Selfbeskikking

Selfbeskikking is die beginsel in internasionale reg dat volke die reg het om hul soewereiniteit en internasionale politieke status vrylik te kies met geen eksterne dwang of inmenging nie. Die beginsel noem nie hoe die beslissing gemaak moet word of wat die uitkoms moet wees nie, hetsy dit onafhanklikheid, federalisme, beskerming, ’n vorm van outonomie of selfs volle assimilasie is.^[1] Dit noem ook nie wat die afbakening tussen volke behoort te wees nie — of selfs uit watter elemente ’n volk bestaan nie. Daar is selfs teenstrydige definisies en wetlike kriteria vir die bepaling van welke groepe wetlik op die reg van selfbeskikking kan aanspraak maak.^[2] Bowendien is selfbeskikking een van vele beginsels wat van toepassing is op die bepaling van internasionale grense.^[3]

By uitbreiding het dit daarop neergekom dat die term selfbeskikking die vryheid van eie besluitneming sonder eksterne dwang beteken.^[4][5]

Van die gebiede wat tans vir hul reg op selfbeskikking pleit, sluit in:

•  Koerdistan (Koerde onder gesag van Irak, Iran, Sirië en Turkye)
•  Oos-Turkestan (Oeigoere in Xinjiang onder gesag van die Volksrepubliek China)
•  Puerto Rico (Puerto Ricane onder gesag van die Verenigde State)
•  Republiek van China (Taiwanese op Taiwan, opgeëis deur die Volksrepubliek China)
•  Staat Palestina (Palestyne onder gesag van Israel; voorheen ook Egipte en Jordanië)
•  Tibet (Tibettane in Tibet onder gesag van die Volksrepubliek China)
•  Wes-Sahara (Sahrawis in Wes-Sahara onder gesag van Marokko)