Antik Yunan matematikçilerinin zaman çizelgesi

Tarihçiler geleneksel olarak Yunan Matematiğinin başlangıcını, yeşil çizgi ile gösterilen MÖ 600'e Miletli Thales çağına (y. MÖ 624–548) uygun olarak yerleştirirler. MÖ 300'deki mor çizgi, Öklid'in Elemanları'nın ilk yayınlandığı yaklaşık yılı gösterir. MS 300, kırmızı çizgi, antik çağlardaki son büyüklerden biri olan Yunan matematikçi İskenderiyeli Pappus (y. 290 – y. 350 MS)'a referans verir. Düz kalın siyah çizgi, Anno Domini (AD) sisteminde yer almayan milat'ı (sıfır yılını) göstermektedir.

Matematikçi Larissalı Heliodorus, muhtemelen Batlamyus'dan sonra MS 3. yüzyılda yaşadığı zamanın belirsizliği nedeniyle listeye eklenmemiştir.

Bu matematikçilerden çalışmaları öne çıkanlar şunları içermektedir:

• Miletli Thales (y. 624/623 – y. 548/545 MÖ), Thales teoreminin dört sonucunu türeterek geometride tümdengelimli akıl yürütme yöntemini kullanılan bilinen ilk kişidir. Kendisine bir matematiksel keşif atfedilen bilinen ilk kişidir.^[1]
• Pisagor (y. 570 – y. 495 MÖ), Pisagor teoremi, Pisagor akordu, beş düzgün katı, Oranlar Teorisi, Dünya'nın küreselliğini, sabah ve akşam yıldızlarının Venüs gezegeni olarak tanımlanması.
• Knidoslu Eudoxus (y. 408 – y. 355 MÖ) bazıları tarafından klasik Yunan matematikçilerinin en büyüğü olarak kabul edilir ve antik çağın tümünde Arşimet'den sonra ikinci sırada yer alır.^[2] Öklid'in Elemanları V. Kitap, büyük ölçüde Eudoxus'tan kaynaklanmaktadır.
• Sisamlı Aristarkus (y. 310 – y. 230 MÖ), Güneş'i bilinen evrenin merkezine, Dünya'nın etrafında dönerek yerleştiren bilinen ilk güneş merkezli modeli sundu. Aristarchus "merkezi ateşi" Güneş'le özdeşleştirdi ve diğer gezegenleri Güneş'in etrafındaki doğru uzaklık sırasına göre yerleştirdi.^[3] On the Sizes and Distances adlı eserinde, Güneş ve Ay'ın boyutlarını ve ayrıca bunların Dünya'ya Dünya'nın yarıçapı cinsinden mesafelerini hesaplar. Ancak, Eratosthenes (y. 276 – y. 194/195 MÖ) Dünya'nın çevresini hesaplayan ilk kişiydi. Poseidonius (y. 135 – y. 51 MÖ) ayrıca Dünya'nın çapının yanı sıra Güneş ve Ay'ın çaplarını ve mesafelerini de ölçtü; Güneş'in çapının ölçümü, Aristarchus'unkinden daha doğruydu ve modern değerden yaklaşık yarı yarıya farklıydı.
• Öklid (MÖ 300 dolayları), aksiyomatikleştirilmiş tümdengelimli sistemlerin ilki veya en azından ilklerinden biri olan Öğeler adlı inanılmaz derecede etkili bilimsel çalışmasından dolayı genellikle "geometrinin kurucusu"^[4] veya "geometrinin babası" olarak anılır.
• Arşimet (y. 287 – y. 212 MÖ), antik tarih'in en büyük matematikçisi ve tüm zamanların en iyilerinden biri olarak kabul edilir.^[5][6] Arşimet, bir dairenin alanı; bir küre'nin yüzey alanı ve hacmi; bir elips alanı; bir parabol altındaki alan; bir dönel paraboloid segmentinin hacmi; bir dönel hiperboloid segmentinin hacmi; ve bir kürenin alanı da dahil bir dizi geometrik teorem türetmek ve kesin bir şekilde kanıtlamak için sonsuz küçükler ve tükenme yöntemi kavramlarını uygulayarak modern kalkülüs ve analiz'i öngördü.^[7] Aynı zamanda matematiği fiziksel fenomenlere, hidrostatik tesislerine ve statike, kaldıraç ilkesinin açıklamasını da içerecek şekilde uygulayan ilk kişilerden biriydi.
