Στην Ανατολική Ορθοδοξία, θέωση ή θεοποίηση είναι διαδικασία μετασχηματισμού που έχει ως στόχο την ομοιότητα ή ένωση με τον Θεό, όπως διδάσκεται από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και τις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες.
Ως διαδικασία μετασχηματισμού, η θέωση προκαλείται από τις συνέπειες της κάθαρσης (καθαρισμός του νου και του σώματος) και της θεωρίας («φωτισμός» με το «όραμα» του Θεού). Σύμφωνα με την Ανατολική χριστιανική διδασκαλία, η θέωση είναι σκοπός της ανθρώπινης ζωής. Θεωρείται εφικτή μόνο μέσω μιας συνέργειας (ή συνεργασίας) μεταξύ της ανθρώπινης δραστηριότητας και των άκτιστων ενεργειών (ή λειτουργιών) του Θεού.[1]
Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Ιερόθεο, η υπεροχή της θέωσης στην Ανατολική Ορθόδοξη Χριστιανική θεολογία συνδέεται άμεσα με το γεγονός ότι η Ανατολική Χριστιανική θεολογία βασίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό από τη Λατινική Καθολική θεολογία στον τομέα των άμεσων πνευματικών ιδεών των αγίων ή των μυστικιστών της εκκλησίας παρά την προφανώς πιο ορθολογική σκέψη της Δύσης.[2]
Οι ανατολικοί Χριστιανοί θεωρούν ότι "κανείς που δεν ακολουθεί την πορεία της ένωσης με τον Θεό μπορεί να είναι θεολόγος"[3] με την ορθή έννοια. Έτσι η θεολογία στον ανατολικό χριστιανισμό δεν αντιμετωπίζεται κυρίως ως ακαδημαϊκή επιδίωξη. Αντ'αυτού, βασίζεται στην εφαρμοσμένη αποκάλυψη (βλέπε γνωσιολογία) και η πρωταρχική επικύρωση ενός θεολόγου θεωρείται η κατοχή μιας άγιας και ασκητικής ζωής αντί για πνευματική κατάρτιση ή ακαδημαϊκή διαπίστευση (βλέπε το λήμμα Σχολαστικισμός).[2]