Dissosiatiewe steuring

Dissosiatiewe steuring of dissosiatiewe identiteitsteuring (DIS), voorheen bekend as "gesplete persoonlikheid",^[1] is ’n geestesteuring in die dissosiatiewe spektrum wat gekenmerk word deur minstens twee onderskeibare en relatief blywende identiteite of dissosiatiewe persoonlikheidstoestande wat ’n persoon se gedrag om die beurt beheer, en wat saamval met ’n verlies aan geheue wat belangrike inligting betref en nie aan die hand van gewone vergeetagtigheid verklaar kan word nie. Die simptome word nie veroorsaak deur middelmisbruik, toevalle of ander mediese toestande nie.^[2] Diagnose is dikwels moeilik omdat dit met ander geestesteurings gepaardgaan.

Dissosiatiewe steuring
Klassifikasie en eksterne bronne
ICD-10	F44.8
ICD-9	300.14
eMedicine	article/916186
MeSH	D009105
Mediese waarskuwing

Dit is een van die mees omstrede geestestoestande omdat daar geen duidelike konsensus bestaan oor die diagnose of behandeling nie.^[3] Daar is ook geen sistematiese definisie nie.^[4][5] Dit lyk of simptome mettertyd verskil.^[6] Dit kom drie tot nege keer meer dikwels voor by vroue as by mans.^[7][4][8] Die voorkoms van DIS het in die laaste helfte van die 20ste eeu aansienlik toegeneem, so ook die getal "persoonlikhede" waarop pasiënte aanspraak maak (van ’n gemiddelde van twee of drie tot sestien).^[4]

Dissosiatiewe steurings soos DIS word toegeskryf aan onderbrekings in die geheue wat veroorsaak word deur psigologiese trauma en ander vorme van stres, maar navorsing oor hierdie hipotese word gekenmerk deur swak metodologie. Tot dusver was wetenskaplike studies, wat gewoonlik op geheue fokus, min en die resultate onbepalend.^[9]

DIS het in die 1970's, '80's en '90's ’n gewilde diagnose geword, maar dit is onduidelik of die voorkoms van die steuring toegeneem het, of sielkundiges dit makliker herken en of sosiokulturele faktore vir die toename verantwoordelik was. Die toename in die getal diagnoses ná 1980, wat deur ’n klein getal sielkundiges gemaak is, en die beïnvloedbaarheid wat kenmerkend van mense met DIS is, ondersteun die hipotese dat pasiënte deur terapeute wysgemaak word dat hulle DIS het.^[10]