοκρασία των 14 ° C καταγράφηκε το Μάρτιο του 1980 και προκλήθηκε από την έντονη ηλιακή ακτινοβολία. Σημαντικές θερμοκρασίες μέχρι 20 ° C έχουν καταγραφεί σε ηλιόλουστες καιρικές συνθήκες στην επιφάνεια βράχων. Στο νησί επικρατεί κυρίως ένας αδύναμος δυτικός άνεμος.

Το δριμύ κλίμα και το έδαφος που δεσμεύεται από πάγο περιορίζει την πανίδα σε μύκητες (ασκομύκητες συμπεριλαμβανομένων των συμβιωτικών λειχήνων) και τη χλωρίδα σε μη αγγειακά φυτά (βρύα και μαρκαντιόφυτα). Η χλωρίδα είναι αντιπροσωπευτική της θαλάσσιας Ανταρκτικής και φυτογεωγραφικά παρόμοια με εκείνη των Νότιων Σάντουιτς και των Νήσων Νοτίων Σέτλαντ. Η βλάστηση είναι περιορισμένη λόγω του καλύμματος πάγου, αν και καταγράφονται παγοφύκη. Η υπόλοιπη βλάστηση βρίσκεται σε περιοχές χωρίς χιόνι, όπως οι προεξοχές nunatak και άλλα μέρη του οροπεδίου, οι παράκτιοι βράχοι, τα ακρωτήρια και οι παραλίες. Στη Νυρέυσα έχουν καταγραφεί πέντε είδη βρύου, έξι ασκομυκήτων (συμπεριλαμβανομένων πέντε λειχήνων) και είκοσι φυκιών. Οι περισσότερες περιοχές χωρίς χιόνι είναι τόσο απόκρημνες και υπόκεινται σε συχνές χιονοστιβάδες, που είναι βιώσιμοι μόνο σχηματισμοί λειχήνων και φυκιών. Υπάρχουν έξι ενδημικοί ασκομύκητες, τρεις από τους οποίους είναι λειχήνες.

Το νησί έχει χαρακτηριστεί ως Περιοχή Σημαντικών Πτηνών από τη BirdLife International λόγω της σημασίας του ως τόπου αναπαραγωγής για θαλάσσια πτηνά. Το 1978-79 υπήρχαν περίπου 117.000 πιγκουίνοι στο νησί, που υπολογίζονταν σε 62.000 μόνο το 1989-90. Η Νυρέυσα είναι η πιο σημαντική αποικία πιγκουίνων, με επόμενες το Ποσαντόβσκιμπρέεν, το Ακρωτήριο της Περιτομής, το Νορβεγκιάοντεν και το Λάρσεγια. Το νότιο φούλμαρ είναι μακράν το πιο συνηθισμένο πτηνό μετά τους πιγκουΐνους με 100.000 άτομα. Μη αναπαραγωγικά πτηνά που βρίσκονται στο νησί είναι ο βασιλιάς πιγκουίνος, έξι είδη άλμπατρος, το θυελλοπούλι (8 είδη), ο γερακοληστόγλαρος και άλλα.

Τα μόνα σπονδυλωτά στο νησί που δεν είναι πτηνά είναι οι φώκιες, ειδικά ο θαλάσσιος ελέφαντας του νοτίου ημισφαιρίου και η φώκια της Ανταρκτικής, που και οι δύο αναπαράγονται στο νησί. Το 1998-99 στη Νυρέυσα υπήρχαν 88 νεογνά θαλάσσιου ελέφαντα και 13.000 νεογνά φώκιας της Ανταρκτικής. Η μεγάπτερη φάλαινα και η φάλαινα δολοφόνος κολυμπούν γύρω από το νησί.

Το Μπουβέτεγια είναι μία από τις τρεις εξαρτήσεις της Νορβηγίας.^[67] Σε αντίθεση με το Νησί του Πέτρου Α΄ και τη Γη της Βασίλισσας Μοντ, που υπόκεινται στο Σύστημα της Συνθήκης της Ανταρκτικής,^[68] το Μπουβέτεγια δεν είναι υπό αμφισβήτηση. Το καθεστώς εξάρτησης συνεπάγεται ότι το νησί δεν είναι τμήμα του Βασιλείου της Νορβηγίας, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται υπό Νορβηγική κυριαρχία. Αυτό σημαίνει ότι το νησί μπορεί να παραχωρηθεί χωρίς να παραβιάζεται το πρώτο άρθρο του Συντάγματος της Νορβηγίας. Η Νορβηγική διοίκηση του νησιού ασκείται από το Τμήμα Πολικών Υποθέσεων του Υπουργείου Δικαιοσύνης και Δημόσιας Ασφάλειας, που βρίσκεται στο Όσλο ^[69].

Η προσάρτηση του νησιού ρυθμίζεται από το Νόμο περί Εξάρτησης της 24ης Μαρτίου 1933. Καθορίζει ότι το Νορβηγικό ποινικό, ιδιωτικό και δικονομικό δίκαιο ισχύουν στο νησί, μαζί με άλλους νόμους που αναφέρεται ρητά ότι ισχύουν στο νησί. Επιπλέον αναφέρεται ότι όλη η γη ανήκει στο κράτος και απαγορεύει την αποθήκευση και την έκρηξη πυρηνικών προϊόντων. Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη γύρω από το νησί καλύπτει έκταση 441.163 τετραγωνικών χιλιομέτρων.^[70]

Το Μπουβέ, κατά πλεονασμόν αναφερόμενο ως «Νησί Bouvetøya», ήταν το σκηνικό της ταινίας του 2004 Alien vs. Predator. Επίσης έκανε την εμφάνισή του στο βιβλίο A Grue of Ice, του Τζέφρυ Τζένκινς.

• «Πληροφορίες για το Νησί Μπουβέ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2006. 
• Το Νησί Μπουβέ - Bouvetøya