Sosyokrasi
Sosyokrasi (dinamik yönetişim olarak da adlandırılır), psikolojik olarak güvenli ortamlar ve üretken organizasyonlar yaratmayı amaçlayan bir yönetişim sistemidir. Ortak bir hedefi veya çalışma sürecine sahip kişiler tarafından tartışma ve karar alma süreçlerinde çoğunluk oylamasından ziyade rıza kullanılmasıyla ayırt edilir.
Sociocratic Circle-Organization Method (SCM), Hollanda'da elektrik mühendisi ve girişimci Gerard Endenburg tarafından geliştirildi ve aynı zamanda aktivist ve eğitimci olan Betty Cadbury ve Kees Boeke'nin çalışmalarına dayanır.
Kökenleri
1851'de Fransız filozof Auguste Comte[1] tarafından, insanların kendilerini sosyal sistemler içinde nasıl organize ettiklerini inceleyen bilim olan sosyolojiye paralel olarak ortaya atıldı. Comte, sosyologlar tarafından yönetilen bir hükûmetin yalnızca yönetici sınıfın değil, tüm insanların ihtiyaçlarını karşılamak için bilimsel yöntemler kullanacağına inanıyordu.[2] Amerikalı sosyolog Lester Frank Ward, Penn Monthly için 1881 tarihli bir makalesinde, çoğunluk oyuyla yaratılan siyasi rekabetin yerini alacak bir sosyokrasinin aktif bir savunucusuydu.[3]
Ward, sosyokrasi kavramını, Dinamik Sosyoloji (1883) ve Medeniyetin Psişik Faktörleri'nde (1892) genişletti. Ward, iyi eğitimli bir halkın etkili bir yönetim için gerekli olduğuna inanıyordu ve çağdaş siyasetin duygusal ve partizan doğasının, sorunlar ve sorunların daha etkili, tarafsız ve bilimsel bir tartışmaya yol açacağı bir zaman öngörüyordu. Bu fikre göre demokrasi, sonunda daha gelişmiş bir yönetim biçimine, sosyokrasiye dönüşecektir.[4]