Chionite

D Chionite si die ersti Grubbe vo de «iranische» oder «Wisse Hunne» gsi und si si öbbe äi Generazioon vor de öiropäische Hunne, de sogenannte «Schwarze Hunne», erschiine, wo 375 über d Wolga si. Woorschiinlig si d Chionite mit deene nit verwandt gsi; mä wäiss aber nid genau, wie sich die drei „iranisch-hunnische“ Grubbe, wo zwüschen em 4. und 6. Joorhundert noochenander an dr Nordostgränze vom Sassanideriich ufdaucht si, d Chionite, d Kidarite und d Heftalite, ethnisch zämmegsetzt si.

D Chionite wärde zur Zit vom persische Sassanideköönig Schapur II. (reg. 309–379) vom römische Gschichtsschriiber Ammianus Marcellinus erwäänt, ass si in de Kuschana-Browinze ufdaucht sige, wo d Perser denn drüber gherrscht häi. Im Joor 350 häi si d Perser aagriffe. Dr Schapur het sä zwar abgweert, aber noch em Chrieg si d Chionite die nöije Heere vo Baktrie gsi. Iir Köönig, dr Grumbates, het im Schapur II. si Ooberheerschaft anerkennt und 359 mitghulfe, die römischi Festig Amida z belaagere.^[1] Dr Ammianus Marcellinus verzellt, ass d Perser verwunderet gsi sige, wo d Chionite bi dr Belaagerig vo Amida iiri Doote verbrennt häi^[2].

Was denn mit de Chionite bassiert isch, isch unklaar. Es gseet us, ass si am Ändi vom 4. Joorhundert vo de Kidarite abglööst worde si, und noch deene si d Heftalite erschiine.^[3]

• Wolfgang Felix: Chionites. In: Encyclopaedia Iranica. Bd. 5 (1992), S. 485–487 (online).