Województwo płockie (I Rzeczpospolita)

Województwo płockie (łac. Palatinatus Plocensis) – utworzone w 1495 roku, po inkorporacji do Korony księstwa płockiego. Istniało do II rozbioru Polski w 1793 roku. Składało się z 2 ziem przedzielonych Wkrą: płockiej i zawkrzeńskiej, które dzieliły się na osiem powiatów.

Województwo płockie
Palatinatus Plocensis
województwo
1495–1793
Herb
Herb
Sentencja: Religione et Iustitia[1]
Państwo

 I Rzeczpospolita

Prowincja

Wielkopolska

Data powstania

1495

Siedziba wojewody

Płock

Wojewoda

zobacz: wojewodowie płoccy

Siedziba sejmiku

Raciąż

Popis

na błoniach pod Raciążem[2]

Powierzchnia

4304 km²

Populacja (1578[3])
• liczba ludności


146 000

Podział administracyjny
Liczba powiatów

8

Liczba reprezentantów
Liczba senatorów

3

Położenie na mapie Rzeczypospolitej
Położenie na mapie Polski

Herbem województwa był czarny orzeł bez korony w czerwonym polu z literą P na piersiach. Województwo posiadało trzech senatorów: biskupa, wojewodę i kasztelana płockiego.

Powiaty województwa płockiego
PowiatPowierzchnia w km²
powiat płocki (ziemia płocka)548
powiat bielski (ziemia płocka)429
powiat raciąski (ziemia płocka)491
powiat płoński (ziemia płocka)280
powiat sierpecki (ziemia płocka)[4]776
powiat szreński (ziemia zawkrzeńska)953
powiat mławski (ziemia zawkrzeńska)443
powiat niedzborski[5] (ziemia zawkrzeńska)393
Razem (województwo) Σ4304[6][7][8]

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne