Alexander Haig

Haig genoot zijn hoger onderwijs onder meer aan de Amerikaanse militaire academie te West Point. Daarnaast studeerde hij bedrijfskunde aan de Columbia School of Business en Georgetown University. Als jong officier maakte hij deel uit van de generale staf van generaal Douglas MacArthur in Japan.

In het begin van de Koreaanse Oorlog (1950-1954) was Haig verantwoordelijk voor het bijhouden van MacArthurs overzichtskaart en moest hij de generaal elke avond inlichten over wat er die dag op het slagveld was gebeurd. Later nam Haig zelf deel aan de gevechten, als lid van het Tiende Corps, dat geleid werd door MacArthurs chefstaf, generaal Edward Almond. Haig nam deel aan zeven operaties, waaronder de Slag van Inchon, de Slag bij het Chosin Reservoir en de evacuatie van Hungnam. Hij werd meerdere keren gedecoreerd. In de jaren na de Koreaanse Oorlog bekleedde hij diverse functies in het Amerikaanse leger.

In 1966 kreeg hij de leiding over een bataljon in Vietnam. In maart 1967 werd hij met zijn helikopter neergehaald. Vanwege zijn optreden in de daaropvolgende bloedige gevechten werd hij gedecoreerd met de op een na hoogste Amerikaanse militaire onderscheiding: de Distinguished Service Cross.

Haig was stafchef van het Witte Huis tijdens de laatste periode van het presidentschap van Richard Nixon. In de periode voorafgaande aan het aftreden van Nixon door de Watergate-affaire zorgde hij ervoor dat het Witte Huis bleef functioneren. Ook overlegde hij in de laatste maanden met medewerkers van vice-president Gerald Ford over de transitie.

In december 1974 werd Haig benoemd tot opperbevelhebber van de NAVO-strijdkrachten. Op 25 juni 1979 overleefde hij een aanslag toen de links-extremistische terreurgroep Rote Armee Fraktion zijn auto probeerde op te blazen met een mijn. Drie lijfwachten in een volgwagen raakten hierbij gewond.

Tijdens Haigs ministerschap van Buitenlandse Zaken brak tussen Argentinië en Groot-Brittannië de Falklandoorlog uit toen op 2 april 1982 de Argentijnse invasie van de Britse kolonie plaatsvond. Direct na deze invasie trachtte Haig te bemiddelen. Hij voerde intensief overleg met de Britse regering in Londen en met de Argentijnse regering in Buenos Aires, terwijl de Britse Royal Navy op weg was naar de Falklands. Haig brak op 19 april zijn bemiddelingspoging af, zonder een compromis te hebben bereikt. Haig, die tijdens zijn anderhalf jaar in functie herhaaldelijk moeite had met verschillende leden van de regering-Reagan, besloot op 25 juni 1982 ontslag te nemen en werd opgevolgd door George Shultz.

In 1988 probeerde Haig tevergeefs om binnen de Republikeinse Partij de nominatie voor presidentskandidaat in de wacht te slepen. Hij profileerde zich als een criticus van George Bush sr. Toen hij zich uit de race terugtrok gaf hij zijn steun aan de presidentiële campagne van senator Bob Dole uit Kansas.

Hij overleed op 85-jarige leeftijd op 20 februari 2010.

• Combat Infantryman Badge
• Presidential Service Badge
• Distinguished Service Cross
• Defense Distinguished Service Medal with Oak Leaf Cluster
• Army Distinguished Service Medal
• Silver Star with Oak Leaf Cluster
• Legion of Merit with two Oak Leaf Clusters
• Distinguished Flying Cross with two Oak Leaf Clusters
• Bronze Star with "V" device and two Oak Leaf Clusters
• Purple Heart
• Air Medal with award numeral 24
• Army Commendation Medal
• American Campaign Medal
• World War II Victory Medal
• Army of Occupation Medal
• National Defense Service Medal with Service Star
• Korean Service Medal with four Service Stars
• Vietnam Service Medal with two Service Stars
• National Order of Vietnam
• Vietnam Gallantry Cross with Palm
• United Nations Service Medal
• Republic of Vietnam Campaign Medal
• Grand Cross of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany

Zie de categorie Alexander Haig van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.