Ammoniumsianaat
Ammoniumsianaat (NH4OCN) is 'n sout van die basis ammoniak en isosiaansuur. Ammoniumsianaat is 'n isomeer van ureum, maar ammoniumsianaat word as anorganies beskou terwyl ureum organies is.[1]
Algemeen | |
|---|---|
| Naam | Ammoniumsianaat |
 |  |
| Chemiese formule | NH4OCN |
| Molêre massa | 60.056 g/mol |
| CAS-nommer | 22981-32-4 |
| Voorkoms | wit vaste stof |
| Fasegedrag | |
| Smeltpunt | |
| Kookpunt | |
| Digtheid | |
| Oplosbaarheid | |
Suur-basis eienskappe | |
| pKa | |
Veiligheid | |
| Flitspunt | |
Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande. | |
Portaal  Chemie | |
Geskiedenis
Dit word algemeen aanvaar dat organiese chemie as 'n wetenskap in 1828 begin is deur die Duitse chemikus Friedrich Wöhler se sintese van die organiese, en biologies betekenisvolle stof, ureum, deur per abuis 'n waterige oplossing van ammoniumsianaat te verdamp.
Wöhler het verskeie reaksies uitgevoer wat gelei het tot die produksie van ureum [(NH2)2CO], 'n organiese komponent van urine. Wöhler het die reaksie in sy oorspronklike publikasie[2] gedemonstreer met verskillende stelle reaktante: 'n kombinasie van siaansuur en ammoniak, 'n kombinasie van silwersianaat en ammoniumchloried, 'n kombinasie van loodsianaat en ammoniak en uiteindelik uit 'n kombinasie van kwiksianaat en sianatiese ammoniak.[2]
Reaksie
In so 'n reaksie is loodsianaat en ammoniak in 'n waterige oplossing gebruik:[3]
- Pb(OCN)2 + 2NH3 + 2H2O → Pb(OH)2 + 2NH4(OCN)
Ammoniumsianaat ontbind tot ammoniak en siaansuur, wat omkeerbaar reageer om ureum te produseer:[4]
- NH4(OCN) → NH3 + HOCN
(NH2)2CO
- NH4(OCN) → NH3 + HOCN
Kompleksasie met oksaalsuur dryf hierdie chemiese ewewig tot voltooiing.[5] Hierdie reaksies kan ook gekataliseer word deur die toevoeging van 'n aantal elektroliete, soos bv. silwerchloried.[6]
Vitalisme
Die sintese van Wöhler word histories as die begin van organiese chemie aangebied, as die eerste in vitro-sintese van 'n chemiese verbinding wat andersins slegs deur lewende stelsels geproduseer word.[3] In wese het hy 'n organiese molekule geskep uit 'n anorganiese molekule.[1]
'n Alternatiewe verduideliking, wat "Die Wöhler-mite" genoem word, is dat hierdie ontdekking min of meer toevallig was en dat hy nie doelbewus 'n organiese sintese wou maak om vitalisme te weerlê nie, 'n begrip wat deur sy eie onderwyser, die Sweedse chemikus Jöns Jacob Berzelius, voorgestaan is.[7]
Daar is berig dat Wöhler aan Berzelius geskryf het en gesê: "Ek kan dus nie my chemiese water hou nie en moet jou vertel dat ek ureum kan maak sonder dat ek niere of 'n dier hoef te hê, hetsy mens of hond"[3]
Berzelius het in reaksie op Wöhler erken dat die resultate van Wöhler baie belangrik was vir die begrip van organiese chemie, en beide wetenskaplikes het ook die belangrikheid van die werk vir die bestudering van isomerisme, toe nog 'n nuwe navorsingsgebied, erken.[8]
Gebruike
Ammoniumsianaat is 'n isomeer van ureum en word as sodanig slegs gebruik vir die produksie van ureum.