Умар Зиёев

Умар Зиёев 28 феврали соли 1951 дар ноҳияи Орҷонкизеобод ба дунё омадааст. Соли 1971 факултети механикаи Институти политехникии Точикистонро хатм кардааст^[1]. Дар солҳои донишҷӯӣ дар ансамбли «Орбита»-и ноҳияи Орҷоникидзеобод ва дар ансамбли донишкада суруд мехонд. Баъди хатми донишкада ба зодгоҳаш баргашта, дар яке аз корхонахо ҳамчун муҳандис ба кор даромад^[4].

Дар солҳои 1973—1993 овозхони ансамбл ва солҳои 1993—2000 роҳбари бадеии ан­самбли эстрадии «Гулшан» буд^[1]. Соли 2000 дастаи ҳунарии «Сипар»-и Вазорати корҳои дохилии Тоҷикистонро бо дастгирии вазир Ҳумдин Шарифов таъсис дод^[5] ва то соли 2013 роҳбари бадеии ин ансамбл буд. Соли 2013 Умар Зиёев бо рутбаи полковники милитсия бознишаста шуд^[6].

Бар­но­маҳои консертии Умар Зиёев асосан аз сурудҳои тоҷикӣ (эст­радӣ, классикӣ ва халқӣ), инчунин русӣ, озарӣ, афғонӣ, эронӣ, укройнӣ, беларусӣ, гурҷӣ ва ғайра иборат аст. Сурудҳои «Кишвари маҳбуб» (1982, оҳанги П. Булбул-ӯғлӣ), «Малика» (1978, оҳанги Г. Александров), «Сад раҳ дар интизорат» (1990, шеър ва оҳанги эронӣ) дар ҷумҳуриҳои собиқ ИҶШС сурудҳои беҳ­тарини сол до­ниста шудаанд^[3].

Умар Зиёев сурудҳои «Тоҷикис­тон тӯй дорад», «Су­руди тантанавии милитсия», «Ҷашни фирӯз», «Ҷони ширин» ва ғайраро бо маҳорати баланд ва лаҳни хуш сароидааст^[1].

Дар саҳнаҳои Маскав ҳунарнамоӣ^[3] ва дар ҳайати ансамбли «Гулшан» ба аксар ҷум­ҳу­ри­ҳои собиқ ИҶШС ва чандин киш­варҳои дунё, аз ҷумла Олмон, Ла­ҳистон, Афғонистон, Фаронса ва ғайра сафарҳои ҳу­нарӣ кардааст.

Умар Зиёев 17 марти 2024 дар шаҳри Душанбе дар 73-солагӣ даргузашт^[7].

Умар Зиёев бо унвонҳои Ҳунарпешаи хидматнишондодаи ҶШС Тоҷикистон (1989) ва Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон (2003) қадр шудааст.

• Энциклопедияи адабиёт ва санъати тоҷик. Ҷ. 3. Д., 2004