Hippolyte Taine
Hippolyte Adolphe Taine, nado en Vouziers, Ardenas o 21 de abril de 1828 e finado en París o 5 de marzo de 1893, foi un filósofo, crítico e historiador francés; é considerado un dos principais teóricos do Naturalismo.
 Impresión de semitonos dun retrato de Léon Bonnat.  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) Hippolyte Adolphe Taine 21 de abril de 1828 Vouziers, Francia (pt)  |
| Morte | 5 de marzo de 1893 (64 anos) rue Cassette, Francia (en) |
| Lugar de sepultura | Menthon-Saint-Bernard |
| Q65498963 | |
| 1892 – 1893 | |
| 16º Cadeira 25 da Academia Francesa (pt) | |
| 14 de novembro de 1878 – 5 de marzo de 1893 ← Louis de Loménie (pt) – Albert Sorel → | |
| Q65498963 | |
| 1878 – 1886 | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Educación | Lycée Condorcet (pt) École Normale Supérieure |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Filosofía |
| Lugar de traballo | París (1864–1893) |
| Ocupación | filósofo , historiador da arte , escritor , historiador , crítico literario |
| Empregador | Escola Nacional Superior de Belas Artes Universidade de Oxford Escola Militar Especial de Saint-Cyr (pt) |
| Membro de | |
| Movemento | Positivismo |
| Pseudónimo literario | Frédéric-Thomas Graindorge |
| Lingua | Lingua francesa |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Cónxuxe | Thérèse Taine |
Premios
| |
Sinatura  | |
 | |
Biografía
Tras cursar estudos en París, durante algún tempo foi profesor de Retórica no Instituto de Poitiers e desde 1864 ensinou estética e historia da arte na Escola de Belas Artes. Viaxou por Inglaterra, Alemaña e Italia, e en 1878 ingresou na Academia.
No terreo filosófico, Taine criticou a escola de Cousin, inspirándose nos «ideólogos» do século XVIII. No tratado De l’intelligence (1870; Da intelixencia) desenvolveu, na liña de Comte e do positivismo de Stuart Mill, o seu pensamento, tendente a fundar unha psicoloxía científica e experimental sobre bases fisiolóxicas. Estas ideas tiveron unha gran resonancia; en literatura constituíron a base teórica do naturalismo e nelas inspirouse Émile Zola desde a súa novela Teresa Raquin. Así mesmo, Taine expuxo os conceptos básicos dun método estético e crítico esencialmente casualista-determinista.
Despois do Essai sur Tite-Live (1856; Ensaio sobre Tito Livio), no soado Essai sur lles fables de La Fontaine (1860; Ensaio sobre as fábulas de La Fontaine), na Histoire da littérature anglaise (1864-1869; Historia da literatura inglesa) e nas leccións sobre arte flamenga, grega e italiana, recompiladas baixo o título Philosophie de l'art (1865-1869; Filosofía da arte), analizaba as obras artísticas e literarias considerándoas como o resultado da raza, o ambiente (tanto físico como histórico-xeográfico) e o momento (é dicir, a suma dos datos preexistentes que condicionan o devir histórico). Ademais, tendía a definir en cada autor a facultade dominante que lle impulsaba a expresarse nunha dirección determinada.
Este método tivo moitos e inmediatos seguidores, pero pronto xurdiron críticas do excesivo esquematismo e da incapacidade de determinar adecuadamente os caracteres formais dunha obra. Non obstante os excesos teóricos, Taine demostrou ser un crítico penetrante nas páxinas que escribiu acerca de Balzac e Stendhal e, en xeral, nos tres volumes de ensaios publicados entre 1858 e 1894.
Como historiador levou a cabo, en Origines de la France contemporaine (1876-1893; Orixes da Francia contemporánea), un severo exame das causas que produciran a decadencia da sociedade francesa a partir da Revolución de 1789, as cales se puxeron de manifesto dramaticamente na derrota inflixida por Prusia en 1870. Xunto con Ernest Renan, foi unha das figuras máis influentes da vida intelectual francesa da súa época. Un reflexo interesante da súa personalidade dano as súas notas de viaxe e a súa correspondencia.
Obras
- De personis platonicis (1853)
- La Fontaine et ses fables (1853 e 1861)
- Voyage aux eaux des Pyrénées (1855 e 1858)
- Essai sur Tite-Live (1856)
- Les Philosophes classiques du XIXe siècle en France (1857 e 1868)
- Essais de critique et d’histoire (1858 e 1882)
- Histoire de la littérature anglaise (1864)
- Philosophie de l’art (1865 e 1882)
- Nouveaux essais de critique et d’histoire (1865 e 1901)
- Voyage en Italie (1866)
- Note sur Paris. Vie et opinions de M. Frédéric-Thomas Graindorge (1867)
- De l’intelligence (1870)
- Un séjour en France de 1792 à 1795. [Lettres d’un témoin de la Révolution française, traduites de l’anglais] (1872)
- Notes sur l’Angleterre (1872)
- Les origines de la France contemporaine :
- L’ancien régime (1875)
- La révolution : I — l’anarchie (1878)
- La révolution : II — La conquête jacobine (1881)
- La révolution : III — Le gouvernement révolutionnaire (1883)
- Le régime moderne (1890–1893)
- Derniers essais de critique et d’histoire (1894)
- Carnets de voyage, notes sur la province (1863–1865 e 1897)
- Etienne Mayran (1910), fragments
- H. Taine, sa vie et sa correspondance (1903–1907)
| Predecesor: Louis de Loménie | Cadeira 25 Academia francesa 1878-1893 | Sucesor: Albert Sorel |