Indijska književnost
Indijska književnost se odnosi na književnost objavljenu na Indijskom potkontinentu do 1947. godine i u Republici Indiji nakon toga. Republika Indija ima 22 zvanično priznata jezika.
Najstarija dela indijske književnosti prenošena su usmenim putem. Sanskritska književnost počinje usmenom književnošću Rigvede, zbirkom svetih himni koje datiraju iz perioda 1500–1200 godine pne. Sanskritski epovi Ramajana i Mahabharata pojavili su se krajem II milenijuma pne. Klasična sanskritska književnost brzo se razvijala tokom prvih vekova prvog milenijuma pne,[1] kao i tamilska sangamska književnost i Pali kanon.
U srednjovekovnom periodu, književnost na kanadskom i teluškom pojavile su se u 9. i 11. veku, respektivno.[2] Kasnije se pojavila književnost na maratijskom, odijskom i bengalskom. Nakon toga počela se pojavljivati i književnost na raznim dijalektima hindskog, persijskog i urduskog jezika. Početkom 20. veka, bengalski pesnik Rabindranat Tagor postao je prvi indijski dobitnik Nobelove nagrade za književnost. U savremenoj indijskoj književnosti postoje dve glavne književne nagrade; to su stipendija Sahitja akademije i nagrada Džnanpit. Osam Džnanpit nagrada je dodeljeno za dela na hindijskom i kanadskom, čemu sledi pet za radove na bengalskom i malajalamskom, četiri u odijskom, četiri u gudžaratiju, maratiju, telugu i urdu,[3][4] po dve na asamesiju i tamilu, te jedna za delo na sanskritu.
Na arhaičnim indijskim jezicima
Prakritska književnost
Najistaknutiji prakritski jezici bili su đainski prakrit (Ardamagadi), pali, maharaštri i šauraseni.
Jedno od najranijih postojećih prakritskih dela je Halova antologija pesama u Maharaštrija, Gaha Satasaj, koja datira od 3. do 5. veka pne. Kalidasu i Haršu su takođe koristili Maharaštri u nekim svojih predstava i poeziji. U džainizmu su mnoga Svetambarska dela napisana u Maharaštri.
Mnoge drame Asvagose napisane su u šauraseni, kao i veliki broj Đainskih dela i Rajasekarovih Karpuramanjara. Kanto 13 Batikavije[5] napisan je u onome što se naziva „poput vernakulara” (basasama), odnosno može se čitati na dva jezika istovremeno: prakritu i sanskritu.[6]
Tamilska književnost
Sangamska književnost (tamilski: சங்க இலக்கியம், Sanga ilakkiyam) je drevna tamilska književnost perioda u istoriji Južne Indije (poznatog kao tamilakam ili tamilagam) koji se proteže od oko 300. pne do 300. godine (Akananuru (1, 15, 31, 55, 61, 65, 91, 97, 101, 115, 127, 187, 197, 201, 211, 233, 251, 265, 281, 311, 325, 331, 347, 349, 359, 393, 281, 295), Kuruntogaj (11), Natrinaj (14, 75) datirani su pre 300. pne).[7][8][9][10][11] Ova kolekcija sadrži 2381 poemu na tamilskom jeziku koju su sačinila 473 pesnika, od kojih je oko 102 ostalo anonimno.[12] Većina raspoložive sangamske književnosti je iz Trećeg Sangama.[13] Taj period je poznat kao sangamski period, i odnosi se na preovlađujuće legende o Sangamu koje pominju književne akademije hiljadama godina stare, što daje naziv korpusu književnosti.[14][15][16] Jedine verske pesme među kraćim pesmama javljaju se u paripatalu. Ostatak korpusa Sangamske književnosti se bavi ljudskim odnosom i emocijama.[17]
Sangamska književnost se bavi emocionalnim i materijalnim temama kao što su ljubav, rat, upravljanje, trgovina i nesreća.[18] Tokom sangamskog perioda su živeli neki od najvećih tamilskih učenjaka, poput Tiruvaluvara, koji je pisao o etici i o raznim životnim pitanjima poput vrline, bogatstva i ljubavi, ili tamilskog pesnika Mamulanara, koji je istraživao istorijske incidente koji su se dogodili u Indiji.[19][20]
