Eksposisie (narratief)
Narratiewe eksposisie is die invoeging van belangrike agtergrondinligting binne 'n verhaal, byvoorbeeld inligting oor die omgewing, karakters se agtergrond, gebeurtenisse wat die storie voorafgaan, historiese konteks, ens.[1] In 'n spesifiek literêre konteks bestaan eksposisie in die vorm van verduidelikende of uitleggende skryf wat in die vertelling ingebed is. Eksposisie is een van vier retoriese metodes (saam met beskrywing, redenering en vertelling) soos deur Alexander Bain en John Genung verklaar.[2] Elke retoriese metode kom in 'n verskeidenheid vorms voor, en elkeen het sy eie doel en konvensies. Daar is verskeie maniere om eksposisie aan te wend.
"Incluing"
Incluing is 'n wêreldbou-tegniek waar die leser stelselmatig aan agtergrondinligting oor die wêreld waarin 'n verhaal afspeel, blootgestel word. Die idee is om lesers op hoogte te bring van die wêreld wat deur die outeur opgebou word. Incluing geskied op verskeie maniere: deur dialoog, terugflitse, karakters se gedagtes, agtergrondbesonderhede, fiktiewe media,[3] of die verteller se vertelling van 'n agtergrondverhaal.[4] Die woord incluing word aan die fantasie- en wetenskapfiksieverhaalskrywer Jo Walton toegeskryf.[5] Sy omskryf dit as die "soomlose verstrooiing van inligting deur die teks, in plaas daarvan om die verhaal te onderbreek om die inligting te verskaf."[6] Die term "inligtingstorting" (information dump) word vir blatante eksposisie gebruik, iets wat skrywers probeer vermy.[7][8] In 'n idiot lecture word die karakters se dialoog gebruik om inligting met mekaar te deel wat ter wille van die gehoor verduidelik moet word, maar waarvan die karakters reeds bewus sou wees.[9] Skrywers word afgeraai om dialoë met "Soos jy weet..." te begin[10][11][12]