Harry B. Gray
Harry Barkus Gray (d. 14 Kasım 1935, Woodburn),Kaliforniya Teknoloji Enstitüsü'nde Arnold O. Beckman Kimya Profesörüdür.[2]
Harry Gray | |
|---|---|
 Harry B. Gray, 2013 | |
| Doğum | Harry Barkus Gray 14 Kasım 1935 Woodburn, Kentucky |
| Eğitim | Western Kentucky Universitesi (B.S.)[1] Northwestern Universitesi (Ph.D, D.Sc.) |
| Ödüller | ACS Saf Kimya Ödülü (1970) Tolman Ödülü (1979) Ulusal Bilim Madalyası (1986) AIC Altın Madalyası (1990) Priestley Madalyası (1991) Harvey Ödülü (2000) Wolf Kimya Ödülü (2004) Welch Ödülü (2009) Othmer Altın Madalyası (2013) |
| Resmî site | cce.caltech.edu/content/harry-b-gray |
| Kariyeri | |
| Dalı | Kimya |
| Doktora danışmanı | Fred Basolo Ralph Pearson |
| Doktora öğrencileri | Daniel G. Nocera, Holden Thorp, Jay R. Winkler, Mark S. Wrighton, Jillan L. Dempsey, Bryan M. Hunter, Harold Basch |
 | |
 Harry Gray tartışıyor: How Arnold O. Beckman's Instrumental Voice Shaped Chemistry's History |
Kariyer
Gray, lisans derecesini 1957 yılında Western Kentucky Üniversitesi'nden Kimya alanında aldı. Çalışmalarına Kuzeybatı Üniversitesi'nde inorganik kimya alanında başladı ve doktora derecesini aldı. 1960 yılında Fred Basolo ve Ralph Pearson yönetiminde çalıştı. 1958'de Northwestern Üniversitesi'nde Alpha Chi Sigma'nın Upsilon bölümüne girdi.[3] Bundan sonra, Kopenhag Üniversitesi'nde bir NSF Doktora Sonrası Araştırmacı olarak bir yıl (1960–61) geçirdi,[4] burada Walter A. Manch ile birlikte metalin elektronik yapı kompleksleri üzerine çalışmalar yapmak için Carl J. Ballhausen ile işbirliği yaptı.[5][6]
Kopenhag Üniversitesi'nde NSF Doktora Sonrası Araştırmacılığı'nı tamamladıktan sonra Columbia Üniversitesi'nde fakülte ataması almak için New York'a yerleşti. 1961'den 1963'e yardımcı doçent, 1963'ten 1965'e doçent olarak çalıştı.
1966'da Kaliforniya Teknoloji Enstitüsü'nde Arnold O. Beckman Kimya Profesörü ve Beckman İleri Bilim ve Teknoloji Enstitüsü kurucu direktörü oldu.[7]
Araştırma
Gray'in disiplinler arası araştırma programı, inorganik kimya, biyokimya ve biyofizikteki çok çeşitli temel problemleri ele almaktadır. Elektron transferi (ET) kimyası, bu araştırmanın çoğu için birleştirici bir temadır.[8]
Son yirmi beş yıl boyunca Gray grubu, inorganik redoks reaktifleri ile etiketlenmiş metaloproteinlerin uzun menzilli ET reaksiyonlarının kinetiğini ölçmektedir. Laboratuvar üyeleri tarafından yapılan önceki araştırmalar, proteinlerin iç yapılarının detaylarının ET oranlarına egemen olduğunu gösterdi.[9] Mevcut araştırma, ara protein radikallerinin uzun menzilli ET'yi nasıl hızlandırdığını anlamayı amaçlamaktadır.
Başlıca yayınlar
- Ponce (Ağustos 2000). "Electron Tunneling through Water: Oxidative Quenching of Electronically Excited Ru(tpy) (tpy = 2,2':6,2' '-terpyridine) by Ferric Ions in Aqueous Glasses at 77 K" (PDF). Journal of the American Chemical Society. 122 (34): 8187-8191. 21 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Haziran 2020.
- Babini (Mayıs 2000). "Bond-Mediated Electron Tunneling in Ruthenium-Modified High-Potential Iron−Sulfur Protein" (PDF). Journal of the American Chemical Society. 122 (18): 4532-4533. 17 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Haziran 2020.
- Winkler (1 Ocak 1999). "Electron tunneling in biological molecules". Pure and Applied Chemistry. 71 (9): 1753-1764.
- Dmochowski (9 Kasım 1999). "Optical detection of cytochrome P450 by sensitizer-linked substrates". Proceedings of the National Academy of Sciences. 96 (23): 12987-12990.
- Wilker (15 Ocak 1999). "Substrates for Rapid Delivery of Electrons and Holes to Buried Active Sites in Proteins". Angewandte Chemie International Edition. 38 (1–2): 89-92.
- Telford (Kasım 1998). "Protein Folding Triggered by Electron Transfer". Accounts of Chemical Research. 31 (11): 755-763.
- Gray (Haziran 1996). "Electron Transfer in Proteins" (PDF). Annual Review of Biochemistry. 65 (1): 537-561. 15 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Haziran 2020.
- Pascher (15 Mart 1996). "Protein Folding Triggered by Electron Transfer". Science. 271 (5255): 1558-1560.
- Langen (23 Haziran 1995). "Electron tunneling in proteins: coupling through a beta strand". Science. 268 (5218): 1733-1735.
- Grinstaff (27 Mayıs 1994). "Mechanism of catalytic oxygenation of alkanes by halogenated iron porphyrins". Science. 264 (5163): 1311-1313.
Ödüller ve onurlar
- 1970 ACS Saf Kimya Ödülü[10]
- 1979 Tolman Ödülü[11]
- 1986 Ulusal Bilim Madalyası[12][13]
- 1990 AIC Altın Madalyası[14]
- 1992 Priestley Madalyası[15]
- 2000 Harvey Ödülü[16]
- 2000 Foreign Member of the Royal Society[17]
- 2004 Benjamin Franklin Madalyası[18]
- 2004 Wolf Kimya Ödülü[19]
- 2009 Welch Ödülü[20]
- 2012 Inducted into the Alpha Chi Sigma Hall of Fame[21]
- 2013 Othmer Altın Madalyası for outstanding contribution to chemistry and science.[22]
Wolf Ödülü
Biyoinorganik kimyadaki öncü çalışmaları, yeni yapı prensiplerini ve proteinlerde uzun menzilli elektron transferini çözdüğü için 2004 Wolf Kimya Ödülü'nü kazandı.[8][23]
Gray, metal komplekslerinin kimyasal bağlanması, inorganik reaksiyon mekanizmaları, inorganik bileşiklerin spektroskopisi ve manyetokimyasının anlaşılmasına verimli katkılarda bulunmuştur. İlk trigonal prizmatik kompleksleri incelemesi buna bir örnektir. Harry Gray'in en önemli çalışması kimya ve biyoloji arasında bulunmaktadır. Biyoinorganik kimyanın önemli ve gelişen alanının öncüsü olarak, biyolojik sistemlerde elektron transferinin atomik düzeyde temel anlayışının geliştirilmesi gibi birçok önemli katkılarda bulunmuştur.[24]