Maks Luburić
Vjekoslav Luburić
escoita (axuda · info), nado en Humac, preto de Ljubuški, o 20 de xuño de 1913 e finado en Carcaixent, Valencia, o 20 de abril de 1969, foi un militar croata destacado na Segunda guerra mundial, tamén coñecido como Maks Luburić ou Maks o carniceiro.
  | |
| Nome orixinal | (hr) Vjekoslav Luburić |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 6 de marzo de 1914 Ljubuški (en)  |
| Morte | 20 de abril de 1969 (55 anos) Carcaixent (España franquista) |
| Causa da morte | Homicidio (Ferida na cabeza e traumatismo físico ) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Croacia |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Servizo militar e acción política |
| Ocupación | torturador (pt) , oficial , Criminal de guerra , activista político |
| Período de actividade | 1929 - |
| Lingua | Lingua croata |
| Carreira militar | |
| Lealdade | Estado independente de Croacia |
| Rama militar | Guarda Nacional Croata (pt) , Ustaše Surveillance Service (en) e Forças Armadas Croatas (pt) |
| Rango militar | Xeneral |
| Conflito | Segunda guerra mundial |
Premios | |
Foi membro do movemento Ustaša e dirixiu o campo de concentración de Jasenovac, considerado un dos campos de exterminio máis crueis de todos os tempos.[1] Trala fin da guerra e a súa saída de Croacia, durante o seu exilio na España franquista recibiu o falso nome de Vicente Pérez García.
Traxectoria
Primeiros anos
Durante a súa mocidade só asistiu á escola primaria. En 1931 uniuse ao movemento ustashi, participando en diversas accións contra o estado iugoslavo. Por iso, tivo que emigrar a Hungría en 1932 e instalouse no campo de Jankapuszta preto de Budapest, onde chegou a ser xefe do comisario do campo. En abril de 1941, após a invasión alemá de Iugoslavia, regresou á Croacia controlada polos nazis.
Segunda guerra mundial
Durante a formación do Estado Independente de Croacia (NDH), ao comezo da segunda guerra mundial, foi ascendido a xeneral e foi posto á fronte da rexión de Drina, o que lle valeu o alcume de Xeneral Drinjanin (Xeneral da Drina). Desde o establecemento dos campos de exterminio polo estado pronazi croata, foi nomeado o seu comandante principal e, nunha cerimonia celebrada o 9 de outubro de 1942, felicitouse da gran "eficacia" do centro de asasinatos de Jasenovac . Durante o banquete que seguiu, afirmou con orgullo: "Matamos máis persoas aquí en Jasenovac que o Imperio Otomán durante a súa longa estancia en Europa". [2]
Luburić adestrouse en Auschwitz e visitou outros campos de concentración alemáns para aprender métodos de exterminio e aplicalos en Jasenovac.[3] Non obstante, o modelo sobre o que construíu Jasenovac foi o campo de concentración de Sachsenhausen.[3] Considérase que entre 100.000 e 600.000 persoas morreron en Jasenovac.[4] [5] Algúns observadores nazis cualificárono, en diversos informes oficiais, de "sádico extremo" e "enfermo mental".[6]
Ao final da guerra, coa derrota do Estado Independente de Croacia, Luburić liderou brevemente unha formación paramilitar chamada Os Cruzados (Križari). Non obstante, non conseguiu o seu obxectivo de restablecer o réxime pronazi croata contra a Iugoslavia de Tito.
Exilio español
Ao final da guerra, pasou ilegalmente a Hungría, despois a Austria e Francia e posteriormente instalouse en España, onde viviu no concello de Benigánim (Valencia) protexido polo franquismo, que lle deu un nome falso: Vicente Pérez García. Casou cunha española, coa que tivo catro fillos, e pese a estar prohibido o divorcio na ditadura franquista, separouse dela en 1957. Participou en actividades das organizacións de emigrantes croatas en España, Suecia, Alemaña Occidental e o Canadá. Alonxado do movemento Ustasha na segunda metade da década de 1950, fundou a Irmandade dos Amigos da Drina, e máis tarde unha organización chamada Resistencia Nacional Croata. En España dirixiu unha imprenta encargada de difundir a propaganda destes movementos, co apoio do franquismo.
Asasinato
Foi asasinado na súa casa de Carcaixent o 20 de abril de 1969[7] por Ilija Stanic[8], un presunto axente dos servizos secretos iugoslavos (UDBA) que fora encuberto como empregado da súa imprenta. Stanic nunca foi arrestado e chegou á Iugoslavia de Tito, onde foi recibido como un heroe nacional.[9]
Notas
Véxase tamén
Ligazóns externas