Arthur Simons

Arthur Simons (ur. 11 października 1877 w Düsseldorfie, zm. 1942 w KL Vaivara) – niemiecki lekarz neurolog.

Arthur Simons
Data i miejsce urodzenia

11 października 1877
Düsseldorf

Data i miejsce śmierci

1942
KL Vaivara

profesor nauk medycznych
Specjalność: neurologia
Alma Mater

Uniwersytet w Berlinie

Doktorat

1903

Habilitacja

1921

Profesura

1923

Stolperstein poświęcony Arthurowi Simonsowi przy Kurfürstenstraße 50 w Berlinie-Tiergarten

Życiorys

Studiował medycynę na Uniwersytecie w Berlinie, w 1903 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. Pracował później w Augusta Hospital u Hugona Liepmanna, w Charité i w poliklinice Hermanna Oppenheima. W 1921 roku uzyskał habilitację z neurologii, w 1923 roku został profesorem nadzwyczajnym[1].

W 1911 roku przedstawił opis zespołu znanego dziś jako zespół Barraquera-Simonsa[2][1].

We wrześniu 1933 roku został zwolniony ze stanowiska w klinice Charité. 3 października 1942 został deportowany z Berlina do obozu koncentracyjnego w Vaivarze w Estonii, gdzie został zamordowany[3][4].

Wybrane prace

  • Lewandowsky M., Simons A. Zur Physiologie der vorderen und der hinteren Zentralwindung. Archiv f. d. ges. Physiol 139, 240 (1909)
  • Crampi bei amyotrophischer Lateralsklerose[5] (1911)
  • Gliom in der linken hinteren Hirnhälfte mit Einwuchs in beide Sehnerven (Kriegsbeobachtung)[6] (1918)
  • Über die elektrische Erregbarkeit der vorderen und der hinteren Zentralwindung[7]. (1913)
  • Knochen und Nerv (Kriegserfahrungen) (1917)
  • III. Gefühlsprüfung am freigelegten Nerven[8] (1918)
  • Bielschowsky M., Simons A. Über diffuse Hamartome (Ganglioneurome) des Kleinhirns und ihrer Genese. J Psychol Neurol (1930)
  • Nekrolog auf Hermann Oppenheim. Zschr ärztl Fortbildg 16 (Jena 1919) 381-383

Przypisy

Linki zewnętrzne