Kampfgruppen der Arbeiterklasse

De organisatie bestond gemiddeld uit zo'n 400.000 vrijwilligers. In 1989 echter was het aantal leden al gedaald tot 210.000 waarvan slechts 187.000 in actieve dienst en de overige als reservist. Rekrutering werd gedaan in fabrieken en andere ondernemingen, door een speciale tak van de Sozialistische Einheitspartei Deutschlands (SED). Lidmaatschap was vrijwillig, maar SED-partijleden waren verplicht voor een bepaalde tijd dienst te doen in de Kampfgruppen.

De KdA viel onder bevel van het Centrale Comité (Zentralkomitee) (ZK) van de SED. Het was in feite een partijleger. Alle orders en beslissingen kwamen van het Politbureau van het ZK. Het ZK hield ook toezicht op de overige strijdkrachten door middel van de veiligheidscommissie (Sicherheitskommission). Trainingen en materiaal werden verzorgd door de Volkspolizei.

Bataljons- en bedrijfscommandanten ("Hundertschaften") werden aangewezen door de partijorganisatie in de belangrijkste bedrijven en ondernemingen. Aanstelling geschiedde vervolgens door de districtsleiding van de SED.

De KdA was georganiseerd als een infanterie-eenheid en het was een aanvulling op de Nationale Volksarmee en de Deutsche Volkspolizei. De Kampfgruppen werden ingezet als veiligheidstroepen in het achterland bij oorlogssituaties en bij oproer van politieke aard zoals protesten tegen de overheid.

De grotere bedrijven in de DDR hadden allemaal een eigen Kampfgruppe.