El miel[1] ye un fluyíu duce y viscosu producíu poles abeyes a partir del néutar de les flores, de fluxos de partes vives de plantes o d'escreiciones d'inseutos zucadores de plantes. Les abeyes recueyen, tresformen y méstenlu con sustancies propies y atróxenlu nos truébanos au maúra.
La téunica qu'atiende a la estraición del miel de les enxeites (o bozones), del truébanu denómase apicultura.
Las carauterístiques físiques, químiques y organoléptiques del miel vienen determinaes pola mena de néutar que recueyen les abeyes.
El miel tien les sos cualidaes reconocíes y utilizaes ente los humanos dende dómines remotes, como alimentu y pa enduzar de mena natural los alimentos. El so poder d'endulzamientu ye de dos vegaes más que'l zucre de caña.
Hai delles referencies hestóriques alrodiu d'esta sustancia. Arriendes de les cites bíbliques, munchos otros pueblos, como los antigos exipcianos o los griegos, por exemplu, facíen refencia al miel como un productu sagráu, aportando a valir como mena de pagu d'impuestos. Nes escavaciones exipcianes con más de 3.000 años foren afayaes amosances de miel entá bien conservaes, llixeramente tapecíes en tarreños. Tamién esisten rexistros prehestóricos en pintures rupestres del usu del miel.
Conócense delles menes de miel que dependen de la flor usada como fonte del néutar y de la mena d'abeya que la remana. Les abeyes fabriquen miel nuna cantidá tres vegaes superior a la que-yos ye necesaria pa sobrevivir, darreu d'esto, siempres foi dable recoyer l'escesu d'ésti pal home, y más sero realizar la domesticación de les abeyes col envís d'algamar el miel, téunica denomada apicultura.
