Μόντε Πισίς

Μια αποστολή της Αργεντινής το 1994 ισχυρίστηκε -χρησιμοποιώντας την τεχνολογία GPS που ήταν διαθέσιμη εκείνη την εποχή- ότι το υψόμετρο του Μόντε Πισίς ήταν 6.882 μέτρα, υψηλότερο από το Όχος ντελ Σαλάδο. Δέκα χρόνια αργότερα, με τη χρήση συστημάτων υψηλότερης ακρίβειας, αρκετές άλλες έρευνες απέδειξαν ότι οι μετρήσεις αυτές ήταν ανακριβείς: το 2005, μια αυστριακή ομάδα πραγματοποίησε έρευνα DGPS στην κορυφή του Πισίς και διαπίστωσε ότι το υψόμετρο ήταν 6.793 μέτρα. Το 2006 μια διεθνής αποστολή πραγματοποίησε έρευνα για το ύψος της κορυφής και βρήκε αποτελέσματα που συμφωνούσαν με ένα υψόμετρο γύρω στα 6.800 μέτρα. Αυτό επιβεβαιώθηκε αργότερα από μια χιλιανο-αργεντινο-ευρωπαϊκή αποστολή του 2007, η οποία ερεύνησε τόσο το Όχος ντελ Σαλάδο όσο και το Μόντε Πισίς και διαπίστωσε προσωρινά ότι το πρώτο είναι 6.891 μέτρα και το δεύτερο 6.793 μέτρα.^[1][2]

Το Μόντε Πισίς είναι μεγάλο ανδεσιτικό-δακιτικό ηφαιστειακό κέντρο. Σχηματίστηκε πριν από 6,6 έως 6,2 εκατομμύρια χρόνια. Όπως και το Σέρο Μπονέτε Τσίκο είναι ένα από τα μεγάλα ηφαιστειακά συγκροτήματα που σχηματίστηκαν εκείνη την εποχή πάνω από μια παραμορφωμένη πλάκα Νάζκα.^[3] Η ηφαιστειότητα στην περιοχή σταμάτησε πριν από περίπου 2 εκατομμύρια χρόνια.^[4]

Το Μόντε Πισίς, το Σέρο Μπονέτε Τσίκο και το Ινκαπίγιο σχηματίζουν ένα μεγάλο ηφαιστειακό σύμπλεγμα που συγκαταλέγεται μεταξύ των υψηλότερων στον κόσμο.^[5] Το Ινκαπίγιο σχηματίστηκε μετά το τέλος των εκρήξεων του Μόντε Πισίς και η υδροθερμική δραστηριότητα στο Ινκαπίγιο μπορεί να συνεχίζεται μέχρι σήμερα.^[6]

• Darack, Ed (2001). Wild Winds: Adventures in the Highest Andes (στα Αγγλικά). Cordee / DPP. ISBN 978-1884980817.