• Pergeli Apollonius (y. 240 – y. 190 MÖ), konik kesitler üzerine çalışması ve 3 boyutlu uzayda geometri çalışmasıyla tanınır. En büyük antik Yunan matematikçilerinden biri olarak kabul edilir.
• Hipparkos (y. 190 – y. 120 MÖ) trigonometri^[8]'nin kurucusu olarak kabul edilir ve ayrıca küresel trigonometri ile ilgili çeşitli problemleri çözmüştür. Güneş ve Ay'ın hareketi için niceliksel ve doğru modelleri ve keşfi hayatta kalan ilk kişiydi. On Sizes and Distances adlı çalışmasında, Güneş ve Ay'ın görünen çaplarını ve Dünya'dan uzaklıklarını ölçtü. Ayrıca Dünya'nın devinimini ölçtüğü de biliniyor.
• Diophantus (y. 201/215 – y. 285/299 MS) cebirsel denklemlerin çözümü ile ilgilenen Arithmetica adlı eseri yazdı ve ayrıca modern sembolik cebirin habercisi olan Sembol-söz karışımı (Senkoplu) cebri tanıttı. Bu nedenle, Diophantus bazen Muhammed bin Musa el-Hârizmî ile paylaştığı bir unvan olan "cebrin babası" olarak bilinir. Diophantus'un aksine, el-Harizmi esas olarak tam sayılarla ilgilenmiyordu ve ikinci dereceden denklemleri ve bazı yüksek dereceden cebirsel denklemleri çözmek için kapsamlı ve sistematik bir açıklama verdi. Bununla birlikte, Harizmi sembolik veya senkoplu cebir kullanmak yerine "sözlü (retorik) cebir" veya eski Yunanca "geometrik cebir" (eski Yunanlar, bazı belirli cebirsel denklem örneklerini uzunluk ve alan gibi geometrik özellikler açısından ifade etmiş ve çözmüşlerdi, ancak bu tür problemleri genel olarak çözmediler yalnızca belirli örnekler üzerinden çözdüler). "Geometrik cebir"e bir örnek olarak şu ifade verilebilir: belirli bir alana sahip bir üçgen (veya dikdörtgen vb.) verilir ve ayrıca kenarlarından bazılarının (veya diğer bazı özelliklerinin) uzunluğu verilir, kalan kenarın uzunluğunu bulun/cevabı geometri ile kanıtlayın). Böyle bir problemi çözmek genellikle bir polinomun köklerini bulmaya eşdeğerdir.

Büyük İskender'in y. 330 MÖ fetihleri, Yunan kültürünün Akdeniz bölgesinin çoğuna, özellikle Mısır, İskenderiye'de yayılmasına yol açtı. Yunan matematiğinin Helenistik döneminin tipik olarak MÖ 4. yüzyıl başlangıcı olarak kabul edilmesinin nedeni budur. Helenistik dönemde, Akdeniz bölgesinin çeşitli yerlerinden Yunan etkisi altındaki birçok matematikçi (diğer insanlarla birlikte) Yunan dilini ve bazen de Yunan kültürünü benimsemiştir. Sonuç olarak, bu dönemdeki bazı Yunan matematikçiler etnik olarak Yunan olmayabilir (modern Batı etnisite kavramı ile ilgili olarak). Ne olursa olsun çağdaşları onları Yunan olarak görüyordu.

• Yunan matematiği
• Yunan matematikçiler listesi
• Matematiğin zaman çizelgesi

• Boyer, C. B. (1989), A History of Mathematics, 2nd, New York: Wiley, ISBN 978-0-471-09763-1  (1991 pbk ed. 0-471-54397-7)