Herminia Fariña
Herminia Fariña Cobián, nada en Santiago de Compostela o 4 de abril de 1904[1] e finada en Simes (Meaño) o 16 de outubro de 1967[2], foi unha poeta e dramaturga galega.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Herminia Fariña Cobián 4 de abril de 1904 Santiago de Compostela, España |
| Morte | 16 de outubro de 1966 (62 anos) Simes, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | poeta , escritora |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Poesía |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Pai | José Fariña González |
| Irmáns | Ramón Fariña Cobián |
 | |
Traxectoria
Filla de José Fariña González, militar, e Regina Cobián Tejo, viviu a infancia en diferentes cidades pola profesión do pai. Aos dez anos trasládase a Simes, Meaño, á casa da avoa materna, onde comeza a desenvolver a súa vocación literaria.
Os seus versos apareceron nas revistas Vida Gallega, da que foi asidua colaboradora, e Gloria Femenina. O seu primeiro libro foi Cadencias, un poemario en castelán publicado en Pontevedra en 1922. En 1924 publicou Seara, con poemas en galego.
Tamén publicou en galego o poema dramático Margarida a malfadada e a peza cómica O soldado froita e outros diálogos e monólogos. Margarida a malfadada, xunto coa comedia en castelán La marquesa de Miraflores, foron estreadas no Teatro Principal de Santiago o 23 de marzo de 1927.[3]
Colaborou en La Temporada en Mondariz e publicou nesa vila Pétalos líricos en 1927. Foi elixida membro correspondente da Real Academia Galega en 1925.
Marchou a Buenos Aires, onde colaborou en publicacións como Céltiga, La Razón ou El Mundo de Montevideo. Tamén publicou alí Bajo el cielo porteño (1930) e Hosanna (1931)[4].
Regresou a Galicia en xaneiro de 1932[5] e escribiu unha zarzuela en tres actos e un cadro, O avarento, con música de José Jané. Foi vivir co pai, destinado en Calatayud, onde fundou e dirixiu a revista Fortaleza dende febreiro de 1935[6]. A finais de 1935 malvivía en Madrid, e mesmo se chegou a solicitar colaboración popular para aliviar a súa situación.[7]
En 1937 publicou ¡Por España y para España! (El libro del combatiente), con 14 poemas de exaltación relixiosa e franquista, dez deles en castelán e catro en galego. O libro foi utilizado como propaganda polo bando sublevado[8]. Ante o goberno franquista de Burgos publicitábase como orfa de pai, "asasinado polo bando republicano".[9]
Colaborou en La Noche, Sonata Gallega e Ciudad. En 1950, con motivo das festas de Vigo, publicou o folleto Cantiga serea con tres poemas.[10]
A principios da década de 1960 instalouse definitivamente en Simes, Meaño, onde morreu o 16 de outubro de 1966.
Vida persoal
Casou con Eduardo del Río en xullo de 1922[11]. Ao enviuvar del, casou con Pedro Fontenla Camiña o 7 de xuño de 1930 en Buenos Aires.[12][13] Novamente viúva, casou por terceira vez con Isaac Sánchez Alonso en Madrid en 1939.
Era irmá do médico e político Ramón Fariña Cobián.