Tebeu't-tâbiîn

Tebeut tabiin (Arapça: تبع التابعين ‎; Tâbi‘ûn’a tâbi olanlar), İslâm'da tâbiûnu gördüğüne inanılan kimselere verilen isim. Sünnîlere göre sahabe ve tabiinlerle birlikte Dünya’ya gelmiş en iyi nesillerden biridir.

Sünnîliğe göre tanımı

Sünnî İslâm'a göre tebeut tabiin olan bir insanın şartları

Müslüman olmak,
En az bir tabiinle görüşmüş olmak,
Âdil olmak. (Sünnîlere göre bu, Ehli Sünnet ve Cemaat'in itikat ve icraatlarına uymak demektir.)

Sünnîlerin bir hadisinde Peygamber "En iyi insanlar kuşağımda yaşayanlar, sonra kendilerinden gelenler (Tabi'in) ve daha sonra gelenlerdir (ikinci nesil)" Sahih-i Buhârî^[1]

Tebeut tabiinler

Büyük Sünnî imamlarının dördü

İmam Ebu Hanife (Ebu Hanife, bazılarınca Enes bin Malik'i gördüğü, ondan ve başka sahabelerden hadis rivayet ettiği için tâbi'înden sayılır.)
İmam Şafiî
İmam Mâlik bin Enes
İmam Ahmed bin Hanbel

Başka tebeut tabiinler

Ebû Yûsuf
Muhammed bin Hasan eş-Şeybanî
El-Avza'i (d. H.S. 158)
Abdullah bin Mübarek
Muhammed el-Buhârî
Ahmed bin Hanbel
El-Leys bin Sa'd
Hammad bin Zeyd
Mekkî bin İbrahim (H.S. 125–210; M.S. 742–825)
Fudail bin Iyad
Davud Et-Tai
Cafer-i Sâdık
El Evzaî (ö. H.S. 158)
Süfyan bin Uyeyne (ö. H.S. 198)
Süfyan es-Sevrî (H.S. 97–161)

Kaynakça

Ayrıca bakınız

[1]

Search