Elizabeth Strout

Elizabeth Strout urodziła się w 1956 roku w Portland, w stanie Maine. Jej rodzice byli wykładowcami w college’u^[3]. Ojciec był parazytologiem, matka uczyła pisania^[4]. Wychowywała się w małych miasteczkach w Maine i New Hampshire^[5]. W jej domu nie było telewizora, było jedynie pianino i radio. Mieszkała daleko od innych dzieci, nie miała więc w dzieciństwie przyjaciół^[6]. Pisarstwo fascynowało ją od dzieciństwa^[2]. Matka podarowała jej pierwsze notesy i zachęciła do tego, by Strout zapisywała w nich sytuacje i osoby z życia codziennego. Dziewczynka spędzała też mnóstwo czasu w lokalnej bibliotece^[7]. Czytała bardzo dużo, często też uczyła się na pamięć poezji^[2].

Jako dwunastolatka zaczęła dorabiać sobie, sprzątając w domach starszych pań^[4], a także pracując jako sekretarka w biurze fabryki (poczynione tam obserwacje wykorzystała potem w powieści Amy i Isabelle)^[6]. Nadal pisała, zaczęła też, od 16. roku życia, wysyłać swoje opowiadania do pism literackich^[2]. Pisarstwo było jedynym zawodem, jaki rozważała dla siebie^[4].

Jest absolwentką liceum w Durham^[8]. W 1977 roku ukończyła angielski w Bates College^[7]. Po college’u pracowała jako kelnerka i nadal, bez powodzenia, wysyłała swoje opowiadania do pism. Z czasem zaczęła się niepokoić o to, czy uda jej się zaistnieć w swoim wymarzonym zawodzie pisarki, dlatego zdecydowała się zdobyć wykształcenie prawnicze, a podejmując ten zawód pisywać nocami^[4]. Od 1979 roku studiowała prawo na Syracuse University. Na tym uniwersytecie zdobyła też wykształcenie w zakresie gerontologii^[7]. Przez sześć miesięcy pracowała jako prawniczka, jednak, jak twierdzi, bardzo słabo radziła sobie w tej pracy. Dlatego ponownie zdecydowała się zaangażować całkowicie w pisarstwo^[4]. Wyszła za mąż, przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie zaczęła pracę jako adiunktka w Manhattan Community College^[7][4]. Kiedy została matką, nadal pisała. Nie miała wiele czasu, dlatego narzuciła sobie rygor pisania przez trzy godziny i minimum trzech stron (ręcznego pisma) dziennie^[4].

Bardzo długo nie udawało jej się osiągnąć sukcesu. Wydawcy odrzucali wysyłane jej materiały, często bez żadnych słów zachęty, autorka jednak pisała dalej. Jej pierwsza powieść, Amy i Isabelle, ukazała się w 1998 roku, a więc kiedy Strout miała 42 lata^[9]. Książka była nominowana do Orange Prize (obecnie Women’s Prize for Fiction), znalazła się też w finale PEN/Faulkner Award^[7]. Jej trzecia książka, zbiór 13 opowiadań zbudowanych wokół postaci nauczycielki Olive Kitteridge przyniosła jej w 2009 roku Nagrodę Pulitzera w dziedzinie beletrystyki^[3][8].

Strout mieszka w Nowym Jorku. Publikuje kolejne powieści i wykłada na Queens University w Charlotte^[5]. W wywiadach mówi o tym, że lubi rutynę – wstaje codziennie o 7 rano, spaceruje przy East River, a następnie zasiada do pisania^[6].

Jest dwukrotną mężatką^[8]. Z pierwszego małżeństwa ma córkę, Zarinę (ur. w 1983), która również zajmuje się pisarstwem – jest autorką poezji i sztuk teatralnych^[10]. Obecnym mężem Strout jest prawnik, były prokurator generalny stanu Maine i wykładowca na Harvardzie Jim Tierney^[8].

• Amy i Isabelle (Amy and Isabelle, powieść, 1998, wyd. pol. 2018)^[9]
• Trwaj przy mnie (Abide with Me, 2006, wyd. pol. 2008)
• Olive Kitteridge (Olive Kitteridge, 2008, wyd. pol. 2010)
• Bracia Burgess (The Burgess Boys, 2013, wyd. pol. 2016)
• Mam na imię Lucy (My Name Is Lucy Barton, 2016, wyd. pol. 2016)
• To, co możliwe (Anything is Possible, 2017, wyd. pol. 2017)
• Olive powraca (Olive, Again, 2019, wyd. pol. 2019)^[7]
• William (Oh William!, 2021, wyd. pol. 2021)
• Lucy by the Sea (2022)

Jej debiutancka powieść, Amy i Isabelle, została zekranizowana w 2001 roku jako film telewizyjny w serii Oprah Winfrey Presents^[2][11]. Na podstawie Olive Kitteridge w 2014 roku powstał czteroodcinkowy miniserial produkcji HBO. Tytułową rolę zagrała w nim Frances McDormand, reżyserką była Lisa Cholodenko^[12].

• Nagroda „Los Angeles Times” im. Arta Seidenbauma za Amy i Isabelle (1999)
• Nominacja do Orange Prize dla Amy i Isabelle (2000)
• Nominacja do PEN/Faulkner Award dla Amy i Isabelle (2000)\
• Nagroda Pulitzera w dziedzinie literatury pięknej dla Olive Kitteridge (2009)
• Premio Bancarella dla Olive Kitteridge (2010)
• Nominacja do National Book Critics Circle Award dla Olive Kitteridge (2008)
• Premio Malaparte dla Mam na imię Lucy (2016)
• Story Prize za To, co możliwe (2018)
• Nagroda dla najlepszej książki „Publisher’s Weekly” dla To, co możliwe (2017)
• Wybór Klubu Książki Oprah dla Olive powraca (2019)
• Tytuł Library Lion przyznawany przez Nowojorską Bibliotekę Publiczną (2018)
• Międzynarodowa Nagroda Literacka Taobuk (2018)
• Doktorat honoris causa Bates College (2010)^[7]

• Strona prywatna