Dunhuang

Veel (boeddhistische) reizigers kerfden in de rotsen één of meerdere boeddha's of andere religieuze figuren. Dit leidde tot de Mogao-grotten. De grottempels staan tegenwoordig op de werelderfgoedlijst van de UNESCO.

Tot de tempels behoren:

• De Mogao-grotten (Chinees: 莫高窟)
• De Westelijke Duizend Boeddha-grotten (西千佛洞, Engels: West Thousand Buddha Caves)
• De Yulin-grotten (Chinees: 榆林窟)
• De Oostelijke Duizend Boeddha-grotten (Chinees: 东千佛洞, Engels: East Thousand Buddha Caves)
• De Kleine Duizend Boeddha-grotten (Chinees: 水峡口小千佛洞, Engels: Small Thousand Buddha Caves at Shuixiakou)
• De Subei Wugemiao-grotten (Chinees: 肃北五个庙石窟)
• De Yigemiao-grotten (Chinees: 一个庙石窟)
• De Yumen Changma-grotten (Chinees: 玉门昌马石窟)

Boeddhistische kloosters verzamelden veel geschriften vanuit het westen (en India), maar ook uit de Chinese literatuur. Een groot deel werd opgeslagen in de Mogao-grotten. De taoïstische monnik Wang Yuanlu vond ze in 1900 terug. Hij verkocht deze Manuscripten van Dunhuang aan de westerse onderzoekers Aurel Stein en Paul Pelliot. Ook bemachtigden enkele Russische en Japanse onderzoekers een deel van de documenten. De rest van de manuscripten bleef voor China behouden, grotendeels door de inspanningen van Luo Zhenyu.

De manuscripten dateren van tussen de 5e tot en met de 11e eeuw en zijn van grote historische, filologische en literaire betekenis. Men dacht dat deze werken langgeleden verloren geraakt waren. Verder werden in de grot oude edities van klassieke werken gevonden, kwamen er onbekende talen uit Centraal-Azië aan het licht en werd het oudst bewaard gebleven gedrukte boek ter wereld aangetroffen, de Diamantsoetra uit de tijd van de Tang-dynastie.

• Yueyaquan

• International Dunhuang Project (bevat duizenden gedigitaliseerde manuscripten en schilderingen van Dunhuang)

Zie de categorie Dunhuang van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.