Test Schillinga

Test Schillinga – test pozwalający ocenić wchłanianie witaminy B₁₂ z przewodu pokarmowego na podstawie jej wydalania z moczem. Jest pośrednią metodą ustalenia obecności czynnika wewnętrznego (IF) w soku żołądkowym^[1]. Test polega na podaniu znakowanej ⁵⁷Co witaminy B₁₂ i określeniu radioaktywności moczu będącej miarą wydalania związku. Test przeprowadzany jest w kilku fazach. W pierwszej fazie pacjent do badania musi być na czczo; po oddaniu moczu przyjmuje p.o. (doustnie) witaminę B₁₂ znakowaną ⁵⁷Co w dawce 1 μg, i po 2 godzinach i.m.(domięśniowo) dawkę 1000 μg samej witaminy. Pomiaru radioaktywności dokonuje się w moczu zebranym 24 godziny po podaniu witaminy B₁₂. Normą jest >10% podanej doustnie dawki witaminy w moczu, wartości <7% wskazują na upośledzone jej wchłanianie^[2]. W drugiej fazie testu witaminę B₁₂ podaje się łącznie z czynnikiem wewnętrznym (IF) w celu wykluczenia anemii złośliwej.

Nazwa badania wzięła się od jego pomysłodawcy, Roberta F. Schillinga.

Współcześnie test w praktyce nie jest stosowany ze względu na trudną dostępność radioaktywnie znakowanej witaminy B₁₂.