De Trophée Européenne Pentatlon 1978 was de zevende editie van het Europees kampioenschap vijfkamp voor landenteams, beter bekend onder de afkorting TEP. Team Nederland veroverde na de spannendste editie tot dan toe voor de derde keer de titel. Spanje schreef niet in en daarom mocht titelverdediger Nederland een extra team afvaardigen. Dit zogenaamde “B” team zorgde bijna voor een enorme stunt.
Pas in de laatste ronde op zondag moest het Team Nederland B om onverklaarbare reden in de voorlaatste wedstrijd van het toernooi aantreden tegen de sterker geachte landgenoten. In de wandelgangen werd gefluisterd dat de hoofdmacht dit partijtje wel “even met 10-0 zou winnen” en daarmee de titel in de schoot geworpen zou krijgen. Hoe anders zou het gaan! Herman Popeijus, die in de derde ronde was ingevallen voor de wegens familie omstandigheden afgehaakte van Bracht, vocht nek-aan-nek met Joop de Wilde waarbij laatstgenoemde één carambole voorbleef. Van der Smissen en Sundquest vochten een marathon partij uit waardoor Z.K.H. Prins Bernhard pas een uur later kon vertrekken dan gepland. Van der Smissen trok uiteindelijk aan het langste eind: 2-2. Havermans remiseerde tegen de 22-jarige Jos Bongers. Bongers groeide gaandeweg uit tot de revelatie van het toernooi. Hij bleef ongeslagen en maakte drie partijen in de eerste beurt uit. Vultink kon Bessems niet van zich afschudden en verloor waarna Piet Vet uiteindelijk zorgde voor een voor het “A” team benauwde 5-5. Remise dus. Voor het dramatische slot zorgden de teams van West-Duitsland en België. De Duitsers hadden aan een punt genoeg om voor het eerst de titel te veroveren. De volgepakte tribunes werden echter getuige van een Duitse anti-climax. Wirtz, met een Nederlandse vrouw gehuwd en woonachtig in Hoorn, zorgde nog wel voor de eerste Duitse punten, waarna Dielis en Ceulemans zoals verwacht de stand op 4-2 brachten in het voordeel van de Belgen, die vanwege het gelijke spel van de Nederlanders kansloos waren geworden voor goud. De jeugdige Wildförster werd op forse achterstand gespeeld door Tony Schrauwen maar vocht zich langzaam maar zeker terug in de partij. Uitgerekend de sterkste Duitser van de vorige edities, de lange Klaus Hose op wie de Duitse hoop gevestigd was, kon het niet bolwerken. Corin was hem na 6 beurten ruim de baas. Dat Wildförster alsnog op een knappe manier zijn partij winnend afsloot, was alleen nog van belang voor de statistieken. Schrauwen moest in de gelijkmakende beurt nog 113 caramboles maken om een gelijk spel te forceren, maar hij deed daarvoor geen moeite meer. Prins Bernhard reikte de naar hemzelf vernoemde cup uit aan het kampioensteam. Ook Rini van Bracht was daarbij aanwezig.
-Flag.svg){kind=small}
Amersfoort
